เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 230

เมื่อเวอเรียนก้มลงเพื่อเก็บมันขึ้น เธอส่งมันกลับให้หญิงสาวและกล่าวขอโทษ “ขอโทษที่ชนคุณก่อนหน้านี้ด้วยนะคะ”

ซีลาส่ายหัวของเธอและรับเอารูปถ่าย “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้มองตอนฉันเดินเหมือนกัน”

“รูปถ่ายนี้...เขาเป็นอะไรกับคุณเหรอคะ?”

เวอเรียนอยากรู้อยากเห็นอย่างมากว่าความสัมพันธ์แบบไหนที่ฮีลตันมีกับผู้หญิงตรงหน้าของเธอ และเธอมีรูปถ่ายของฮีลตันได้อย่างไร?

รูปถ่ายนั้นค่อนข้างเก่า แต่เจ้าของคงเก็บมันอย่างดีมากเนื่องจากมันดูใหม่

ซีลาหัวเราะเบา ๆ และพูดในน้ำเสียงไร้กังวลใด ๆ “โอ้ มันคือรูปแฟนเก่าของฉันน่ะค่ะ”

เวอเรียนตกตะลึงที่จุดเดิมที่เธอยืนอยู่ แน่นอนว่าเธอคงไม่ได้คาดหวังที่จะมาเจอแฟนเก่าของฮีลตัน เพราะเธอแค่อยากจะมาช้อปปิ้งตามปกติในวันนี้!

เธอได้เตรียมใจของเธอเอง เนื่องจากมันเป็นไปไม่ได้สำหรับฮีลตัน ผู้ชายในวัยสามสิบจะไม่มีเรื่องราวความรักในอดีต อย่างไรก็ตาม เมื่อแฟนเก่าของฮีลตันยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธออดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบตัวเธอเองกับเธอ

มันชัดเจนว่าหญิงสาวที่รูปร่างยอดเยี่ยมตรงหน้าของเธอต้องดีกว่าเธอไม่ว่าเธอจะเปรียบเทียบอย่างไรก็ตาม

มันไม่ใช่เพราะเธอไม่มั่นใจในตัวเองแต่มันดูเหมือนว่าจากสิ่งที่ซีลาสวมใส่ และท่าทางของเธอ เธอช่างแตกต่างมากจากเธอ

ซีลาจะคล้ายกับนักธุรกิจสาวที่เก่งมากกว่าที่เธอเป็น

อย่างไรก็ตาม ฮีลตันไม่เคยพูดถึงก่อนหน้านี้หรือว่าเขาไม่ชอบ ‘ผู้หญิงเก่ง’ เนื่องจากเขาเจ็บปวดโดย ‘ผู้หญิงเก่ง’ งั้นหรือ?

ซีลาสังเกตเห็นว่าเธอท่าทางงุนงงดังนั้น เธอถามอย่างตั้งใจว่า “คุณดูเหมือนจะรู้จักแฟนเก่าฉันนะคะ?”

เวอเรียนจับที่คอของเธอและพูดขณะที่รู้สึกอายเล็กน้อย “ฉันไม่ได้คาดว่าจะบังเอิญขนาดนี้ พอดีฉันก็รู้จักกับฮีลตันเหมือนกัน”

“จริงเหรอ? บังเอิญจริง ๆ คุณเป็นอะไรกับฮีลตันคะ...”

เวอเรียนยอมรับอย่างห้วน ๆ “แฟนค่ะ”

ซีลาหัวเราะ และยืดแขนของเธอ “ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อซีลา”

เนื่องจากมันคือเวลาอาหารกลางวันแล้ว ซีลาเชิญเวอเรียนทานอาหารกลางวันด้วยกัน เวอเรียนรู้สึกแย่ที่จะปฏิเสธเธอ ไม่พูดถึงว่าเธอค่อนข้างสนใจในการถามเธอในสิ่งที่เธอไม่รู้

พวกเขาเลือกร้านอาหารจีน และสั่งอาหารแปดจานซึ่งมี ผัก เนื้อ และ เกี๊ยว

ซีลาถอนหายใจ และพูด “ฉันใช้ชีวิตตลอดห้าปีในอเมริกา มันเป็นเวลานานมากตั้งแต่ฉันได้กินอาหารพื้นบ้าน”

เวอเรียนพยักหน้าและพูด “ฉันก็เคยมีประสบการณ์อยู้ต่างประเทศสองสามปีเช่นกัน อาหารที่ต่างประเทศรสชาติไม่เหมือนกันเลยจริง ๆ”

ขณะที่ซีลากิน เธอสังเกตเห็นผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่วางอยู่ข้าง ๆเวอเรียน เธอพูด “กลุ่มลูกค้าเป้าหมายของสินค้าแบรนด์นี้ส่วนใหญ่มักจะเป็นสำหรับหญิงตั้งครรภ์ และนอกจากนั้นไม่ค่อยมีใครใช้หรอก หรือว่าคุณ...คุณท้องเหรอ?”

ดวงตาใสของเวอเรียนตกตะลึงขณะที่เธอปฏิเสธมันโดยสัญชาตญาณ และพูด “ผิวของฉันค่อนข้างแพ้ง่ายดังนั้นฉันจึงซื้อแบรนด์นี้”

ซีลาฉีกยิ้มด้วยริมฝีปากแดงของเธอขณะที่เธอสังเกตเห็นแหวนรอบ ๆ รอบนิ้วมือของเธอ เธอหัวเราะเบา ๆและถาม “คุณกำลังจะแต่งงานกับฮีลตันใช่ไหม?”

เวอเรียนรู้สึกว่าไม่จำเป็นจะต้องโกหกเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เธอจำเป็นต้องตั้งการ์ดของเธอไว้ “เร็ว ๆ นี้ แต่เรายังไม่ได้ตัดสินใจว่าเมื่อไหร่”

“เมื่อถึงเวลา อย่าลืมชวนฉันไปงานแต่งของคุณด้วยนะ”

เวอเรียนแอบหัวเราะ เธอไม่ได้ตอบ จากนั้นซีลาตั้งใจพูด “ฉันไม่เคยคาดหวังว่าฮีลตันจะแต่งงานในวันหนึ่ง มันค่อนข้างเซอร์ไพรส์มากสำหรับฉัน”

มือที่เวอเรียนใช้จับตะเกียบของเธอหยุดอยู่กลางอากาศขณะที่เธอถาม “ทำไมเขาจะไม่อยากแต่งงานล่ะ?”

ฮีลตัลไม่ชอบการแต่งงานเหรอ?

ซีลาจิบน้ำผลไม้ของเธอ จากนั้นเธอจ้องไปที่เวอเรียนและถาม “คุณมอนท์ คุณอยู่กับฮีลตันมานานเท่าไหร่แล้วตอนนี้?”

“ค่อนข้างนานแล้วนะตอนนี้”

เรื่องจริงคือ ถ้าไม่นับว่าเธอใช้เวลาสามปีที่เธอเป็นแม่อุ้มบุญให้ฮีลตัน เธอก็อยู่กับฮีลตันเพียงแค่ครึ่งปี

“ตัดสินจากที่ดูสิ่งต่าง ๆ แล้ว คุณดูเหมือนไม่เข้าใจเขามากพอ คุณไม่รู้หรือว่าพฤติกรรมของเขาแปลกมากในบางเวลา?”

“ไม่นะ เขายอดเยี่ยมมาก บางทีเขาจะขี้โมโหเล็กน้อย เขาแค่ไม่ชอบแสดงออก แค่นั้นแหละ”

มันคือเรื่องจริงที่อารมณ์ของฮีลตันค่อนข้างขึ้น ๆ ลง ๆ แต่เธอสามารถรู้สึกได้จริง ๆ ว่าฮีลตันดูแลเธออย่างยอดเยี่ยมเช่นกัน

ซีลาส่ายหัวของเธอและพูด “คุณมอนท์ คุณเข้าใจผิดในสิ่งที่ฉันหมายถึงตอนนี้ สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ คุณไม่รู้สึกว่าบางครั้งบุคลิกภาพของฮีลตันก็เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง มาก ๆ ที่เขาดูเหมือนเป็นคนอื่น? หรือนี้หมายความว่าเวลาที่คุณอยู่กับฮีลตัน สั้นเกินไป และคุณไม่เคยเห็นด้านนั้นของฮีลตันมาก่อน?”

เวอเรียนเลิกคิ้วของเธอเล็กน้อย และพูด “คุณพยายามที่จะพูดอะไร คุณซีลา?”

“ฉันเลิกกับฮีลตันเมื่อห้าปีก่อนจากนั้นทำให้ฉันไปต่างประเทศ คุณรู้ไหมทำไมฉันถึงเลิกกับเขา?”

เมื่อสังเกตเห็นความเงียบของเวอเรียน ซีลาพูดขณะกินผักของเธอช้า ๆ “นี้เป็นเพราะบางครั้งเขากลายเป็นบางคนที่ฉันไม่รู้จัก ฉันไม่แน่ใจว่าคุณจะเข้าใจสิ่งที่ฉันไหมแต่คุณมอนท์ ฉันแนะนำให้คุณอย่าเพิ่งแต่งงานกับเขาเร็วนัก โดยเฉาะอย่างยิ่งเมื่อคุณไม่เข้าใจจริง ๆว่าฮีลตันเป็นอะไร”

เวอเรียนวางตะเกียบของเธอลง เธอไม่พอใจขณะที่เธอพูด “คุณซีลา ฉันตกลงที่จะกินข้าวกับคุณด้วยความเคารพ แต่ถ้าคุณยังคงพยายามที่จะกีดขวางระหว่างฮีลตันและฉัน ฉันคิดว่า ฉันไม่จำเป็นที่จะทานต่อไป”

เวอเรียนหยิบของของเธอ ยืนขึ้นทันที และกำลังที่จะจากไป หลังจากเดินไปได้สองก้าว เธอหยุดและพูดอย่างเย็นชา “คุณจะไม่เคยมีประสบการณ์ว่าฮีลตันดีมากแค่ไหน อย่างไรก็ตาม คุณเลิกกับเขาห้าปีแล้ว เนื่องจากคุณเลิกกับเขาแล้ว ได้โปรดอย่ามารบกวนชีวิตปัจจุบันของเขา”

ซีลาโยนตะเกียบของเธอลงและเยาะเย้ย เธอพูด “ถ้าหากฉันบอกคุณว่าฮีลตันมีความผิดปกติเรื่องโรคสองบุคลิก และเขาสามารถเปลี่ยนเป็นคนอื่นได้ตลอดเวลาล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณจะยังกล้าอยู่กับเขาอีกไหม?”

หัวใจของเวอเรียนสั่นมากไปชั่วขณะ ขณะที่ดวงตาใสของเธอตะลึง

อะไรนะ? โรคสองบุคลิกงั้นเหรอ?

เวอเรียนบีบฝ่ามือของเธอ หันหลังกลับและจ้องไปที่ซีลา “แม้ว่าฮีลตันจะกลายเป็นคนอื่น ฉันจะไม่เป็นแบบคุณที่รีบทิ้งเขาไป”

“หืม มันง่ายสำหรับคุณที่จะพูด เวอเรียน รอจนกว่าเธอจะเจออีกด้านของฮีลตันก่อนเถอะ จากนั้นคุณจะต้องทำเหมือนฉัน คุณไม่กลัวคนที่มีปัญหาทางจิตเหรอ? บางทีวันหนึ่ง จู่ ๆเขาอาจจะกลายเป็นคนอื่น และทำร้ายคุณในขณะที่สติเลอะเลือน”

มีปัญหาทางจิตเหรอ?

“คุณต้องการทานอะไร? ผมจะให้คุชสั่งให้”

“เอาอะไรไหม ข้าวต้มหรืออะไรไหม”

ฮีลตันกดต่อสาย และบอกให้คุชสั่งอาหารเที่ยงมา

เวอเรียนยังคงจ้องไปที่เขา

ฮีลตันเลิกคิ้วของเขาขึ้น และพูด “คุณจ้องผมเพื่ออะไร? คิดถึงผมเหรอ?”

เธอวางแก้วลงจากนั้นมุดหัวของเธอไปที่เขา เธอพูดในน้ำเสียงอ่อน “ใช่แล้ว คิดถึงนิดหน่อยดังนั้นฉันจึงมาหาคุณ แต่ฉันมากวนคุณทำงานหรือเปล่า?”

ชายหนุ่มล้อเลียน “คุณมาโดยที่คุณก็รู้อยู่แล้วงั้นเหรอ?

เธอเงยหน้าเล็ก ๆของเธอขึ้น และจ้องไปที่คางอันหล่อเหลาของเขา เธอพูด “ฮีลตัน คุณซ่อนความลับอะไรจากฉันหรือเปล่า?”

“ทำไมคุณถามแบบนั้นล่ะ?”

เวอเรียนฉีกยิ้มบนมุมปากของเธอ และพูด “คุณยังไม่บอกฉันเลยว่าครั้งแรกของคุณคือเมื่อไรกัน”

ฮีลตันเห็นมันน่าตลกขณะที่เขาจ้องไปที่เธอด้วยสายตาเร่าร้อน เขาพูด “คุณสนใจที่จะอยากรู้เกี่ยวกับมันขนาดนี้เลยเหรอ?”

เนื่องจากที่คุณรั้งฉันไว้แล้ว ฉันไม่มีสิทธิที่จะรู้เกี่ยวกับมันเหรอ?”

“ถ้าผมบอกคุณ คุณจะไม่โกรธหรืออิฉาหรือเปล่าล่ะ?”

เวอเรียนส่ายหัวของเธอและพูด “ฉันจะไม่โกรธ ฉันไม่ใช่เด็กนะ และมันเป็นเรื่องปกติมากที่จะมีเรื่องความรักบ้างสองสามครั้งในอดีต นอกจากนี้ คุณไม่ใช่เด็ก และอายุตอนนี้ของคุณ คุณเป็นคนแก่แล้วตอนนี้ ดังนั้นมันเป็นเรื่องปกติมากสำหรับคนแก่ที่จะมีเรื่องแบบนั้นบ้าง…”

“คุณเรียกใครว่าคนแก่?”

โอ้...ฮีลตันค่อนข้างอ่อนไหวเกี่ยวกับอายุของเขาจริง ๆ

เวอเรียนประจบประแจงเขา และพูด “ในสายตาของฉัน คุณคือเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาที่สุดในโลก!”

“ประจบประแจงผมมากไปหรือเปล่า?”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เวอเรียนมุดเข้าไปกับเขาและพูด “ไม่ มันคือเรื่องจริง อย่าเปลี่ยนเรื่อง คุณจะต้องยอมรับกับฉันเกี่ยวกับเรื่องรักในอดีตของคุณ เรื่องรักในอดีตของฉันเรียบง่ายมาก และคุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมันแล้ว แต่ฉันไม่รู้สิ่งที่เกี่ยวกับคุณเลย”

ชายหนุ่มก้มหัวของเขาลงและมองไปที่เธอ ขณะที่ดวงตาของเขาประกายด้วยแสงริบหรี่อย่างจริงจัง เขาพูด “คุณสนใจเรื่องในอดีตของผมจริง ๆ เหรอ?”

“รีอาน่า อดีตของผมไม่งดงามอย่างที่คุณคิด มันมืดมน มันมีช่วงเวลาที่ผมสิ้นหวังอย่างมาก ชายหนุ่มที่มีความภาคภูมิใจมากมายอย่างผม ไม่ต้องการที่จะบอกผู้หญิงที่เขารักเกี่ยวกับเรื่องผิดพลาดในอดีตของเขาหรอกนะ”

“แต่ฉันต้องการฟังมัน และฉันต้องการช่วยแบกภาระของคุณแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องแย่แค่ไหน อย่างไรก็ตามถ้าคุณไม่ต้องการบอกฉัน ฉันก็จะไม่บังคับคุณ”