เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 302
ในอีกด้านหนึ่ง ในห้องนั่งเล่นของครอบครัวลุดด์ พ่อ และแม่ของเซรีนจ้องมอง วิลสันตลอดเวลาอาหารค่ำ สำหรับลูกเขยในอนาคต ยิ่งพวกเขามอง พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกพอใจมากขึ้น ประเด็นหลักคือเขาหน้าตาดี!
แม้แต่เซรีนที่ไม่ได้กลับบ้านมานานกว่าหนึ่งเดือนก็ถูกปฏิเสธ และถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ระหว่างทานอาหารค่ำ แม่ และพ่อของเซรีนคอยเติมอาหารในชามของวิลสัน
เซรีนซึ่งควรจะเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขาถูกทิ้งไว้ และเธอก็รู้สึกพูดไม่ออก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการกระทำของพวกเขา
แม่ของเซรีนถามอย่างกระตือรือร้น “เชนเนอร์ชิมอาหารของฉันสิ แล้วบอกฉันว่ามันเป็นอย่างไรบ้าง?”
วิลสันมีมารยาทบนโต๊ะอาหารอย่างดี และทุกการกระทำของเขาก็สง่างาม พ่อของเซรีน และแม่ของเซรีน มองเขาในแง่ที่แตกต่างกันและมองเขาอย่างพอใจ
“ฝีมือของคุณป้าดีมาก ผมชอบอาหารของคุณ”
แม่ของเซรีนไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มของเธอได้ หลังจากได้รับคำชมจากวิลสัน “ถ้าคุณชอบก็ควรกินให้มากขึ้น ไม่ต้องสุภาพมาก มา ๆ กินซี่โครงเยอะ ๆ คนหนุ่มสาวแบบคุณทำงานหนัก และจำเป็นต้องกินเยอะ ๆ เพื่อให้มีพลังงานเพียงพอสำหรับการทำงาน”
“ขอบคุณครับ คุณป้า”
“เราทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน คุณไม่ต้องขอบคุณฉัน เรายังคงต้องพึ่งพาคุณในการดูแลเซรีนของเราในอนาคต”
เซรีนโกรธ และกลอกตาของเธอ "แม่! ฉันเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของแม่หรือเปล่า? ความสัมพันธ์ของเรายังไม่ถึงขั้นนั้น และแม่ก็ขายฉันไปแล้ว”
แม่ของเซรีนยิ้มขณะจ้องมองเธอ “สาวน้อยคนนี้! ทำไมแกถึงพูดเรื่องไร้สาระแบบนั้นล่ะ? ไป กินข้าวกันเถอะ”
ในช่วงเวลานั้น พ่อของเซรีน ถามคำถามสองสามข้อ “เชนเนอร์ เซรีนมักจะพูดถึงคุณเสมอ แต่ฉันไม่รู้ว่า…จริง ๆ แล้วคุณทำอะไรเพื่อหาเลี้ยงชีพ?”
เซรีนจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ชื่อว่ามหาวิทยาลัย นอร์ท ซิตี้ เมดิเคิลตอนนี้เธอเป็นนักศึกษาฝึกงาน และจะเป็นพนักงานอย่างเป็นทางการของโรงพยาบาลในอนาคต พ่อของเซรีนไม่ได้คาดหวังไว้สูงว่างานของวิลสันจะได้รับเงินเท่าไร แต่อย่างน้อยก็ต้องดีพอที่จะเข้ากับระดับการศึกษา และความสามารถของลูกสาวของพวกเขา จากนั้นทั้งคู่ก็จะมีหัวข้อที่คล้ายกันให้สนทนากันมากขึ้น
การแสดงออกของวิลสันสงบ และจริงจัง เขาวางชามของเขา และตะเกียบลงบนโต๊ะก่อนจะมองไปที่แม่ของเซรีน และคุณพ่อ “ลุงคุณ คุณป้า ผมมีอาชีพเหมือนกันกับเซรีน ผมก็เป็นหมอเหมือนกัน”
เมื่อพ่อของเซรีนได้ยินว่าเขามีอาชีพเหมือนกันกับเซรีน เขาก็ปลาบปลื้มเล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้ว การเป็นหมอก็เป็นสิ่งที่ดี
“คุณอยู่คณะแพทย์เดียวกับเซรีนหรือเปล่า?”
วิลสันพยักหน้าเห็นด้วย
เซรีนหน้ามุ่ย ‘แน่นอน ก็เขาเป็นหัวหน้าของฉันนิ’ เธอคิดกับตัวเอง
พ่อ และแม่ของเซรีนมีความประทับใจอย่างอธิบายไม่ถูกเกี่ยวกับอาชีพเช่นแพทย์ ครู ทนายความ และวิศวกร เพราะพวกเขาเป็นงานที่มั่นคง ดังนั้น ก่อนที่เซรีนจะเข้ามหาวิทยาลัย และกรอกแบบฟอร์มเลือกอาชีพเธอจึงเลือกที่จะเป็นหมอเพราะความคิดเห็นของพ่อแม่เกี่ยวกับพวกเขา
เซรีนยังรู้สึกว่าการเรียนแพทย์นั้นเจ๋งกว่า และสามารถช่วยชีวิตผู้คนได้มากมาย หลังจากนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าการเรียนแพทย์เป็นเรื่องยากเมื่อเธอเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแพทย์เป็นครั้งแรก และเธอต้องสัมผัสกับเวชปฏิบัติ และการผ่าศพ เริ่มแรกเธอไม่สามารถรับมันได้ และกินอะไรไม่ลงในช่วงสองสามวันแรก เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่ต้องการใช้ชีวิตเรียบง่ายในห้องเก็บศพ เมื่อนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น ในตอนนี้ หากเธอย้อนเวลากลับไปเลือกอีกครั้งได้ เธอจะไม่เลือกเรียนแพทย์อีกแน่นอน
นักศึกษาจากคณะอื่นมักเล่นบาสเก็ตบอลหรือร้องเพลงคาราโอเกะหลังเลิกเรียน สำหรับพวกเขาที่เรียนแพทย์พวกเขายังคงต้องผ่าหนูขาวหลังเลิกเรียน
การเรียนแพทย์เป็นเรื่องที่เหนื่อยมาก พวกเขาต้องตื่นเร็วกว่าไก่ และนอนช้ากว่าสุนัข
“ดีเลย! ดีเลย! คุณก็เป็นหมอเหมือนกัน บ้านเราจะมีหมอสองคนในอนาคต ดูเหมือนพ่อของคุณ และฉันจะไม่ต้องกังวลมากถ้าเราป่วยในอนาคต!”
พ่อของเซรีนส่งเสียงถ่มน้ำลายทันทีเมื่อแม่ของเธอพูดถึงความเป็นไปได้ของโชคร้าย “ถุย! ถุย! ถุย! คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร? อย่าสาปแช่งเราสิ!”
วิลสันพบว่าพ่อ และแม่ของเซรีนน่าสนใจผ่านการโต้ตอบ และบทสนทนาตลก ๆ ของพวกเขา
เขาเหลือบมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา และคุยกับพ่อแม่ของเธอ ใบหน้าของเธอเป็นสวยงาม และอ่อนโยน สายตาของเธออบอุ่นมากราวกับว่ามีดวงอาทิตย์ขนาดเล็กส่องสว่างอยู่ในดวงตาของเธอ
บางที มีเพียงครอบครัวที่อบอุ่นเช่นนี้เท่านั้นที่สามารถเลี้ยงดูใครบางคนให้เป็นคนคิดบวก และกระตือรือร้นอย่างเซรีนได้!
หลังอาหารเย็น แม่ของเซรีนหั่นผลไม้ 1 จาน และเซรีนก็เอาพวกมันเข้าไปในห้องนอนของเธอ
วิลสันกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนข้างโต๊ะคอมพิวเตอร์ของเธอ เซรีนยื่นส้อมให้เขา “กินผลไม้สิ”
วิลสันกำลังนั่งอยู่ในขณะที่เธอพิงโต๊ะ เขาสูง และเธอก็ตัวเล็ก ดังนั้นแม้ในขณะที่วิลสันนั่งอยู่เขาก็ไม่ต้องยืดคอมากเพื่อมองเธอ
เขามองไปที่เธอ ริมฝีปากบางของเขาก็โค้งขึ้นด้วยความเยาะเย้ยอย่างสนุก นิ้วยาวของเขาคว้าส้อมจากมือของเธอ
เซรีนกินผลไม้ขณะที่เธอถามว่า “คุณจะไปเมื่อไหร่?”
วิลสันเลิกคิ้วของเขาใส่เธอ “ผมยังกินผลไม้ไม่หมด และคุณก็ไล่ผมไปแล้วเหรอ?”
เซรีนแอบมองเวลา “ตอนนี้3 ทุ่มแล้ว หลังจากกินผลไม้หมด คุณควรรีบมองหาโรงแรม เมืองนี้แตกต่างจากในเมือง มีโรงแรมไม่มากนีก นับประสาอะไรกับโรงแรมระดับห้าดาว”
ไอ้เวร... เขามันไม่อายจริง ๆ!
ร่างของวิลสันอยู่ด้านบนของเธอทันทีเมื่อน้ำหนักรวมกันของพวกเขากดลงบนเตียง ทำให้เตียงนุ่มจมลงเล็กน้อย
เซรีนกดมือที่เป็นสวยงามของเธอเข้ากับหน้าอกของเขา ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ดวงตาที่คลอของเธอจ้องมองมาที่เขาอย่างระมัดระวัง มีความไร้เดียงสา และไม่เป็นพิษเป็นภัยในสายตาของเธอซึ่งทำให้ผู้คนอยากจะกลืนกินความน่ารักของเธอ
บ้าเอ้ย
วิลสันบีบคางของเธอ จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลง และจูบเธอเล็กน้อย และแง้มปากอันงดงามของเธอ
“โอ้ ... ”
ดวงตาของเซรีนเบิกกว้างเนื่องจากความตกใจ ทันใดนั้นใบหน้าที่ดูดีของเขาก็อยู่ตรงหน้าเธอทำให้เธออยากจะกำหมัด และชกเขาอีกครั้ง วิลสันลืมตาของเขาขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเขารู้สึกได้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร ก่อนที่เธอจะสามารถทำในสิ่งที่เธอต้องการได้ เขาก็จับข้อมือเรียวของเธอ และตรึงไว้เหนือหัวของเธอ เซรีนไม่สามารถขยับได้เลย
ประตูถูกเปิดออก “เรนี คืนนี้ เชนเนอร์... ”
แม่ของเซรีนยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องนอน และตกใจมากในขณะที่เธอเห็นฉากของพวกเขาบนเตียงต่อหน้าต่อตาเธอ
เซรีนผลักชายที่อยู่ด้านบนของเธอออกไปทันที และใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากที่ร้อนซ้ำ ๆ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ “แม่ แม่... แม่อย่าเข้าใจผิด!”
“เธอ... เธอทั้งคู่ ... ”
แม่ของเซรีนยืนอยู่ตรงนั่น ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อยว่าจะตอบสนองอย่างไร “นั่น... นั่น ... ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!”
แม่ของเซรีนกลืนน้ำลาย หันกลับไป และปิดประตู
ครึ่งวินาทีต่อมา แม่ของเซรีนก็ผลักประตูให้เปิดอีกครั้ง และจ้องมองไปที่เซรีน "ลูก! ออกมาเดี๋ยวนี้!”
หนังศีรษะของเซรีนรู้สึกเสียวซ่าด้วยความกลัว
แม่ของเธออาจจะฆ่าเธอ!
วิลสันทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน