เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1115

วันที่สองที่แยนนี่เดินทางกลับมาตรงกับวันสิ้นปี

ทันทีที่เธอตื่นขึ้นมา เธอก็เหลือบมองโทรศัพท์ของเธอ และประเด็นที่ติดเทรนด์อยู่บนทวิตเตอร์และฟอรั่มบันเทิงทั่วทุกหนแห่งก็คือเรื่องความสงสัยว่าเธอกับเชนน์จะแอบมีถ่านไฟเก่าปะทุขึ้นอีกครั้ง

แยนนี่เผยยิ้มขึ้นมาหลังจากรู้สึกถึงชัยชนะ เธอกำลังจะวางโทรศัพท์อยู่แล้ว แต่ซินดี้ก็โทรมาเสียก่อน

“นี่เธอกลับบ้านมาแล้วไม่บอกฉันได้ยังไงเนี่ย แยนนี่! คราวหน้าเธอต้องเลี้ยงมื้อกลางวันฉันยกใหญ่เลยนะ!”

แยนนี่ตอบกลับไปด้วยเสียงหัวเราะ “ตอนแรกฉันก็ว่าอีกสองสามวันจะบอกเธอไป ฉันไม่ได้คิดนะเนี่ยว่าเธอจะโทรหาฉันเร็วขนาดนี้ ช่วงสองวันนี้ฉันจะยุ่งกว่าปกติมาก เดี๋ยวพอผ่านช่วงสองวันนี้ไปฉันจะไปหาแล้วกวนเธอตลอดแน่นอน”

“แหมแม่คนนี้ วันนี้มันวันสิ้นปี! ทำไมเธอถึงยุ่งตอนวันสิ้นปีล่ะ? เธอจะใช้เวลาช่วงวันสิ้นปีอยู่คนเดียวได้ยังไงกัน? แม่ฉันอยากให้เธอมาหาที่บ้านด้วย พวกเราจะได้กินข้าวเย็นฉลองวันสิ้นปีด้วยกัน!”

“สรุปคือฉันยุ่งเรื่องผู้ชายน่ะ”

ซินดี้ระเบิดหัวเราะออกมา เธอถามด้วยความสงสัยว่า “แล้วนี่เธอชอบใครกันแน่? ข่าวติดเทรนด์เมื่อเช้านี้เป็นข่าวจริงเหรอ? เธอจะกลับไปสานสัมพันธ์เก่า ๆ กับเขาน่ะเหรอ?”

ในระหว่างที่แยนนี่กำลังลุกออกจากเตียง เธอก็คุยกับซินดี้ผ่านโทรศัพท์ “ฉันให้คนไปกระจายข่าวให้ฉันแล้วล่ะ แต่ดูเหมือนเขาจะยังเมินฉันอยู่เลย ดังนั้น วันนี้ฉันก็เลยมีแผนว่าจะรอเขาทั้งวัน”

“แล้วทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรกล่ะ! มีเรื่องแบบนี้ไม่บอกได้ยังไงกัน? นี่ไม่ใช่ว่าเธอลืมเพื่อนสนิทตัวเองไปแล้วใช่ไหม? ตอนนี้ฉันเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มปาปารัซซี่อย่างเป็นทางการแล้วนะ! นี่ ถ้าคราวหน้ามีข่าวใหญ่อีกล่ะก็ บอกให้ฉันรู้หน่อย! เธอห้ามเอาไปบอกให้ใครคนอื่นเลยนะ!”

แยนนี่ตะลึงนิ่งไป ตอนนั้นเองที่เธอเพิ่งรู้ตัวว่าซินดี้เรียนจบแล้ว อีกฝ่ายกลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มปาปารัซซี่ที่มีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ แยนนี่บอกซินดี้ว่า “ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย เอาล่ะ ถ้าฉันมีข่าวสำคัญอะไรอีกที่อยากให้มันติดเทรนด์ล่ะก็ เธอจะเป็นคนแรกเลยที่ฉันเอาข่าวไปบอก”

“ดีเลย! ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีข่าวเด่นสักข่าวรายงานในอนาคต! ฉันมีเพื่อนรักเป็นนักแสดงหญิงรางวัลออสการ์อยู่ทั้งคน ฉันจะกลายเป็นสมาชิกที่ประสบความสำเร็จในกลุ่มปาปารัซซี่”

แยนนี่มองนาฬิกาแล้วเธอก็รู้ตัวว่ามันเริ่มสายแล้ว เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า “ซินดี้ ฉันจะตัดสายแล้วนะ ฉันต้องไปทำให้ร่างกายตัวเองสดชื่นแล้วสืบเรื่องเขาเสียหน่อย”

“ระวังตัวด้วยนะ เข้าใจไหม? เธอเพิ่งจะกลับบ้านมาเอง จะต้องมีคนนับไม่ถ้วนแน่ ๆ ที่อยากจะมารุมล้อมเธอ ระวังอย่าให้คนพวกนั้นจับเธอได้นะ”

แยนนี่เอ่ยด้วยเสียงล้อเล่น “นั่นแหละสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันหวังว่าพวกเขาจะจับฉันได้ระหว่างฉันกำลังเดินทางเข้าออกคฤหาสน์ของเชนน์ ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาก็จะชัดเจนเสียจนไม่มีอะไรทำให้ฉันดูหลุดพ้นข้อกล่าวหาได้อีกแล้ว”

“ยัยตัวแสบ เธอเอาแต่สนใจเขาจนลืมเพื่อนสนิทเลยนะยะ!”

…

ที่บ้านตระกูลจิน

ในขณะที่เชนน์กำลังทานอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะอาหาร ซาแมนธาก็รีบวิ่งลงบันไดมาจากห้องตัวเอง เธอกรีดร้องเหมือนคนเสียสติ “อ๊า! พี่คะ พี่ พี่ พี่! พี่กลับไปคบกับแยนนี่แล้วเหรอ?”

‘กลับไปคบกับแยนนี่?’

เชนน์เลิกคิ้วเล็ก ๆ แล้วถามกลับไป “เกิดอะไรขึ้น?”

ซาแมนธายื่นโทรศัพท์ให้เขาแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ดูสิพี่ ข่าวนี้กลายเป็นประเด็นร้อนเมื่อเช้า ตอนนี้ยังขึ้นเทรนด์ไม่หยุดเลย มีภาพประกอบด้วยนะ เหมือนจริงมาก! พี่ชาย พี่กลับไปคืนดีกับแยนนี่แล้วใช่ไหม?”

ซาแมนธายังจ้องเชนน์ด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ เธอกระแทกไหล่เข้ากับเชนน์ ดูเหมือนเธอจะสนใจในเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

แต่เชนน์กลับไม่เล่นตามเกมของเธอด้วยการถามเธอกลับ “นี่ฉันดูเหมือนคนที่คิดถึงแฟนเก่าอย่างนั้นเหรอ?”

ซาแมนธาพูดไม่ออกเลยทีเดียว เธอคิดกับตัวเองในหัว ‘ก็ดูไม่เหมือนนะ แต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นแยนนี่ก็ไม่แน่’

ซาแมนธานั่งลงข้างเชนน์แล้วเริ่มสืบเรื่องต่อ “นี่พี่ชาย พี่จะไม่วางแผนกลับไปคืนดีกับเธอหลังเธอกลับมาเลยเหรอ?”

“เป็นเด็กก็อย่ามายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่”

หลังจากเชนน์ทานอาหารเช้าไปได้เพียงครึ่งเดียว เขาก็ลุกขึ้นแล้วมุ่งหน้าออกจากบ้าน

ซาแมนธากินแฮมไปเสร็จก็ถามอีกฝ่ายขึ้นมา “พี่ชาย วันนี้วันสิ้นปีแล้ว พี่วางแผนจะทำอะไรดี?”

“ฉันมีนัดทานอาหารเย็นกับคุณปู่หลังจากนี้ ตอนนี้ยังกลางวันแสก ๆ อยู่ ใครจะอยากอยู่บ้านทั้งวันล่ะ? ฉันต้องไปพบคนอื่น ดังนั้นฉันจะออกไปหาอะไรสนุก ๆ ทำแล้ว”

‘มีนัดพบคนอื่นเหรอ?’

ซาแมนธาถามอย่างกระวนกระวาย “พี่จะไปเที่ยวกับพี่ลูคัสกับร็อดนีย์เหรอ?”

ระหว่างที่เชนน์เปิดประตู เขาก็เหลือบมองกลับไปแล้วเลิกคิ้วใส่ซาแมนธา ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา “แล้วเธอจะถามเรื่องพวกนั้นไปทำไมกันล่ะ?”

“ฉันก็อยากไปเหมือนกัน!”

“สถานที่ที่ผู้ชายอย่างพวกเราไปกันมันไม่เหมาะสมกับเด็กอย่างเธอหรอก อยู่บ้านไปนั่นแหละ”

“ฉันอายุ 21 แล้วนะ!”

เชนน์เมินเธอไป เขาก้าวขึ้นรถด้วยท่าทางทะมัดทะแมง สตาร์ตเครื่อง แล้วก็ขับออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลจิน

ตามถนนตกแต่งไปด้วยไฟสว่างหลากสีสันจากช่วงวันสิ้นปี ดูมีชีวิตชีวาเอามาก

ในขณะที่เชนน์กำลังรอไฟแดงอยู่นั้นเอง เขาก็เหลือบออกไปนอกหน้าต่างรถเห็นโปสเตอร์ภาพแยนนี่บนบิลบอร์ดขนาดใหญ่เต็มตัวที่จัตุรัสใกล้ ๆ

‘บ้าชะมัด เรื่องบังเอิญอะไรนั่นมันเหลือเชื่อจริง ๆ ’

ตอนที่พวกเขากำลังจะเริ่มเกม ฮีลตันก็เตือนขึ้นมาว่า “ตรงนี้มีเจลลี่ บีนอยู่ เพราะงั้นพวกนายห้ามสูบบุหรี่ ใครสูบจะถือว่าหาเรื่องฉัน”

ลูคัสยักไหล่พร้อมกับแววตาขี้เล่นขณะถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นมา “นายนี่พอเป็นพ่อคนแล้วเปลี่ยนไปจริง ๆ โถ ฮีลตัน อีกไม่นานนายก็จะกลายเป็นทาสของลูกสาวตัวเองแล้ว” เขาถอนหายใจออกมา

เชนน์อดบ่นขึ้นมาต่อไม่ได้ “แล้วนี่พอเป็นพ่อคนแล้วทำไมชักช้าจริง? สรุปจะเล่นหรือจะไม่เล่น?”

ฮีลตันพูดหยอก “เดี๋ยวนายก็รู้ว่าถ้ามีเด็กอยู่ใกล้ ๆ มันสนุกแค่ไหน หลังจากที่นายมีลูกกับแยนนี่น่ะนะ”

ทุกอย่างก็โอเคดีจนกระทั่งมีการเอ่ยชื่อแยนนี่มานี่แหละ เชนน์โมโหมากจนเขาพูดขึ้นมาทันที “นายนี่มันน่าสนใจจริง ๆ นะ ฮีลตัน? นายชอบเรื่องนินทาเสียเหลือเกิน ชอบมากเสียจนมาสอดเรื่องส่วนตัวของเพื่อนสนิท นายแอบชอบมันเพราะมองว่ามันน่าสนใจเป็นพิเศษ ใช่ไหมล่ะ?”

“นายก็รู้เรื่องนี้ดีนี่นา ตอนนี้แยนนี่เป็นแม่ทูนหัวของลูกสาวฉันแล้ว และฉันขอแนะนำอะไรดี ๆ นะ ถ้านายได้กลายเป็นพ่อทูนหัวของเจลลี่ บีนล่ะก็…จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้ขออะไรมากเท่าไหร่ แต่ฉันอยากได้เหมืองหินน่ะ ดังนั้นแล้ว ทั้งนายกับแยนนี่จะกลายเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบที่สุดเลย”

เชนน์แกล้งทำเป็นเตะฮีลตันขณะอุทานออกมา “โอ๊ย ไอ้เวร! ใครมันจะอยากเป็นพ่อทูนหัวของยัยเด็กแสบนั่นกัน? เหมืองหินเหรอ? ทำไมนายไม่ไปปล้นธนาคารแทนเลยล่ะ?”

ในขณะที่เชนน์เพิ่งพูดจบ เด็กน้อยตัวป่วนก็มายืนอยู่ข้างเขาพอดี เธอเอามือกุมท้องน้อย ๆ ของเธอ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นจ้องเชนน์เขม็งแล้วพูดขึ้นว่า “หนูไม่ให้คุณมาพูดว่าคุณพ่อหรอกนะ! น้าแยนนี่เป็นของคุณพ่อ! คุณตัวใหญ่ใจร้าย หนูไม่อนุญาตให้คุณขโมยเอาน้าแยนนี่ไปจากคุณพ่อหรอก!”

เชนน์พูดไม่ออกเลยทีเดียว

‘ยัยเด็กตัวแสบป่าเถื่อนนี่เป็นเด็กแบบไหนกันเนี่ย?’

ในขณะที่เชนน์กำลังอดกลั้นความโกรธ เขาก็กัดฟันแล้วเถียงเด็กกลับ “แยนนี่เป็นของฉัน เชนน์ จิน เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพ่อเธอทั้งนั้น! อยากฝันก็ฝันไปเถอะยัยเด็กเหลือขอ! แยนนี่จะไม่มีทางได้เป็นแม่ของเธอเด็ดขาด!”

“คุณโกหก! น้าแยนนี่ชอบหนู แล้วเธอก็ชอบคุณพ่อด้วยเหมือนกัน!”

“โกหกหน้าด้าน”

ฮีลตันเคลื่อนกายมาอยู่ข้างเขาแล้วจึงเตือนความจำเขาด้วยน้ำเสียงนิ้ง ๆ “นี่ นายช่วยพูดดี ๆ กับเธอหน่อย อย่าสบถใส่เด็กสิ”

เชนน์ชี้ไปทางฮีลตัน จากนั้นก็ชี้กลับมาที่เจลลี่ บีน “นี่พวกนายสองพ่อลูกร่วมมือกันทำให้ฉันโกรธใช่ไหม? งั้นมาเริ่มเกมกันดีกว่า! ฉันจะทำให้พ่อเธอเสียมากจนเขาไม่เหลืออะไรอีกเลย!”

ลูคัสที่กำลังสังเกตการณ์อยู่ก็เอ่ยขึ้นมาบ้าง “ไม่อยากจะเชื่อเลย แยนนี่ดีขนาดนั้นจริงเหรอ? พวกนายทั้งสองคนชอบเธอเหมือนกันเหรอ? ฉันมองว่าเธอดูเป็นผู้หญิงซับซ้อนและดูจะไม่ใช่คนที่ไปทำอะไรเล่น ๆ ใส่ได้เลย ฉันยังชอบผู้หญิงที่เชื่อฟังมากกว่าเหมือนเดิม ส่วนผู้หญิงอย่างแยนนี่ ก็นะ ต่อให้เธอให้ฉันฟรี ๆ ฉันก็ไม่อยากได้หรอก”

เชนน์ยิ้มเหยียดใส่ลูคัสขณะเอ่ยขึ้นมาว่า “นายพูดเหมือนแยนนี่จะชอบเพลย์บอยอย่างนายอย่างนั้นแหละ ฉันว่าเลิกหลงตัวเองดีกว่านะ”

“แล้วนายไม่ใช่เพลย์บอยหรือไง? ทำไมนายยังมาเที่ยวกับกลุ่มเพลย์บอยอย่างพวกเราอยู่ล่ะ ยอมรับคนอย่างพวกเราได้เหรอ?”

เชนน์เตะลูคัสใต้โต๊ะก่อนจะพูดออกมา “ทำไมเกมไพ่ถึงหุบปากนายบ้างไม่ได้นะ!”