เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1110

ตอนแยนนี่เดินทางกลับบ้าน เธอไม่ได้ประกาศข่าวออกสื่อช่องทางไหนทั้งนั้น แต่แฟน ๆ ของเธอก็ยังแตกตื่นเมื่อมีสื่อรายงานข่าวของเธออยู่ดี แถมติดเทรนด์บนโลกออนไลน์ด้วย

ผลการค้นหาข้อแรกที่เจอก็คือ [แยนนี่แอบกลับบ้านอย่างลับ ๆ ]

แยนนี่ที่อยู่บนเครื่องบินก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น

ในขณะนั้นเอง เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังใช้นิ้วเล็ก ๆ ปาดแท็บเล็ตเพื่อท่องโลกอินเทอร์เน็ตก็มองเห็นภาพบางภาพ

เด็กหญิงวัยสองขวบโชว์แท็บเล็ตให้ชายสูงวัยที่กำลังอาบแดดอยู่ดูแล้วถามว่า “ปู่คะ ปู่คิดยังไงกับผู้หญิงคนนี้?”

ชายสูงวัยดันแว่นกันแดดขึ้นแล้วมองภาพหญิงสาวที่สวยจนน่าตะลึง เขารู้สึกว่าเธอดูหน้าตาคุ้น ๆ ขณะถามหลานสาว “นี่เธอเป็นดาราหนังหรืออะไรแบบนั้นเหรอ?”

เจลลี่ บีนปิดปากเล็ก ๆ ของตัวเอง เธอมองชายสูงวัยด้วยแววตาระยิบระยับของเด็กน้อยแล้วตอบว่า “ปู่คะ พี่เขาชื่อแยนนี่ แล้วพี่เขาก็เป็นไอดอลของหนู”

ชายสูงวัยดูสับสน เขาเลิกคิ้วแล้วถามว่า “ไอดอลเหรอ? หมายความว่ายังไง?”

“ไอดอล...ไอดอล ปู่ชอบถั่วไหมคะ?”

จอห์นรักความไร้เดียงสาของหลานสาวจนหัวเราะออกมา เขายื่นมือไปลูบหัวเธอ “โถ เจลลี่ บีน หนูชอบผู้หญิงคนนี้เหรอ?”

เจลลี่ บีน พยักหน้าจริงจังแล้วบอกว่า “ปู่คะ หนูชื่นชอบเธอมานานแล้ว หนูอยากให้พ่อพาเธอกลับบ้านมากินข้าวด้วยกันค่ะ ดีไหม?”

จอห์นสำลัก เขาเคยพาเจลลี่ บีน ไปด้วยหลายครั้งตอนเขาไปเดต แต่เจลลี่ บีน ทำให้คู่เดตของเขาร้องไห้ทุกคน จนไม่มีสาวคนไหนอยากจะเดตกับเขาเลย

จอห์นเหลือบมองแยนนี่และยอมรับว่าเธอสวยกว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ แต่หน้าตาไม่ใช่ทุกอย่าง จะตัดสินเธอต้องมองจากทัศนคติและมุมมองว่าเธอห่วงใยเด็กหรือไม่

เขาคิดว่าเขาคงหาแค่แม่เลี้ยงทั่วไปมาทรมานเจลลี่ บีนไม่ได้

เจลลี่ บีนสังเกตว่าจอห์นเอาแต่คิดจนนิ่งเงียบไป เธอเลยเอื้อมมือไปแตะชายเสื้อเขา “ปู่คะ ความคิดหนูดีมากเลยใช่ไหมล่ะ?”

จอห์นยักไหล่แล้วตอบว่า “ฮอร์ตัน มานี่สิ หาข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่ชื่อแยนนี่คนนี้ หาว่าเธอเป็นคนแบบไหน เป็นลูกเต้าเหล่าใคร ครอบครัวเป็นยังไงบ้าง”

ฮอร์ตันยืนข้าง ๆ จอห์นแล้วตอบ “ท่านประธานครับ ผมได้ยินเรื่องของแยนนี่มา เธอเป็นนักแสดงที่อยู่ใต้สังกัดจินกรุ๊ป เดินทางไปฮอลลีวูดเมื่อสามเดือนก่อนเพื่อเติบโตในหน้าที่การงาน อ้อ เธอเพิ่งกลับบ้านมาพอดี ผมว่าตอนนี้สนามบินคงจะแน่นเป็นปลากระป๋องเลยล่ะครับ”

“ดาราคนนี้ น่าเสียดายที่เธอไม่เหมาะสมจะมาเป็นแม่ของเจลลี่ บีน เพราะเธอยุ่งเกินกว่าจะมาเลี้ยงเด็ก”

ฮอร์ตันยิ้มกว้างแล้วว่าต่อ “ก็จริงครับ แต่ดูจากที่แม่หนูตัวน้อยดูติดเธอมากแค่ไหนแล้ว ผมว่าลองเชิญคุณแยนนี่มาหาก็คงไม่เป็นไร”

เด็กน้อยตัวป่วนยืนอยู่ห่างจากจอห์นพอสมควร เธอแอบฟังบทสนทนานั้นอย่างตั้งใจ พอเธอฟังข่าวเสร็จ เธอก็รีบบึ่งไปที่สวนทันที

ลุงลูอิสกำลังนั่งอยู่ข้างแปลงดอกไม้ เล่นเกมโป๊กเกอร์อยู่บนมือถือ เขาแอบเห็นเจลลี่ บีน เดินตรงมาหาเขา จึงเก็บมือถือแล้วถามเธอด้วยเสียงเป็นมิตรว่า “เด็กน้อย มาทำอะไรตรงนี้จ๊ะ?”

“ลุงลูอิสพาหนูไปสนามบินหน่อยนะนะนะ”

“อะไร จะไปที่นั่นคนเดียวเหรอ?”

เจลลี่ บีนห่อปากแล้วบอกว่า “ใช่ หนูจะไปที่นั่นด้วยตัวคนเดียว! หนูจะไปเจอไอดอลของหนู! ลุงลูอิสพาหนูไปหน่อยนะนะนะ”

เธอกำลังขอความช่วยเหลืออยู่อย่างเห็นได้ชัด แต่ท่าทางกับภาษากายของเธอดูไม่เป็นอย่างนั้นเลย

ลุงลูอิสรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนแกล้ง เขาเอ่ยขึ้นว่า “โอ๊ย ลุงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ถ้าหนูหายไป ปู่กับพ่อหนูฆ่าลุงตายแน่”

เจลลี่ บีนขมวดคิ้ว เธอยืนดักหน้าลูอิส ขวางทางไม่ให้เขาไปไหนก่อนจะขอร้องเขาด้วยเสียงเศร้าสร้อย “ก็ ถ้าลุงไม่พาหนูไปสนามบิน หนูจะให้ปู่ไล่ลุงออก กลัวไหมคะ?”

มุมปากลุงลูอิสสั่น เขาเอ่ยขึ้นว่า “กลัวเหรอ? โอ๊ย ลุงกลัวมากเลย! แต่ถึงอย่างนั้นลุงก็ยังพาหนูไปสนามบินไม่ได้อยู่ดี”

“ฮึ!” เจลลี่ บีน กอดอกแล้วยืนอยู่ตรงมุม

ลุงลูอิสส่ายหัวแล้วเดินเข้าบังกะโล เขาถอนหายใจออกมาพลางบ่น “ยัยเด็กคนนี้จะกล้าไปถึงไหนกัน?”

ลุงลูอิสแจ้งให้จอห์นทราบถึงคำขอของเจลลี่ บีน และจอห์นก็เห็นด้วยว่าการพาเด็กอายุสองขวบไปหาไอดอลที่สนามบินเป็นเรื่องที่อันตรายเกินไป เขาจึงไล่ให้เจลลี่ บีนไปนอน

เจลลี่ บีนยืนดื้อดึงอยู่ข้างรถ เธอขมวดคิ้ว เด็กน้อยไม่ยอมไปไหน เธอตะโกนใส่จอห์น “ฮึ! ถ้าปู่ไม่ยอมให้หนูไปไหน หนูจะไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน ไม่ยอมดื่มนมเลย!”

แยนนี่ยืนนิ่งด้วยความมึนงง

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

แฟน ๆ ของเธอก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน ตอนที่ทุกคนได้ยินเสียงเด็กน้อยพึมพำออกมา พวกเขาสงสัยว่าแยนนี่ไปมีลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้ตอนไหน?

เจลลี่ บีน อุทานต่อด้วยเสียงแหลมเล็ก “กอด! หนูอยากให้กอดค่ะ!”

แขนเล็ก ๆ ของเธอเกาะกับเสื้อของแยนนี่ ดูแล้วน่ารักดี

แยนนี่ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรดี บางทีเธออาจจะคิดมากไปก็ได้ เธอจึงอุ้มตัวเด็กน้อยขึ้นมาทันที

ในขณะที่แยนนี่อุ้มเธอขึ้นมา อ้อมแขนของเด็กหญิงตัวน้อยก็พันรอบคอของแยนนี่จนเหมือนกับแม่กุญแจแล้ว เธอไม่ยอมปล่อยแยนนี่เลย

สุดท้ายหน่วยรักษาความปลอดภัยก็มาพร้อมกับยาม แบนนี่กับผู้ช่วยสาวก็เดินมาถึงลานจอดรถที่มีชั้นใต้ดินได้อย่างปลอดภัย โดยมีเด็กหญิงตัวน้อยที่เธอแบกตามมาด้วย

แล้วฮอร์ตันกับลุงลูอิสตามพวกเขามาทัน

ฮอร์ตันวิ่งตรงมาข้างหน้าแล้วขอโทษอย่างสุภาพ “ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะครับ คุณจอย เด็กคนนี้เป็นหลานของท่านประธานผมเอง พวกเราละสายตาจากเธอแล้วเกือบจะเสียเธอไปแล้ว เอาล่ะสาวน้อย เธอช่วยกลับบ้านกับพวกเราที อย่าสร้างปัญหาเพิ่มอีกนะ ไม่งั้นท่านประธานโกรธแน่”

แขนของเจลลี่ บีนยังพันอยู่รอบไหล่ของแยนนี่ เธอไม่ยอมปล่อยเลย เอาแต่ซุกหน้าเข้าไปในอกของแยนนี่

แยนนี่กังวลว่าที่เด็กคนนี้ไม่ยอมปล่อยมือจากเธอเป็นเพราะว่าเด็กคนนี้พลัดหลงกับแม่ ส่วนผู้ชายสองคนนี้เป็นแก๊งลักพาตัวเด็ก เธอเลยตอบกลับไปว่า “คุณคะ ฉันว่าเด็กคนนี้ไม่รู้จักคุณนะ”

ฮอร์ตันอึ้งสนิท เขาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นพวกค้ามนุษย์เหรอเนี่ย เขาร้องขอแยนนี่ “คุณจอยครับ เด็กคนนี้เป็นหลานสาวของท่านประธานจริง ๆ ครับ ผมเป็นผู้ช่วยของปู่เธอ”

แต่ในขณะที่ยิ่งอธิบายยิ่งฟังดูน่าสับสนขึ้นทุกที ๆ แยนนี่ก็หันไปมองฮอรฺตันกับลุงลูอิสด้วยท่าทีระมัดระวัง เธอถามเด็กหญิงตัวน้อยด้วยเสียงนุ่มนวล “หนูรู้จักผู้ชายสองคนนี้มั้ยจ๊ะ?”

เจลลี่ บีนส่ายหัว เธอมีเป้าหมายเดียวในหัว คือพาแยนนี่กลับบ้านกับเธอ

แยนนี่จ้องมองฮอร์ตันกับลุงลูอิส ก่อนจะตัดสินใจเรียกตำรวจมาจับพวกเขา