เครื่องบินแล่นออกจากรันเวย์อย่างราบรื่นก่อนจะทะยานขึ้นและบินสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว
แยนนี่นั่งข้างริมหน้าต่าง ดวงอาทิตย์ภายนอกฉายแสงผ่านปุยเมฆขาวส่องสว่างพราวตา
แยนนี่เปิดกล่องดิ้นทองลายประณีต ข้างในมีของกระจุกกระจิกมากมายหลายชนิด
แต่ละชิ้นมีข้อความกำกับอยู่
ทั้งรูปภาพของเขาที่ล่าแสงเหนือในแอนตาร์กติกา หิมะสีขาวจากดินแดนอาร์กติก เมล็ดพันธุ์กาแฟจากป่าดิชื้น เปลือกหอยลวดลายซับซ้อนจากชายหาด และสมบัติหายากอีกมากมาย
แยนนี่ยิ้ม
เธอนึกว่าคนอย่างเชนน์จะให้เธอเป็นแต่เครื่องเพชรเครื่องประดับ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นของขวัญจากใจจากทั่วทั้งมุมโลกจริง ๆ เธอชอบมาก ๆ
หญิงสาวเปิดสมุดบันทึกเล่มหนาของเขา
แต่ละหน้า เขาเขียนข้อความติดต่อกันอย่างไม่เว้นช่องว่างด้วยปากกาหมึกซึมสีดำ ทั้งหมดคือจดหมายรักที่เขาเขียนขึ้นมาเพื่อเธอ
ในสมุด—
[ฉันอยากเจอเธอ ไม่ว่าเธอจะอยู่แห่งหนไหน จะผืนป่าไม้พงไพร หรือผืนเนินทราย หรือผืนนภาดาราที่ปลายขอบฟ้า จะผืนดินขจีหญ้า หรือผืนทะเลบนชายหาด หรือผืนหมอกอายในทุ่งยามเช้า ไม่ว่าแห่งหนใด ขออย่าได้เจอเพียงแค่ในฝัน แยนนี่ ฉันคิดถึงเธอจริง ๆ ]
แยนนี่ยิ้มขอบตารื้น เธอยื่นมือกุมปาก ดวงตามองสมุดบันทึกเล่มหนาเงียบ ๆ เธอเพิ่งได้รับรู้ความลับที่เขาไม่เคยบอกในตลอดสองปีที่ผ่านมา
บรรทัดต่อมา—
[ครั้งที่สุดท้ายที่เรือนหลังนั้น ฉันบอกเธอว่าจะไปธุระที่ฝรั่งเศส แต่จริง ๆ แล้วตอนนั้นฉันที่ไปฝรั่งเศสก็เพื่อไปเลือกชุดแต่งงานใหม่ให้กับเธอ ฉันน่าจะพาเธอไปด้วยกัน เพราะถ้าเป็นงั้น เรือนก็คงไม่ถูกไฟไหม้ เธอก็ไม่ต้องมาจากฉันไป แค่จังหวะตัดสินใจเพียงครั้งเดียว แต่มันคงสายเกินกว่าจะมาเสียใจเอาตอนนี้]
[ตอนแรก ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องโชคชะตา แต่ตอนนี้ฉันเชื่อมันนะ ฉันจะรักษาอะไรไว้ก็ได้แต่ฉันกลับไม่สามารถรักษาคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉันได้ บางทีนี่ก็อาจเป็นโชคชะตาเหมือนกัน ]
หน้าต่อไป—
[คืนก่อนวันตรุษจีนนั้น อันที่จริงฉันจุดดอกไม้ไฟอยู่ข้างล่างเรือนเล็กนั่นทั้งคืนเลย ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันจุดดอกไม้ไฟตลอดทั้งคืนจริง ๆ แต่ฉันไม่กล้าให้เธอเห็น]
วันนั้นเธอคิดว่ามีแต่เธอที่เฝ้ารอเขาตลอดทั้งคืน เธอไม่คิดว่าเขาจะอยู่รอบ ๆ เรือนนั่นตลอดทั้งคืนด้วย
พรหมลิขิตของพวกเขาคงให้ได้แค่การรอคอยของเธอตลอดทั้งคืนอยู่ข้างบน ขณะที่เขาก็อยู่ข้างล่างคอยจุดดอกไม้ไฟให้
พวกเขาทั้งคู่ต่างเฝ้ารอกันและกัน พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ผิดหวัง
นํ้าตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงลงบนหมึกปากกาสีดำที่ขีดเขียนอยู่ในสมุดบันทึก
แยนนี่ปิดสมุดบันทึกลงในที่สุด เธอไม่อยากจะสะกิดความรู้สึกที่ซ่อนลึกอยู่ภายในใจออกมาอีก
แต่เธอไม่รู้เลยว่าหน้าสุดท้ายของสมุดถูกฉีกออกไป
และนั่นก็เป็นการบันทึกครั้งสุดท้ายของเขา
…
สองปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว แยนนี่ถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องใหม่ ‘สถานกำพร้าแห่งซีเรีย’ เสร็จสิ้น
ปลายปีเข้าสู่ช่วงกลางฤดูหนาว แยนนี่ได้รับบัตรเชิญ
ข้อความเขียนคำเชิญร่วมงานแต่งงานจากซามูเอล
ชายหนุ่มได้เข้าพิธีวิวาห์กับหญิงสาวจากราชวงศ์ เธอเป็นหญิงสาวที่งดงามทั้งยังมีเมตตา และเพราะมาจากราชวงศ์เธอจึงทั้งสง่างามและฉลาดหลักแหลม
แยนนี่คลายยิ้มอย่างโล่งใจ นี่เป็นข่าวดีแรกในฤดูหนาวนี้
ฮาจาร์กับเฮเธอร์กำลังปั้นตุ๊กตาหิมะกันอยู่ในสวนหลังบ้าน
แยนนี่กำลังดูบัตรเชิญอยู่ ทันใดนั้นเองเฮเธอร์ก็ปาบอลหิมะเข้าใส่แยนนี่อย่างจัง แยนนี่ไม่คิดว่าเฮเธอร์จะเป็นคนเริ่มสงครามหิมะในครั้งนี้ เธอถึงกับตกตะลึง
หญิงชราหัวเราะกระตุกอย่างน่าเอ็นดู
แยนนี่ไม่อยากเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว เธอทิ้งบัตรเชิญไว้ข้าง ๆ แล้วปั้นบอลหิมะปาใส่เฮเธอร์กับฮาจาร์
ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นและอิ่มเอมใจ
…
ซามูเอลนั่งหน้าคอมพิวเตอร์กำลังแชตคุยกับแยนนี่
[เธอได้บัตรเชิญรึยัง?] ซามูเอลถาม
[ได้แล้ว]
[อย่าลืมใส่ซองมาหนัก ๆ เลยนะ]
[อยู่แล้ว]
[เธอยังติดต่อกับเขาอยู่ไหม?]
ซามูเอลหมายถึงเชนน์อย่างไม่ต้องสงสัย
อีกด้าน แยนนี่เลิกตอบกลับ
ซามูเอลลงชื่อเข้าอีเมล เขาครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจทันควัน เขาขอสลัดคราบสุภาพบุรุษเทวดาออกไปก่อน เขาอยากจะลองเป็นตัวร้ายดูสักตั้ง
เขาส่งอีเมลกลับไปบ้านเกิดที่เขาจากมา ใช่แล้ว เขาส่งบัตรเชิญให้กับเชนน์
ช่องสถานีนานาชาติ พวกเขากำลังถ่ายทอดสดพยากรณ์อากาศ รายงานมีผู้ที่ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตจำนวนมากจากเหตุหิมะถล่มบนเทือกเขาแอลป์ ในสวิตเซอร์แลนด์
หิมะยังคงถล่มลงมาเรื่อย ๆ
แยนนี่พูดกับเฮเธอร์ “คุณป้าคะ มีหิมะถล่มจริง ๆ ด้วยค่ะ หนูว่าเราอย่างเพิ่งไปไหนตอนปีใหม่เลยดีกว่า”
“งั้นก็ช่างมันเถอะ พวกภัยพิบัติอย่างหิมะถล่มหรือเครื่องบินตกถือว่าเป็นลางร้าย ถ้าได้เจอมันเข้านะก็หมายถึงตายสถานเดียว”
แยนนี่มองหน้าจอทีวีแล้วพึมพำตอบกลับโดยอัตโนมัติ “จริงค่ะ”
หลังมื้อคํ่า แยนนี่เข้านอนเร็ว เธอมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มอุ่น
ฤดูหนาวแบบนี้ แขนขาของเธอเย็นง่ายมาก มีแค่บนเตียงเท่านั้นที่ทำให้เธอรู้สึกอุ่น
เธอผลอยหลับไปก่อนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์ตอนเที่ยงคืน
เสียงโทรศัพท์ของเธอดังไม่หยุด ทำลายบรรยากาศแสนเงียบสงบในคํ่าคืนฤดูหนาว
แยนนี่เปิดโคมไฟข้างเตียงแล้วยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล?”
“พี่แยนนี่คะ! ฉันซาแมนธาเองนะ! เกิดเรื่องไม่ดีแล้วค่ะ! หิมะถล่มที่เทือกเขาเอลป์ในสวิตเซอร์แลนด์!”
พอแยนนี่ได้ยินเสียงของซาแมนธา เธอนิ่วหน้าขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นจากที่นอน เธอยังไม่เข้าใจว่าหิมะถล่มที่เทือกเขาเอลป์ในสวิตเซอร์แลนด์เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ
“เกิดอะไรขึ้น ซาแมนธา? อย่าเพิ่งแตกตื่นสิ”
“พี่ชายของฉันไปสวิตเซอร์แลนด์เมื่อสองสามวันก่อนค่ะ เขาบอกว่าจะไปปีนเขาเดินป่ากับเพื่อนด้วยกันที่เทือกเขาแอลป์ ไม่มีใครรู้ว่าหิมะจะถล่ม พี่ชายฉันต้องยังอยู่ในเทือกเขาแอลป์แน่! พี่แยนนี่คะ ช่วงนี้พี่ได้ติดต่อพี่ชายฉันบ้างไหมคะ?”
ใจของแยนนี่สั่นรัวขึ้นมา “ไม่นะ ฉันไม่ได้ติดต่อเขามานานแล้ว ซาแมนธา เธอแน่ใจนะว่าพี่ชายของเธออยู่ในเทือกเขาแอลป์สองสามวันมานี้?”
“ค่ะ ฉันมั่นใจ! ปีนี้ของพี่ชายฉันดูแย่มาก! ก่อนหน้านี้ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขาจู่ ๆ ก็ซึมลง จากที่ปกติดีก็กลายเป็นเหม่อลอยตลอดเวลา มีช่วงนี้แหละที่เขาดีขึ้น เขาบอกว่าจะไปสวิตเซอร์แลนด์กับเพื่อนจากสโมสรเดินป่าสองสามคน เห็นว่าจะไปปีนเทือกเขาหิมะในวันหยุดกัน ถ้าพวกเขาบอกว่าจะไปพวกก็จะไปกันจริง ๆ ค่ะ! พวกเขาคงเดินป่าและตั้งแคมป์อยู่บนเทือกเขาสักวันสองวัน จากการคำนวนของฉัน พี่ของฉันน่าจะยังไม่ลงมาจากเขาเลย!”
ซาแมนธาอึกอักและพูดอย่างร้อนรนเหมือน เธอร้องไห้ “พี่แยนนี่คะ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายฉันคะ…? คุณปู่ก็แก่มากแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายล่ะก็ ฉันจะต้องทำยังไงล่ะ…?”
แยนนี่ดึงผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียงนอน เธอบีบโทรศัพท์ในมือแน่นแล้วเดินวนรอบห้อง ครุ่นคิดหาทางก่อนจะพูดขึ้น “ซาแมนธา อย่างแรกหยุดร้องไห้ก่อน ฉันจะติดต่อผู้ช่วยเฮนรี่เดี๋ยวนี้เลยแล้วถามรายละเอียดให้ว่ามีคนจีนที่โดนหิมะถล่มบนเทือกเขาแอลป์ในสวิตเซอร์แลนด์บ้างไหม ทางสถานทูตน่าจะรู้เรื่องนี้”
แยนนี่กลืนนํ้าลายลงคอ เธอกำมือแน่นเพื่อสงบสติอารมณ์ขณะที่ปลอบซาแมนธาไปด้วย
“พี่แยนนี่คะ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าพี่ชายฉันจะกลับมาไหม ฉันโทรหาพี่เขาทั้งคืน แต่เขาไม่รับเลยสักสาย…”
“ฉันจะลองโทรไป ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ต้องห่วง อยู่ด้วยกันก่อนนะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน