เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 137

ฮีลตัน ฟัดด์ ตื่นขึ้นมาด้วยการนวดขมับที่ปวดเมื่อย และสิ่งที่เขาเห็นก็คือร่างหญิงสาวที่สดใสปรากฏต่อหน้าเขา

ซันนี่ ชีอา สวมเสื้อคลุมอาบน้ำหลวม ๆ ราวกับว่ามันสามารถเลื่อนออกจากร่างกายของเธอได้ตลอดเวลา สำหรับ ฮีลตัน ฟัดด์ มันเป็นความพยายามที่ยั่วยวนในส่วนของเธอ แต่เขาไม่รู้สึกถึงความรู้สึกใด ๆ ต่อเธอนอกจากการระคายเคืองและความโกรธ

“ทำไมคุณถึงจ้องมาที่ฉันแบบนั้น?”

ฮีลตัน ฟัดด์ ลุกจากเตียง และใส่เสื้อผ้าที่เขาหยิบขึ้นมาจากพื้น ดวงตาสีเข้มของเขามองไปเห็นเลือดสดบนผ้าปูที่นอน

ซันนี่ ชีอา สังเกตสิ่งที่เขาเห็นและพูดอย่างยั่วยวนว่า “ฉันไม่สน เธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!” เธอวิ่งไปและเอาแขนโอบรอบคอของ ฮีลตัน ฟัดด์ การกระทำของเธอทำให้ ฮีลตัน ฟัดด์โกรธมากยิ่งขึ้น

เขาดึงแขนเธอออกจากเขาและผลักเธอออกไปจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีเข้มเย็นชาของเขาและพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้ามีคำอธิบายใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ก็ออกไป ฉันจะทำให้เธอต้องตายอย่างเจ็บปวด

ซันนี่ ชีอา สั่นสะท้านกับสีหน้าและน้ำเสียงที่น่ากลัวของเขา ในความคิดที่สองเขาไม่สามารถปฏิเสธใด ๆ ได้!

“ฮีลตัน ฟัดด์ คุณใจร้ายขนาดนี้ได้ยังไง?!”

หลังจากใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็วการแสดงออกของ ฮีลตัน ฟัดด์ ก็เย็นชา และไม่สามารถเข้าถึงได้ “คุณสามารถแสดงได้อย่างน่าเชื่อกว่านี้มากถ้าคุณต้องการใช้ 'กลวิธีที่บริสุทธิ์' แบบเด็ก ๆ ของคุณ!”

ซันนี่กระทืบเท้าด้วยความโกรธกับคำดูถูก

เมื่อ ฮีลตัน ฟัดด์ เดินเข้ามาที่ประตู ซันนี่ ชีอา ก็วิ่งขึ้นมากอดเขาไว้รอบแขนของเธอบดหน้าอกของเธอกับเขาในขณะที่มองเขาอย่างยั่วยวน “ประธานฟัดด์! คุณไม่ชอบฉันจริง ๆ เหรอ?”

ขณะที่เธอพูดเธอคลำหาเขาอย่างไร้ยางอาย ...

ฮีลตัน ฟัดด์ คว้าข้อมือเธอ!

“อุ๊ยอุ๊ยอุ๊ย! มันเจ็บนะ!”

ซันนี่ ชีอา แทบจะได้ยินเสียงกระดูกของตัวเองแตก น้ำตาไหลพรากจากตาของเธอ!

ฮีลตัน ฟัดด์ เหวี่ยงข้อมือของเธอออกไปอย่างโหดเหี้ยม เธอล้มลงบนพื้น แต่ก็คว้ากางเกงของเขาเอาไว้ไม่ยอมแพ้

“ประธานฟัดด์…”

สายตาเย่อหยิ่งเย็นชาของ ฮีลตัน ฟัดด์ มองไปที่สุนัขตัวเล็กของผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างด้วยความดูถูกเหยียดหยามและพูดอย่างเรียบเฉยว่า “อย่าทำให้ฉันส่งคนไปบังคับกินยาคุมถึงที่คอของเธอ” หลังจากที่เขาพูดเขาก็เตะเธอ

ในขณะที่เขาเดินออกไป ซันนี่ ชีอา จ้องมองไปที่ด้านหลังของเขา เธอยิ้มเยาะ เขาคาดหวังให้เธอเชื่อฟังเขาไหมถ้าเขาบังคับให้เธอกินมัน?

มันเป็นโอกาสที่หายากสำหรับเธอดังนั้นเธอจะไม่ปล่อยให้มันหลุดลอยไปง่ายๆ!

เธอตัดสินใจที่จะเก็บเด็กไว้และเพื่อให้แน่ใจว่านามสกุลของเด็กคนนี้คือ ฟัดด์!

…

ฮีลตัน ฟัดด์ ออกจากโรงแรมอย่างรวดเร็วขณะที่เขาพยายามโทรหา เวอเรียน มอนท์ แต่ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของเธอจะปิดเครื่อง

เขาขมวดคิ้ว ขณะที่เขาเข้าไปในรถเขายังคงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย แต่ก็ยังควบคุมได้น้อยลง เขาขับรถสปาร์คเกอรสีดำไปยังสำนักงานเขต

โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น หมายเลขบนจอแสดงผลคือ ยานิ เควน

ความเยือกเย็นฉายในดวงตาของเธอ เขารับสาย

ยานิ เควน ฟังดูผ่อนคลายในอีกด้านหนึ่ง “ผมหวังว่าคุณจะชอบบริการของ ซันนี่ ชีอา”

“คุณคาดการณ์ว่าฉันจะรีบไปที่โรงแรมโดยไม่คิดอะไรเลยเมื่อคุณพูดถึง แซม จอยซ์ ใช่ไหมล่ะ?”

การได้ยินน้ำเสียงดุร้ายของเขาทำให้ ยานิ เควน รู้สึกถึงความสำเร็จ! นับตั้งแต่ที่ แซม จอยซ์ จากไปเขาก็เคยเหมือนเคยตกนรกมาแล้วและมันก็เป็นสิ่งที่ ฮีลตัน ฟัดด์ ควรจะได้ลิ้มลองเช่นกัน!

“แซม จอยซ์ จะดูถูกคุณในสิ่งที่คุณทำลงไป!”

“ฮ่า! คุณมีความกล้าที่จะเอ่ยชื่อของเธอหรือไม่? ฮีลตัน ฟัดด์ขอบอกเลยว่าคุณไม่สมควรพูดถึงมัน! ฉันได้ยินมาว่า…วันนี้คุณจะได้จดทะเบียนสมรสกับ เวอเรียน มอนท์ อ๊ะฉันขอโทษฉันทำลายวันของคุณหรือเปล่านะ”

“ยานิ เควน!!”

ยานิ เควน หัวเราะเบา ๆ “คุณรู้หรือไม่ฮีลตัน? ตอนนี้คุณโกรธและหงุดหงิดมากเท่าไหร่ ฉันก็มีความสุขมากเท่านั้นฮ่าฮ่าฮ่า... ”

เวอเรียน มอนท์ ไม่ได้พูดอะไรสักคำและไม่ยอมรับร่ม สุภาพบุรุษที่มีอายุมากกว่าไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากวางร่มไว้ข้างๆเธอ

ฝนมาทันเวลาขณะที่เธอกำลังสงสัยว่าจะทำอะไรได้บ้างเพื่อชะล้างความเศร้าของเธอ มันค่อยๆจากฝนตกปรอย ๆ เป็นฝนห่าใหญ่

เวอเรียน มอนท์ เปียกโชกรู้สึกหนาวและหนาวมากยิ่งขึ้น เธอกอดตัวเองแน่น แต่ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลย

เมื่อ ฮีลตัน มาถึงเขาก็เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นั่งอยู่กลางสายฝนโค้งเป็นลูกบอล ชายคนนั้นก้าวไปอย่างรวดเร็ว

จากการมองเห็นที่พร่ามัวของเธอ เวอเรียน มอนท์ ก็เห็นรองเท้าหนังสีดำเงาคู่หนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่รู้ตัวและเห็นใบหน้าบึ้งตึงของ ฮีลตัน ฟัดด์ ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย

ดวงตาของพวกเขาจับจ้องกันและกันเป็นเวลานาน

คนหนึ่งยืนอยู่และอีกคนกอดเข่าอยู่ที่พื้น

คนหนึ่งมองลงไปข้างล่างในขณะที่อีกคนเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้น

ในที่สุดชายคนนั้นก็พูดด้วยเสียงต่ำและแหบ “เรียนน่า ฉันมาแล้ว”

น้ำตาที่ เวอเรียน มอนท์ กลั้นไว้อย่างหนักไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก

เธอยืนขึ้นกำหมัดและตีเข้าที่หน้าอกและไหล่ “ทำไมคุณถึงทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว! เป็นคุณเองที่อยากแต่งงาน! คุณทำให้ฉันอับอายแบบนี้ได้ยังไง?! ฮีลตัน ฟัดด์! ฉันจะไม่ชอบคุณอีกแล้ว! ฉันเกลียดคุณ!"

เธอเกลียดความรู้สึกของการถูกทอดทิ้งมากที่สุด เมื่อสามปีก่อนพ่อของเธอกระโดดลงจากตึกและทิ้งเธอไว้ตามลำพัง ตั้งแต่ได้พบกับ ฮีลตัน ฟัดด์ เขาสร้างความหวังไว้ว่าในที่สุดเธอก็สามารถมีบ้านได้ แต่กลับผิดคำสัญญาทิ้งเธอรอเขาที่สำนักงานเขตทั้งวัน!

เธอคิดว่าเธอไม่รังเกียจที่จะอยู่คนเดียวหลังจากการเสียชีวิตของพ่อ แต่เธอก็ตระหนักดีว่าเธอยังคงปรารถนาที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยนและยังคงมีความสุขกับความรู้สึกรักที่มีคนพากลับบ้าน

ฮีลตัน ฟัดด์ ไม่ได้ถอยหลัง เขาไม่สะดุ้งเมื่อปล่อยให้เธอต่อยเขาแม้จะเจ็บไหล่ที่ได้รับบาดเจ็บเมื่อกี้

ในที่สุด เวอเรียน มอนท์ ก็หมดแรงร้องไห้ เธอจับคอเสื้อของเขาอย่างแรงและกรีดร้อง “ฉันรอคุณมาทั้งวัน! ทำไมคุณถึงให้ฉันรอ! คุณรู้ไหมว่ามันรู้สึกเหมือนเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ฉันถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง! ฮีลตัน ฟัดด์ ถ้าคุณไม่สามารถให้สิ่งที่ฉันต้องการได้ก็เลิกคิดถึงฉันได้แล้ว…”

จู่ ๆ มือซ้ายของ ฮีลตัน ฟัดด์ ก็จับที่หลังศีรษะของเธอขณะที่เขาโน้มตัวเข้ามาเพื่อจูบเธอ