เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 278

เวอเรียนพิงไหล่เขา ขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่ เธอพยายามหาเรื่องคุย

แต่ฮีลตันยังคงเงียบ

เธอหยิกแก้มเขาเบา ๆ แล้วถามด้วยความสงสัย "ฮีลตัน ทำไมคุณไม่สนใจฉันล่ะ?"

เขาไม่ตอบคำถามของเธอ แต่ถามเธอแทน "คุณหนาวไหม?"

เธอส่ายหัว "ฉันไม่หนาวหรอก"

เธอยื่นมือออกไปคว้าเกล็ดหิมะ แล้วเธอก็เล่นซน แตะมืออันเย็นเฉียบของเธอที่คอของเขา

เธอมองเขาแล้วยิ้ม "คุณหนาวไหม?"

เขากอดเธอแน่นขึ้น ดันเธอขึ้นไปบนหลัง แล้วรัดไว้แน่น "คุณต้องโดนลงโทษ"

เธอปัดหิมะที่ยังไม่ละลายบนผมด้านหลังของเขา "ฮีลตัน ผมของคุณกลายเป็นสีขาวแล้วจริงๆ"

เขาบ่นพึมพำเสียงเบา

เธอพูดที่ข้างหูเขา "ฉันได้ยินคนอื่นพูดมาว่า คนที่ผมกลายเป็นสีขาว ตอนตอนหิมะตกครั้งแรกจะแก่ไปด้วยกัน แต่ฉันสงสัย ว่าคุณจะทิ้งฉันไปก่อนตอนเราแก่ ก็คุณแก่กว่าฉันตั้งแปดปี เมื่อถึงตอนนั้น ฉันคงรู้สึกเดียวดายและสิ้นหวัง"

เขาหยุดเดิน เขาเหลียวมาด้านข้างมองหญิงสาวที่อยู่บนไหล่ของเขา ผ่านหิมะที่โปรยลงมา แล้วเขาก็พูดทีละคำ "ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไว้คนเดียว"

สายตาที่เขามองมา ไม่เคยจริงจังมากไปกว่านี้อีกแล้ว

เวอเรียนไม่ได้ยินความในใจที่เธอพูดออกไป "คุณต้องรักษาคำพูดนะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะไปหาคนอื่นถ้าคุณทิ้งฉันไปก่อน"

"ถ้าผมทิ้งคุณก่อน ผมจะพาคุณไปก่อนจะทิ้งคุณ"

"ฮีลตัน ฟัดด์ คุณโหดร้ายมาก ฉันเสียใจที่แต่งงานกับคุณ"

"คุณนี่โง่จริง คนอื่นจะรังแกคุณหลังจากผมทิ้งคุณ ผมทำเพื่อคุณนะ"

เวอเรียนพิงไหล่เขาอีกครั้ง เธอจ้องใบหน้าอันหล่อเหลาและยิ้มหวานโดยไม่รู้ตัว

เป็นเวลา 19.00 น. แล้วเมื่อพวกเขากลับมาถึงคฤหาสน์ แชลโลว์ เบย์ หลังคาบ้านปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว

เวอเรียนถาม "คืนนี้ฉันต้องกินบอระเพ็ดกับไข่ไหม? ฉันรู้สึกง่วงนิดหน่อย ฉันจะเข้านอนหลังจากกินและอาบน้ำเสร็จแล้ว"

"วันนี้ไม่ต้องก็ได้ หมอบอกว่าคุณไม่เป็นอะไรแล้ว ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะ"

เป็นเพราะฮีลตันปิดบังได้ดีเกินไป หรือเพราะเวอเรียนเชื่อใจเขามาก เธอถึงไม่สงสัยเลย

"ก็ได้ งั้นฉันไม่กินนะ จะไปอาบน้ำเลย"

"อืม"

เวอเรียนเข้านอนทันทีหลังออกมาจากห้องน้ำ ส่วนฮีลตันทำงานที่ห้องทำงานของเขา หลังจากที่เธอเอนตัวลงนอน เธอก็เข้าสู่นิทรา

ฮีลตันโทรหาคุชในห้องทำงาน

"จัดตารางการผ่าตัดทำแท้งของเธอในสัปดาห์นี้"

หลังจากเขาวางสาย เขาลุกขึ้นยืน มองเกล็ดหิมะตกลงมาที่หน้าต่าง

ดวงตาที่เย็นเฉียบของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ

เวอเรียนได้ยินเสียงฮีลตันกำลังเรียกเธอ

"ที่รัก ที่รัก"

เธอขมวดคิ้ว รู้สึกมีบางอย่างกำลังเลียหน้าเธออยู่ เธอผลักหน้าคนนั้นออกไปแล้วพึมพำ "อืม เลิกกวนฉันได้แล้ว ฉันจะนอน"

ริมฝีปากบางของชายหนุ่มจูบบนแก้มเธอ แล้วเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากของเธอ

เธอหายใจหอบเพราะจูบจากเขา เธอลืมตาขึ้นมาทันที

"อืม"

เธอผลักเขาออกไป

สายตาของชายหนุ่มอบอุ่นและอ่อนโยน เขามองเธอแล้วยิ้ม "อรุณสวัสดิ์"

เธอเดินไปรอบบ้านประมาณครึ่งชั่วโมง รู้สึกเหนื่อยใจ เธอกุมศีรษะแล้วพูด "ขอร้องล่ะ หยุดตามฉันเถอะ"

เขาเดินเข้ามาหาเธอ ดวงตาเศร้า "คุณจะโทรบอกหมอให้มาขังผมอีกเหรอ?"

เวอเรียนตกใจ "คุณ...คุณรู้ได้ยังไง? ไม่ ฉันไม่ทำแบบนั้นแน่นอน"

เขากุมมือเธอ " อย่าฆ่าผม ได้ไหม? ผมแค่อยากจะอยู่กับคุณ"

เธอพูดไม่ออก "..."

ไซออนแตกต่างจากซาเวียร์และฮีลตัน อย่างสิ้นเชิง

จิตใจเขาช่างอ่อนโยน

ถ้าซาเวียร์รู้ว่าเธอเรียกวิลสันมา เขาคงจะไม่ยุ่งกับเธอ แต่ไซออนสนใจเธอ

เธอกัดริมฝีปากแล้วสูดหายใจเข้า "ฉันจะไม่โทรหาเขา แต่คุณบอกฉันได้ไหม ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงได้ปรากฏตัว?"

"ผมจะปรากฏตัวเมื่อฮีลตันรู้สึกเศร้าที่สุด"

เศร้าที่สุดเหรอ?

เมื่อคืนฮีลตันก็ดูสบายดีนี่

"เมื่อวานฮีลตันก็สบายดีนะ เขายังอารมณ์ดีตอนเราอยู่ที่เมืองเอส เมื่อวันก่อน"

เขาอธิบาย "ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ที่พวกคุณอยู่ที่เมืองเอส วันก่อน ผมปรากฏตัวเพราะเขาเห็นรอยแผลเป็นที่แขนขวาของเขา ตอนเขากำลังอาบน้ำอยู่ เขาสงสัยเรื่องแผลเป็นบนแขนขวา ตอนที่เขาไม่รู้สึกตัว ผมก็ปรากฏตัว"

เวอเรียนขมวดคิ้ว "คุณไปเกี่ยวข้องกับแผลเป็นของฮีลตันได้ยังไง?"

เขาจ้องเธอ "เราเคยพบกันมาก่อน ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่สามครั้ง"

"คุณพูดเรื่องอะไร?"

"เราเคยพบกันครั้งนึง ตอนคุณอายุ 14"