เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 321

เมื่อวิลสันส่งเซรีนกลับบ้านเมื่อคืนนี้ เชอร์ลี่ย์ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของเซรีนก็อยู่ด้วย

อย่างไรก็ตาม เธอถูกวิลสันส่งไปอยู่ที่โรงแรม

บ้านหลังนี้มีขนาดเล็กอยู่แล้ว และมีห้องน้ำเพียงห้องเดียว ถ้ามีผู้หญิงอีกคนอยู่ที่นั่นด้วย หลาย ๆ อย่างคงไม่สะดวก

ยัยเด็กแสบนั้นเมามากเมื่อคืนนี้ เธออาเจียน ก่อเรื่อง และแม้กระทั่งกอดรัดเขาอย่างยั่วยวน วิลสันไม่เคยชินกับการแสดงความรักของเขากับเธอต่อหน้าคนแปลกหน้า

เซรีนลุกขึ้นจากเตียง เธอสวมชุดนอนเนื้อหนา และรองเท้าแตะผ้าฝ้าย เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อดื่มน้ำ อย่างไรก็ตาม เธอตระหนักว่าเชอร์ลี่ย์ไม่ได้อยู่บ้าน และแม้แต่ห้องของเธอก็ไม่มีร่องรอยว่าเธอเคยอยู่บ้าน นอกจากนั้น กระเป๋าแบรนด์เนมของเธอที่เพิ่งซื้อมาก็ยังคงแขวนอยู่ที่ราวแขวนเสื้อข้างประตู

“มันแปลก… เมื่อคืนนี้เชอร์ลี่ย์ไม่ได้กลับบ้านเหรอ? เธอจะออกไปข้างนอกโดยไม่มีกระเป๋าได้อย่างไร?”

เซรีนดื่มน้ำ และหลังจากดื่มน้ำแก้วใหญ่แล้ว เธอก็วิ่งกลับไปที่ประตูห้องนอน และถามวิลสันว่า “อาจารย์ เมื่อคืนนี้เชอร์ลี่ย์ออกไปข้างนอกเหรอ?”

“คุณเมามาก และก็อาเจียนออกมาเยอะมาก ผมกังวลว่าคุณอาจจะรบกวนเพื่อนร่วมห้องของคุณ ดังนั้นผมก็เลยให้เงินเธอสองพันเหรียญ แล้วให้เธอไปพักที่โรงแรม”

เซรีนพูดไม่ออก

มุมปากของเซรีนกระตุกขณะที่เธอพูดว่า “ฉันเสียงดังขนาดนั้นเลยเหรอ?”

วิลสันจ้องมองเธออย่างเย็นชา และดูเหมือนว่าเขาจะบอกใบ้เธอผ่านสายตาของเขาโดยพูดว่า “คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

เซรีนรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา จากนั้นวิลสันก็ลุกขึ้นด้วยเช่นกัน

ในขณะที่เซรีนกำลังแปรงฟัน จู่ ๆ เธอก็พบกับหน้าอกที่เปลือยเปล่าที่มีเสน่ห์อย่างล้นหลามและดูสมส่วน จากเงาสะท้อนบนกระจก

แปรงสีฟันยังคงอยู่ในปากของเธอขณะที่เธอพูดด้วยท่าทางอ้อแอ้ว่า “อา…อาจารย์…ทำไมคุณถึงถอดเสื้อออก?”

เธอใช้มือทั้งสองข้างปิดตาของเธออย่างช่วยไม่ได้ กลับกันวิลสันค่อนข้างสงบในขณะที่เขาพูดว่า “เพื่อที่คุณจะได้สัมผัสผมได้อย่างเต็มที่และเร้าใจเหมือนเมื่อคืนไง อย่าบอกผมนะว่าคุณรู้สึกละอายจริง ๆ?”

“ ...แค๊ก.. แค๊ก”

เธอเคยสัมผัสเขาอย่างเร้าใจเมื่อไหร่กัน?!

“คุณไม่หนาวเหรอ อาจารย์? รีบใส่เสื้อกลับไป!” เซรีนโยนเสื้อให้เขา

สายตาของวิลสันน่าดึงดูดเล็กน้อยขณะที่เขาพูดว่า “ผมกำลังจะไปอาบน้ำ”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังฟัดกันในห้องน้ำเล็ก ๆ จู่ ๆ ประตูหน้าบ้านก็เปิดออก เชอร์ลี่ย์และเพื่อนร่วมห้องของเซรีนก็กลับมาพร้อมอาหารเช้า สิ่งแรกที่เธอสังเกตเห็นคือเซรีนติดอยู่ในอ้อมแขนของวิลสันที่เปลือยท่อนบน

เซรีนผลักวิลสันออกไปอย่างลนลานขณะที่หน้าแดงอย่างหนัก

เชอร์ลี่ย์ตกตะลึงเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้ตื่นเต้นกับสิ่งที่เธอเห็น กลับกัน เธอกำลังหลงเสน่ห์ในเรือนร่างของดร.จาร์เร็ต เป็นอย่างมาก

ความหล่อของเขาก็เพียงพอแล้ว แต่เรือนร่างของผู้ชายคนนี้ก็ฟิตเป็นบ้าเช่นกัน!

ที่จริงแล้วเธอคิดว่าที่ ‘ปีศาจจาร์เร็ต’ ที่เซรีนเคยบอกเธอ จะเป็นหมออายุมาก ขี้เหร่ และเข้มงวด เธอไม่คาดคิดว่า… เธอจะต้องพบกับความประหลาดใจครั้งใหญ่ขนาดนี้!

เธอหลงเสน่ห์เมื่อวิลสันอุ้มเซรีนกลับมาบ้านเมื่อคืนนี้

เซรีนหน้าแดงอย่างหนักขณะที่เธอพูดตะกุกตะกัก “อา…อาจารย์ คุณไม่ได้อยากอาบน้ำเหรอ? ฉันจะออกไปตอนนี้ แล้วฉันจะล้างหน้าหลังจากคุณอาบน้ำเสร็จแล้ว"

"โอเค"

วิลสันตอบด้วยน้ำเสียงปกติ เขาปิดประตูทันทีหลังจากที่เธอออกไป ปกป้องเขาจากสายตาของเชอร์ลี่ย์

หลังจากที่เซรีนออกไปเชอร์ลี่ย์ก็ดึงเซรีนเข้าไปในห้องนั่งเล่น และเริ่มนินทา

“เขาคือปีศาจจาร์เร็ตที่เธอพูดถึงจริง ๆ เหรอ! เขาดูหล่อเกินไป! เซรีน เธอเป็นคนที่แย่มาก เธอไม่แนะนำคนดี ๆแบบนี้กับฉันได้อย่างไร!”

เซรีนอึ้งขณะที่เธอลูบคอของเธอ และพูดว่า “แต่… แต่จริง ๆ แล้ว เขาเข้าด้วยได้ยากจริง ๆ เขายังเป็นคนชอบจับผิดคนอื่นอย่างมาก”

เชอร์ลี่ย์พูดด้วยท่าทางตกหลุมรักว่า “ช่างเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา และมีร่างกายที่สมบูรณ์แบบอะไรขนาดนี้! ฉันคิดว่าฉันจะเป็นลมจากเสน่ห์ของเขาเพียงอย่างเดียว จากแค่จินตนาการว่าเขากำลังผ่าตัดในห้องผ่าตัด ฉันชอบเขาแม้ว่าเขาจะน่ากลัวมากแค่ไหน!”

เซรีนพูดไม่ออก

ลึกลงไปเธอมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

เชอร์ลี่ย์มีแสงระยิบระยับในดวงตาของเธอก่อนที่จะส่งอาหารเช้าที่เพิ่งซื้อมาให้เซรีน เธอพยายามประจบประแจงเซรีนในขณะที่เธอพูดว่า “เซรีน ฉันรู้ว่าเธอชอบกินเกี๊ยวจากร้านนี้ ดังนั้นฉันจึงออกไปตั้งแต่เช้าเพื่อไปเข้าแถวซื้อพวกมัน แล้วฉันก็เกือบจะแข็งตาย รีบกินในขณะที่มันยังอุ่น ๆ”

เซรีนหยิบเกี๊ยวขึ้นมา แล้วกัดสองคำก่อนจะพูดอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณมากนะ คราวหน้าฉันจะซื้อแพนเค้กที่เธอชอบให้นะ”

จากนั้นเซรีนก็แย่งเสื้อจากมือของเชอร์ลี่ย์อย่างเขินอาย และยื่นมันให้วิลสัน

หลังจากวิลสันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ และออกจากห้องน้ำ เชอร์ลี่ย์กำลังจ้องมองเขาด้วยท่าทางที่มีเสน่ห์ที่โต๊ะอาหารขณะที่วางคางไว้บนฝ่ามือของเธอ ผู้ชายคนนี้เป็นศูนย์รวมของความงามของผู้ชายจริง ๆ….

เขาจะดูหล่อมากยิ่งขึ้นถ้าเขาเปลือยท่อนบน

วิลสันบอกเซรีนว่า “รีบกินเถอะ เราจะไปโรงพยาบาลหลังจากที่เธอกินเสร็จ ผมจะรอคุณอยู่ในรถ”

ในขณะที่เขาพูดเสร็จ วิลสันก็สวมเสื้อโค้ทของเขาแล้ว และกำลังจะลงไปชั้นล่าง

เชอร์ลี่ย์หยิบชุดอาหารเช้าอีกชุดแล้วรีบไปหาเขา เธอพูดว่า “ดร.จาร์เร็ต ฉันซื้ออาหารเช้านี้ให้คุณ การทานอาหารเช้าดีต่อร่างกาย ถ้าไม่เช่นนั้นคุณจะไม่มีแรงทำงานถ้าท้องว่าง”

อย่างไรก็ตาม วิลสันปฏิเสธเธอโดยสิ้นเชิง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ขอบคุณ ไม่จำเป็นสำหรับสิ่งนั้น ผมไม่ชอบกินอาหารเช้า”

วิลสันลงไปชั้นล่างแล้ว ทิ้งให้เชอร์ลี่ย์อึ้ง ขณะที่เธอถือชุดอาหารเช้า

“เซรีน เขาไม่สนใจฉันเหรอ? หรือว่าเขาเป็นแบบนี้กับทุกคน?”

“นั่นคือ…สิ่งที่เขาเป็น”

หลังจากที่เซรีนทานอาหารเช้า ล้างหน้า และเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบวิ่งลงไปชั้นล่าง

ขณะที่เธอเข้าไปในรถ วิลสันมองเวลา และถามด้วยการขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไมคุณใช้เวลานานขนาดนี้? ผมหิว ไปกินอาหารเช้ากับผมก่อน”

“... อาจารย์ ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้พูดหรือว่าคุณไม่ชอบกินอาหารเช้า?”

“ผมเคยพูดถึงแบบนั้นมาก่อนเหรอ?”

"ใช่! คุณบอกเชอร์ลี่ย์ก่อนหน้านี้”

"จริงเหรอ? ผมลืมเรื่องนั้นไปแล้ว”

เออ... ผู้ชายคนนี้เป็นพิษจริง ๆ