เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1017

ตอนเวลาห้าทุ่ม จอยส์โทรหาเชนน์ และบอกว่าเธอคิดถึงเขา

'นั่นเป็นเรื่องใหม่' เชนน์คิด

ในช่วงครึ่งปีที่พวกเขารู้จักกันมา มันเป็นครั้งแรกที่จอยส์เป็นฝ่ายถามหาเขา

เขาคิดว่าเธอจะไม่มีวันถามถึงเขา

เมื่อจอยส์ก้าวลงจากรถที่คฤหาสน์ลูน่า ลมหนาวที่พัดมากระทบคอของเธอ และซึมเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ เธอปรับผ้าพันคออีกครั้ง เอามันขึ้นมาปิดหน้า สอดมือเข้าไปในเสื้อคลุม และรีบเดินไปที่ประตูหน้าของคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

เชนน์ไม่ได้ล็อคประตูทิ้งไว้ให้เธอหลังจากวางสาย

เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นทันทีที่เธอก้าวเข้ามาข้างใน

ตัวควบคุมอุณหภูมิตั้งค่าอยู่ในอุณหภูมิที่สบาย ไม่มีความหนาวเย็นเลยในคฤหาสน์

เชนน์เป็นสัตว์ที่ออกหากินเวลากลางคืน เขายังคงสวมเสื้อเชิ้ต และกางเกงสแล็กที่เขาสวมไปทำงานในตอนกลางวัน เธอเห็นว่าเขาเพิ่งกลับจากทำงาน และยังไม่ได้จะอาบน้ำหรือนอน

หลังจากเปลี่ยนไปใส่รองเท้าสลิปเปอร์แล้ว เชนน์ก็ดึงเธอเข้าไปอ้อมแขนของเขา

กลิ่นผู้ชายเข้มข้นโอบล้อมเธอในทันที เขามีกลิ่นหอม สดชื่น และยอดเยี่ยมเหมือนน้ำทะเลที่เย็นยะเยือก เธอยังได้กลิ่นยาสูบ เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งจะสูบบุหรี่เมื่อไม่นานมานี้

ชายหนุ่มก้มศีรษะลง และกระซิบข้างหูเธอ “คุณถามหาผมตอนดึกขนาดนี้เลยเหรอ? คุณคิดถึงผมขนาดนั้นเลยเหรอ?” น้ำเสียงของเขาเป็นลางไม่ดีและดุร้าย

จอยส์ฝังหัวของเธอเข้าไปในอกของเขา และสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างระมัดระวัง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ความเศร้าโศกก็หายไป แทนที่ด้วยความเขินอาย และความเย้ายวนแทน เธอเอื้อมมือไปกอดคอของเขา และโน้มตัวเข้าไปใกล้เขา “เราไม่ได้เจอกันมาเดือนกว่าแล้ว เชนน์ คุณไม่คิดถึงฉันเหรอ?”

เชนน์รู้สึกค่อนข้างพอใจเมื่อเห็นเธออยู่ในอ้อมแขนของเขา เขายกคางขึ้น และพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ผมลืมคุณไปเลย”

จอยส์รุก เธอไม่ได้พูดอะไรเมื่อเธอได้ยินคำพูดพวกนั้น แต่เธอหลับตา ถูริมฝีปากของเธอกับริมฝีปากบางของเขาเบา ๆ แล้วลูบไล้ผมของเขา "แต่ฉันคิดถึงคุณ"

เชนน์กดนิ้วเรียวบนริมฝีปากของเธออย่างซุกซน “คุณคิดถึงผมขนาดไหน?”

จอยส์กดตัวลงไปที่เชนน์ และจูบเขาอย่างกระหาย

ในห้องนั่งเล่นที่มืดสลัว เชนน์ไม่ได้คิดว่าหญิงสาวจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เขาถอยหลังหนึ่งก้าวเพราะแรงผลัก แต่กอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็ว และมองเธออย่างหยอกล้อด้วยดวงตาที่ลึกซึ้งของเขา 'ดูเหมือนว่าเธอจะคิดถึงฉันจริง ๆ'

ข้างนอก ท้องฟ้ายามค่ำคืนเริ่มมีหิมะตก

คืนนี้ช่างยุ่งเหยิง แต่เธอไม่รู้สึกง่วงเลย เธอไม่ลืมว่าทำไมเธอถึงอยู่ที่นั่น

“คุณหลับหรือยังเชนน์?”

เชนน์เอื้อมมือใหญ่ของเขาออกไปกอดเอวเธอ และดึงเธอเข้ามาใกล้ เสียงของเขาต่ำและแหบแห้ง และเขากำลังยิ้มให้เธออย่างหยอกล้อขณะที่หน้าผากของพวกเขาสัมผัสกัน

จอยส์หายใจเข้าลึก ๆ และเกาะแขนของเขาด้วยมือที่เล็ก และบอบบางของเธอ “คุณให้ฉันยืมเงิน 2 แสนเหรียญได้ไหม เชนน์?”

เชนน์ลืมตาขึ้นมาทันทีและมองไปที่เธอ จอยส์รู้สึกได้ถึงความเย็นไปถึงกระดูกสันหลังของเธอ

'งั้นเธอไม่ได้คิดถึงฉัน แต่เธอคิดถึง...เงินของฉันงั้นเหรอ?'

เชนน์หัวเราะอย่างเย็นชา เขาบีบคางของเธอด้วยนิ้วของเขา และมองเธอด้วยความรังเกียจ "สองแสนงั้นเหรอ?" น้ำเสียงของเขาหยิ่งยโส

จอยส์หน้าซีด แต่แสงสลัวปกปิดความอึดอัดใจของเธอ “ถ้าคุณคิดว่ามันไม่คุ้ม คุณก็สามารถสั่งให้ฉันทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการได้เลย”

เชนน์กำลังเดือดดาลอยู่ข้างใน เขากดเธอลง และมองเธออย่างเย็นชา “คุณยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมางั้นหรือ?”

จอยส์มองตรงไปที่เขา และพูดออกมาคำหนึ่ง “ใช่”

เธอต้องการเงินจริง ๆ

เธอยังกลัวว่าเขาจะไม่ยอมให้เงินเธอ ดังนั้นเธอจึงพยายามยั่วยุเขา “ถ้าคุณไม่ให้ฉัน ฉันไปยืมมันจากคนอื่นก็ได้ ฉันยอมเสียสละหลักการของฉันเพื่อเงิน”

เชนน์กัดฟัน เขารู้สึกได้ถึงเส้นเลือดที่หน้าผากของเขากำลังปูดขึ้น "ออกไปให้พ้น"

คำพูดของจอยส์คงทำให้เขาโกรธ

จอยส์คลุมร่างกายของเธอด้วยชุดนอนแบบบาง เธอไม่ได้เดินออกไป แต่เธอกลับยื่นมือออกมา และพูดอย่างไม่ยอมจำนน “อย่างน้อยก็ให้ฉันสักหนึ่งแสนเหรียญ”

เชนน์กดลิ้นของเขาบนเพดานปากอย่างหนัก และหัวเราะออกมา “หนึ่งแสนเหรียญงั้นเหรอ? คุณคิดว่าตัวเองทำมาเพชรหรือไง จอยส์?”

"ให้เงินฉัน" จอยส์จะไม่ไปไหน และเธอก็จะไม่ร้องขอเช่นกัน

เธอดื้อรั้นเหมือนกระทิง

เชนน์รู้สึกผิดหวังอย่างมาก เขาจับแขนที่ยื่นออกมาของเธออย่างกะทันหัน และดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอย่างโหดร้าย

เขาจะไม่เพลามือกับเธอ

เขากัดริมฝีปากของเธอ และรู้สึกได้ถึงเลือด พายุในดวงตาของเขากำลังลุกโชน

“คุณทำให้เป็นแบบนี้เอง จอยส์”

จอยส์กลั้นความเจ็บ "จำไว้ เชนน์ คุณต้องจ่ายเงินสำหรับการที่คุณสัมผัสฉัน"

เชนน์ขมวดคิ้วขณะที่ใบหน้าของเขามืดมนอย่างน่ากลัว แขนของเขากอดเอวของจอยส์แน่นมากราวกับว่าเขาต้องการจะหักมัน

…

เชนน์ดึงเช็คออกมา เขียนตัวเลขด้วยปากกา แล้วโยนมันให้เธอ “สามครั้ง สามแสน” เขาพูดอย่างร้ายกาจ

จอยส์มองเช็คที่เท้าของเธอ เธอก้มลงหยิบมันขึ้นมา และฝืนยิ้มบนใบหน้าของเธอ "ขอบคุณมาก เชนน์ โทรหาฉันได้ทุกครั้งที่คุณคิดถึงฉันนะ"

หลังจากนั้นเธอก็พูดกับจอยส์ "จอยส์ เอากระเป๋าถือในลิ้นชักให้ยายหน่อย"

"ได้เลยค่ะ"

จอยส์ทำตามที่เธอบอก “ยายหาอะไรอยู่งั้นหรือ?”

"มีบัตรธนาคารอยู่ข้างใน เอามันออกมา"

จอยส์เจอกระเป๋าเงินโบราณในกระเป๋าถือ และหยิบบัตรธนาคารจากกระเป๋านั้น

เฮเธอร์ยิ้มด้วยความรักให้จอยส์ และจับมือเธอ “ยายไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก จอยส์ บัตรนี้มีเงินเก็บส่วนตัวอยู่ห้าหมื่น เอามันไปใช้ซะ ยายช่วยหลานได้เท่านั้น หลานจะต้องดูแลตัวเองเมื่อยายไม่อยู่แล้ว"

น้ำตาไหลลงมาจากใบหน้าของจอยส์ “หนูไม่ต้องการเงินยาย จะเกิดอะไรขึ้นกับยายถ้ายายให้เงินทั้งหมดกับหนูแล้ว?”

"ยายไม่ต้องการเงินมากขนาดนั้นในการอาศัยอยู่ที่ชนบท"

จอยส์ยัดบัตรธนาคารกลับเข้าไปในกระเป๋าแล้วพูดว่า "หนูมีเงิน คุณยาย หนูเอาเงินของคนสารเลวมาเยอะมากตอนที่หนูออกจากบ้านของตระกูลจาร์คอป มันเพียงพอสำหรับหนู"

เฮเธอร์ไม่คิดว่าจอยกำลังโกหก เธอลูบมือเล็ก ๆ ของเธอ และถอนหายใจ

…

ณ จิน กรุ๊ป

“ท่านประธานเชนน์ ผมเจอว่าคุณยายของคุณแยนนี่กำลังรักษาตัวอยู่ที่วอร์ดในโรงพยาบาลท้องถิ่น”

เชนน์เลิกคิ้วอย่างสงสัย “รักษาตัวอยู่ที่วอร์ดงั้นเหรอ? เป็นโรคอะไร?”

“เนื้องอกในสมอง แต่ไม่ร้ายแรง แต่ค่าผ่าตัด ค่าวอร์ด และกายภาพบำบัดค่าใช้จ่ายประมาณ 3 แสนเหรียญ ผมเดาว่านั่นคือเหตุผลที่คุณแยนนี่ขอเงินจากคุณ”

'ไม่น่าแปลกที่เธอยืนกรานขนาดนั้น'

เชนน์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่เข้าใจผิดในความตั้งใจของเธอ “ใครเป็นหมอที่ทำการผ่าตัดให้คุณยายของเธอ?”

“เท่าที่ผมรู้ เธอใช้เส้นสายเพื่อหาศัลยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ การผ่าตัดประสบความสำเร็จ”

เชนน์รู้สึกราวกับว่าเขาถูกตบหน้า

'ที่จริงเธอคงไม่มาหาฉันถ้าไม่ใช่เพื่อเงิน'

เขาไม่พอใจที่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นตู้เอทีเอ็มของเธอ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้หญิงมาหาเขาเพื่อเงิน แต่เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมคราวนี้เขาถึงไม่พอใจเป็นพิเศษ

'หืม คราวหน้าฉันจะไม่ให้เงินเธอแม้แต่สตางค์เดียว ฉันจะดูว่าเธอจะทำยังไง'