เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 245

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เวออเรียนถูกเข็นเข้าไปในวอร์ด

เซรีนกำลังดึงเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ของวิลสันขณะที่เธอพูดอย่างลนลาน “อาจารย์ คุณต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาช่วยลูกของเวอเรียนได้!

วิลสันจ้องไปที่มือเล็ก ๆ ของเซรีน และพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “แล้วตอนนี้ ในที่สุดคุณก็เต็มใจที่จะพบผมหลังจากที่หลบหน้าผมมาหลายวันแล้วใช่ไหม?”

เซรีนพูดไม่ออก

เซรีนปล่อยตามสัญชาตญาณ ในขณะที่เธอถอดนิ้วสุดท้ายออกจากเสื้อคลุมแล็บของวิลสัน วิลสันก็จับมือของเธอทันทีก่อนจะลูบหัวเธอเบา ๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ไม่ต้องกังวล จะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น รอที่นี่ในขณะที่ผมมุ่งหน้าไปดู”

"ตกลง"

เซรีนผ่อนคลายขณะที่เธอจ้องมองไปที่ด้านหลังที่น่าดึงดูดของวิลสัน

เวอเรียนและลูกจะไม่เป็นอะไรเมื่อปีศาจ จาร์เร็ตมาถึง!

จากนั้นเซรีนจึงหันไปมองแนนซี่ซึ่งนั่งอยู่ด้านข้าง เธอพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “คุณแซนเดอร์ เวอเรียน เป็นน้องสะใภ้ของคุณ ทำไมคุณถึงผลักเธอ? คุณรู้หรือไม่ว่าเธอท้อง? จะเป็นอย่างไรถ้าเด็ก…”

แนนซี่หัวเราะเบา ๆอย่างเย็นชา และพูด “มิสลุดด์ อย่าพ่นเรื่องไร้สาระ ตาข้างไหนของคุณที่เห็นฉันผลักเวอเรียนจริง ๆ? เป็นเวอเรียนที่ล้มของเธอเอง แม้ว่าคุณจะอยากโกหกเกี่ยวกับมัน แต่คุณก็ควรหาหลักฐานด้วยเช่นกัน!”

"คุณ! คุณเป็นคนที่ตี และทำให้เธอล้มลงตั้งแต่แรก!”

นายใหญ่ฟัดด์ก็ยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับขมวดคิ้วขณะถือไม้เท้าของเขา เขาตะโกนว่า “พอได้แล้ว!”

แนนซี่กัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “คุณพ่อ คุณก็ได้ยินสิ่งที่คุณชีนพูด ใครจะกล้าทำร้ายฮีลตัน จากสิ่งที่ฉันคิด ว่าอุบัติเหตุนี้จัดฉากโดยเวอเรียนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของแผนการแก้แค้นของเธอ! แต่เธอกลับแกล้งทำเป็นร้องไห้ และทำตัวน่าเวทนา! คุณพ่อ คุณวางแผนที่จะให้ฆาตกรที่ฆ่าฮีลตันอยู่ในบ้านของครอบครัวฟัดด์จริงหรือ?”

“เราจะตัดสินใจหลังจากที่ฉันตรวจสอบเสร็จแล้ว! สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเด็กในท้องของ เวอเรียน ไม่ว่ายังไงเด็กก็ยังคงเป็นสายเลือดของครอบครัวฟัดด์ของเรา”

…

เวอเรียนท่าทางน่าสังเวชนอนอยู่บนเตียงในหอผู้ป่วย

แพทย์สองสามคนออกมาและนายใหญ่ฟัดด์ก็เดินเข้าไปหาพวกเขา ถามว่า "หมอครับ แม่ และเด็กเป็นอย่างไรบ้างครับ?"

หมอขมวดคิ้วและพูดว่า “ระดับฮอร์โมนของคนไข้อยู่ในระดับต่ำอยู่แล้ว แม้ว่าเด็กจะได้รับการช่วยชีวิตในครั้งนี้อย่าหวุดหวิด แต่โปรดตรวจสอบให้แน่ใจว่าผู้ป่วยจะไม่เครียดกับอารมณ์ เธอต้องนอนหลับและกินให้ดีในขณะที่รักษาสภาพจิตใจให้อยู่ในเชิงบวกอยู่เสมอนะครับ

เซรีนเข้ามาในห้องหลังจากจ้องมองแนนซี่

“เธอรู้สึกยังไงบ้างเวอเรียน? ยังเจ็บอยู่ไหม?”

เวอเรียนส่ายหัวของเธอ

เมื่อเซรีนมองสภาพที่อ่อนแอของเธอ เธอก็รู้สึกแย่มากสำหรับเธอขณะที่เธอพูดว่า “เด็กในท้องของเธอเป็นลูกของฮีลตัน แต่สมาชิกในครอบครัวฟัดด์ก็สงสัยในตัวเธอ พวกเขาจะคิดว่าเธอเป็นฆาตกรของฮีลตันได้อย่างไร! แนนซี่ยิ่งแย่ เธอยังกล้าที่จะตีเธอด้วยซ้ำ! โชคดี ที่ทุกอย่างโอเค เธอ และลูกสบายดี…”

เซรีนลูบหน้าท้องแบนราบของเวอเรียนเบา ๆ

น้ำตาไหลออกมาจากมุมตาของเวอเรียนอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอหัวเราะเบา ๆ “ตอนนี้ฮีลตันทิ้งฉันไว้คนเดียวจริง ๆ เซรีนไม่มีใครจะยืนหยัดเพื่อฉันได้อีกในอนาคต รู้ไหมฮีลตันเป็นคนแรกที่ก้าวเข้ามาเมื่อใดก็ตามที่ฉันถูกแนนซี่และวาเนลล์รังแก แต่ตอนนี้ เขาจากไปแล้ว…”

“เวอเรียน…”

หน้าผากของเวอเรียนได้รับบาดเจ็บจากการกระแทกและพันด้วยผ้าพันแผล สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าของเธอดูซีดลงมาก ราวกับเลือดถูกกำจัดออกไปหมดแล้ว

เซรีนกอดเธอแน่นและพูดว่า "ไม่ต้องเสียใจ ตกลงไหม เวอเรียน? เราเลิกคิดถึงฮีลตันกันได้ไหม?”

เวอเรียนหลับตาของเธอลง หลังจากที่เธอหายใจเข้าลึก ๆ เธอก็พูดว่า “ฉันก็ไม่ต้องการเช่นนั้น ฉันต้องการที่จะพักผ่อน และดูแลครรภ์ของฉันให้ดี ฉันอยากจะเลิกคิดถึงฮีลตัน แต่ฉันไม่สามารถห้ามตัวเองได้ ฉันจำได้ว่าเขาบอกฉันว่าถ้าเด็กคนนี้เป็นเด็กผู้ชายเขาจะให้ชื่อแฮรริสัน ฟัดด์และถ้าเธอเป็นผู้หญิงเธอจะเรียกว่าเอสตร้า ฟัดด์…เซรีน ฮีลตันยังไม่รู้ว่าเด็กในท้องของฉันเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิงแล้วเขาจะจากไปแบบนั้นได้อย่างไร?”

เซรีนกอดเธอ และร้องไห้ไปกับเธอ

หลังจากที่เวอเรียนเหนื่อยล้าจากการร้องไห้และหลับไปแล้ว เซรีนก็เดินออกมาจากวอร์ดคนไข้ขณะที่สะอึกสะอื้น

“อา อาจารย์ นี่คือโรงพยาบาลและมันจะดูแย่…”

วิลสันจ้องมองเธออย่างเย็นชา พลางผลักเสื้อคลุมสีขาวของเขาให้เธอก่อนจะพูดว่า “คุณทำให้เสื้อของผมสกปรกดังนั้นคุณจะนำมันกลับบ้านไปซัก”

มุมปากของเซรีนกระตุกเพราะดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดเรื่องที่ไม่เหมาะสม!

…

เมื่อเวอเรียนตื่นจากการงีบหลับ นายใหญ่ฟัดด์ก็พามาดามลีอาห์มาที่โรงพยาบาล

มาดามลีอาห์ได้เตรียมซุปไก่ และโจ๊กเนื้อไม่ติดมัน เธอกล่าว “ตอนนี้คุณคงจะหิวแล้วล่ะค่ะ นายหญิง กินบ้างในขณะที่มันยังร้อนอยู่”

เธอไม่ได้กินอาหารมาสองสามวันแล้ว และรู้สึกหิวมากจริง ๆ เธอจะกินเพื่อเห็นแก่ลูกของเธอ

"ตกลงค่ะ"

นายใหญ่ฟัดด์นั่งถัดไปด้านข้าง เขาเริ่มตั้งคำถามกับเธอหลังจากที่เธอกินทั้งซุปและโจ๊กเสร็จแล้ว

“พ่อของคุณคือเกรย์สัน มอนท์ใช่ไหม?”

เวอเรียนพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ค่ะ”

“ฉันมีคนคอยตรวจสอบมันให้ฉัน และดูเหมือนว่าเกรย์สันจะฆ่าตัวตายตอนที่เขาล้มละลายในตอนนั้น เธอเก็บความขุ่นเคืองกับฟัดด์ กรุ๊ปและฮีลตันมาตลอดเวลานี้ใช่ไหม?”

เวอเรียนเม้มริมฝีปากซีดของเธอแล้วพูดว่า “ครั้งหนึ่งฉันเคยไม่พอใจพวกคุณทุกคน ใช่ ครั้งหนึ่งฉันเคยอยากจะแก้แค้นฟัดด์ กรุ๊ปมาก เลยทำร้ายฮีลตันในตอนนั้น อย่างไรก็ตาม ตอนนั้นฉันโง่เขลา และไม่เข้าใจความสุขที่แท้จริงของคนที่ยังอยู่ หลังจากนั้นฉันก็ตระหนักว่าฉันไม่สามารถทำให้ตัวเองให้เกลียดฮีลตันได้ ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะจากไป ฉันไปที่เอส ซิตี้แต่ไม่ได้คาดหวังว่า ฮีลตันจะไล่ตามฉันไป จากนั้นฉันก็เข้าใจว่าตราบใดที่ฉันอยู่กับฮีลตัน ฉันก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่นอีกแล้ว คุณพ่อ คุณสงสัยในตัวฉันเพราะสิ่งที่วาเนลล์พูด ดังนั้นฉันก็เข้าใจ อย่างไรก็ตาม ฉันต้องพูดเพื่อตัวเองว่าไม่เพียงแต่ฉันมีเจลลี่ บีนกับฮีลตัน แล้วฉันยังมีลูกของเขาอยู่ในท้องด้วย ดังนั้น ฉันจะทนได้อย่างไรที่จะทำร้ายพ่อของลูก ๆ ของฉัน?”

จอห์นหายใจเข้าลึก ๆ และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้า และพูดว่า “ฉันเห็นว่าเธอกับแนนซี่เข้ากันไม่ได้ เนื่องจากคุณยังอยู่ในระหว่างตั้งครรภ์ และแพทย์บอกว่าคุณควรดูแลร่างกายของคุณ ฉันคิดว่ามาดามลีอาห์ควรมาอาศัยอยู่กับคุณในแชลโลว์ เบย์ แมนชั่น ซึ่งหมายความว่าเธอสามารถหลีกเลี่ยงความขัดแย้งใด ๆ กับแนนซี่ และเมื่อถึงเวลางานศพของฮีลตันแล้ว เธอก็มาร่วมงานได้ เราจะยึดในการจัดเตรียมนี้หากเธอเห็นด้วย”