เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 284

หิมะตกหนักในเมือง นอร์ท ซิตี้ มาสองสามวันแล้ว

ในที่สุดหิมะก็หยุดตกในเช้านี้ อาทิตย์อ่อน ๆ ส่องผ่านหิมะที่หนาวเย็น

เวอเรียนมองฮีลตันที่ยังคงหลับอยู่

เมื่อคืนนี้เขาค่อนข้างหลับลึก

ไซออนจากไปแล้ว จะเป็นฮีลตัน หรือซาเวียร์กันนะ ที่จะตื่นขึ้นมา?

เธอมองเขาด้วยความเป็นห่วงอยู่ครึ่งชั่วโมง

ฮีลตันค่อยๆลืมตาขึ้น แสงอาทิตย์ส่องเข้าตาเขา เขาเห็นว่าเวอเรียนนั่งตรงข้ามแสงอาทิตย์

"รีอาน่า?"

"ฮีลตัน คุณตื่นแล้ว!"

เธอกอดคอเขา

เขาลุกขึ้นนั่งแล้วกอดเธอตอบ

"บุคลิกอื่นได้ออกมาหรือเปล่า?"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า "เป็นไซออน ฮีลตัน คุณรู้ไหมว่าไซออน คือคนที่ช่วยฉันไว้ในตอนนั้น คือคุณจริง ๆ?"

ฮีลตันตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าคนที่ช่วยเธอเมื่อสิบปีก่อน จะเป็นเขาในบุคลิกอื่น

ไซออน ฟัดด์... เป็นเขาจริงๆ

เวอเรียนน้ำตาไหล "เขาไปแล้วเมื่อคืนนี้"

เขาเช็ดน้ำตาให้เธอ "ผมก็รู้สึก"

เวอเรียนซบที่อกเขา เธอหลับตาแล้วสะอื้น "ฮีลตัน ฉันเศร้านิดหน่อย"

เขาจูบที่ขมับเธอ แล้วพูดด้วยเสียงนุ่มนวล "เด็กดี"

โทรศัพท์ของเวอเรียนมีเสียงเตือน แล้วเธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ "อ้อ จริงสิ ข่าวตอนเช้านี้บอกว่าควีนน่าถูกจับ เพราะเหตุวางเพลิงเมื่อสิบปีก่อน"

"คงเกี่ยวข้องกับไซออนด้วย"

"ไซออน?"

"ใช่ ตอนนั้นเขารีบไปช่วยคุณ เขาอาจจะเห็นคนร้ายก็ได้"

เวอเรียนมีความรู้สึกสับสนในใจ เธออ่อนไหว เศร้า และปวดใจ...ความรู้สึกมากมายนี้รวมกันอยู่ในอก

เวอเรียนโทรหาวิลสันก่อนที่ฮีลตันจะตื่น

หลังจากนั้นไม่นาน วิลสันก็มาถึงคฤหสาน์ แชลโลว์ เบย์

"คุณเป็นยังไงบ้าง ฮีลตัน?"

ฮีลตันพยักหน้า "ผมสบายดี แค่เหนื่อยนิดหน่อย"

"เป็นเรื่องปกติ ที่ร่างกายจะรู้สึกเหนื่อยเมื่อสลับกับบุคลิกอื่น"

เวอเรียนถาม "คุณหมอจาร์เร็ต ไซออนบอกฉันว่า เขาจะปรากฏตัวแค่ตอนที่ฮีลตันเศร้า และเมื่อไหร่ที่ฮีลตันโกรธ ซาเวียร์ก็จะปรากฏตัวด้วย หมายความว่ายังไงเหรอคะ?"

วิลสันอธิบาย "ในการรักษา ความโกรธและความเศร้าเป็นอารมณ์ที่มีมากเกินไป อารมณ์หนึ่งเกิดความรู้สึกเศร้าอยู่ตลอดเวลา จะเรียกว่าอารม์สีฟ้า อีกอารมณ์หนึ่งคือ อารมณ์สีแดง เป็นอารมณ์ที่ต้องการปลดปล่อยความรู้สึกสิ้นหวังออกมา ผู้ป่วยที่มีสองบุคลิกนี้ เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาต้องเผชิญหน้ากับความเศร้าและสิ้นหวัง สมองของพวกเขาจะสร้างตัวตนใหม่ขึ้นมา มาแทนที่เพื่อช่วยรับมือ พวกเขาจะไม่ตอบสนองต่อความเศร้า ไซออนมีตัวตนผ่านความเศร้า ลึก ๆ แล้ว ไซออนคือ ฮีลตันตอนที่อายุยี่สิบสองปี"

เวอเรียนถามด้วยความสงสัย "ไซออนบอกลาฉันเมื่อคืนนี้ เหมือนว่าเขาจะจากไปแล้วจริง ๆ ดร.จาร์เร็ต บุคลิกอื่นหายไปได้ด้วยเหรอคะ?"

"เขารู้สึกว่าได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง ไซออนมาขอบคุณ เขาได้ผสานกับบุคลิกหลักแล้ว"

หลังจากวิลสันกลับไปแล้ว เวอเรียนถามฮีลตัน "ไซออนปรากฏตัวเพราะคุณเศร้า...แต่ฮีลตัน ทำไมคุณถึงเศร้าล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

เธอเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน

เจนคุกเข่าลงกับพื้นแล้วสะอื้น "ขอโทษนะพี่สะใภ้ ฉันมันไม่ดีและใจร้อน..."

เวอเรียนยิ่งสงสัย "คุณลุงคะ เจน พวกคุณกำลังทำอะไร?"

ตอนนั้นที่เจนผลักเธอ หมอไม่ได้บอกว่าเธอปลอดภัยแล้วเหรอ?

เจนเกาะขาเธอแล้วขอร้อง "เวอเรียน อย่าให้พี่ชายเกลียดฉันได้ไหม? ฉันไม่ได้ตั้งใจ ผลักเธอ แต่ไม่คิดว่า... มันจะทำให้เธอรักษาลูกของเธอไว้ไม่ได้..."

เวอเรียนตกใจ เธอหน้าซีด

"เธอ...เธอพูดว่าอะไรนะ?"

เธอจ้องเจนด้วยความตกใจ

"พี่สะใภ้ เธอ...เธอไม่รู้เหรอ? พี่ชาย...พี่บอกว่า เธอต้องทนทุกข์ทรมานเพื่อรักษาลูกเอาไว้ มันเป็นความผิดของฉัน ถ้าฉันไม่รังแกพี่… พี่คงจะรักษาเด็กไว้ได้ ฉันขอโทษ...พี่สะใภ้ยกโทษให้ฉันเถอะนะ..."

เวอเรียนถอยหลัง

"เธอ...เธอกำลังล้อเล่นเรื่องอะไรอยู่?"

เจนก้มหน้าลง เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ก็พูดขอร้องอย่าน่าสงสาร "พี่สะใภ้...พี่ไม่รู้เรื่องนี้เหรอ? ฉันขอโทษ… ฉันไม่รู้จริง ๆ..."

เวอเรียนฝืนยิ้ม "ฮีล...ฮีลตันบอกว่า หมอบอกกับเขาว่าเด็ก...เด็กปลอดภัยดี"

เธอสัมผัสหน้าท้องโดยสัญชาตญาณแล้วมองเจนอย่างไม่อยากเชื่อ

เจนกัดริมฝีปากแล้วพูด "พี่ไม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง พี่สะใภ้? พี่ชายนัดหมอเพื่อทำการผ่าตัดแล้ว..."

เวอเรียนล้มลงบนโซฟา

เป็นไปไม่ได้

ฮีลตันพูดแบบนั้นจริง ๆ ว่าลูกของพวกเขาปลอดภัยดี ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง...