เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1037

แยนนี่นอนไม่หลับเมื่อเชนน์ออกมาจากห้องน้ำ เธอกำลังรอเขา

เชนน์เดินเข้ามาที่เตียง เขากำลังจะกอดเธอ เมื่อแยนนี่แกะกระดุมเสื้อนอนของเขา

เขาขมวดคิ้วและจับมือเธอ "คุณจะทำอะไรน่ะ?"

"คุณอยากให้ฉันอยู่ค้างคืน เราจะไม่ทำแบบนั้นกันเหรอ?" เธอถามด้วยความสงสัย

เชนน์เปลี่ยนอารมณ์เปลี่ยนทันที เขาเหวี่ยงมือเธอออกด้วยความไม่พอใจ

'เธอคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นหรือไง?'

เชนน์บอกเสียงเย็นชา "ออกไป"

"เชนน์?" แยนนี่สับสน

"ออกไป ไม่ได้ยินเหรอ?"

เห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ไม่ดี

แยนนี่ทำอะไรไม่ได้จึงลงจากเตียง เธอใส่รองเท้าแตะแล้วเดินไปที่ประตู

"ปิดประตูด้วย!" เขาตะโกนตามหลังเธอ

แยนนี่ทำตามที่เขาสั่ง

เธอยืนอยู่หน้าประตู สงสัยว่าไปทำอะไรให้เชนน์โกรธ

'เขาไม่พอใจที่ฉันเป็นคนเริ่มก่อนเหรอ?'

'นี่เขาชอบให้ผู้หญิงอยู่เฉย ๆ หรอกเหรอ?'

ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน

ซาแมนธาออกมาจากห้องเพื่อหาอะไรดื่ม เธอเห็นแยนนี่ยืนอยู่หน้าห้องพี่ชายแล้วถาม "ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ พี่แยนนี่?"

แยนนี่หัวเราะด้วยความอึดอัดแล้วชี้ไปที่ประตู "พี่ถูกไล่ออกมาจากห้อง..."

ซาแมนธาสำลักน้ำเมื่อได้ยินแบบนั้น "แค่ก แค่ก! พี่ไล่ผู้หญิงออกมาจากห้องได้ยังไง?!"

แยนนี่ถูคอ เธอไม่ได้ว่าอะไร "พี่จะไปนอนบนโซฟาข้างล่างนะ"

"เรามีห้องรับแขก มันจะไม่สะดวกถ้าพี่ไปนอนที่โซฟา"

แยนนี่ไม่อยากรบกวนไปนอนที่ห้องรับแขก "ไม่เป็นไรหรอก พี่แค่ไปนอนข้างล่างคืนเดียว พี่รู้สึกหิวนิดหน่อย จะได้ทำอะไรกินด้วย"

ดวงตาของซาแมนธาเป็นประกาย เมื่อได้ยินคำว่าอาหาร "ฉันจะลงไปข้างล่างกับพี่ ฉันก็หิวเหมือนกัน"

มีของอยู่ในตู้เย็น แยนนี่เตรียมทำสุกี้ยากี้

"รู้สึกผิดจังที่กินสุกี้ตอนดึก" ซาแมนธาพูดขณะที่มีบะหมี่อุด้งอยู่เต็มปาก

"นาน ๆ ครั้งไม่เป็นไรหรอก" แยนนี่ยิ้มแล้วบอกเธอ

"ฉันก็คิดแบบนั้น" ซาแมนธาตักเค้กชีสข้าวใส่ปาก

เชนน์พลิกตัวไปมาบนเตียง เขานอนไม่หลับ

'นี่เธอออกไปจริง ๆ เหรอ ตอนที่ฉันไล่ออกไป?'

เชนน์ลุกลงมาจากเตียง เขากระทืบเท้าเปล่าด้วยความโมโห แล้วเดินออกไปเปิดประตู

จากทางเดินบนชั้นสอง เขามองเห็นโต๊ะอาหารข้างล่าง แยนนี่กับซาแมนธาทานอาหารค่ำ และดื่มโคคาโคล่าด้วยกันอย่างมีความสุข

"..." เชนน์พูดไม่ออก

เขาคิดว่าแยนนี่จะงอน และนั่งร้องไห้สะอื้นเหมือนหญิงหม้าย

'อาหารค่ำตอนนี้เนี่ยนะ? ขอให้อ้วนเถอะ'

หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว ซาแมนธาเอาผ้าห่มมาให้แยนนี่

แยนนี่แปรงฟัน เธอซุกตัวอยู่ได้ผ้าห่มและนอนหลับบนโซฟา

เพราะมันเป็นโซฟานำเข้าราคาแพง จึงนอนหลับสบาย

เป็นครั้งแรกที่แยนนี่อยู่ค้างคืนในคฤหาสน์ของเชนน์ ก่อนหน้านี้เชนน์จะเป็นคนไปหาเธอที่อพาร์ทเม้นท์ ริเวอร์ โร้ด

ในสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย เธอจึงนอนไม่หลับ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดวอทแอพ

เธออยู่คนเดียวตอนกลางดึก เธอเริ่มสงสัยในที่ที่เธอไม่เคยคิดจะกลับไป

รักครั้งแรกก็เหมือนไวน์เก่า ซึ่งทำให้มึนเมาและคิดถึง

เธอไม่ชอบส่งข้อความตอนที่อายุสิบหกปี ซามูเอลก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เขาคิดว่ามันลำบาก ที่จะส่งข้อมูลไปในข้อความ วอทแอพมีการทำงานเยอะกว่า

แยนนี่กับซามูเอล ชอบส่งข้อความหากันตลอดในวอทแอพ

ตอนนี้ที่ประเทศอังกฤษคงจะเป็นตอนเย็น ซึ่งเป็นที่ที่ซามูเอลอยู่

ชื่อผู้ใช้ของซามูเอลนั้นมืด ตอนนี้เขาคงไม่ใช้แอพนี้แล้ว

แยนนี่กดเข้าไปดูหน้าข้อมูลของเขาด้วยความสงสัย

ข้อมูลของซามูเอลนั้นว่างเปล่า เขาบันทึกสถานะอัพเดทหลายครั้ง ครั้งสุดท้ายนั้นเมื่อหลายปีก่อน

หนึ่งในนั้นเป็นเรื่องของเธอ

มีรูปถ่ายของเธอพร้อมข้อความสั้น ๆ ที่บอกถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา

มันอ่านว่า [แฟน]

หลังจากนั้นเขาก็กลับขึ้นไปข้างบน ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในความฝัน แยนนี่รู้สึกว่ามีคนผลักเธอ เธอพลิกตัวแล้วนอนหลับต่อ

เช้าวันต่อมา ซาแมนธาขอเงินค่าอาหารเช้าจากเชนน์ เธอหยิบกระเป๋าแล้วไปโรงเรียน

เวลาเก้าโมง แยนนี่เตรียมอาหารเช้าหลายอย่าง

เชนน์ถือเอกสารจากห้องทำงานลงมาข้างล่าง และโยนลงบนโต๊ะอาหาร

เขาไม่คุยกับแยนนี่ และทำเหมือนว่าเธอไม่มีตัวตน

ขณะที่แยนนี่กำลังทานอาหารเช้า เธอบังเอิญเห็นข้อตกลงที่เชนน์วางไว้บนโต๊ะ

มันเป็นข้อตกลงระหว่าง จิน กรุ๊ป กับ จาร์คอป ฮาร์ดวูด คอมปานี

ตระกูลจาร์คอปทำข้อตกลงกับ ฮาร์ดวูด เฟอร์นิเจอร์ พวกเขาค่อนข้างเป็นที่ยอมรับ แต่เมื่อเทียบกับ จิน กรุ๊ป แล้ว มันก็เป็นแค่ธุรกิจเล็ก ๆ ของตระกูล

"คุณทำธุรกิจกับตระกูลจาร์คอปเหรอ เชนน์" แยนนี่ไม่พูดอ้อมค้อม

เธอจ้องเชนน์

เชนน์ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เขาไม่สนใจเธอและทานอาหารเช้าต่อ

แยนนี่กำหมัด เธอแบกรับความแค้นกับตระกูลจาร์คอปมาตลอด และยิ่งมากขึ้นเมื่อวินสันขู่เอาเงินจากเธอในวันนั้น

ความโกรธของแยนนี่ ทำให้เธอขาดความอดกลั้น

เธอจะหยิบข้อตกลงมา แต่เชนน์กำข้อมือเธอไว้ "คุณจะทำอะไรน่ะ?"

"ทำไมคุณถึงทำธุรกิจกับตระกูลจาร์คอป เชนน์?"

เชนน์มองเธอที่น้ำตาคลออย่างดูถูก "ทำไมล่ะ สนใจธุรกิจของผมด้วยเหรอ?"

แยนนี่กลืนน้ำลายแล้วสูดลมหายใจเข้า "ฉันไม่คิดว่าจะมีสิทธิ์ทำแบบนั้นหรอก แต่ฉันทนเห็นคุณร่วมมือกับบริษัทจาร์คอปไม่ได้"

"เพราะคุณเกลียดตระกูลจาร์คอปงั้นเหรอ?"

"ใช่ เพราะฉันเกลียดตระกูลจาร์คอป ฉันเกลียดทุกคนในตระกูลจาร์คอป ฉันยอมรับได้ไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับฉัน แต่ฉันยอมรับไม่ได้ ที่เห็นคุณมีประโยชน์ร่วมกันกับตระกูลจาร์คอป"

"ผมจะทำอะไรก็ได้ ที่ผมอยากทำกับคุณงั้นเหรอ?" มีความเย็นชาในรอยยิ้มของเชนน์

แยนนี่แกะกระดุมเสื้อของเขา "ฉันรู้ว่าคุณต้องการอะไร เชนน์ คุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้ ตราบใดที่คุณไม่ทำธุรกิจกับตระกูลจาร์คอป"

เชนน์มองเธออย่างเย็นชา เขากำข้อมือแยนนี่แรงขึ้น จนอยากบดกระดูกเธอให้แตกละเอียด

เขาโกรธเพราะเธอทำให้ตัวเองดูตกต่ำลง

เชนน์เหวี่ยงมือเธอออกไปด้วยความโกรธแล้วมองเธอ "เจียมตัวด้วยสิ แยนนี่!"