เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 23

สิ่งเดียวที่เวอเรียนรู้ก็คือ ผู้ชายคนเดียวที่สามารถช่วยเธอได้ กำลังอยู่ตรงหน้าเธอ

ในขณะที่เขาจับมือเล็ก ๆ ของเวอเรียน และขอให้เธอปลดเข็มขัดของเขาออก โทรศัพท์มือถือของเขาที่วางไว้ข้าง ๆ ก็ดังขึ้น!

โทรศัพท์ดังขึ้นอย่างน่ารำคาญโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ฮีลตันขมวดคิ้ว และดวงตาสีดำของเขาก็เหลือบไปที่ชื่อของผู้โทรที่โทรเข้ามาอย่างรวดเร็ว “พี่สะใภ้”

เขาอุ้มผู้หญิงตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนของเขา และคว้าโทรศัพท์มือถือหยิบขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

แนนซี่อึ้งเล็กน้อย น้ำเสียงของฮีลตันฟังดูเย็นชาและโกรธเกรี้ยว เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรู้สึกรำคาญเพราะเธอรบกวนเขาผิดเวลา

เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ฮีลตัน ฉะ...ฉันขอโทษ ฉันดูแล เจลลี่ บีน ไม่ดี…”

ทันทีที่พูดถึง เจลลี่ บีน ดวงตาสีดำของฮีลตันก็เบิกกว้างขึ้นทันที “เกิดอะไรขึ้นกับ เจลลี่ บีน!”

แนนซี่พูดในขณะที่ร้องไห้ว่า “เจลลี่ บีน กำลังวิ่งเล่นอยู่กับ เซย์น พวกเขาวิ่งเล่นด้วยเท้าเปล่าแล้วบังเอิญไปล้มลงกระแทกกับตู้ หน้าผากของเธอมีเลือกออก ตอนนี้เราอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อประชาชน ฮีลตันฉันขอโทษจริง ๆ… มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด…”

ดวงตาของฮีลตันเบิกกว้างขึ้น และเขาก็พูดว่า “ฉันจะไปที่นั่นทันที!”

หญิงตัวเล็กบนเตียงพยายามเกาะเกี่ยวเขาอีกครั้ง ฮีลตันอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำอย่างเร่งรีบ เขาวางเธอลงไปในอ่างอาบน้ำและเอาน้ำเย็นจากฝักบัวช่วยระงับความร้อนในร่างของเธอ!

“อ่า ... หนาวจัง ... ”

เวอเรียนที่อยู่ในอ่างอาบน้ำขดตัวเป็นลูกบอล ขณะที่เธอโดนน้ำเย็น ร่างกายของเธอรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ อุณหภูมิทั้งสองที่ขัดแย้งกันสลับกันไปมา เธอรู้สึกไม่สบายตัว

ฮีลตันทิ้งเธอไว้ในห้องน้ำ “ใจเย็น ๆ !”

เมื่อฮีลตัลเห็นเธอ และเลฟี่ นอนอยู่บนเตียงด้วยกัน และเกือบจะมีความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างชายหญิงเกิดขึ้น เขาโกรธมากจนถึงตอนนี้ ในขณะที่เขาเดินออกจากห้อง เขาได้จัดหาพนักงานมาดูแลเธอ หัวใจของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความโกรธ!

เวอเรียน มอนท์! ความสัมพันธ์ของเธอกับหลานชายของเขาคืออะไร? เขาจะต้องรู้ให้ได้!

…

นอกห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน VIP ของโรงพยาบาลเพื่อประชาชน…

เห็นได้ชัดว่าแนนซี่กำลังร้องไห้ เมื่อฮีลตันมาถึงตาของเธอก็แดง และบวม เธอสะอื้นขณะพูด “ฮีลตันฉันไม่ได้ตั้งใจ …”

เซย์น ยืนหน้าเสียอยู่ข้าง ๆ ปากเล็ก ๆ ของเขาสั่นขึ้นด้วยความกลัวว่า “ลุงครับ แม่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องแบบนี้ ผมผิดเองที่วิ่งไล่น้อง ถ้าไม่อย่างงั้นน้องก็คงไม่ล้มลง”

ฮีลตันขมวดคิ้ว และยกมือตบบ่าเซย์นเบา ๆ “ไม่เป็นไร ลุงไม่ได้โทษเธอ”

ฮีลตันยังไม่โทษแนนซี่ เขาพูดเพียงว่า “ฉันจะเข้าไปดู เจลลี่ บีน”

หลังจากฮีลตันเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยแนนซี่ก็หยุดร้องไห้ เธอสังเกตเห็นรอยแดงบนลำคอของฮีลตัน ดูเหมือนเครื่องหมายที่ผู้หญิงคนหนึ่งทิ้งไว้ เธอกำหมัดแน่น

เมื่อฮีลตันเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยเขาเห็นหนูน้อยนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียว ตาของเธอปิดอยู่ เธอกำลังหลับ ขนตายาวของเธอโค้งงอ และมีน้ำตาที่มุมตา หน้าผากของเธอถูกปิดด้วยผ้าก๊อซหนา ทำให้หัวใจของฮีลตันปวดร้าว

การกล่าวถึงเวอเรียน ทำให้ชายชราโกรธมากขึ้น เขากระแทกไม้เท้าในมือ และแสดงความคิดเห็นอย่างโกรธเคือง “ต้องเป็นแม่แบบไหนกัน ฉันกังวลว่าเธอจะดูแล เจลลี่ บีน ได้ไม่ดี แล้วตอนนี้เจลลี่ บีน ได้รับบาดเจ็บ ต้องนอนพักที่โรงพยาบาลทำไมเธอไม่มาที่นี่ ทำไมให้เกิดเรื่องแบบนี้! เธอไม่ได้สนใจลูกเลย ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าเธอจะดูแล เจลลี่ บีน ให้ดีได้อย่างไร!”

ดวงตาสีดำของฮีลตันมืดลง ขณะที่เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “เอาล่ะพ่อกลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวที่นี่ผมจะดูแล เจลลี่ บีน เอง”

แนนซี่กลืนน้ำลายและพูดเชิงรุก “ฮีลตัน ให้ฉันอยู่ที่นี่กับคุณไหม?”

เจลลี่ บีน ขดตัวลงในอ้อมกอดของฮีลตัน เธอมุ่ยหน้าใส่ และพูดอย่างไม่มีความสุขว่า “พ่อคะ หนูอยากให้พ่อโทรหามอนตี้ บอกมอนตี้ให้มาอยู่กับ เจลลี่ บีน ได้ไหม?”

ฮีลตัน ลูบหัวของเด็กน้อย “พ่อกับพี่สะใภ้ กลับไปเถอะ”

ชายชราพยักหน้า “เอาล่ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าลืมโทรหาฉัน พรุ่งนี้เช้าฉันจะมากับมาดามลีอาห์ จะนำอาหารเช้ามาให้เจลลี่ บีน”

แนนซี่กัดริมฝีปากของเธอ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจากไป

หลังจากที่พวกเขาออกจากห้องพัก ฮีลตันก็กอดเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และถามอย่างใจเย็นว่า “เจลลี่ บีน หนูล้มตกลงมาได้อย่างไร?”

เด็กน้อยกอดคอของฮีลตันด้วยมือเล็ก ๆ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “พี่ชายกำลังวิ่งไล่จับกับหนูอยู่ หนูเผลอเหยียบน้ำแล้วตกลงไปคะ”

จะมีน้ำอยู่บนพื้นได้อย่างไร?

ฮีลตันขมวดคิ้วอย่างสงสัย แต่เขาก็บอกลูกสาวของเขาว่า "คราวหน้า เจลลี่ บีน ต้องระวังให้มากกว่านี้ อย่าวิ่งไปทั่วบ้านด้วยเท้าเปล่าเข้าใจไหม”

เด็กน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “หืมได้ค่ะ เจลลี่ บีน ไม่กล้าอีกแล้ว”