เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 281

เวอเรียนใจเต้นแรง เมื่อเธอมองแผ่นหลังที่เศร้าและโดดเดี่ยวของเขา

เธอไม่สามารถสงบได้ เมื่อนึกถึงตอนที่เขาเข้าไปช่วยเธอจากนรก

ชายคนนี้ไม่ได้เป็นแค่ไซออน แต่เขาคือ ฮีลตันด้วย

"คุณไม่อยากเป็นเพื่อนฉัน แต่ฉันอยากเป็น นับจากนี้ฉันคือเพื่อนคุณ ฉันจะย้ำเตือนแม้ว่าคุณจะปฏิเสธฉัน"

เธอเข้ามาใกล้เขา และพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ก่อนจะจับแขนขวาของเขา เพื่อดูรอยแผลไหม้

แม้จะผ่านมาสิบปีตั้งแต่เขาได้รับแผลนั้น ยังคงเห็นชัดเจนจากการถูกไฟไหม้ เหมือนจะบาดเจ็บหนักด้วย

เธอมองที่รอยแผลเป็น และน้ำตาคลอ "คุณนี่โง่จริง ทำไมคุณถึงพยายามช่วยชีวิตฉัน ในเมื่อเราเจอกันแค่ครั้งเดียว"

เขามองเธอก่อนจะตอบ "เพราะคุณเป็นเพื่อนคนแรกที่ผมมีบนโลกใบนี้ เพราะคุณบอกว่าผมไม่ได้เป็นเงาของใคร และควรมีชีวิตอยู่ต่อ"

เพราะผู้หญิงตรงหน้าเขาบอกเขาว่า จะโชคร้ายแค่ไหนถ้าเขาตายไป แต่เขารู้สึกว่าเขามีเป้าหมายที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

เวอเรียนน้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ และหยดลงบนรอยแผลไหม้

เธอกอดเขาแน่น

"ขอบคุณจริงๆ… ไซออน ฟัดด์"

ถ้าตอนนั้นเขาไม่ได้ช่วยชีวิตเธอไว้ เธอคงไม่มีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ และคงจะไม่ได้พบกับฮีลตัน หรือบุคลิกอื่น ไซออน

เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นเธอร้องไห้ และเช็ดน้ำตาให้เธอ "ผมไม่ได้ช่วยคุณ เพื่อให้คุณมาร้องไห้ในตอนนี้"

เธอหัวเราะขณะสูดน้ำมูก และมองเขา "ฉันร้องไห้เพราะอ่อนไหว ไม่ได้เศร้านะ"

แล้วเธอก็ถามด้วยความสงสัย "อ้อ ใช่ ทำไมคุณบอกฉันว่า คุณไม่รู้ชื่อของตัวเอง ทำไมถึงใช้ชื่อ ไซออน ฟัดด์ ล่ะ?"

"เพราะมันเป็นเวลาเที่ยงคืน ตอนผมเจอคุณ"

และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เขามีตัวตน และมีความรู้สึก และเกิดขึ้นตอนเที่ยงคืน

เวอเรียนห้ามน้ำตาไม่ได้อีกครั้ง

เขาพูด "อย่าร้องไห้เลย"

เช้าวันต่อมา เวอเรียนเดินลงมาข้างล่างอย่าขี้เกียจ เธอถูกทักทายด้วยอาหารเช้า ที่วางอยู่เต็มโต๊ะ

ไซออนเดินออกมาจากห้องครัว พร้อมไข่ดาวสองจาน

"คุณทำทั้งหมดนี้เองหรอ?"

"ใช่ ผมไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร เลยทำอาหารหลายอย่าง"

เวอเรียนขำแล้วนั่งลง เธอชมเขา "ฉันไม่ใช่คนกินยาก ฉันกินเยอะ และกินทุกอย่าง"

เขาเสิร์ฟข้าวต้มกุ้งให้เธอ เธอขอบคุณเขาหลังจากรับถ้วยข้าวต้มมา

หลังจากกินไปหนึ่ง เธอชมเขาอีก "อร่อยจัง คุณทำอาหารเก่งนะเนี่ย"

เขาใช้มีด และส้อมหั่นสเต็กพริกไทยดำเป็นรูปลูกเต๋า แล้วส่งให้เธอ

"ไม่ต้องป้อนฉันหรอก คุณก็กินด้วยสิ ฉันหั่นเองได้"

แล้วเขาก็หั่นไข่ดาวอีก "ผมมีความสุขที่ได้ดูแลคุณ"

เวอเรียนยิ้ม เธอรู้สึกอุ่นใจ

อาหารเช้าที่เขาทำน่าประทับใจมาก เธอได้กินอาหารหลายอย่าง

"ผมแสดงถึงอารณ์เศร้าของฮีลตัน รวมถึงความสิ้นหวัง ความเสียใจ รวมไปถึง ความรู้สึกซับซ้อนของเขา ซาเวียร์กับผมนั้นแตกแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว"

เธอซบหน้าลงบนอกเขาและกอดเขาแน่น ด้วยมือทั้งสองข้าง เธอพึมพัม "ที่จริงแล้วคุณคือฮีลตัน เมื่อตอนอายุยี่สิบสองปี ใช่หรือเปล่า?"

มือเขาแข็งทื่อก่อนจะกอดเธอ

เขาจูบหน้าผากเธอแล้วกระซิบ "ผมไม่มีวันเป็นเหมือนซาเวียร์ ที่ต้องการให้ฮีลตัน หลับไหลไปตลอดกาล ผมรู้ว่าวันหนึ่งผมจะหายตัวไป แต่คุณสัญญากับผมได้ไหม ว่าจะให้ผมอยู่ข้างคุณนานกว่านี้อีกหน่อย?"

น้ำตาของเวอเรียนไหลลงมา "ไซออน คุณจะไม่มีวันหายไป ถึงแม้ว่าคุณจะปรากฏตัวอีกครั้ง คุณจะยังอยู่ตรงนี้เสมอ มันไม่สำคัญว่าใครจะเป็นคุณ จะซาเวียร์หรือฮีลตันพวกคุณก็จะยังอยู่ตรงนี้"

วันที่สามที่ไซออนปรากฏตัว เป็นวันเกิดของเขา

"วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ คุณอยากทำอะไร?"

เขาตอบ "ตราบใดที่ได้อยู่กับคุณ ผมไม่ต้องการอะไรหรอก"

เธอกุมมือเขา "ออกไปข้างนอกกันเถอะ มันไม่ง่ายที่คุณจะอยู่ที่นี่ คุณอาจจะไม่สนุกกับเมืองนี้ หรือได้กินอาหารอร่อยหรอก ใช่ไหม?

"ถ้าอย่างนั้น ก็ได้"

เวอเรียนพูดเมื่ออยู่บนรถ "ทำไมฉันไม่พาคุณไปที่โรงเรียนเก่าฉันนะ? แถวโรงเรียนมีอาหารอร่อยเยอะเลย"

เขาปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว เพราะเขาอยากรู้เกี่ยวกับชีวิตของเธอให้มากกว่านี้"

พวกเขาทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารใกล้โรงเรียน นอร์ท ซิตี้ เวอเรียนอยากเข้าห้องน้ำกะทันหัน ตอนที่พวกเขากำลังกินอยู่ ไซออนอยากไปด้วยแต่เธอปฏิเสธ

หลังจากรอสิบนาทีแล้ว ยังไม่เห็นเธอออกมา ขอจึงโทรหาเธอ

เวอเรียนรับสาย "ฉันกำลังกลับไป รอหน่อยนะ ที่ห้องน้ำมีคนเยอะ"

เมื่อเวอเรียนกลับมา เธอถือกล่องกระดาษกล่องเล็กอยู่ในมือ มันดูเหมือนกับกล่องเค้กวันเกิด