เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1012

เขาอุ้มเธอจนถึงตอนเช้า

หลังจากที่จอยส์ได้รับน้ำเกลือไปสามขวดในโรงพยาบาล และพากลับมาที่อพาร์ทเม้นท์ของเชนน์ เธอยังอยู่ในอาการมึน

เชนน์หัวเราะที่เห็นเธอซึม "คุณทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ได้ยังไง หลังจากที่เราไม่ได้เจอกันแค่สองเดือน คุณควรจะรับใช้ผม หรือให้ผมรับใช้คุณแทนล่ะ?"

ดูแล้วเขาไม่ได้พูดแซว เมื่อฟังจากน้ำเสียงของเขา

จอยส์ยิ้มกว้าง เธอพยายามลืมตาขึ้นมามองเชนน์ เธอพูดเสียงเบาและแหบ "วันนี้คุณคงไม่ดูดวงดาว หรืออ่านสัญลักษณ์ก่อนจะมาเยี่ยมฉันสินะ"

เชนน์เลิกคิ้ว เขาคิดในใจ 'เธอคงไม่เป็นไรเพราะยังเล่าเรื่องตลกได้ ในเมื่อมีไข้สูงขนาดนี้'

เชนน์ขยับเข้าไปใกล้ เขากระซิบแซวเธออย่างชั่วร้าย "ผมต้องตรวจดูดวงดาวก่อนจะมาหาคุณนะ รู้ไหม?

มุมปากจอยส์กระตุก

หลังจากนั้นเธอก็หน้าแดง

ไม่ว่าเธอจะตอบสนองช้าแค่ไหน เธอก็ยังตามความหมายเขาทัน

เชนน์พิงหลังบนเตียงและจ้องเธอ จอยส์รู้สึกอึดอัดที่ถูกเขาจ้อง เธอรู้สึกง่วงแต่ก็นอนไม่หลับ เธอพยายามลืมตาและบอกเขา "ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ เชนน์ ฉันทำอะไรมากไม่ได้หรอกในสภาพแบบนี้"

สิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้คือมองเขา

ชายหนุ่มเงียบและลุกขึ้น

จอยส์มองร่างของชายหนุ่มที่เดินออกไปจากห้อง

จอยส์ซุกหน้าลงกับหมอน เธอถอนหายใจแล้วคิดในใจ 'ใจร้ายชะมัด คุณทิ้งฉันได้ยังไง หลังจากที่บอกว่าใกล้จะตายแล้ว'

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าเพื่อน อย่างน้อยเขาก็ควรสั่งอาหารให้ ถ้าเขาไม่อยากทำอาหารก่อนจะไป

ผู้ชายนี่ไว้ใจไม่ได้จริง ๆ

จอยส์รู้สึกหิว เธอลูบท้องก่อนจะสบถเสียงเบา "หุบปากแล้วนอนซะ เธอกับฉันจะรู้สึกดีขึ้นถ้าได้นอนหลับ...ฉันจะให้เธอกินข้าวพรุ่งนี้"

จอยส์พูดกับตัวเอง เธอปลอบกระเพาะที่ว่างเปล่า

ไม่แน่ใจว่าเธอนอนหลับไปนานแค่ไหนก่อนจะตกใจตื่น เพราะได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก เธอได้กลิ่นอาหารลอยมาจากข้างนอก

มีขโมยบุกเข้ามาในบ้านหรือเปล่า?

เธอช่างโชคร้ายจริง ๆ ดุเหมือนว่าความโชคร้ายมักจะเกิดขึ้นกับเธอเสมอ

จอยส์ไม่สนอะไรแล้ว และไม่วางแผนจะต่อสู้ เธอไม่มีแรงเหลือให้สู้แล้ว

จอยส์ไม่อยากสนใจ เธอซุกหน้ากับหมอนต่อและหลับเป็นตาย

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ และได้ยินเสียงเย็นชาของชายหนุ่มดังอยุ่เหนือศีรษะ "ลุกขึ้น"

'เชนน์เหรอ?'

จอยส์เห็นเขา และเงยหน้าขึ้นมาถามทันที "ทำไมคุณยังไม่ไปอีก?"

เชนน์วางจานเกี๊ยวให้เธอบนโต๊ะ สายตาเขาดูเย็นชาและพูดด้วยความไม่พอใจ "ถ้าคุณตายในห้องที่ผมเป็นเจ้าของ พรุ่งนี้ตำรวจก็จะมาหาผม ผมไม่กลัวพวกเขาหรอก แต่มันจะทำให้ผมเสียเวลา"

จอยส์ยิ้ม เธอมองเกี๊ยวที่อยู่ในจานก่อนจะบอกเขา "มันจะง่ายกว่าเยอะ ถ้าคุณแค่สั่งเกี๊ยวมา เชนน์"

"ผมไม่กินอาหารตามสั่ง"

อาหารตามสั่งมันเป็นอาหารขยะในสายตาเชนน์

จอยส์เป็นคนหัวไว เธอมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ "คุณไม่รู้เหรอว่าสั่งอาหารยังไง เชนน์?"

หางตาเชนน์กระตุก

ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดเพราะท่าทางของเธอ เขาเลิกคิ้วแล้วตอบเสียงเย็นชา "คนไม่เคยสั่งอาหารมาก่อนนี่มันแปลกนักหรือไง? ผมมีผู้ช่วยและเลขาส่วนตัว คุณก็รู้นี่"

จอยส์คลานลงมาจากเตียงแต่ยังจับผ้าห่มไว้อยู่ เธอหยิบจานเกี๊ยวมาก่อนจะกลับไปที่เตียง เธอดมกลิ่นและพูดเสียงขึ้นจมูก "นั่นก็ถูก คุณมีคนดูแลเรื่องสำคัญให้อยู่แล้ว"

หลังจากกินไปได้ไม่กี่คำ เกี๊ยวก็เริ่มมีรสชาติจืด จอยส์ขมวดคิ้ว

เชนน์คิดว่าเธอจะบอกว่าเขาทำอาหารได้แย่แค่ไหน เขาบอกเสียงเย็นชาทันที "ผมทำให้คุณเอง ยังจะกล้าเลือกกินอีกเหรอ?"

จอยส์มองเขาด้วยท่าทางดีใจ "คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันจะบอกคุณว่า ขอน้ำส้มสายชูกับซอสเผ็ดหน่อยได้ไหม?"

เชนน์พูดไม่ออก

ดูเหมือว่าเธอได้คืบจะเอาศอก และยังกล้าสั่งเขาอีก

แม้ว่าเชนน์จะทำหน้าไม่พอใจ เขาก็ยังออกไปเทน้ำส้มสายชูในครัวใส่จานมาให้เธอ

จอยส์เม้มปากและพึมพำเสียงเบา "ลืมเอาซอสเผ็ดมาด้วยหรือเปล่า เชนน์?"

เธอไม่คิดว่าเขาจะนั่งลงบนเตียง และเอาเท้าขึ้นมาด้วย

จอยส์พูดไม่ออก

'ตอนนี้เอาจริงเหรอเนี่ย?'

"เชนน์ ฉันไอและเป็นไข้ กลัวว่าคุณจะติดถ้าเรานอนด้วยกัน"

เชนน์มองเธอด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะพูด "ผมกินเกี๊ยวจากมือคุณไปแล้ว ยังมาพูดเรื่องที่ผมจะติดไข้อีกเหรอ?"

จอยส์รู้สึกว่ามือเธอที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้นอุ่น และรู้สึกว่านิ้วที่ถูกเขากัดนั้นคัน

ในเมื่อเชนน์นอนลงบนเตียงและไม่ไปไหน เธอจึงนอนลงเช่นกัน เธอไม่ได้ว่าอะไรเพราะพวกเขาเคยนอนด้วยกันแล้ว

มีเพียงเรื่องเดียวก็คือ เธอรู้สึกแปลกเพราะพวกเขาแค่นอนด้วยกัน โดยไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น

จอยส์หันมามองชายหนุ่มที่อยู่ข้างเธอแล้วถาม "คุณจะไม่ไปจริง ๆ เหรอ เชนน์?"

เชนน์หลับตาแล้วตอบเสียงอู้อี้ "ใช่"

จอยส์กัดริมฝีปากแล้วบอกเขา "ฉันมีนิสัยเตะคนลงจากเตียง ระวังด้วยล่ะ เชนน์"

เชนน์รำคาญที่เธอพูดมาก เขาจึงกอดเธอแน่น

จอยส์ติดอยู่กับหน้าอกของเขา เธอไม่สามารถขยับตัวได้ เขาวางคางบนศีรษะเธอ

เธอผลักเขาออกไป "เชนน์ ฉันนอนไม่หลับหรอก ถ้าทำแบบนี้..."

เชนน์ทำหน้าไม่พอใจ "งั้นก็ไม่ต้องหลับสิ ถ้านอนไม่หลับ"

จอยส์เชื่อฟังทันทีเมื่อเชนน์จะถอดเสื้อผ้าเธอออก เธอมองเขาด้วยท่าทางน่าสงสารเหมือนกระต่ายน้อย เธอกระพริบตาและบอกเขาด้วยเสียงขึ้นจมูก "ตอนนี้ฉันไม่สบาย อย่ารังแกฉันนะ?"

แค่ทำตัวอ่อนแอก็จัดการเชนน์ได้แล้ว

จอยส์อยากมีชีวิตอยู่ต่อ เธอต้องยั่วยวนและอ้อนเขาไว้

เชนน์เม้มปากก่อนจะวางมือไว้ด้านหลังผมของเธอ เขาประคองศีรษะและดึงเธอเข้ามากอด แม้ว่าเขาจะรำคาญ แต่เขาก็ไม่รังแกเธอ

หน้าผากเธอพิงลูกกระเดือกของเขา มันสั่นตอนเขาพูด คำพูดทั้งหมดที่เธอได้ยินคือ "ผมไม่สนใจผู้หญิงป่วยหรอก"

จอยส์ยิ้มแล้วกอดร่างที่อบอุ่นของเขา ดูเหมือนว่าจะทำให้ร่างกายเธออุ่นขึ้น