เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 239

"ดูดีหรือเปล่า?"

ลูซี่จับขอบชุดแต่งงานด้วยมือทั้งสองข้าง เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องลองชุด ยานิตาเป็นประกายเหมือนดวงดาว

ผู้จัดการร้านที่ยืนอยู่ข้างๆ ชมเธอ "คุณนายเควนท์ คุณใส่ชุดแต่งงานแล้วสวยมาก เอวของคนบางมากเลย"

ลูซี่รู้สึกไม่ชินกับการถูกชมมากนัก หูเธอร้อนผ่าว เธอยกมือขึ้นจับผม ที่ปรกหน้าหน้าทัดหู เธอฝืนมองยานิ

สายตาที่เขามองเธอนั้น ดูลึกซึ้งและร้อนแรง

ลูซี่หน้าแดง

เขาเดินมาตรงหน้าเธอ แล้วมองเธออย่างลึกซึ้ง "แม้ว่าผมจะจินตนาการถึงคุณในชุดแต่งงานไว้ในใจ นับครั้งไม่ถ้วน จินตนาการเหล่านั้นเทียบไม่ได้กับช่วงเวลาที่เกิดขึ้น ตรงหน้านี้ คุณดูสวยจนน่าทึ่ง"

เขาชมเกินไปแล้ว ลูซี่ไม่กล้ามองเขา

"คุณก็พูดเกินไป"

ยานิยิ้ม"เอาชุดนี้แหละ สวยดี"

" แต่...ทำไมต้องซื้อชุดตอนนี้ล่ะ?"

ไม่ใช่ว่าจะจัดงานแต่งงานเร็วๆนี้นะ

ยานิยิ้ม "ผมอยากจะแต่งงานกับคุณจริงๆ แต่ถ้าคุณอยากรออีกหน่อย ผมรอได้ ชุดนี้ไม่ได้ใส่ในงานแต่งหรอก ชุดนี้แค่สุ่มเลือก เมื่อเวลานั้นมาถึง จะให้ช่างมาตัดชุดให้เข้ากับรูปร่างของคุณอีกที"

ลูซี่สับสน "ทำไมคุณถึงซื้อชุดตอนนี้ล่ะ?"

เขาพูดจริงจัง "เราซื้อเพราะคุณจะใส่ให้ผมดูคืนนี้"

"..."

ผู้ชายคนนี้!

ผู้จัดการร้านยิ้ม "คุณนายเควนท์ ขอให้มีความสุขค่ะ คุณเควนท์รักคุณจริงๆ"

ยานิหยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋าสตางค์สีดำ "รูดบัตรเลยครับ"

" ได้ค่ะ คุณเควนท์ เชิญทางนี้ค่ะ"

หลังจากซื้อชุดแต่งงานแล้ว ยานิไปส่งลูซี่ที่คฤหาสน์ บลู พรีเฟคเชอร์

เขาถามย้ำ "วันนี้วันคริสต์มาสแน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้ผมไปส่ง และเดินดูรอบๆ"

ที่จริงแล้ว วันนี้ลูซี่อารมณ์ไม่ดี เธอเพิ่งทำลายชีวิตคนคนหนึ่ง เธอจะอารมณ์ดีได้อย่างไร?

เธอส่ายหัว "ไม่เป็นไร คุณกลับไปทำงานเถอะ ไม่ต้องไปส่งฉันกลับหรอก คุณไม่มีคนขับรถเหรอ?"

"แซมมี่ คุณรู้ไหม ไม่มีอะไรสำคัญกับผมมากกว่าคุณ

หลังจากเข้ามาในรถ ยานิส่งโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้เธอ "ผมซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้และใส่ซิมการ์ดให้คุณแล้ว นี่เป็นเบอร์ ใหม่ ผมเซฟเบอร์ของผมไว้ในเครื่องแล้ว คุณใช้ได้เลย ถ้ายังไม่ชิน บอกผม เราจะไปเลือกเครื่องใหม่กัน"

ลูซี่มองโทรศัพท์และมองยานิ

เขาอดขำไม่ได้ และหยิกแก้มเธอ "ทำไมมองผมแบบนั้นล่ะ"

เธอสูดหายใจเข้าและก้มหน้า กำโทรศัพท์ไว้ในมือ "ยานิ คุณช่างดีกับฉันเหลือเกิน"

เขาดีเกินไปจนไร้ที่ติ เขาดึงความรู้สึก ทั้งหมด ของเธอออกมา

"แค่ทำเหมือนว่าผมติดค้างคุณด้วยชีวิต ผมดูแลคุณอย่างดี คุณแค่รับความหวังดีนั้นไว้ ไม่ต้องรู้สึกว่าเป็นภาระ ถ้าคุณอยากตอบแทนผม คุณก็รับปากแต่งงานกับผมสิ"

"คุณอยากแต่งงานกับฉันจริงๆหรอ"

ยานิดึงเธอเข้ามากอด วางคางลงบนศีรษะเธอ "ถ้าผมไม่แต่งงานกับคุณ คุณจะให้ผมแต่งงานกับใครล่ะ"

"ฉันได้ยินมาจาก ด็อกเตอร์ไฮย์ดี้ ว่าคุณสนใจ เวอเรียน มอนท์ ฉัน... มันจริงไหม? ฉันไม่อยากจะโทษคุณ ทุกคนต่างก็คิดว่าฉันตายไปแล้ว ถ้าคุณรักผู้หญิงคนอื่นจริงๆ ฉันเข้าใจ"

เขาก้มลงมองเธอ รอยยิ้มปรากฏบนฝีปาก

"แซมมี่ คุณหึงเหรอ?"

"ฉันเปล่า แค่สงสัย...เธอ...ค่อนข้างเหมือนฉัน"

"ถึงคุณสองคนจะดูคล้ายกัน แต่นิสัยต่างกัน ก่อนหน้านี้ ที่ผมเข้าใกล้เธอ ก็แค่อยากจะแก้แค้นฮีลตัน ผมไม่เคยชอบเธอเลย"

"โอ้ โอ้ โอ้ ได้สิ"

หลังจากจ่ายเงินแล้ว เวอเรียนหิ้วผักและกำลังจะออกไป โทรศัพท์มือถือเธอดังขึ้น สายที่โทรเข้ามาจากคฤหาสน์ฟัดด์

น่าแปลก ทำไมนายท่านฟัดด์ถึงโทรมากะทันหัน?

เธอรับสาย "ฮัลโหล คุณพ่อเหรอคะ?"

"ฮีลตันประสบอุบัติเหตุ ได้ดูข่าวหรือยัง?"

เธอหน้าชา "ขะ...ข่าวอะไรคะ?"

"รถของฮีลตันตกลงไปในทะเล ที่สะพาน โบลท์ ซี"

"..."

นิ้วมือเธออ่อนแรง มือถือตกลงบนพื้น

ถุงผักที่เธอหิ้วอยู่หล่นกระจายลงบนพื้น

เธอหน้าซีด วิ่งกลับเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต แล้วแย่งรีโมทจากมือเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านพูดด้วยความไม่พอใจ "นี่! เธอทำอะไรน่ะ?"

เวอเรียนไม่สนใจ เธอตาแดง ถามเสียงสั่น"ข่าวช่องไหนที่กำลังออกอากาศอยู่?"

เจ้าของร้านตกใจ "สถานีโทรทัศน์ นอร์ท ซิตี้"

เวอเรียนเปลี่ยนไปที่ช่องนั้น ข่าวยังออกอากาศอยู่

เธอตั้งใจมองจอทีวีจนถึงช่วงนักข่าวรายงานว่า [ขณะนี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจหกำลังติดต่อครอบครัวของเจ้าของรถป้ายทะบียน นอร์ท เอxxxxx...]

เวอเรียนจ้องหมายเลขป้ายทะเบียนรถทีละตัวหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจ

ป้ายทะเบียนรถคันนี้...เธอไม่คุ้นเลย

แต่เธอก็ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง