เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 95

เช้าวันรุ่งขึ้นไปทำงาน เซวียหลิงก็ตรงไปที่ห้องทำงานผอ.หลิว

ห้องทำงานผอ.สองคนมีเตาทำความอุ่นเดี่ยวๆ ผอ.หลิวกำลังสวมแว่นสายตายาว หรี่ตาอ่านเอกสารอยู่

เห็นเธอเข้ามา ผอ.หลิวก็แปลกใจเล็กน้อย

"เสี่ยวเซวีย มีธุระเหรอ?"

เซวียหลิงยิ้มกว้าง "คุณเดาได้แม่นจริงๆ ค่ะ! ฉันมีธุระกับคุณ"

ผอ.หลิววางปากกาในมือลง แล้วพูดเสียงอ่อนโยน "นั่งสิ พวกเธอไม่ค่อยมาที่ห้องทำงานฉัน ทุกครั้งที่มาต้องมีธุระแน่ๆ หรือมาคุยเล่นกับฉัน? คุยเล่นได้ ตอนพักเที่ยงมาหลายๆ รอบ ฉันจะได้ไม่งีบ ฉันหาวอยู่คนเดียวไม่มีอะไรทำ"

เซวียหลิงหัวเราะชอบใจแล้วพูดขึ้น "พวกเราวัยรุ่น อยากนอนเพิ่มหลายๆ ชั่วโมงทุกวัน! พักเที่ยงไม่คุยเล่นหรอกค่ะ"

ผอ.หลิวเหลือบมองเธอ ยิ้มแล้วถามขึ้น "เธอนอนตอนพักเที่ยงเหรอ? ฉันว่าไม่ใช่แบบนั้นนะ!"

จากการสังเกตของเขา ถึงแม้เนื้อหาคอลัมน์ของเซวียหลิงไม่เยอะ แต่ตอนพักเที่ยงเธอไม่อ่านหนังสือก็เขียนหนังสือ ถึงแม้ไม่ได้ทำงานในบริษัท แต่ก็ไม่ปล่อยเวลาเสียเปล่า

หลักๆ เธออ่านหนังสือภาษาอังกฤษ เขาก็อ่านไม่เข้าใจ แต่เขารู้ว่าวัยรุ่นคนนี้ขยันมาก

วัยรุ่นในวัยเธอ ส่วนมากจะมีนิสัยเด็กและความอารมณ์ร้อน แต่เธอไม่เป็น ทำงานมั่นคงและรอบคอบ ประพฤติตนก็ไม่แย่ เข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดีมาก

เซวียหลิงได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ไม่รู้สึกกลัวสักนิด

"ว้าว! ไม่คิดว่าผอ.แอบสังเกตเราด้วย! งั้นคราวหน้าฉันต้องระวังหน่อย ไม่กล้าใจลอยแล้ว!"

เวลาพักเที่ยงคือเวลาอิสระของทุกคน ถึงแม้ผอ.หลิวจะไม่โหดในเวลาทำงาน แน่นอนว่าจะไม่ควบคุมตอนพักเที่ยง

ผอ.หลิวฟังจบ ก็หัวเราะชอบใจ

"ทำไม? มีธุระให้ฉันช่วยเหรอ?"

สายตาเขามองต้นฉบับจำนวนหนึ่งในมือเธอ แล้วพูดขึ้น "ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ! ตัวอักษรภาษาอังกฤษยี่สิบหกตัวยังจำไม่ครบด้วยซ้ำ"

เซวียหลิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง "ผอ. ที่จริงแล้วฉันอยากลางานยาวกับคุณค่ะ พ่อสามีฉันสุขภาพไม่ดี ทรมานจากความเจ็บป่วยมาตลอดปี หลังจากฉันกับคนรักปรึกษากัน ก็วางแผนว่าจะพาเขาไปหาหมอที่โรงพยาบาลตี้ยีในอำเภอเมือง เคยขอคำแนะนำจากหมอแล้ว บอกว่าสถานการณ์ของพ่อสามีต้องผ่าตัด ประเมินสักหน่อย เวลาตรวจและผ่าตัด ต้องใช้เวลาประมาณครึ่งเดือน ดังนั้นฉันต้องลางาน"

ผอ.หลิวขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ แล้วคิดสักพัก

"เสี่ยวเซวีย การกตัญญูต่อผู้ใหญ่เป็นสิ่งจำเป็น เธอกตัญญูกับครอบครัวสามีแบบนี้ ฉันก็ชื่นชมมาก คุณธรรมอันสูงส่งคือความกตัญญู การลาหยุดแบบนี้ ถ้าฉันไม่อนุมัติจะทำให้ฉันไร้มนุษยธรรม"

หยุดไปสักพัก เขาก็หัวเราะขมขื่น "แต่......เธอก็น่าจะรู้ว่าสำนักพิมพ์เรามีเธอคนเดียวที่รับผิดชอบคอลัมน์ภาษาอังกฤษ เธอไม่อยู่สองสัปดาห์ติดต่อกัน คอลัมน์จะทำยังไง? ฉันไม่รู้ว่าจะไปหาคนมาทำแทนจากไหนอ่ะ!"

เซวียหลิงยิ้มส่ายหน้า แล้วยื่นงานฉบับสมบูรณ์จำนวนหนึ่งในมือให้เขา

"คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรู้สถานการณ์สำนักพิมพ์ของเรา นี่ค่ะ คุณดูสิ! นี่คือคอลัมน์ต้นฉบับใหม่หลายสัปดาห์ถัดมาที่ฉันอดหลับอดนอนหาเวลาทำเมื่อสัปดาห์ก่อน ฉันกลัวว่าเวลาตอนกลับมาไม่แน่นอน เลยทำรวดเดียวหลายสัปดาห์ มากพอที่จะรับมือกับสามสัปดาห์ถัดมา"

เธอเสริมอีกว่า "คุณไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันไม่ได้ทำแบบลวกๆ เมื่อวานฉันตรวจสอบอีกสองรอบ ไม่มีข้อผิดพลาดแน่นอน เดี๋ยวฉันจะให้บ.ก.ใหญ่หลินช่วยฉันตรวจดูอีกที เพื่อยืนยันว่าไม่มีอะไรผิดพลาด"

ผอ.หลิวรับมา ดูสักหน่อย สุดท้ายก็ยิ้มชอบใจ

"ดีมาก! แบบนี้งานจะไม่ล่าช้า ฉันอนุมัติให้เธอลาได้"

เซวียหลิงพูดอีกครั้ง "สำหรับเงินเดือนกับโบนัสอื่นๆ ควรหักก็หักได้นะคะ หักตามกฎระเบียบของสำนักพิมพ์เราได้เลย"

ผอ.หลิวยิ้ม เอาคางชี้ไปที่งานฉบับสมบูรณ์ที่เธอถือมา

"เธอทำงานเสร็จสมบูรณ์ล่วงหน้า จะหักเธอทำไมล่ะ? สำนักพิมพ์เราคือหน่วยงานมาตรฐาน พนักงานทุกคนมีสิทธิลางานและหยุดงาน ทุกคนมีครอบครัว ในครอบครัวมีผู้ใหญ่มีเด็ก บางครั้งจะมีเรื่องราวเกิดขึ้นยากที่จะเลี่ยง ฉันคือผู้มีประสบการณ์ ฉันเข้าใจ หักแค่โบนัสการเข้างานนิดหน่อยก็พอ โบนัสอื่นๆ ได้ตามปกติ"

"ขอบคุณค่ะผอ.!" เซวียหลิงรีบกล่าวขอบคุณ

เซวียหลิงฟังแล้วก็หัวเราะฮ่าๆ

"เป็นไปได้เหรอ? แค่สามพันกว่าหยวนเนี่ยนะ!"

เฉิงเทียนหยวนพยักหน้าจริงจัง แล้วอธิบาย "ที่หมู่บ้านเรา ไม่ทำนาก็เลี้ยงปลา หนึ่งปีได้เงินมากสุดก็หนึ่งพันกว่าๆ ปีที่แล้วฉันได้ยินผู้ใหญ่บ้านบอกว่า ปัจจุบันคนที่รวยที่สุดในหมู่บ้านคือเฉิงเปียวครอบครัวพวกเขา ที่บ้านมีเงินสองพันกว่าหยวน"

เซวียหลิงยิ้มแล้วพูดขึ้น "ถ้านับแบบนี้ งั้นตอนนี้ฉันก็รวยที่สุดจริงๆ ล่ะ!"

ปีหน้าอำเภอจะพัฒนาเป็นอย่างดี และอีกไม่นาน ที่หมู่บ้านตระกูลเฉิงก็จะดีขึ้นตามสถานการณ์

ถ้าไม่คว้าโอกาสดีๆ แบบนี้ แค่ทำงานแปลอย่างเดียว ไม่นานเธอก็จะถูกทุกคนในหมู่บ้านพวกเขาทิ้งไว้ด้านหลัง รวมถึงผู้ชายตรงหน้าเธอด้วย

ชาติที่แล้ว ถึงแม้เธอจะไม่กล้ามาเจอเขา แต่เธอแอบเฝ้ามองเขาเงียบๆ อยู่ตลอด

เขาปรับตัวสร้างโรงงานสร้างบ้านตามแนวโน้มการพัฒนาครั้งใหญ่ ต่อมาก็เข้าสู่อุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์ กลายเป็นมหาเศรษฐีตัวจริงภายในเวลาสิบปี

ถึงแม้ตอนนี้ที่ตัวเขาจะมีเงินฝากแค่สามร้อยกว่าเท่านั้น......

เฉิงเทียนหยวนพับเสื้อโค้ตซ้อนกันเรียบร้อย แล้วยัดในถุงผ้าโปร่งใบใหญ่

"ฉันเรียบร้อยแล้ว ที่รัก เธอเอาเสื้อโค้ตตัวยาวไปเพิ่มอีกหนึ่งตัวนะ แล้วก็ถุงเท้าเพิ่มอีกสองสามคู่"

เซวียหลิงมองไปทางฮีตเตอร์ข้างๆ แล้วพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ "พี่หยวน เรา......เอาฮีตเตอร์ไปด้วยตัวหนึ่งเถอะ!"

เฉิงเทียนหยวนตกตะลึงเล็กน้อย แล้วพูดเสียงทุ้ม "ไม่ต้องหรอกมั้ง? โรงพยาบาลคงมีเตานะ?"

เซวียหลิงตอบ "เอาไปเถอะ ได้ยินพยากรณ์อากาศบอกว่า อีกไม่กี่วันจะมีกระแสลมหนาวจัด เอาไปให้ผู้ใหญ่ดีกว่า ใช้สะดวกด้วย"

"ได้!" เฉิงเทียนหยวนพูดขึ้น "ฉันจะไปเอากล่องพัสดุมาใส่ ฉันแรงเยอะ ให้ฉันถือก็พอ"