เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1

“เวอเรียน มอนท์ หญิงสาวอายุเพียง 21 ปี จบการศึกษามหาวิทยาลัยนอร์ทซิติ้, ไม่เคยมีความสัมพันธ์ใดๆ และสุขภาพร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง…”

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอนั้น ได้ปิดแฟ้มประวัติของเธอลง หลังจากที่เขาอ่านข้อมูลทั้งหมด คิ้วของเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย เขาถามกับเธอว่า “คุณแน่ใจหรือว่าต้องการที่จะเป็นตัวแทนรับงานอุ้มบุญในครั้งนี้’’

เวอเรียน มอนท์ หญิงสาวได้จับชายเสื้อของเธอกุมไว้ด้วยความกังวล จากนั้นเธอได้พูดตอบออกไปว่า “ฉันแน่ใจมาก ฉันต้องการเงินค่ะ”

“คุณต้องการเท่าไหร่?”

เธอตกใจและพึมพำเบาๆ และพูดออกมา “10…10 ล้าน”

เขาขมวดคิ้ว “เรื่องนี้จะต้องถูกเก็บเป็นความลับ คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากที่นี่ตลอดระยะเวลา 10 เดือน ตั้งแต่คุณเริ่มการตั้งครรภ์ จนกระทั่งคุณคลอด นอกจากนี้คุณยังไม่สามารถติดต่อกับคนอื่นได้ คุณทำได้ไหม?”

นิ้วมือของเวอเรียน มอนท์ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดขึ้นเกิดการการที่เธอบีบมือแรงเกินไป เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอ่ยออกมาด้วยอาการตัวสั่น “ฉัน...ฉันสัญญากับคุณ” แต่มีเงื่อนไขเพียงหนึ่งข้อ

“พูดมา”

“หลังจากที่เซ็นชื่อตกลงทำสัญญากัน ฉันต้องการเงินจำนวน 10 ล้าน โอนเข้าในบัญชีของฉันโดยเร็วที่สุดทันทีที่ฉันตั้งครรภ์ ฉันต้องการอย่างเร็วที่สุด”

‘เฮอะ! ฉันเจอผู้หญิงที่ต้องการเพียงแค่เงินเท่านั้นจริงๆ’

แววตาเหยียดหยามของเขาปรากฏขึ้นบนดวงตา “เอาล่ะ ไม่มีปัญหา คุณเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับคืนนี้ ผู้ว่าจ้างของคุณจะมาถึงในเวลา 2 ทุ่ม เขาต้องการมันมาก ดังนั้นจะเป็นการดีที่สุดสำหรับคุณ หากคุณสามารถตั้งครรภ์ให้เขาได้ภายในระยะเวลา 1 เดือนที่กำหนด ไม่งั้นละก็คุณลืมเรื่องเงินจำนวน 10 ล้านนี้ไปได้เลย”

…

เวลาประมาณ 20.00 น.เวอเรียน มอนท์ เธอถูกนำมาในห้องมืดแห่งนึงภายในบ้านพัก

บรรยากาศภายในห้องทั้งเงียบและมืดสนิท เธอได้ยินแม้กระทั่งเสียงเดินของนาฬิกา

สักครู่นึงต่อมาประตูก็ถูกเปิดออก มีชายคนนึงกำลังเดินเข้ามาในความมืดนั้น มันมืดเสียจนตัวเธอมองไม่เห็นร่างของชายคนนั้น เธอกำลังจะกอดตัวเองแน่นด้วยความหวาดกลัว แต่กลับถูกมือใหญ่ทั้งสองข้างนั้นเหวี่ยงลงบนเตียงแทน เขาเอ่ยกลับเธอด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน อย่างเยือกเย็น

“10 ล้าน เธอช่างเป็นคนที่กล้าหาญมาก”

เสียงของเขาสะท้อนผ่านความเงียบเข้ามา เหมือนมีกริชแหลมทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของเธอ

เธอหลับตาแน่น กัดฟันพูดออกมาด้วยริมฝีปากที่สั่นเครือ “หยุดพล่ามซักทีเถอะ”

เขาแค่นเสียงแสดงออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยามเธอ

เธอจะจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในค่ำคืนนี้ หากผ่านคืนนี้ไปได้ บริษัท มอนท์จะรอดพ้นวิกฤตและคุณพ่อของเธอก็จะไม่ติดคุกเพราะไม่สามารถจ่ายหนี้ทั้งหมดนี้ได้

…

แสงแดดจ้าของดวงอาทิตย์ส่องผ่านเข้ามาในม่านดวงตาของเธอ ทำให้เธอตื่นขึ้นและพบว่าเขาคนเมื่อวานได้จากไปแล้ว ทันใดนั้นเอง แม่บ้านของบ้านพักแห่งนี้ได้เข้ามา บอกกับเธอว่า “นายท่านจะมาที่นี่ทุกคืนจนกว่าคุณจะตั้งครรภ์ หากภายใน 1 เดือนนี้ คุณไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ คุณต้องเก็บข้าวของและออกไปจากที่แห่งนี้”

เวอเรียน มอนท์ เธอกำหมัดแน่นแล้วบอกตัวเอง... เธอตั้งใจจะตั้งครรภ์ลูกของเธอให้ได้

หลังจากนั้นภายใน 1 เดือนต่อมา ผลการตรวจครรภ์ของเธอออกมาเป็นบวก

นายท่านได้สั่งให้คนนำเงินฝากจำนวน 10 ล้านเข้าบัญชีของคุณเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่คุณต้องทำในตอนนี้ คือพักผ่อนให้เพียงพอและตั้งใจดูแลทารกในท้องให้ดี!”

เวอเรียน มอนท์ ในตอนนี้เธอไม่แน่ใจกับตัวเองแล้วว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี...เธอร้อนรนรีบคว้าแขนของแม่บ้านไว้ “ฉันอยากโทรหาพ่อ อยากถามท่านว่าทุกอย่างจัดการเรียบร้อยดีไหม ถามว่าเขาได้รับจำนวน 10 ล้านนั่นไหม ได้โปรดช่วยฉัน! ฉันขอร้องคุณ คุณช่วยพาฉันโทรติดต่อเขาได้ไหม ฉันสาบาน ว่าฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น! ฉันสาบาน…ฉันขอร้องล่ะ”

“ครับผม”

เวอเรียน มอนท์ เธอสะดุดล้มกับขาเตียงทำคลอดขณะที่เธอลุกขึ้นยืน เธอยืนมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเหลือให้เห็นเพียงแค่เห็นเงาของรถสีดำที่แล่นผ่านออกไป

…

เวอเรียน มอนท์ ถูกส่งตัวกลับไปยังครอบครัวของเธอ ภายในวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เธอให้กำเนิดทารกน้อยเธอไม่ได้รับแม้แต่โอกาสที่จะพักฟื้นรักษาตัวของเธอ

เวอเรียน มอนท์ เธอยืนอยู่ด้านนอกประตูในหัวของเธอ เธอพยายามคิดหาเหตุผลเพื่ออธิบายสาเหตุการหายตัวไปตลอดระยะเวลา 10 เดือนของเธอ จากนั้นเธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอกำลังจะกดกริ่งหน้าประตูบ้านนั้น ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก

เธอใช้มือสะกิดเปิดประตูตรงหน้าดูและพบว่าไม่มีใครอยู่ภายในห้องนั่งเล่นนั้น

“แปลกจัง ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอเนี่ย?” คุณป้าชีนและวาเนลล์ควรจะอยู่บ้าน ถึงแม้ว่าคุณพ่อจะออกไปทำงานข้างนอกบ้าน

ขณะที่เธอกำลังจะมุ่งหน้าเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน มีเงาที่คุ้นเคยสองภาพปรากฏขึ้นมาบนทางเดิน,

หญิงสาวคนหนึ่งทุบมือลงบนหน้าอกของชายคนนั้นเบา ๆ เธอพึมพัมอย่างโมโห “ฉันเกลียดคุณ, เมื่อไหร่คุณจะได้แต่งงานกับฉันซะทีคะ! อย่าบอกฉันนะคะว่า คุณยังคิดถึงเวอเรียน มอนท์นั่นอีก? เธอหายไปโดยไม่มีบอกกล่าวเป็นเวลา 10 เดือนแล้วนะคะ

“จะเป็นไปได้ยังไงที่ผมยังคิดถึงหล่อนอยู่?” ผมแค่คบกับเธอเพราะเธอเป็นลูกสาวของตระกูลมอนท์ เธอน่าเบื่อและไม่น่าค้นหาเลยสักนิดเมื่อเทียบกับคุณ” เขาก้มศีรษะลงและกระซิบข้างหูของหล่อนอย่างแผ่วเบา

เวอเรียน มอนท์ เธอยืนนิ่งอยู่ชั้นล่างของบ้าน ใบหน้าไร้สีของเธอจ้องมองไปที่ผู้ชายคนนั้นและหญิงสาวที่ยืนอยู่ชั้นบนของบ้าน

ผู้ชายที่ดูคุ้นเคย กำลังพูดคุยกับลูกสาวของแม่เลี้ยงของเธอ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแฟนหนุ่มของเธอ “เจนเซ่น”

เธอจากเขาไปเพียงระยะเวลาแค่ 10 เดือน ตอนนี้แฟนหนุ่มของเธอนั้น กลับไปคบหากับวาเนลล์ น้องสาวของเธอ!