เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 330

ฮีลตันเร่งเดินทางกลับไปบ้านของครอบครัวฟัดด์ ด้วยความเร็ว 100 ถึง 200 ไมล์ต่อชั่วโมง

เนื่องจากเป็นเวลากลางดึกแล้ว บ้านจึงเงียบมาก เขามองไม่เห็นเจลลี่ บีน หรือเซย์นีกำลังเล่นอยู่ และสิ่งที่เขาเห็นก็คือนายใหญ่ที่กำลังนั่งอยู่คนเดียวบนโซฟาดูเหมือนกำลังรอเขาอยู่

ฮีลตันเข้าไปในบ้านเต็มไปด้วยความรู้สึกรังเกียจ เขาไม่แม้แต่จะเรียกนายใหญ่ เขาถามตรง ๆ ว่า “คุณส่งรีอาน่าไปที่ไหน?”

นายใหญ่กำไม้เท้าของเขาในขณะที่จ้องมองเขาด้วยสายตาแก่ ๆ ของเขา เขารู้สึกโกรธเล็กน้อยหลังจากสังเกตเห็นว่าฮีลตันไม่สนใจแสดงความเคารพอย่างสิ้นเชิง เขาพูดว่า “ดูให้ดีว่าตอนนี้แกมีพฤติกรรมอย่างไร! ในขณะนี้เวอเรียนปลอดภัย! แกไม่จำเป็นต้องกังวล!”

“เธอก็ปลอดภัยเช่นกันถ้าเธออยู่เคียงข้างผม! คุณส่งเธอไปโดยไม่พูดอะไรสักคำดังนั้น ตอนนี้คุณคงจะมีความสุขใช่มั้ย? ความสงบสุขกลับคืนมาแล้ว! คุณเคยคิดบ้างไหมว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร!”

“ฮีลตัน ฟัดด์! แกคิดยังไงกับฉัน?! ฉันเป็นพ่อของแก! แกโกรธตั้งแต่ตอนที่บุกเข้ามาที่นี่! ฉันยังไม่ตาย! คำพูดของฉันยังคงเด็ดขาดในบ้านหลังนี้!”

ฮีลตันหายใจเข้าลึก ๆ ออร่าที่เย็นชาเล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขาในขณะที่เขายกแขนขึ้น และลูบคิ้วของเขา เขารวบรวมความตั้งใจทุกหยดเพื่อระงับความโกรธ และความตื่นตระหนกของเขา เขาพูดว่า “แน่นอนว่าคำพูดของคุณเป็นเด็ดขาดในบ้านหลังนี้ แต่คุณคิดว่ามันเหมาะสมหรือไม่ที่คุณจะส่งรีอาน่าไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ? เธอไม่ใช่คนนอก เธอเป็นลูกสะใภ้ของคุณ และแม่ของ เจลลี่ บีน!”

“ฮึ่ม” นายใหญ่ยืนขึ้นในขณะที่ถือไม้เท้าของเขา เขาจ้องมองไปที่เขา และพูดว่า “แกจะตะโกนกลางดึกไปเพื่อ? เจลลี่ บีน ยังคงหลับอยู่ แกกำลังพยายามปลุกเด็ก ๆ ให้มาฟังพวกเราทะเลาะกันงั้นเหรอ?”

ฮีลตันกัดฟัน และพูดว่า “ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณ ดังนั้นบอกผมมาว่าตอนนี้รีอาน่าอยู่ที่ไหนกันแน่?”

“หืม ถ้าฉันไม่ได้ส่งเวอเรียนไปอย่างลับ ๆ แกคิดว่าจะยอมส่งเธอไปโดยเต็มใจหรือเปล่าล่ะ ไอ้ลูกสารเลว? ฮีลตัน ฟัดด์ ตอนนี้แกกำลังคิดอย่างชัดเจนหรือไม่? แกรู้ไหมว่าเรื่องนี้ร้ายแรงแค่ไหน? ถ้าฉันไม่ส่งเธอออกไป คุณป้าตัวซวยของแกจะเปิดโปงเรื่องอื้อฉาวให้คนทั้งโลกรู้ในวันพรุ่งนี้!”

ฮีลตันไม่เคยใส่ใจหากสื่อจะแปรพักตร์เขา เมื่อไหร่ที่เขาเคยหวาดกลัวกับการแบล็กเมล์จากสื่อหรือใครก็ตามที่กล้าถือมีดจ่อคอของเขา?

“เอาล่ะ ผมรู้ว่าคุณต้องการรักษาความภาคภูมิใจของคุณ ผมจะเติมเต็มให้คุณ อย่างไรก็ตาม คุณต้องบอกผมว่ารีอาน่าอยู่ที่ไหน”

ดวงตาของนายใหญ่ฟัดด์กระตุกในขณะที่ฮีลตันแสดงท่าทางไม่เคารพ เขาพูดเสียงดัง และพูดว่า “ฮีลตัน ฟัดด์ตอนนี้แกพยายามทำตัวไร้เหตุผลกับฉันงั้นหรือ? แกจะทำอย่างไรกับมัน? ฉันจะไม่บอกแกว่าเวอเรียนอยู่ที่ไหน แกจะรื้อ หรือเผาบ้านหลังนี้ไหม? หรือแกจะแจ้งเรื่องนี้กับตำรวจว่าฉันลักพาตัวภรรยาของแกงั้นหรือ?”

“ผมไม่รังเกียจที่จะทำอย่างนั้นถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการให้ผมทำ”

นายใหญ่จ้องมองไปที่เขา “แก…! แกวางแผนจะทำอะไรหลังจากที่ฉันบอกแกว่าเวอเรียนอยู่ที่ไหน?”

ฮีลตันจ้องมองนายใหญ่อย่างเย็นชาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างมากว่า “เนื่องจากมีคนมากมายในเมืองนอร์ท ซิตี้ เกลียดที่จะเห็นเราอยู่ด้วยกัน ผมจะไปหาเธอ และจะไม่กลับมาอีก ผมปฏิเสธที่จะเชื่อว่าคนเหล่านั้นคงหมดหวังพอที่จะยุ่งกับเราในต่างประเทศ”

“แก…ไอ้ลูกสารเลว! แกจะทำยังไงกับเจลลี่ บีน? แล้วครอบครัวนี้ล่ะ? แกจะไม่สนใจฟัดด์ กรุ๊ป งั้นเหรอ? แก…แกกำลังพยายามกวนประสาทฉันให้ตายงั้นเหรอ!”

นายใหญ่ยกไม้เท้าของเขาขึ้น และกำลังจะฟาดขาของฮีลตัน อย่างไรก็ตาม เขาหยุดชั่วขณะก่อนที่จะหันหลังให้ฮีลตันในขณะที่กำไม้เท้าของเขา และพูดว่า “ฉันจะไม่บอกแกว่าเวอเรียนอยู่ที่ไหน นอกจากนี้ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่แกควรจำไว้ และนั่นคือ ฉันไม่ได้โหดเหี้ยมอย่างที่แกคิด ฉันส่งเวอเรียนไปยังสถานที่ที่แกจะไม่ได้พบเธออีกเพื่อเห็นแก่ประโยชน์ของครอบครัวฟัดด์ของเรา เธอยังคงเป็นแม่ของ เจลลี่ บีน และฉันรู้สึกแย่มากเมื่อเธอจากไป อย่างไรก็ตาม…ฉันยังคงทำเพื่อประโยชน์ของแกทั้งสองคน แค่แสร้งทำเป็นว่าสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในขณะนี้ ฉันจะให้เหตุผลกับป้าของแก และการทดสอบทั้งหมดนี้จะผ่านพ้นไปได้โดยไม่มีปัญหา ถึงตอนนั้นฉันจะพาเวอเรียนกลับมา…”

ฮีลตันหัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นชาหลังจากที่นายใหญ่พูดเสร็จ เขาพูดว่า “คุณไม่ได้โหดเหี้ยมขนาดนั้น คุณเพียงพยายามวางผลลัพธ์ทุกอย่างไว้ตรงหน้าเธอแล้วให้เธอตัดสินใจด้วยตัวเอง คุณกำลังเดิมพันกับทางเลือกของเธอให้พิจารณาผลประโยชน์ของครอบครัวฟัดด์ของเรา เพื่อผม และเจลลี่ บีน และทิ้งดินแดนแห่งความเศร้านี้ไปด้วยตัวเธอเอง”

“พ่อ ผมคิดเสมอว่าคุณแค่ไร้เมตตากับเธอแค่เพียงภายนอก แต่คุณยังคงห่วงใยเธออยู่ในหัวใจ ผมเคยคิดว่าคุณป้า เจน หรือแม้แต่คุณลุงของผมจะบังคับเธอออกไป อย่างไรก็ตาม ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าคนที่ทำให้เธอจากผมไปได้สำเร็จจะเป็นคุณ”

นายใหญ่ตัวสั่นในขณะที่เขาหันหลังให้ฮีลตัน

นายใหญ่อยากจะขอโทษ อย่างไรก็ตาม คำขอโทษของเขายังติดอยู่ในลำคอของเขา และคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเขาคือ “ไม่สำคัญว่าแกจะโทษฉันหรือไม่ แต่เพื่อประโยชน์ของครอบครัวฟัดด์ของเรา ฉันต้องทำอย่างนั้น!”

สายตาของฮีลตันนั้นลึกล้ำ และเย็นชา เขาพูดว่า “ทำไมคุณไม่บังคับให้เธอเซ็นใบหย่าก่อนที่เธอจะไปล่ะ ฮ่ะ? แบบนั้นจะไม่ปลอดภัยกว่านี้หรือ?”

“ฮีลตัน ฟัดด์! ระวังน้ำเสียงของแกด้วย! ออกไปเดี๋ยวนี้!”

“แต่หนูได้ยินเขาจริง ๆ…คุณปู่ คุณยังเรียกเขาว่าไอ้ลูกสารเลวด้วยซ้ำ คุณปู่ดุคุณพ่อ และทำให้เขาออกไปงั้นหรือ?”

นายใหญ่พูดไม่ออก

“ไม่มีอะไร เจลลี่ บีน หลานรัก คุณปู่จะพาหนูห่มผ้าในเตียงเดี๋ยวนี้”

เจลลี่ บีน จับมือนายใหญ่ เนื่องจากชายชรารู้สึกปั่นป่วนก่อนหน้านี้ เขาจึงโอนเอนเมื่อเขายืนขึ้น เจลลี่ บีน จ้องมองเขาด้วยท่าทางเป็นห่วง และพูดว่า “เป็นอะไรไป คุณปู่?”

“ไม่มีอะไร บางทีปู่อาจจะเหนื่อยเกินไป”

“งั้นไปนอนกันเถอะ คุณปู่”

“ขึ้นไปชั้นบนกันเถอะ หนูเป็นคนที่เอาใจใส่มากที่สุดในครอบครัวของเรา เจลลี่ บีน”

เจลลี่ บีนถามอย่างสงสัยว่า “คุณปู่ถ้าพ่อเป็นไอ้ลูกสารเลว งั้นคุณก็จะไม่เป็นไอ้สารเลวตัวใหญ่เหมือนกัน และหนูจะไม่เป็นไอ้สารเลวตัวน้อยงั้นเหรอ? หนูไม่ชอบคำว่าไอ้สารเลวตัวน้อยเลยค่ะ คุณปู่ หนูไม่อยากเป็นไอ้สารเลวตัวน้อย”

คนพาลตัวน้อยจ้องมองไปที่นายใหญ่ด้วยท่าทางไร้เดียงสา

มุมปากของนายใหญ่กระตุกในขณะที่เขาพูดว่า “โอ้ ไม่นะ เจลลี่ บีน ของเราน่ารักที่สุด แล้วหนูจะเป็นไอ้สารเลวตัวน้อยได้ยังไง? คุณปู่รักหนูมากที่สุด มานี่มา ไปนอนกันเถอะ”

นายใหญ่คิดในใจว่า ‘ฉันท้าแก ฮีลตัน ที่จะไม่กลับบ้านตลอดไป!’