เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 183

ปลายนิ้วของ เวอเรียน แตะที่บาดแผลของเขาเบา ๆ และเธอก็สั่นเล็กน้อย “เจ็บไหม?”

"ใช่ นิดหน่อย"

เมื่อ เวอเรียน น้ำตาร่วงเธอก็สูดลมหายใจเข้าและจ้องมองเขา “เพราะคุณรู้ว่ามันเจ็บทำไมคุณถึงยังอยากถือมีดแทงที่หน้าอกของตัวเอง”

ถ้าเขาไม่แน่ใจบางทีเธออาจจะออกจากโรงพยาบาลและเขาหลังจากนั้นไม่กี่วัน?

ฮีลตัน จับมืออันบอบบางของเธอและวางไว้ที่หัวใจของเขา

เวอเรียน แทบจะรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงผ่านหน้าอกของเขา

“แผลเจ็บนิดหน่อย แต่ไม่เจ็บเท่านี้”

ดวงตาของ เวอเรียน เปลี่ยนเป็นสีแดง "ฉันขอโทษ…"

“การเสียชีวิตของคุณพ่อของคุณเมื่อหลายปีก่อนเกี่ยวข้องกับ ฟัดด์ กรุ๊ป จริง ๆ และผมก็ไม่สามารถปลดฉมวกนั้นได้ คนที่ควรขอโทษคือผม”

เวอเรียน กัดริมฝีปากรวบรวมความกล้าและถามเขาว่า “ฮีลตัน ทำไมคุณไม่ให้โอกาสพ่อของฉันสักระยะมันอาจจะ…”

“นอกจากพ่อของคุณแล้วยังมีบริษัทเล็กอื่น ๆ ในฐานะผู้รับผิดชอบของ ฟัดด์ กรุ๊ป ผมไม่สามารถเอาผิดกับบริษัทเล็กอื่น ๆ ที่ค้างชำระหนี้ทั้งหมดได้”

เวอเรียน เข้าใจความหมายของเขา แต่คนที่ตายคือพ่อของเธอ เธอไม่สามารถทิ้งความบาดหมางในใจกับ ฮีลตัน ได้

“ คุณรู้มานานแล้วใช่ไหมว่าฉันร่วมมือกับ ยานิ เควน?”

“ผมไม่ชอบเวลาที่คุณพูดแบบนั้น”

เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่ขี้หึงมากเกินไปของเขาใบหน้าของ เวอเรียน ก็แดงระเรื่อ “…แล้วคุณรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่?”

“ก่อนหน้านี้ผมแค่สงสัย แต่เมื่อคุณนำสร้อยข้อมือของ แซม จอยซ์ กลับบ้านและให้ผมดูมันโดยตั้งใจผมก็เริ่มมั่นใจในสิ่งนั้น”

เวอเรียน ไม่เข้าใจ "ทำไม?"

“ยานิ ไม่เพียงจะบอกใครเกี่ยวกับเรื่องของ แซม จอยซ์ ถึงแม้ว่า ยานิ ต้องการกวนหม้อให้ขุ่น แต่คุณสามารถถามผมเกี่ยวกับรายละเอียดทั้งหมดได้ แทนที่จะนำสร้อยข้อมือกลับบ้านแล้วให้ผมดู คุณแค่อยากทำให้ผมโกรธ”

เมื่อเขากล่าวถึง แซม จอยซ์ เวอเรียน ก็ตะลึง เธอจำสิ่งที่ เรน เฮย์ดี้ บอกกับเธอได้และเธอก็มองไปที่ ฮีลตัน ด้วยความงุนงง

ฮีลตัน คิดว่าเธอจะเข้ามาแทนที่ แซมจอยส์ จริง ๆ หรือเปล่า?

เธอไม่กล้าถามคำถามนี้ออกไป

ในเวลาเดียวกันหลังจากนี้อีกไม่นานเธอก็จะออกจาก นอร์ทซิตี้ และปล่อยให้เขามีความคิดและจินตนาการว่า ฮีลตัน รักเธอจริง ๆ ในขณะนั้นไม่ใช่เพราะเธอดูเหมือน แซม จอยซ์

“ทำไมคุณถึงมองมาที่ฉัน”

เวอเรียน มอนท์ หายใจเข้าลึก ๆ แล้วถามอีกครั้งว่า “ถ้าอย่างนั้น...เรื่องกับซันนี่ เชีย มันเกี่ยวอะไรกันกับเขา”

“ผมแค่อยากจะใช้ ซันนี่ เชีย เพื่อทดสอบว่าคุณจะหึงผม จริง ๆ หรือเปล่าถ้าหากผมไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น”

เวอเรียน มอนท์ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณรู้ตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วว่า ซีนนี่ เชีย จัดขึ้นโดยฉันและ ยานิ?

“รีอาน่า คุณสามารถเกลียดผมได้หรอก แต่โปรดหยุดติดต่อกับ ยานิ ได้ไหม?”

เวอเรียน พยักหน้ารับคำอย่างเชื่อฟัง มืออันโอชะของเธอกอดคอของเขาและเธอก็โน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและบ่นพึมพำว่า “ฮีลตันฉันคิดออกแล้ว ถ้าพ่อของฉันยังอยู่ที่นี่เขาคงไม่ต้องการให้ฉันแก้แค้น”

ฮีลตัน เจ็บบริเวณหน้าอกอย่างรุนแรง

ระหว่างความคิดของเขาเขาสงสัยว่าอะไรทำให้เธอต้องผจญภัยไปยังต่างแดนและอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสามปี “รีอาน่า คุณบอกผมเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงที่คุณไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ”

“ที่จริงมันก็ไม่มีอะไรมากหรอก ตอนแรกฉันไปปารีสเพราะไม่สามารถอยู่ใน นอร์ทซิตี้ ต่อได้ นอกจากนั้นฉันยังเรียนไม่จบในตอนนั้นฉันจึงต้องไปปารีสเพื่อเรียนให้จบ ค่าใช้จ่ายในปารีสแพงมากโดยเฉพาะค่าเรียนวิชาศิลปะของฉัน เงินที่พ่อของฉันทิ้งไว้ก่อนที่เขาจะจากไปจะหมดภายในหนึ่งปี หลังจากนั้นฉันก็ทำงาน พาร์ทไทม์ ทุกอย่าง ครั้งหนึ่งตอนที่ฉันทำงานในผับฉันเกือบโดนฝรั่งลวนลาม โชคดีที่ โบดด์ เยลเลน ช่วยฉันเอาไว้ได้…”

เมื่อพูดถึง โบดด์ เยลเลน เวอเรียน ก็เงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวังและมองไปที่ ฮีลตัน แต่สิ่งที่ ฮีลตัน ต้องการจะถามคือ“ทำไมคุณถึงเลือกไปทำงานในผับ”

เวอเรียน เม้มปากอันบอบบางของเธอและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เพราะว่ามีชั้นเรียนเยอะและฉันมีเวลาน้อย การทำงานในผับตอนกลางคืนทำให้ได้เงินมาอย่างรวดเร็ว”

ฮีลตัน ถอนหายใจเบา ๆ “รีอาน่า ผมขอโทษที่ทำให้คุณลำบากมามาก”

ถ้า เกรย์สัน มอนท์ ไม่ล้มละลายเขาก็คงจะไม่ฆ่าตัวตาย ครอบครัวที่อบอุ่นครั้งหนึ่งของเธอจะไม่แตกสลายในเวลาอันสั้นแบบนี้เพราะเขา

เวอเรียน รู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่หยิ่งผยอง แต่เขาขอโทษเธออย่างจริงจังและจริงใจ

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะลงโทษคุณที่คุณคอยทะนุถนอมฉัน รักฉันและดูแลฉันอย่างดีแบบนี้ไปตลอดชีวิต”

"ตกลง."

เวอเรียน ยิ้มเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นและจูบที่ริมฝีปากบางของ ฮีลตัน ในขณะที่เธอหลับตาน้ำตาเย็น ๆ จากมุมตาของเธอก็หยดลงมาที่จอนของเขา

'ฮีลตัน ฉันขอโทษที่ฉันโกหกคุณอีกครั้ง'

ตอนแรกเป็นเส้นตรงสองเส้น หากสามปีที่แล้ว มอนท์ กรุ๊ป ไม่ล้มละลายเธอคงไม่ได้เป็นตัวแทนการอุ้มบุญ พ่อของเธอจะไม่ฆ่าตัวตายและเธอจะไม่ได้พบกับ ฮีลตัน สามปีต่อมาเธอออกเดินทางเพื่อล้างแค้น ฮีลตัน เธอคิดที่จะปล่อยให้เขาตาย แต่จริงๆแล้วเธอไม่มีทางทำมันได้

“คุณเฮย์ดี้?”

“คุณมอนท์ ฉันได้ยินมาว่าคุณเข้าโรงพยาบาลเพราะคุณไม่สบายฉันเลยมาหาคุณ”

เรน เฮย์ดี้ เข้ามาพร้อมกับดอกไม้ เจลลี่ บีน รู้จัก เรน เฮย์ดี้ และทักทายเธอด้วยน้ำเสียงแบบเด็ก ๆ "คุณป้าเฮย์ดี้ คุณรู้ได้อย่างไรว่า มอนตี้ ของหนูไม่สบาย"

เรน เฮย์ดี้ ยกมือขึ้นแล้วลูบหัวของ เจลลี่ บีน “เจลลี่ บีน มันนานมากแล้วที่ฉันเจอหนูครั้งสุดท้ายเมื่อเร็ว ๆ นี้ หนูโตขึ้นมาก”

“ค่ะ คุณเฮย์ดี้คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่สบาย”

เธอเพิ่งมาโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้แต่ เรน เฮย์ดี้ รู้อย่างรวดเร็วได้อย่างไร?

เรน เฮย์ดี้ ไม่แปลกใจที่ได้ยินคำถามนั้นและตอบอย่างราบรื่นว่า "ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นหมอฉันมีเพื่อนมากมายในโรงพยาบาลนี้พวกเขาทุกคนรู้ว่า ฮีลตัน เป็นเพื่อนที่ดีของฉันดังนั้นจึงมีการพูดถึงเรื่องนี้ในกลุ่มแชท"

เรน เฮย์ดี้ พูดอย่างไม่เกรงใจ และไม่มีอะไรต้องสงสัย

“งั้นขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยม”

"ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของ ฮีลตัน และตอนนี้คุณ...ท้องลูกของ ฮีลตัน ฉันควรจะมาหาคุณใช่ไหมค่ะ?"

ไม่มีอะไรผิดปกติกับสิ่งที่ เรน เฮย์ดี้ พูด แต่ เวอเรียน รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากเมื่อเธอได้ยิน

เรน เฮย์ดี้ มองไปที่ มาดามลีอาห์ และ เจลลี่ บีน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เจลลี่ บีน หนูตาม มาดามลีอาห์ และลงไปที่สวนของโรงพยาบาลเพื่อเล่นน้ำสักพักก่อนโอเคไหม ฉันมีเรื่องต้องคุยกับ มอนตี้ ของหนู"

เจลลี่ บีน จับแขนของ เวอเรียน ประกบปากของเธอแล้วพูดว่า "แต่พ่อขอให้ฉันอยู่เคียงข้าง มอนตี้ และดูแล มอนตี้!"

ดวงตาของ เรน เฮย์ดี้ ตกใจเป็นอย่างมากที่ ฮีลตัน…เอาอกเอาใจเวอเรียนมากขนาดนี้? เขากลัวว่า เวอเรียน จะหนีไป?

“เจลลี่ บีน คุณป้าเฮย์ดี้ จะไม่รังแก มอนตี้ ของหนูหรอกจ๊ะ”

เวอเรียนรู้ดีว่าสิ่งที่ เรน เฮย์ดี้กำลังจะพูดนั้นไม่เหมาะที่จะให้ เจลลี่ บีน ได้ยินเธอจึงพูดเกลี้ยกล่อม "เจลลี่ บีน ฉัน

หิวนิดหน่อยคุณกับ มาดามลีอาห์ จะช่วยออกไปซื้ออะไรให้ฉันกินก่อนได้ไหม"

“มอนตี้ คุณอยากกินอะไรคะ?”

"ทุกอย่างที่ เจลลี่ บีน ซื้อมาฉันชอบทานทั้งหมดเลย"

“โอเคค่ะ มอนตี้ แล้วคุณต้องรอให้หนูกลับมานะคะ