เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 93

เซวียหลิงทำหน้าสุขุม แล้วพูดเสียงต่ำ "พี่หยวน ตอนแรกเสี่ยวกูจื่อตัดขาดความสัมพันธ์กับหลินชงไปแล้ว อยู่ที่บ้านดีๆ ต้องโทษโอวหยางเหมยที่ไปกระตุ้นเธอมา เลยทำให้เกิดหายนะพวกนี้"

เฉิงเทียนหยวนหรี่ตาครึ่งหนึ่งแล้วพูดขึ้น "เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันอยากไปคิดบัญชีกับโอวหยางเหมยนานแล้ว หล่อนหลอกพ่อแม่ฉันว่าจะพาน้องมาอำเภอไม่กี่วัน น้องฉันก็อยู่ที่บ้านหล่อน ตอนนี้น้องไม่อยู่แล้ว ฉันอยากรู้ว่าหล่อนจะพูดยังไง"

เซวียหลิงได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็วางใจโดยสมบูรณ์

โอวหยางเหมยวันๆ เอาแต่ออกคำสั่ง ช่วยเหลือน้องสามีก่อความวุ่นวายในครอบครัวนี้ ตอนนี้กลับยกหินหล่นทับขาตัวเอง!

ควรให้เธอได้รับบทเรียนสั่งสอน!

เช้าวันรุ่งขึ้น บ้านข้างๆ ยังคงปิดสนิท เฉิงเทียนหยวนกับเซวียหลิงกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว ก็รีบไปทำงาน

แต่ตอนเที่ยงเฉิงเทียนหยวนกลับมาอีกครั้ง ตั้งใจพาพ่อแม่ไปบ้านข้างๆ

โอหยางเสียงยังคงนอนอยู่ชั้นบน มีแค่โอวหยางเหมยนั่งแทะเม็ดแตงอยู่บนโซฟา ร่างกายสกปรก ในบ้านก็สกปรกมาก กลิ่นค่อนข้างเหม็น เดาว่าคงไม่ได้กวาดพื้นถูพื้นเป็นเวลานาน

เธอเห็นพ่อเฉิงกับแม่เฉิงมา ก็ยืนขึ้นด้วยความประหลาดใจ ไม่สนใจที่จะจัดระเบียบทรงผมยุ่งเหยิงใบหน้ามอมแมม ก็รีบยิ้มแย้มออกมาต้อนรับ

"คุณลุง คุณป้า พวกท่านมาได้ไงคะ? รีบเข้ามานั่งก่อนสิ!"

กลับกลายเป็นว่า พวกเขาสามคนทำหน้าเย็นชา ไม่มีใครอยากสนใจเธอ

โอวหยางเหมยในใจกระตุก ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ "อาหยวน คุณป้า พวกท่าน......เป็นอะไรคะ? เข้ามานั่งคุยกันก่อนสิ!"

เฉิงมู่ไห่ทำหน้าสุขุมเย็นชา แล้วพูดขึ้น "เหมยจื่อ ไม่ต้องพูดพิธีรีตอง ครึ่งเดือนก่อนเธอไปบ้านลุง บอกว่าจะพาอาฟางมาเที่ยวในอำเภอสองสามวัน อีกไม่นานก็จะกลับ แต่เราอยู่ที่บ้านรอแล้วรออีก รอมาเต็มๆ ยี่สิบกว่าวัน ก็ไม่เห็นเธอพาอาฟางมาส่ง เลยต้องมาถามเธอ"

โอวหยางเหมยหน้าซีดทันที ถามด้วยความประหลาดใจ "หล่อน......หล่อนไม่ได้ไปอยู่บ้านอาหยวนเหรอคะ?"

เฉิงเทียนหยวนผลุบตาลงครึ่งหนึ่ง แล้วถามขึ้น "ตั้งแต่เมื่อไร? หล่อนไม่กลับมาเลย"

โอวหยางเหมยรีบตอบ "เมื่อคืนวานอ่ะ! หล่อนรีบกลับมาจากข้างนอก ฉันถามว่าหล่อนกินข้าวยัง หล่อนบอกกินแล้ว จากนั้นหล่อนก็ขึ้นข้างบนไปเก็บกระเป๋าเดินทาง ตอนนั้นพี่ชายฉันกลับมาพอดี ฉันถามหล่อนว่าเก็บกระเป๋าไปทำไม พี่ชายฉันเขามีห้องของตัวเอง เราอยู่ด้วยกันได้นะ! หล่อนบอกไม่เอา หล่อนจะกลับไปอยู่บ้านข้างๆ ก็ถือกระเป๋าเดินทางออกไปแล้ว"

เฉิงเทียนหยวนส่ายหน้าพูดขึ้น "คืนวานซืนหล่อนไม่ได้กลับมา และไม่ได้กลับมาเมื่อวานทั้งวันด้วย"

หลิวอิงในใจโกรธเธอมาก ถ้าเธอไม่กระตุ้นให้ลูกสาวมาที่อำเภอ ลูกสาวคงไม่มีโอกาสไปอยู่กับไอ้ผู้ชายคนนั้นอีก

"เหมยจื่อ เธอรีบๆ พูดมาว่าหล่อนไปไหน เราสองคนตั้งใจมาพาหล่อนกลับบ้าน ที่สหกรณ์กำลังรอหล่อนไปทำงานอยู่!"

โอวหยางเหมยตกใจแทบแย่!

ยังไงเธอก็เป็นแค่สาวชนบทอายุยี่สิบกว่าๆ ไม่เคยเรียนหนังสือ ไม่เคยเจอเรื่องเล็กๆ มาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการรับมือกับเรื่องใหญ่

เธอโบกมือปัดอย่างหวาดหวั่น พูดเสียงสั่น "ฉัน......ฉันไม่รู้จริงๆ! หล่อนพูดแบบนี้จริงๆ นะ......ฉันไม่ได้ดูให้แน่ใจว่าหล่อนกลับบ้านข้างๆ หรือเปล่า เมื่อวานฉันพาพี่ชายฉันไปดูร้านใหม่ กินอิ่มกลับบ้านมาก็นอน วันนี้เราไม่ได้ออกไปไหน หล่อนออกไปคืนก่อน ฉันก็ไม่ได้เจออาฟาง"

เฉิงเทียนหยวนพูดเสียงเข้ม "ตอนแรกเธอสัญญากับพ่อแม่ฉันยังไง? ตอนนี้น้องสาวฉันหายตัวไป เธอคิดจะทำยังไง?"

โอวหยางเหมยสีหน้าซีดเซียว กลืนน้ำลาย

"ฉัน......ฉันไม่รู้จริงๆ! ฉันไปรับหล่อนมาทำงานให้ฉัน ฉันเจตนาดีแนะนำงานเงินเดือนดีให้กับหล่อน แต่หล่อนบอกว่าถ้าพูดความจริงไป คุณป้ากับคุณลุงต้องไม่ยอมแน่ เลยให้ฉันโกหกกับพวกคุณลวกๆ ตามคำพูดหล่อน"

เฉิงมู่ไห่ขมวดคิ้วถามขึ้น "ทำไมหล่อนหลอกพวกเรา? หล่อนมาที่อำเภอจะทำอะไรกันแน่? ร้านพวกเธอยังไม่เปิดไม่ใช่เหรอ? งานเงินเดือนดีอะไร อยู่ที่ไหน?"

โอวหยางเหมยหน้าทั้งแดงทั้งซีด พูดอ้ำๆ อึ้งๆ "เดิมทีต้องเปิดเดือนที่แล้ว แต่พี่ฉันมีธุระต้องเลื่อน หิมะก็ตกอีก รถบรรทุกขับมาไม่ได้ ติดอยู่บนถนนสิบกว่าวัน สินค้ามาถึงหมดแล้ว อีกสามวันจะเปิดกิจการ"

เฉิงเทียนหยวนรู้ว่าถามว่าน้องสาวเขาอยู่ที่ไหน เธอต้องไม่รู้แน่ๆ ทำได้แค่ถามเรื่องอื่น

ก่อนหน้านี้เขาไปถามที่สหกรณ์มา หลินชงไอ้หมอนั่นไม่ไปทำงานเมื่อหนึ่งเดือนก่อน มีคนบอกว่าเขาไม่ชอบที่อากาศหนาวจัด ไม่อยากออกจากบ้าน

ถ้าเธอไม่นำทาง น้องสาวตนต้องหาผู้ชายคนนั้นไม่เจอแน่นอน

โอวหยางเหมยร้องไห้อีกครั้ง แล้วพูดเสียงทุ้ม "หล่อนบอกว่า...หล่อนรักผู้ชายคนนั้นจริงๆ ฉันคิดว่าต่อไปหล่อนคงแต่งงานอยู่ในอำเภอ อยู่ใกล้กับฉัน เพื่อนจะได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ ......เลยไม่ได้ห้ามหล่อน หล่อนก็แค่อยากอยู่กับชายที่หล่อนรัก"

เฉิงเทียนหยวนทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา ไม่พูดอะไรอีก

พ่อเฉิงถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดเสียงเข้ม "เหมยจื่อ ลุงเป็นคนหมู่บ้านเดียวกับเธอ คิดว่าเธออายุมากกว่าหล่อน ต้องรู้จักดูแลหล่อนให้ดี เลยยอมให้เธอพาหล่อนมาที่อำเภอ ตอนนี้เรามาหาแล้ว แต่หล่อนไม่อยู่บ้านเธอ เธอบอกมาสิว่าเธอควรรับผิดชอบยังไง?"

โอวหยางเหมยส่ายหน้าพูดเสียงทุ้มต่ำ "ฉัน......ฉันแค่พาหล่อนมาทำงาน......จริงๆ นะคะ!"

เฉิงเทียนหยวนพูดขึ้น "เธอเป็นคนพาหล่อนมา หล่อนหายตัวไป เธอต้องรับผิดชอบ ถ้าหล่อนกลับมาอย่างปลอดภัยก็ช่างมัน แต่ถ้าไม่......"

เขาจงใจหยุด

โอวหยางเหมยรีบพูดขึ้น "ฉัน----ฉันจะรีบออกไปช่วยตามหา! พวกคุณรอก่อน"

เฉิงเทียนหยวนกับพ่อเฉิงเดินออกมา ไม่สนใจเธออีก

โอวหยางเหมยมองหลิวอิงอย่างวิงวอน พูดเสียงทุ้ม "คุณป้า......"

หลิวอิงขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ "เที่ยงกว่าแล้ว เธอยังไม่กินข้าวเช้าอีก? เพิ่งตื่นล่ะสิ? หน้าก็ไม่ล้าง! เหมยจื่อ เธอใช้ชีวิตมอมแมมแบบนี้ได้ยังไงฮะ?!"

เธอหันหลังด้วยความหงุดหงิด และรีบเดินออกมา

โอวหยางเหมยร่างอวบอ่อนแรง ทรุดตัวนั่งลงกับพื้น