เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 87

หลังจากกินอิ่ม เซวียหลิงก็ไปอาบน้ำร้อน แล้วรีบขึ้นชั้นบนทำงานแปล

หลังจากเฉิงเทียนหยวนทำงานเสร็จ ก็ขึ้นมาช่วยเธอคัดลอก

ต้นฉบับแปลถูกเซวียหลิงวาดและแก้ไข ตอนแรกเขาดูแล้วค่อนข้างยาก ต่อมาก็ค่อยๆ คุ้นเคย ตอนนี้แค่ชำเลืองมอง ก็สามารถอ่านออก แล้วคัดลอกทีละตัวได้อย่างเรียบร้อย

ในห้องเปิดฮีตเตอร์ มันอบอุ่น มีแค่เสียงขีดปากกาของกันและกัน

นอกห้องก็เงียบสงบเช่นกัน

เฉิงเทียนหยวนเขียนเสร็จแล้ว เห็นเซวียหลิงยังแปลอยู่ ก็ไม่ได้เร่ง ลงมาข้างล่างเบาๆ

หลังจากนั้นสักพัก เขาก็รินน้ำร้อนขึ้นมา

เซวียหลิงเห็นสีหน้าเขาไม่ค่อยดี จึงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ "เกิดอะไรขึ้น?"

เฉิงเทียนหยวนตอบ "เมื่อกี้อาฟางวิ่งออกไปหลังกินข้าวอิ่ม"

เซวียหลิงขมวดคิ้วถามขึ้น "ก่อนหน้านี้พี่ไปดูบ้านข้างๆ มาแล้วไม่ใช่เหรอ? ดูผิดหรือเปล่า?"

"ไม่ผิด" เฉิงเทียนหยวนตอบ "ตอนเลิกงานฉันเห็นรองเท้าหล่อนยังอยู่ เมื่อกี้ออกไปดู มันหายไปแล้ว"

เซวียหลิงถอนหายใจเบาๆ ปลอบเสียงทุ้ม "หล่อนเป็นคนชอบอิสระ ตอนกลางวันพี่ต้องทำงาน กลางคืนก็ต้องพักผ่อนนอนหลับ ไม่สามารถดูหล่อนได้ทั้งวัน เป็นโจรทุกวันได้ แต่เราไม่สามารถป้องกันโจรได้ทุกวันหรอกนะ"

เฉิงเทียนหยวนพูดเสียงเข้ม "หล่อนต้องไปหาไอ้แซ่หลินแน่เลย สองสามวันก่อนฉันเห็นครั้งหนึ่ง ถามหล่อนว่าไปมาใช่ไหม หล่อนไม่ปฏิเสธและไม่ยอมรับ แทะเม็ดแตงไปเรื่อยๆ ทำท่าทางเหมือนฉันทำอะไรหล่อนไม่ได้"

เขาถอนหายใจเสียงทุ้มต่ำ แล้วพูดขึ้น "ฉันพูดกับหล่อนจนปากเปียกปากแฉะ แต่หล่อนไม่ฟัง ตอนนี้หล่อนเป็นสาวแล้ว ฉันจะถือไม้เรียวตีหล่อนไม่ได้ แต่สมองหล่อนทึ่ม ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย"

เซวียหลิงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ "พี่จะลงไปจับหล่อนอีกเหรอ? นี่มันสองทุ่มแล้วนะ"

อากาศหนาว บางครั้งตอนกลางคืนจะมีหิมะหรือฝนตกโปรยปราย อากาศแบบนี้ ไม่ซุกตัวในผ้าห่มนอนหลับดีๆ จะออกไปข้างนอกทำไม?

เฉิงเทียนหยวนลูบหน้า แล้วพูดขึ้น "เธอทำงานไปก่อน ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรทำ ฉันจะออกไปหาหน่อย"

เซวียหลิงพยักหน้า แล้วเอ่ยเตือน "สวมเสื้อโค้ตด้วยนะ"

......

ดึกสงัด เซวียหลิงขยี้ตา หยุดปากกาในมือ แล้วเหลือบมองนาฬิกาเรือนเก่าข้างนอก

นี่มันห้าทุ่มแล้ว!

ดึกป่านนี้ เฉิงเทียนหยวนยังไม่กลับมา

เธอเป็นห่วงอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาหาน้องเจอไหม

"เฮ้อ......" น่าเป็นห่วงจริงๆ เลยนะ!

เธอรินน้ำร้อนหนึ่งแก้ว ดื่มอบอุ่นร่างกาย จากนั้นก็ลงไปชั้นล่าง

ภายในห้องครัวอบอุ่น ประตูสองบานก็ปิดสนิท

หลังจากนั้นสักพัก มันก็ยังไม่เคลื่อนไหว

เซวียหลิงแปรงฟันบ้วนปาก รออยู่ในห้องครัวต่อไป

ภายในห้องครัวมีเตาสามเตา อุณหภูมิสูงกว่าที่อื่น อยู่ข้างในอบอุ่นมาก

ทันใดนั้น ประตูนอกก็เปิด!

เซวียหลิงอดไม่ได้ที่จะลองถามหยั่งเชิง "พี่หยวน?"

"ที่รักทำไมเธอยังไม่นอน?" เฉิงเทียนหยวนถามอย่างเป็นห่วง

เซวียหลิงรีบเปิดประตู

เฉิงเทียนหยวนเข็นจักรยานเข้ามา ใบหน้าหล่อหนาวแข็งจนแดงนิดหน่อย จมูกแดงมาก ฝ่ามือใหญ่เย็นเฉียบ

เรื่องพวกนี้เซวียหลิงรู้ ฟังเขาพูดจบเงียบๆ

เฉิงเทียนหยวนพูดอีกครั้ง "สองปีก่อนกว่าเขาจะเรียนจบมัธยมปลาย แต่ทะเยอทะยานหางานทำ กลับกลายเป็นว่าเจออุปสรรค ต่อมาญาติเก่าคนหนึ่งแนะนำให้เขาไปสหกรณ์เป็นนักบัญชี เป็นผู้ตรวจสอบ เขาเลยไปที่หมู่บ้านตระกูลเฉิง"

เขาหรี่ตา ทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา "ชื่อเสียงส่วนตัวเขาไม่ดี นอกจากวันๆ ไม่ทำอะไร ยังชอบหลอกเด็กผู้หญิง ปีที่แล้วเขียนจดหมายรักให้ลูกสาวนายอำเภอ ถูกนายอำเภอส่งคนมาตำหนิ เขาขี้ขลาด ต่อมาก็ไม่กล้าทำอีก แต่พนักงานหญิงที่สหกรณ์ นอกจาคนที่แต่งงานแล้ว เขาก็เขียนจดหมายรักให้ทุกคน แสร้งทำตัวเป็นเจ้าสำราญทั้งวัน แต่งตัวสีสันฉูดฉาด"

เซวียหลิงพูดขัดจังหวะด้วยเสียงทุ้ม "คนคนนี้ฝากชีวิตด้วยไม่ได้ ต้องหยุดน้อง"

"เธอฟังฉันพูดให้จบก่อน" เฉิงเทียนหยวนหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อ "มันไม่ใช่แค่น่ารังเกียจ แต่หลอกเอาเงินผู้หญิงด้วย! ที่สหกรณ์มีผู้หญิงสองคนมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับเขา ต่างก็โดนเขาหลอกเอาเงิน บางครั้งหนึ่งร้อยหยวน บางครั้งสิบกว่าหยวนก็มี ก่อนหน้านั้นผู้หญิงสองคนนี้ก็ดึงผมทะเลาะกันเพราะเขาด้วย พอเรื่องราวมันเคลียร์ ถึงได้รู้ว่าเขายืมเงินพวกเธอ"

เฉิงเทียนหยวนพูดเสียงเข้ม "ฉันเดานะ อีกไม่นานมันจะต้องขอเงินจากอาฟาง เสี้ยมสอนให้เธอกลับไปขโมยเงินที่บ้าน พรุ่งนี้เช้าฉันตั้งใจว่าจะไปสกัดกั้นอาฟางที่ประตูบ้านมัน ต่อยมันแรงๆ สักที ไม่ให้มันมาเจอกับอาฟางอีก แล้วก็พาอาฟางกลับบ้าน ให้แม่เราเฝ้าดูหล่อนอย่างใกล้ชิด"

เซวียหลิงดวงตาขยับเล็กน้อย สุดท้ายก็พยักหน้า

"ก็ได้ คนแบบมัน ต้องสั่งสอนมันสักหน่อย ไม่งั้นมันจะวางแผนกับน้อง แต่พี่อย่าต่อยแรงเกินไปนะ ยังไงมันก็ผิดกฎหมาย"

เฉิงเทียนหยวนพยักหน้าอย่างสงบ "เธอไม่ต้องห่วง ฉันมีขอบเขต"

ทั้งสองก็ไปพักผ่อน

เซวียหลิงเหนื่อยมาก หลับไปอย่างรวดเร็ว

เฉิงเทียนหยวนมีเรื่องที่เก็บไว้ในใจ พลิกตัวไปมานอนไม่หลับ จนกระทั่งเที่ยงคืนกว่าถึงจะหลับ

ตีห้าเช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ตื่นแล้ว

เซวียหลิงรู้ว่าเขาจะไปจับเธอ ก็พูดขึ้น "ฉันจะลงไปทำข้าวต้ม นึ่งหมั่นโถว รอพี่กลับมากิน"

เฉิงเทียนหยวนตบผ้าห่มเบาๆ แล้วพูดเสียงทุ้ม "เธอนอนเพิ่มอีกหน่อย ตอนฉันกลับจะซื้อของกินมา เธอไม่ต้องทำหรอก"

จากนั้นเขาก็รีบขี่จักรยานออกไป