เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1119

รถบูกัตติสีดำขับมาจอดที่ริมทางเท้า

เชนน์จ้องแยนนี่ด้วยสายตาอันอบอุ่นและเร่าร้อน “พูดมาสิ คำพูดซึ้งหัวใจแบบไหนกันที่เธออยากจะบอกฉัน?”

แยนนี่สูดลมหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าพูดออกมา “ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนที่ผลักไสคุณออกไปเอง ฉันไม่มีสิทธิ์พูดว่าฉันคิดถึงคุณตลอดชั่วชีวิตของฉัน แต่ฉันเคยคิดมาตลอดว่าถ้าฉันมีค่าเท่ากับคุณ บางทีความสัมพันธ์ของพวกเราอาจจะแข็งแกร่งและอยู่ได้ยาวนานมากกว่านี้”

เชนน์ตอบกลับมาอย่างไร้อารมณ์ “เธอก็เลยไม่คิดจะโทรหาฉันสักครั้งเลยว่างั้น”

แยนนี่รู้ดีว่าเธอเป็นคนนิสัยเสียมากแค่ไหน

“ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันคิดถึงคุณใจจะขาดทุกวันตอนอยู่ที่ลอสแอนเจลิส ฉันไม่ได้กลับบ้านมาหาคุณ ไม่เคยโทรหาคุณแม้แต่ครั้งเดียว เพราะฉันกลัวว่าถ้าฉันทำแบบนั้น ฉันก็จะทนต่อไปไม่ไหว แล้วยอมแพ้และทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำเพื่อไปหาคุณคนเดียว ถ้าฉันทำอย่างนั้น ความพยายามอันยากลำบาก งานหนักที่ฉันทำมาทุกอย่างก็จะกลายเป็นศูนย์ แต่มันก็เป็นความผิดฉันเองที่ไม่ได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยมั่นคงมากพอในความสัมพันธ์ของพวกเรา”

“ไม่ใช่ความสัมพันธ์ของเราหรอกที่แย่ เป็นฉันเองต่างหากที่แย่”

แยนนี่พูดซ้ำไปซ้ำมาว่าเธอเป็นคนไม่ดี หยาดน้ำตาที่ก่อนหน้านี้หยุดไหลไปเริ่มกลับมาไหลรินอีกครั้ง

“วันเกิดฉันก่อนหน้านี้ฉันขอพรเรื่องหนึ่งด้วย คุณอยากรู้ไหมว่าฉันขออะไรไป?” เธอถาม

เชนน์เม้มปาก ตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ “ถ้ามันไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันก็ไม่อยากฟังหรอก”

ใครที่ชินกับความเจ็บปวดแล้วก็มักจะแกล้งทำเป็นเย็นชาใส่สิ่งที่พวกเขารู้สึกตื่นเต้นบ่อย ๆ เป็นกลไกป้องกันตัวของพวกเขานั่นเอง

แยนนี่จ้องเขาด้วยสายตาที่เจือไปด้วยความรักเต็มเปี่ยมจากในรถสีดำ เธอเอ่ยขึ้นมา “คำขอของฉันมันง่ายมาก ฉันอยากได้ความสัมพันธ์ที่อยู่ยืนยาวจนได้แต่งงานกัน ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณ”

เชนน์ตกตะลึง หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

ทุกสิ่งทุกอย่างที่แยนนี่พูดขึ้นมาเมื่อครู่ดูเหมือนจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปจนหมด

พอมาถึงโรงพยาบาล เชนน์ก็พาแยนนี่เข้าไปหาให้หมอตรวจวัดอุณหภูมิ เธอมีไข้อ่อน ๆ ไม่เป็นปัญหาใหญ่อะไร ไม่จำเป็นต้องฉีดยาอะไร หมอจ่ายยาแก้หวัดและยาแก้อักเสบมาให้

พวกเขาออกจากโรงพยาบาลโดยมุ่งหน้าไปทางลานจอดรถใต้ดิน พวกเขาเข้าไปถึงในรถเรียบร้อย เชนน์กำลังจะขับรถออกไปอยู่แล้ว แต่แยนนี่ก็จ้องเขม็งมาที่เขาโดยไม่กะพริบตา เธอเอ่ยย้ำว่า “ถึงฉันจะมีไข้ก็จริง แต่เรื่องที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ ฉันหมายความอย่างนั้นจริง ๆ นะ ฉันจริงจัง”

เชนน์ไม่หันหน้าไปมองเธอ แค่ชะงักเล็กน้อยตอนกำลังจะสตาร์ตรถ แล้วก็ติดเครื่องยนต์ตามปกติ เขาเอ่ยขึ้นมา “แยนนี่ เธอไม่ต้องรู้สึกแย่กับฉันหรอก เพราะฉันรอเธอมาตลอดสองปี ฉันเกลียดความสงสาร”

แยนนี่จ้องเขาเขม็งพร้อมกับเอ่ยว่า “ฉันไม่ได้รู้สึกแย่กับคุณ ฉันแค่…อยากแต่งงานกับคุณ”

เสียงอันนุ่มนวลของเธอกระแทกใจของเชนน์เข้าเต็ม ๆ