เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1005

หลังจากฮิลลารีถือมีดเปื้อนเลือดออกมาจากบ้าน เธอก็เรียกรถแท็กซี่

ร่างกายของเธอรุ่มร้อนขึ้น ความร้อนแผ่ออกมาจากทุกอณูบนร่างกายของเธอ

คนขับรถอดไม่ได้ที่จะสังเกตอาการของเธอ เขาตกใจตอนที่มองกระจกมองหลัง และเห็นมีดที่เปื้อนเลือด

ฮิลลารีซ่อนมีดอย่างลนลาน

คนขับรถถามเธอเสียงสั่น "คุณผู้หญิง...จะไปไหนเหรอครับ?"

ฮิลลารีถูกความร้อนครอบคลุมไปทั่วร่าง เธอจับคอเสื้อแล้วตอบเสียงเบา "บริษัท จิน กรุ๊ป"

เธอรู้ว่าอาการของเธอนั้นแย่มาก คนเดียวที่เธอตามหานั้นไม่ใช่ใคร นอกจาก เชนน์ จิน คนที่เธอรู้จักเพียงแค่ไม่กี่วัน

ฮิลลารีกำหมัด เธออยากจะกระโจนออกไปข้างนอก

ตอนที่ฮิลลารีมาถึงตรงทางเข้าของ จิน กรุ๊ป ความร้อนและความอึดอัดนั้นได้มาถึงจุดสูงสุด เธอรีบเข้าไปบอกพนักงานต้อนรับ "ฉันอยากพบท่านประธานจิน"

พนักงานต้อนรับกลอกตาก่อนจะตอบอย่างเย็นชา "ฟังนะคะ มีผู้หญิงเหมือนคุณหลายคนมาที่นี่ทุกวัน แค่จะมาพบท่านประธาน ถ้าฉันให้ทุกคนเข้าไปเจอเขา ท่านประธานไม่รำคาญแย่เหรอ? ถ้าคุณไม่ได้นัดไว้ก็เข้าไปไม่ได้"

ฮิลลารีหมดความอดทน เธอบอกว่าถ้าต้องรอนานกว่านี้ เธออาจทำอะไรที่น่าขายหน้าตรงนี้และเดี๋ยวนี้

เธอดึงมีดออกมาจ่อที่คอพนักงานต้อนรับ ก่อนจะสั่งเธอ "พาฉันไปหาเขา!"

"อ๊ะ!"

ดูเหมือนว่าเสียงกรีดร้องของพนักงานต้อนรับ จะทำให้พนักงานรักษาความปลอดภัยสนใจ และทำให้ห้องรับรองวุ่นวายขึ้นมาทันที

ใช้เวลาไม่นานที่ท่านประธานจะทราบข่าวว่าเกิดอะไรขึ้น

เจคเข้ามารายงานในห้องทำงานของท่านประธาน "ท่านประธานจิน คุณจาร์คอปอยากพบคุณข้างล่างครับ เธอใช้มีดจี้คอพนักงานต้อนรับของเรา"

'คุณจาร์คอป?'

เชนน์เลิกคิ้วและลุกขึ้นยืน "ฉันจะลงไปดูข้างล่าง"

ติ๊ง ประตูลิฟท์ส่วนตัวเปิดออก

ทันทีที่เชนน์ออกมาจากลิฟท์ส่วนตัว เขาก็เห็นฮิลลารีใช้มีดเปื้อนเลือดจี้คอพนักงานต้อนรับ

เชนน์ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำเรื่องผิดกฎหมาย เพราะแค่อยากจะพบเขา

ฮิลลารีก็เห็นเชนน์เช่นกัน

เชนน์เข้ามาหาและมองดวงตาของเธอที่แดงเพราะฤทธิ์ยา ก่อนจะยื่นมือออกมาแล้วบอกเธอ "ฮิลลารี เอามีดมาให้ผม"

ฮิลลารีตัวสั่นขณะที่กำมีดอยู่ เธอเอามีดออกจากคอพนักงานต้อนรับ และส่งให้เชนน์

ทันทีที่เชนน์จับมีด เธอก็พุ่งเข้าไปกอดแขนเขา

เธอซบที่หน้าอกและกอดแขนเขาไว้แน่น เธอพูดอย่างสิ้นหวัง "ช่วยฉันด้วย"

เชนน์ตกใจ เขาก้มลงมองหญิงสาวที่กอดแขนเขา

เจครู้ว่าฮิลลารีไม่ใช่ผู้ก่อการร้าย เขาบอกพนักงานทุกคนที่กำลังมุงดูอยู่ "เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว แยกย้ายกันได้ มันเป็นการเข้าใจผิดกัน กลับไปทำงานและเลิกมุงดูได้แล้ว!"

ฮิลลารีควบคุมตัวเอง ไม่ให้คลอเคลียหน้าอกเขาไม่ได้

เชนน์ยิ้มอย่างชั่วร้าย "มีคนกำลังตื่นเต้นอยู่ซะด้วย"

แต่เมื่อเขาก้มลงมองเธอใกล้ ๆ เขาก็รู้ว่าเธอถูกวางยา!

ฮิลลารีรู้สึกแย่จนเกือบร้องไห้ เธอรู้สึกว่าร่างกายเหมือนสัตว์ร้าย ซึ่งไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เธออยากกอดเชนน์ไว้แน่น ในขณะที่เขาก็กอดเธอแน่นเช่นกัน

ฮิลลารีควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอก้มหน้าลงและขอร้องเขา "กอดฉัน...ได้โปรด... ขอร้องล่ะ..."

เชนน์กอดเธอทันที

พนักงานต้อนรับงงกับภาพที่เห็น

"เกิดอะไรขึ้น?"

เชนน์อุ้มเธอเข้าไปในลิฟท์ส่วนตัว เจคเข้าใจและไม่ได้ตามเขาไป

พนักงานถามด้วยความสงสัย "นี่ ผู้ช่วยเจค ผู้หญิงที่ท่านประธานจินกอดเมื่อกี้ เป็นใครเหรอ?"

เจคตอบพวกเขา "ผมก็ไม่รู้หรอก แต่ดูเหมือนว่า...ท่านประธานจิน จะได้คบใครสักคนเร็ว ๆ นี้"

พนักงานคนนั้นพูดไม่ออก

ตอนที่เชนน์กำลังจะวางฮิลลารีลงในลิฟท์ หญิงสาวก็ปีนกลับขึ้นไปบนตัวเขา

เชนน์ขมวดคิ้วก่อนจะดึงแขนเธอออก เขามองเธอแล้วถาม "รู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรอยู่ ฮิลลารี?"

"ฉันไม่รู้" เธออยากมีชีวิตอยู่ แต่รู้สึกเหมือนกำลังจะตาย

"คุณจะไม่เสียใจนะ?"

ฮิลลารีกอดคอเขา เธอกระซิบบอกเขาอย่างน่าสงสาร "ฉันรู้สึกแย่มาก เชนน์"

แววตาของเชนน์คมเข้มขึ้น เขาประคองลำคอเธอ ก่อนจะกดลงบนตัวเขาไว้แน่น

ร่างกายที่สูงตระหง่านของเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขาก้มลงจูบริมฝีปากเธอ

ขณะที่พวกเขากำลังสัมผัสกันอย่างรุนแรง เชนน์ก็กระซิบที่หูของเธอ "ถ้าเราเริ่มแล้วจะกลับมาอีกไม่ได้นะ อย่าเสียใจทีหลังล่ะ ฮิลลารี"

สติของเธอค่อย ๆ เลื่อนลอยไป

เธอรู้สึกได้ว่าเชนน์อุ้มเธอวางลงบนเตียงขนาดใหญ่ในห้อง

สำหรับเธอมันรู้สึกเหมือนกับความฝัน

ฮิลลารีรู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ตัวเล็กที่บาดเจ็บ กำลังร้องไห้อย่างน่าสงสาร

พวกเขาทุกคนรังแกและอยากทำลายเธอ

น้ำตาเธอไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

ฮิลลารีกลับมาที่บ้านตระกูลจาร์คอป

วินสันตะโกนใส่เธอทันทีที่เขาเห็นเธอกลับมา "รู้หรือเปล่าว่าแกทำให้ท่านประธานลูอิสบาดเจ็บ ตอนนี้เขาอยู่ในโรงพยาบาล? เขารายงานเรื่องที่เขาบาดเจ็บแล้ว และจะพาแกไปขึ้นศาล!"

ฮิลลารีหัวเราะเยาะ "เขาหน้าด้านพอที่จะพาหนูไปขึ้นศาลด้วยเหรอ?"

"ไปขอโทษท่านประธานลูอิสที่โรงพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้! ฉันจะให้แกขอโทษเขา!"

วินสันจับข้อมือฮิลลารีทันที ก่อนจะลากเธอออกไปข้างนอก

เธอเหวี่ยงแขนเขาออกไป "หนูแค่ทำเพราะป้องกันตัวเอง ถึงเขาจะพาหนูไปขึ้นศาล เขาก็เอาเรื่องหนูไม่ได้หรอก! แต่เขาจะถูกจับและถูกลงโทษตามกฎหมาย ถ้าหนูฟ้องร้องเขา"

วิสันเลิกคิ้วแล้วบอกเธอ "อิลลารี นี่แกจะประกาศเรื่องนี้ให้คนทั้งโลกได้รู้หรือไง? แกจะทำให้ตระกูลของเราขายหน้างั้นเหรอ!"

ฮิลลารีหัวเราะอย่างชั่วร้าย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หนูน่ะเหรอที่เป็นคนทำให้ตระกูลของเราขายหน้า? หนูไม่ใช่คนที่ทำให้ตระกูลของเราอับอายหรอก! พ่อต่างหาก พ่อแท้ ๆ ที่ให้คนแก่อายุเกือบห้าสิบมาข่มขืนลูก พ่อเป็นปีศาจ!"

ลีน่าถอนหายใจ แล้วทำเป็นพูดมีเหตุผล "เธออย่าตัดสินท่านประธานลูอิสที่อายุสิ ฮิลลารี เขาเป็นคนที่มีคุณสมบัติดีพร้อมนะ อีกอย่าง เขาพูดว่าตราบใดที่เธอยอมแต่งงานกับเขา เขาจะให้เงินห้าล้านเหรียญกับเรา อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่สิ อีกอย่างเมื่อคืนเขาก็ทำไม่สำเร็จอยู่แล้ว แต่เขากลับถูกแทง เราจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดกันนะ?"

'ฮึ่ม ห้าล้านเหรียญ'

ฮิลลารีไม่สนใจลีน่า เธอมองวินสันก่อนจะบอกเขา "พ่อคะ พ่อยกหนูให้ตาแก่ลามกนั่นเพื่อเงินห้าล้านเหรียญ รู้หรือเปล่าว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ หนูอาจฆ่าตัวตายไปแล้วก็ได้?"

วินสันตกใจที่เธอดูโกรธมาก "นั่นมันเป็นเรื่องจำเป็นจริง ๆ! พ่อทำเพื่อแกนะ ถ้าแกแต่งงานกับท่านประธานลูอิส แกก็จะมีชีวิตที่มั่นคงและอนาคตที่ดี แกไม่พอใจอะไรอีก?"

มุมปากฮิลลารีกระตุก เธอรู้สึกปวดใจ ความเกลียดของเธอยิ่งเพิ่มขึ้น เธอไม่อยากทะเลาะกับวินสันต่อ

"วันนี้ที่หนูมาที่นี่ ก็เพื่อมาตัดขาดกับทุกคน"

วินสันตกใจ "แกหมายความว่ายังไง? แกจะตัดขาดกับพวกเราจริงเหรอ?"

ฮิลลารีตอบชัดเจน "นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่หนูจะเรียกคุณว่าพ่อ จากวันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ใช่พ่อของหนู และหนูก็ไม่ใช่ลูกคุณ หนูจะไม่ใช้ชื่อนี้ และจะไม่เรียกคุณว่าพ่ออีก"

"แก...!"

"ถ้าหนูเสียใจที่ตัดขาดกับตระกูลจาร์คอป หนูสาบานว่าจะตายอย่างน่าสยดสยอง"

วินสันโกรธมาก เขาสะดุดถอยหลังและจ้องเธอด้วยสายตาน่ากลัว ก่อนจะบอกเธอ "แก...แกมันลูกเนรคุณ! แกไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกฉัน!"

ฮิลลารีหัวเราะเยาะ ก่อนจะมองวินสันด้วยสายตาเยอะเย้ย "หนูควรจะเป็นคนที่พูดแบบนั้นกับคุณมากกว่า คุณไม่สมควรที่จะเป็นพ่อใครด้วยซ้ำ!"

นับจากนั้น ไม่มีคนที่ชื่อ ฮิลลารี จาร์คอป ในเมืองนอร์ท ซิตี้

ฮิลลารีเปลี่ยนชื่อในปีนั้น เธอเรียกตัวเองว่า แยนนี่ จอยส์ เธอใช้ชื่อตามแม่ของเธอ

'แยนนี่ จอยส์'

แยนนี่ย้ายออกมาจากบ้านตระกูลจาร์คอป และไม่ทิ้งอะไรไว้ข้างหลังเลย

เรากับว่าฮิลลารี ไม่เคยมีตัวตนในตระกูลจาร์คอปมาก่อน

เธอไม่ค่อยทานอาหารเมื่อออกมาจากบ้านตระกูลจาร์คอป แยนนี่รู้ว่าเธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อ เธอรู้สึกมีอิสระทันทีที่ออกมาจากบ้านตระกูลจาร์คอป