เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 91

เซวียหลิงกับเฉิงเทียนหยวนไปทำงานกันหมดแล้ว

ทั้งสองไม่พูดอะไรตลอดทาง เพราะเรื่องนี้ อารมณ์จึงหนักหน่วงมาก

เฉิงเทียนหยวนเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ พูดขึ้นเสียงต่ำ "ที่รัก เงินสองร้อยกว่าของเธอที่น้องสาวฉันขโมย----"

"นี่มันเรื่องเล็ก" เซวียหลิงรู้ว่าเขาจะพูดอะไร จึงพูดปลอบ "ฉันยังมีเงินอีกเยอะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วง เงินสำหรับผ่าตัดพ่อเรายังอยู่ แถมมีเหลือเฟือด้วย! ไหนๆ พ่อเราก็มาแล้ว เราไม่ต้องกลับไปอีกรอบหรอก ตอนบ่ายกลับไปปรึกษาพ่อก่อน จากนั้นเราค่อยจองตั๋วไปเมือง"

เฉิงเทียนหยวนในใจรู้สึกอบอุ่น พูดขึ้นอ่อนโยน "ที่รัก ขอบคุณนะครับ"

"ตาทึ่ม!" เซวียหลิงยิ้มด่าอย่างตำหนิ

......

หลังจากมาถึงสำนักพิมพ์ เซวียหลิงเอาแต่อยู่ในห้องทำงาน นอกจากมากินข้าวตอนพักเที่ยงแล้ว เวลาอื่นๆ ก็ยุ่ง

หวังชิงนั่งกับเธอ ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ "สองวันนี้เธอเป็นอะไร? ดูสู้ชีวิตเนี่ยนะ เจอความลำบากอะไรมาเหรอ?"

เซวียหลิงส่ายหน้า ปากกาในมือกำลังขีดเขียนอย่างรวดเร็ว

หวังชิงหัวเราะเสียงทุ้มแล้วพูดขึ้น "ไม่ใช่ก็ดีแล้ว ในสำนักหนังสือพิมพ์ของเรามีเธอคนเดียวที่รู้ภาษาอังกฤษ คนอื่นรู้แค่คำศัพท์งูๆ ปลาๆ ไม่กี่คำ ถ้าเธอมีปัญหา ต้องไม่มีใครช่วยเธอได้แน่เลย"

เซวียหลิงก็ยิ้มเช่นกัน หยุดปากกา ยกน้ำร้อนข้างๆ ขึ้นมา

"เดี๋ยวฉันอาจจะต้องลางานยาว เลยจะทำเนื้อหาคอลัมน์ให้เสร็จล่วงหน้า พยายามไม่ทำให้งานล่าช้า"

หวังชิงถามอย่างเป็นห่วง "ลางานยาว? เธอจะไปทำอะไร?"

เซวียหลิงยิ้มนิดๆ แล้วพูดขึ้น "ตอนนี้ยังไม่แน่ใจจะไปวันไหน สุขภาพพ่อสามีฉันไม่ดี ฉันกับสามีฉันวางแผนจะพาเขาไปหาหมอที่อำเภอเมือง รอซื้อตั๋วรถเรียบร้อยก่อน ฉันจะไปลางานกับผอ.อีกที"

หวังชิงพยักหน้าเข้าใจทันที มองเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ อย่างระมัดระวัง แล้วเข้าไปพูดเสียงทุ้ม "ถ้ามีอะไรให้ช่วย ถ้าช่วยได้ เธอบอกได้เลยนะ"

เซวียหลิงฟังจบ ในใจก็รู้สึกอบอุ่น

"ได้เลย! งั้นฉันขอขอบคุณล่วงหน้านะ!"

หวังชิงก็ยิ้มเช่นกัน พูดขึ้นเสียงทุ้ม "เธอก็สู้ๆ นะ!"

เที่ยงวันนั้น ผอ.หลิวให้ผู้รักษาความปลอดภัยซื้อแอปเปิลมาหนึ่งตะกร้า ให้ทุกคนแบ่งกันกิน

ทุกคนมีความสุขทันที!

"ท่านผอ. คราวก่อนส้ม คราวนี้แอปเปิล ทำไมคุณถึงได้เมตตากรุณาแบบนี้อ่ะ?"

"นั่นสิๆ! คุณคงไม่ได้เตรียมข่าวร้ายอะไรมาใช่ไหม เอาความหวานมาทำให้เส้นประสาทเราชาก่อน จากนั้นก็ทำให้เราสยดสยองด้วยข่าวร้าย? ทำงานล่วงเวลาตอนกลางคืนเหรอ? ไม่หรอกมั้ง?"

ทุกคนหัวเราะฮ่าๆ

ผอ.หลิวยิ้มชอบใจแล้วตอบ "ไตรมาสที่แล้วผลงานสำนักพิมพ์เราไม่เลว เบื้องบนบอกว่าการสั่งจองตีพิมพ์เพิ่มขึ้นสิบเปอร์เซ็นต์จากเมื่อก่อน ส่งเงินโบนัสมาแล้ว ทั้งหมดสองร้อยหยวน"

"ว้าว!" ทุกคนเปล่งเสียงปรบมือกัน

ผอ.หลิวพูดอีกว่า "สำนักพิมพ์เรามีเพื่อนร่วมงานยี่สิบกว่าคน จะให้แบ่งสองร้อยหยวนเป็นยี่สิบกว่าส่วนไม่ได้นี่ ฉันเลยให้รปภ.ไปซื้อแอปเปิลมาสองตะกร้า แบ่งให้ทุกคนกิน แต่ละคนเอากลับไปแบ่งคนในครอบครัวกินได้นะ พวกคุณทำงานที่นี่ได้อย่างสบายใจ ก็มีความช่วยเหลือจากคนในครอบครัวสนับสนุนด้วยเหมือนกัน"

"ว้าว! ขอบคุณค่ะผอ. ฉันจะเอาไปแปดลูก!"

"ขอบคุณครับผอ.! ฉันจะเอาไปห้าลูก ครอบครัวผมมีห้าคน!"

ผอ.หลิวหัวเราะชอบใจ แล้วพูดขึ้น "ข้างนอกยังมีอีกหนึ่งตะกร้ายังไม่เอาเข้ามา ฤดูหนาวจัด ตลาดไม่ค่อยขายผลไม้ แอปเปิลเก็บได้นาน ทุกคนเอาไปกันเยอะๆ ไม่ต้องมารายงานจำนวนกับฉันหรอก"

เธอได้สติกลับมา ถามขึ้น "แล้วทำยังไงดี? เราต้องตามไปไหม?"

เฉิงเทียนหยวนสบถด่าเสียงทุ้ม แล้วพูดขึ้น "เมืองใหญ่มีคนสิบล้านคน ใหญ่ขนาดนั้น เราจะหาเจอได้ยังไง? ผู้คนมากมาย รู้แค่อยู่ในเมืองหลวง ก็หาได้ไม่ง่ายนะ"

"ก็จริง" เซวียหลิงถอนหายใจพูดขึ้น "ถ้าประกาศตามหา อีกฝ่ายเห็นเข้า จะต้องตอบสนองก่อนแน่ๆ ปัญหาคือพวกเขาจะซ่อนตัว หาฝ่ายเดียวมันยากเกินไป"

เฉิงเทียนหยวนพูดขึ้นเสียงเข้ม "ทำให้อารมณ์พ่อแม่มั่นคงก่อน พาพ่อไปผ่าตัด ยังไม่ต้องสนใจเธอ ฉันจะไปบ้านหลินชงบ่อยๆ ดูว่าแม่เขากลับมาหรือยัง บางทีอาจจะถามอะไรจากปากเธอได้บ้าง"

"นี่อาจจะเป็นความคืบหน้าก็ได้" เซวียหลิงพูดขึ้น "งั้นถ้าพี่มีเวลาก็ไปดูเยอะๆ นะ"

เซวียหลิงจู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ ถามขึ้น "ตอนพ่อแม่เรามาเมื่อเช้า เหมือนไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาใช่ไหม?"

"ใช่! ฉันเกือบลืมเลย ต้องไปซื้อเสื้อผ้าไว้เปลี่ยนซัก" เฉิงเทียนหยวนหันหัวรถ ยิ้มแล้วพูดขึ้น "ดีที่เธอเตือน!"

ดีที่ห้างยังไม่ปิด เซวียหลิงพูดกำชับ "ฉันไปซื้อเสื้อผ้าเอง พี่ไปตลาดเล็กข้างหน้าซื้อเนื้อกับกระดูกมาเพิ่มหน่อย ซื้อของแห้งมาด้วยนะ พ่อแม่มา ต้องเพิ่มสารอาหารให้พวกท่าน"

เฉิงเทียนหยวนเอ่ยเตือน "คราวก่อนเธอซื้อเสื้อผ้าให้พวกท่านไปแล้ว ระวังอย่าซื้อซ้ำนะ"

"รู้แล้ว!" เซวียหลิงพูดขึ้น "แยกกันไป เดี๋ยวฟ้ามืด"

......

แสงไฟในบ้านเช่าสว่าง ห้องครัวมีกลิ่นซุปกระดูกเนื้อคละคลุ้งไปทั่ว

พ่อเฉิงนั่งเก้าอี้ตัวเล็ก สูบบุหรี่เบาๆ

สีหน้าแม่เฉิงค่อนข้างแย่ หางตามีคราบน้ำตา มองโจ๊กข้าวฟ่างบนเตา แล้วเหม่อลอย