เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 132

ฮีลตัน ฟัดด์ เอามือล้วงกระเป๋า และยืนข้าง ๆ สปาร์คเกอรสีดำ ดวงตาคมสีเข้มของเขาเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้า

ดวงตาของชายผู้นั้นสามารถตรึงใครบางคนให้ตายได้

ในตอนแรก เวอเรียน มอนท์ รู้สึกไม่มั่นคง แต่ในไม่ช้าความกลัวก็เข้ามาครอบงำเธอ อย่างไรก็ตามหลังจากที่รู้ว่า ฮีลตัน ฟัดด์ ยังคงคิดถึงผู้หญิงที่ชื่อ แซมมี่ อยู่เธอก็กลับมามีความมั่นใจอีกครั้ง

ทำไมเขาถึงมีคนอื่นในใจได้ แต่เธอไม่สามารถเป็นเพื่อนกับผู้ชายคนอื่นได้?

ยานิ เควน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อ เวอเรียน มอนท์ ลงจากรถ เจลลี่ บีน ก็จับตุ๊กตาสีขาวตัวใหญ่แล้ววิ่งไป “มอนตี้!”

เวอเรียน มอนท์ ยิ้มให้เด็กน้อยอย่างอ่อนโยนและถามว่า “เจลลี่ บีนหนูคิดถึงฉันไหมจ๊ะ?”

“เอ่อเอ่อ! ทั้งคุณพ่อ และหนูคิดถึงคุณมากเลยค่ะ!”

ในขณะที่เด็กฉลาดพูดเธอตั้งใจจะเงยหน้าขึ้นและมองไปที่คุณพ่อของเธอ แต่พ่อของเธอมีหน้าเฉยเมยราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย!

ไม่เอาน้า เธอแค่พยายามพูดอะไรดี ๆ ต่อหน้า มอนตี้ แต่ทำไมคุณพ่อถึงไม่สนใจล่ะ? ฮึ่ม

เวอเรียน มอนท์ ลูบหัวของ เจลลี่ บีน เบา ๆ แล้วจับมือเธอ “ไปเล่นที่บ้านสักพักดีไหม?”

"ดีมากเลยค่ะ!"

เวอเรียน มอนท์ ไม่กล้ามองไปที่ ฮีลตัน ฟัดด์ นับประสาอะไรกับคำพูด เห็นได้ชัดว่าเขามีอะไรปิดบังเธออยู่!

เมื่อ เวอเรียน มอนท์ เปิดประตูเขาก็คว้าข้อมือของเธอไว้

ฮีลตัน ฟัดด์ บอกกับ เจลลี่ บีน ว่า “เจลลี่ บีน เข้าไปเล่นคนเดียวก่อน”

เจลลี่ บีน รู้ว่าพ่อคงมีบางอย่างจะพูดกับ มอนตี้ เป็นแน่ เธอจึงตอบอย่างเชื่อฟังว่า "ได้เลยค่ะ"

จากนั้นเธอก็เข้าไปในบ้านพร้อมกับไวท์ตี้

หลังจากที่ เจลลี่ บีน จากไป ฮีลตัน ฟัดด์ ก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เธอจะอธิบายอะไรให้ฉันฟังไหม?”

น้ำเสียงที่ดูเอาแต่ใจของเขาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย แม้ว่าเธอจะเลือกที่จะตรงไปตรงมากับเขา แต่เขาก็ไม่เคยตรงไปตรงมากับเธอบ้างไหม?

เวอเรียน มอนท์ พูดชัดถ้อยชัดคำ “คำอธิบาย? ฉันไม่มีอะไรจะอธิบายให้คุณฟังหรอกค่ะ”

“เวอเรียน มอนท์!”

ฮีลตัน ฟัดด์ ผลักเธอติดกับประตูและกดหน้าอกของเขาเข้าติดกับหน้าอกของเธอ เวอเรียน มอนท์ ไม่มีที่ให้หลบหนีแต่อย่างไร ทำได้เพียงจ้องมองเขาพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำของเธอเท่านั้น

ยานิ เควน ออกจากรถและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมพึ่งรู้ว่า ประธานฟัดด์ เป็นสุภาพบุรุษที่ปฏิบัติต่อผู้หญิงด้วยความรุนแรงแบบนี้!”

ดวงตาของ ฮีลตัน ฟัดด์ มืดมิดเต็มไปด้วยความโหดร้ายที่เยือกเย็น เขาจับ เวอเรียน ไว้ในอ้อมแขนของเขาและพูดกับ ยานิ เควน อย่างเย็นชาว่า “ผมไม่จำเป็นต้องให้คุณมาตัดสินว่าผมเป็นสุภาพบุรุษสำหรับผู้หญิงของผมเองหรือเปล่า!”

ยานิ เควน มองไปที่ เวอเรียน มอนท์ ด้วยความหมายที่ลึกซึ้งและกล่าวว่า “แต่ดูเหมือนว่า คุณมอนท์ จะไม่เคยปฏิบัติต่อ คุณฟัดด์ ในฐานะแฟนของเธอเลยสักครั้งเลยนะครับ ไม่อย่างนั้นทำไมเธอต้องดูฝืนใจขนาดนี้ด้วยละครับ”

“ฮีลตัน ฟัดด์ ปล่อยฉันได้แล้ว!”

ฮีลตัน ฟัดด์ ปล่อยเธอไปตามที่เธอต้องการและเธอเองก็หายเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว เหลือเพียง ฮีลตัน ฟัดด์ และ ยานิเควน เท่านั้น

ฮีลตัน ฟัดด์ เดินไปหา ยานิ เควน ด้วยขายาว ๆ สายตาของเขาเยือกเย็นและเฉียบคม “ยานิ เควน ผมเตือนคุณแล้วว่าอย่ามายุ่งกับ เวอเรียน มอนท์!”

“ผมแค่ยื่นโอกาสให้คุณมอนท์เท่านั้น แต่เธอก็เลือกที่จะไปทำงานที่ยาส ตามความต้องการของเธอเอง”

ชั้นน้ำแข็งบาง ๆ ก่อตัวขึ้นบนดวงตาของ ฮีลตัน ฟัดด์

“ยานิ เควน ผมเป็นหนี้คุณเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับ แซม จอยซ์ แต่คุณไม่คิดสักนิดว่าผมเองก็อยากช่วยคุณหาทางแก้ไขปัญหานี้”

“สำหรับผมแล้ว เวอเรียน มอนท์ เป็นเพียงของแปลกใหม่และน่าตื่นเต้นในเวลานี้เท่านั้น ถ้า คุณเควน ชอบเธอผมสามารถยกเธอให้ได้เมื่อผมเบื่อเธอแล้ว"

ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะบาดแผลหรือความรู้สึกของการถูกทำร้ายกันแน่

เจลลี่ บีน วิ่งเข้ามาถามเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “มอนตี้ขา คุณร้องไห้ทำไมคะ? คุณพ่อรังแกคุณหรือเปล่าคะ”

“มะ-ไม่ ฉันทำมีดบาดนิ้วตัวเองมันเจ็บนิดหน่อยนะจ้ะ”

เจลลี่ บีน จับมือเธอและเป่าที่บาดแผล “คุณพ่อบอกว่ามันจะไม่เจ็บหลังจากที่คุณเป่ามันแบบนี้ค่ะ”

เวอเรียน มอนท์ มองไปที่ เจลลี่ บีน ที่แสนหวาน เธอไม่เพียง แต่ไม่สามารถหยุดน้ำตาของเธอได้ แต่พวกมันยังไหลออกจากตาของเธอเร็วขึ้นอีกด้วย

เวอเรียน มอนท์ ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถจากด้านนอกประตู เธอ มองออกไปและพบว่า ฮีลตัน ฟัดด์ ได้ขับรถจากไปแล้ว

แน่นอนว่าความอดทน และความสนใจของเขาที่มีต่อเธอนั้นมีแค่นี้แหละ ทำไมเธอโง่นักที่โหยหารักแท้ของคนอย่าง ฮีลตัน ฟัดด์

เจลลี่ บีน กระพริบดวงตาโต ๆ และพูดว่า “คุณพ่อไปแล้วหนูขอเปิดประตูได้ไหมคะ? หนูอยากไปเล่นที่สนามหญ้า”

“ได้สิจ้ะ”

เวอเรียน มอนท์ ยืนอยู่ในครัวสักพักแล้วเธอก็ก้มหัวลงอย่างเกียจคร้าน ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากด้านหลัง “คุณตัดนิ้วตัวเองทำไม?”

เธอตัวสั่นและมองออกไปข้างนอกจากนั้นมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าเธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร “คุณ…คุณไม่ได้ไปแล้วเหรอ? คุณ…คุณหลอกฉัน!”

ฮีลตัน ฟัดด์ ได้แต่เงียบเขาจับนิ้วที่ได้รับบาดเจ็บของเธอและดูดทำความสะอาดด้วยริมฝีปากบางของเขา

ริมฝีปากบางอันอบอุ่นของเขาได้โอบรอบปลายนิ้วของเธอ มันอบอุ่นมากทำให้หน้าแดงและหัวใจของเธอเต้นแรง

เวอเรียน มอนท์ ที่หน้าแดงนั้นได้ระเบิดอารมณ์ด้วยความโกรธ “ฮีลตัน ฟัดด์!”