เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 218

ในทันใดนั้น วิลสัน ก็ตกตะลึงหลังจากนั้นเขาก็กอดเอวของเธอ และจูบเธอลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เซรีน แทบจะพูดไม่ออก

ดวงตาของเซรีนนั้นเบิกกว้าง ฮาเดส จาเร็ต เขากำลังทำอะไรกันอยู่!

เขาจะเอาเปรียบเธอจริง ๆ เหรอในตอนนี้!

พวกเขาจูบกันอย่างเร่าร้อนต่อหน้า เชนเนอร์ และ เกว็นความจริงก็คือ วิลสัน ไม่เต็มใจที่จะต้องปล่อยเธอไป

เชนเนอร์ โกรธมาก และพูดขึ้นมาว่า “เซรีน! คุณทำธุระของคุณเสร็จแล้วรึยัง!"

เชนเนอร์ ต้องการดึงตัว เซรีน ออกจากอ้อมกอดของ วิลสัน แต่เซรีนปัดมือของเขาออกไปและพูดว่า “ออกไปเถอะ! เชนเนอร์! ฉันยังจูบเขาไม่เสร็จ! ฉันอยากทานอาหารค่ำใต้แสงเทียนแสนโรแมนติกกับวิลสัน!”

เซรีน คว้าแขนของ วิลสัน แล้วเดินออกจากโรงแรม พวกเขาทิ้งทั้ง เชนเนอร์ และเกว็นเอาไว้ตรงนั้น

เชนเนอร์ มองไปข้างหลังของวิลสัน และ เซรีน เขาขมวดคิ้วและถามเกว็นที่อยู่ข้าง ๆ เขา “เกว็นนี่ ทำไม วิลสัน ดูคุ้นมาก ๆ เลย? คุณรู้จักเขาหรือเปล่า?

เกว็น มองเขาและตกตะลึงไปชั่ววินาที ในขณะที่เธอกลับสู่สภาวะปกติ เธอกล่าวว่า “ฉันไม่รู้จัก ฉันจะรู้ได้ไงว่าแฟนของ เซรีน เค้าคือใคร? ใครก็ตามที่ชอบ เซรีน อาจจะเป็นคนยากจนถ้าไม่อย่างนั้นจะมีใครล่ะที่ชอบเธอได้ เชนเนอร์คุณคงไม่ได้…ชอบเซรีนและในตอนนี้คุณก็ไม่ได้เริ่มหึงเธอแล้วใช่ไหม?”

เชนเนอร์ หัวเราะในขณะเดียวกันก็ยกมือขึ้นเพื่อลูบผมของเกว็น เขาได้พูดว่า “ผมจะคิดถึงเธอไปทำไม? เซรีน เท่านั้นแหละที่ยึดติดกับผมในช่วงสามปีที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าตอนนี้ผมสามารถสลัดเธอออกไปได้แล้ว และทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ก็คือ ผมชอบคุณ คุณเป็นคนอ่อนโยน, น่ารักและมีน้ำใจ คุณไม่มีอะไรเหมือนกับเซรีนทที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ”

…

พนักงานต้อนรับทั้งสองคนตกตะลึงเมื่อเห็น เซรีน กอดแขนของวิลสัน ในขณะที่พวกเขากำลังเดินออกไป

ผู้หญิงคนนี้…ในตอนนี้เธอมาอยู่กับคุณจาเร็ต ได้อย่างไร?

ตลอดทางเดิน วิลสันได้หรี่สายตาลงเพื่อมองไปที่มือเล็ก ๆ สีขาวที่จับแขนเสื้อของเขา เขาฉีกยิ้มที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว

หลังจากที่พวกเขาออกจากโรงแรม เซรีน ก็รีบออกจากโรงแรม ผู้ชายที่เธอจับแขนไว้นั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่จริง ๆ แล้วก็คือ ฮาเดส จาเร็ต!

เธอตกใจมากมือของเธอถอยกลับขณะที่เธอโยนแขนเสื้อของ วิลสัน ทิ้ง

“อาจารย์ค่ะ ก่อนหน้านี้ฉัน… ก่อนหน้านี้ฉันขอโทษที่ฉันจูบคุณ! ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น! ฉันโมโหมาก! ฉันขอโทษที่ล่วงเกินคุณ ผู้อาวุโส ฉันขอโทษจริงๆ…”

“ผู้อาวุโส?” วิลสันเลิกคิ้ว

“เฮ้...ฉันไม่ได้บอกว่าคุณว่าคุณแก่ ฉันแค่เพียงเคารพคุณเท่านั้น! จากผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนที่คุณเคยช่วยชีวิตไว้ในห้องฉุกเฉินนั้นส่วนมากแล้วจากที่ฉันสังเกตุเห็น คุณเปรียบเหมือนพระพุทธเจ้าที่กลับชาติมาเกิด พฤติกรรมของฉันเมื่อสักครู่นี้ไม่เหมาะสมมากนัก! และฉันไม่สมควรที่จะล่วงเกินคุณ!”

วิลสัน จ้องไปที่ปากสีชมพูเล็ก ๆ ของ เซรีน การจ้องมองของเขาหรี่ลงและเขาก้าวขายาวก้าวเข้ามาใกล้เหยื่อของเขามากขึ้น...

“เมื่อตะกี้ที่คุณได้ล่วงเกินผม คุณคิดว่าคุณจะชดใช้คืนผมอย่างไร?”

ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขาไม่ได้ไปตามเขามาในขณะที่ วิลสัน ตะโกนตอบเธอว่า “ผมช่วยคุณไว้ ด้วยความกรุณาได้โปรดเลี้ยงข้าวผมด้วย”

เซรีน ตกตะลึง

มุมปากของเซรีนกระตุก

พระเจ้าช่วย! มีอาจารย์คนไหนที่ต้องการให้ลูกศิษย์เลี้ยงอาหารพวกเขา!

เซรีน สบตากับเขาขณะที่เธอเริ่มร้องไห้เกี่ยวกับความน่าสงสาร “อาจารย์คุณไม่ได้สังเกตเลยหรอว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันผอมมากแค่ไหน?”

“ใช่ คุณรู้สึกหงุดหงิดกับไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นหรือเปล่า?”

เซรีน พูดไม่ออก

เซรีน เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “เมือไม่กี่วันมานี้ฉันพึ่งดื่มน้ำลงไปในท้อง ถ้าครั้งนี้คุณโกงฉันครั้งนี้ฉันจะไม่มีน้ำเพื่อดื่มให้เต็มท้องได้อีกต่อไป”

วิลสัน ดูเหมือนจะไม่ได้ยินเธอ เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงแป่วเบา “ผมเพิ่งเปิดร้านอาหารได้ไม่นาน มันคงไม่เลว ที่พวกเราจะไปที่นั่นกันดีกว่า”

เซรีน รู้สึกเหมือนว่าเธอไอเป็นเลือด อาหารฝรั่งเศส…อาหารฝรั่งเศส…ช่างฟุ่มเฟือยจริง ๆ