เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 172

ดวงตาของ เวอเรียน สั่นเครืออย่างแรงขณะที่เธอนั่งยอง ๆ อยู่ข้างโถชักโครก

เธอได้กำจัดความเป็นไปได้นั้นในทันที...

มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะทุกครั้งหลังจากที่เธอทำกิจกรรมกับ ฮีลตัน เสร็จเธอก็มักจะกินยาคุมกำเนิด...

เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะตั้งครรภ์

ตอนนั้นเองที่ ฮีลตัน คว้ามือของเธอ และดึงเธอมาหาเขา ดวงตาสีมุกคมเข้มของเขาจดจ่อที่เธออย่างอ่อนโยน

เวอเรียน หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดว่า “บางทีท้องของฉันมันก็รู้สึกไม่ดีเมื่อไม่นานมานี้ และช่วงนี้ฉันคงจะนอนดึกบ่อยเลยทำให้เดือนนี้ประจำเดือนยังไม่มา”

ถ้าหากเธอตั้งครรภ์แล้วจะเกิดอะไรขึ้น มันมีโอกาสที่เธอจะตั้งครรภ์เหรอ?

เมื่อความคิดนั้นแวบเข้ามาในใจของเธอหัวใจของ เวอเรียน ก็เต้นอย่างรุนแรง

ฮีลตัน ไม่ได้ถามเธอเพิ่ม แต่สิ่งที่เขาทำคือยกมือขึ้นแล้วตบหน้าผากของเธอเบา ๆ “ยังรู้สึกแย่อยู่ใช่ไหม”

เธอส่ายหัวและฝังร่างกายที่อ่อนแอของเธอซบไปที่ตัวของเขาและสวมกอดเอวของเขา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ไม่แย่แล้ว บางทีฉันอาจจะพักผ่อนน้อยในช่วงนี้ เอาล่ะ ไม่ต้องกังวลไปนะคะ?”

เวอเรียน เงยหน้าเล็ก ๆ ของเธอ และมองเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีพิรุธเธอจึงรีบบอกเขาว่า“ออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณไม่ออกไปตอนนี้คุณอาจจะไปทำงานสาย”

…

เวอเรียน ไม่ได้เน้นไปที่เช้าวันทำงานของเธอเลย

เธอรู้สึกว่าเธอจะท้องโดยสัญชาตญาณ ตอนนี้เธอไม่สามารถท้องได้ใช่ไหม?

เธอทานยาจริง ๆ หลังจากเสร็จสิ้นการภาระกิจและวันเดียวที่เธอพลาดยาคือคืนที่ ฮีลตัน พา มาที่บ้าน เธอจำได้ดีว่าสิ่งที่ ฮีลตัน ทำคือการทำร้ายร่างกายของเธออย่างหนัก ตั้งแต่พวกเขาโต้เถียงกันในตอนนั้น ดูเหมือนว่า ฮีลตัน แค่มีเจตนาที่จะทำให้เธออับอายเพียงเท่านั้น และเขาก็ไม่ได้อยู่ในร่างของเธอ

ตามหลักทฤษฎีนี้แล้วมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะตั้งครรภ์

ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงเก็บความคิดไว้ในใจและหยุดคิดมาก

เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน เวอเรียน เธอได้รับโทรศัพท์จาก ฮีลตัน ในขณะที่เธอกำลังทานอาหารกบางวันอยู่ในโรงอาหาร

เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเสียงที่ลึกล้ำและเป็นลูกผู้ชายก็ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่ง “คุณกินข้าวเที่ยงแล้วหรือยัง?”

“ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันกินข้าวอยู่ แล้วคุณล่ะ?"

“ผมกำลังจะถึง”

ฮีลตัน ดูเหมือนจะยุ่งกับงานในขณะที่โทรหาเธอ เวอเรียน มองไปที่อาหารในจานของเธอ เพราะเธอดูเหมือนว่าจะเบื่ออาหารมาก หลังจากกินเกี๊ยวเสร็จเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฮีลตัน วันนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ฉันจะขอลาพักตอนเที่ยง เพื่อจะได้เลิกงานให้เร็วขึ้น ก่อนที่คุณจะมารับฉัน โอเคไหม?

ฮีลตัน เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “แน่นอนผมจะให้คุชไปรับคุณ”

“มันใช้เวลาเดินมากกว่า 10 นาที คงไม่มีปัญหาอะไร ผู้ช่วยคุช เดี๋ยวผมจะออกไปรับคุณเอง”

“คุณยังรู้สึกแย่อยู่หรือเปล่า? ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลตอนเที่ยง”

เวอเรียน มุ่ยปากเล็ก ๆ ของเธอขณะที่เธอเลือกที่จะเล่นกับอาหารในจานของเธอ ในขณะที่ทำหน้ามุ่ยเธอกล่าวว่า “ฉันไม่ชอบไปโรงพยาบาล และแม่ของฉันก็เสียชีวิตในโรงพยาบาลจากการเสียเลือดมากเกินไปตอนที่เธอคลอดฉัน ดังนั้นฉันจึงชอกช้ำเพราะพวกเขา”

คำพูดที่เธอบอกเขานี้เป็นเรื่องโกหก

เป็นความจริงที่แม่ของเธอเสียชีวิตจากการเสียเลือดหลังจากคลอดเธอ แต่ เวอเรียน ไม่เคยกลัวที่จะไปโรงพยาบาล

เธอมีงานที่สำคัญมากกว่าที่จะต้องทำในตอนเที่ยงนี้

ฮีลตัน ถอนหายใจเบา ๆ จากอีกฟากหนึ่ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย “คุณไม่มีตัวเลือกมากมายที่นี่ งั้นเดี๋ยวผมจะออกไปรับคุณก่อนเที่ยง”

“ได้สิ”

หลังจากที่ เวอเรียน วางสายรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ค่อย ๆ จางหายไป

แม้ว่า ฮีลตัน จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อของเธอ แต่เธอก็ตระหนักได้บ่อยขึ้นว่าตอนนี้เธอไม่สามารถทำให้หัวใจของเธอแข็งกระด้างเพื่อปลุกปั่นการแก้แค้นกับเขาได้

เธอกำลังตกหลุมรัก ฮีลตัน ตกหลุมรักจริง ๆ...

เธอตกหลุมรักเขามานานก่อนหน้านี้

หลังจาก เวอเรียน เดินออกมาจาก บริษัทยาส เธอก็เดินทางไปที่ ฟัดด์ กรุ๊ป

เมื่อเธอมาถึงห้องทำงานของ ฮีลตัน แต่ ฮีลตัน กำลังยุ่งอยู่กับการดูแลงานบางอย่าง

เธอไม่ได้เคาะประตู หลังจากที่เธอเดินเข้าไปดูเหมือนว่า ฮีลตัน ไม่ได้สังเกตเห็นเธอขณะที่เธอเดินตามหลังเขาและเอามือมาปิดตาของเขาเบา ๆ

เธอก้มตัวลงและวางริมฝีปากของเธอไว้ที่หูของเขาใน และตั้งใจถามเขาด้วยเสียงแหบอย่างล้อเล่นว่า “เดาสิว่าฉันคือใคร?”

ฮีลตัน ยกมือขึ้นและดึงข้อมือของเธอออก เขาดึงเธอเข้ามาหาเขาเพื่อกอดทันที

เวอเรียน ถูกจับไว้และไม่ได้ตั้งตัวแล้วเธอก็ล้มลงบนตักของเขาทันที เธอกอดคอเขาด้วยแขนทั้งสองข้างในขณะที่จ้องมองเขาอย่างยั่วเย้าและพูดว่า “คุณเป็นคนขี้เบื่อได้ยังไง?”

ชายคนนั้นบีบเอวของเธอด้วยมือใหญ่ข้างหนึ่งและในขณะที่มืออีกข้างลูบผมยาวของเธอ เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่สงบ“คุณไม่อยากไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลจริง ๆ เหรอ”

เวอเรียน โน้มตัวเข้ามาใกล้เขา “ไม่ ความจริงก็คือจู่ ๆ ฉันก็คิดถึงคุณมากจนอยากจะลาพักเที่ยงเพื่อออกจากงานก่อนเวลส ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกแย่แล้ว”

ฮีลตัน ก้มศีรษะลงเพื่อจูบหน้าผากของเธอขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “แต่ผมยังมีงานอีกมากที่จัดการไม่เสร็จ ผมมีการประชุมที่สำคัญหลังจากนี้และผมเกรงว่าจะไม่มีเวลาดูแลคุณ "

“คุณทำงานของคุณเถอะค่ะ ฉันจะมองคุณอยู่ด้านข้างนี้ ฉันแค่อยากมาพบคุณเท่านั้น”

เธอลุกขึ้นจากตักของเขาและไปที่โซฟาด้านข้างและนั่งลงอย่างเชื่อฟัง

เธออ่านนิตยสารบางเล่มในขณะที่เงยหน้าขึ้นมองเขาเป็นครั้งคราว

เธออดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าผู้ชายนี้มีเสน่ห์เป็นอย่างมาก ในเวลาที่เขาจดจ่ออยู่กับงาน โดยเฉพาะ ฮีลตัน ที่มีรูปร่างพอดีสมส่วนตามธรรมชาติและหน้าตาที่หล่อเหลาและสง่างามของเขา สิ่งนี้ทำให้เขาน่าสนใจมากยิ่งขึ้นในสายตาของเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน คุช ก็แจ้งให้ ฮีลตัน ทราบว่าถึงการประชุมของเขาแล้ว ดังนั้นเธอจึงได้อยู่ในห้องทำงานเพียงคนเดียว

ไม่มีกล้องวงจรปิดติดตั้งในห้องทำงานของท่านประธาน

เธอเดินไปที่ด้านข้างของโต๊ะและมองเห็นสมาร์ทชิปได้อย่างชัดเจน

เวอเรียน เอื้อมมือออกไปอย่างลังเลและเปลี่ยน ‘ชิปปลอม’ ที่เธอเก็บไว้ในกระเป๋า และเก็บชิปจริงเอาไว้