เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 342

ที่เมืองฟลอเรนซ์ เวลาตีสอง

เวอเรียนถือปากกาอยู่ในมือ เธอพยายามเซ็นใบหย่าสามครั้ง แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้

ข้อตกลงค่าชดเชยอยู่ในเอกสารการหย่าแล้ว ดูเหมือนว่าฮีลตันจะยืนกรานการตัดสินใจของเขา

บางทีเธอไม่อยากสู้เพื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาต่อแล้ว แม้ว่าเขาจะเป็นคนเริ่มหย่าก่อน เธอก็ยอมทำตามข้อเสนอของเขาไม่ได้

นั่นก็หมายความว่าเธอจะไม่มีเขาอยู่เคียงข้างเธออีก และเธอก็จะไม่มีวันได้เป็นผู้หญิงที่ยืนอยู่เคียงข้างเขาอีกแล้ว

เวอเรียนเช็ดน้ำตา เธอรวบรวมความกล้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเขา ตอนนี้ที่ฟลอเรนซ์อาจจะดึกแล้ว แต่ที่เมือง นอร์ท ซิตี้ ยังคงเป็นตอนเช้าอยู่

ซาเวียร์มองสายที่โทรเข้ามาจากเมืองฟลอเรนซ์อย่างย็นชา และเขากดตัดสาย

เวอเรียนหยุดร้องไห้ไปแล้ว เมื่อตอนที่เธอกำลังถือโทรศัพท์ไว้แนบหู แต่หลังจากที่เธอได้ยินเสียงสายไม่ว่าง เธอก็กลั้นอารมณ์ไว้ไม่ไหวอีก แล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง เขาตัดสายเธอ..."เขาโกรธฉันเพราะฉันทิ้งเขามาโดยไม่บอกลาหรือเปล่า?"

บางทีอาจมีเหตุผลอื่น แต่เธอไม่กล้าที่จะคิดถึงมันอีก

บางทีที่เขาตัดสินใจหย่า เพราะไม่อยากจะต่อรองกับเธออีก เพราะแบบนั้นเขาถึงไม่อยากรับสายเธอหรือเปล่า?

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหย่ากันแล้ว เธอก็ยังอยากได้ยินเสียงของเขาอีก

แม้ว่าเธอจะไม่เซ็นใบหย่า เธอก็รู้ว่าเขาก็ต้องหย่าและตัดความสัมพันธ์กับเธออย่างง่ายดายถ้าเธอกลับไปที่ นอร์ท ซิตี้ ครอบครัวของเขาต้องมีอำนาจที่จะทำแบบนั้นแน่ เธอก็มีศักดิ์ศรีที่จะไม่โทรหาใครเป็นครั้งที่สอง ถ้าเขาไม่อยากคุยกับเธออีก

แต่คนนั้นคือฮีลตัน เธอไม่อยากหลอกตัวเอง บางทีเขาอาจจะกดตัดสายโดยบังเอิญ บางทีมือเขาลื่น หรือเพราะเขาไม่อยากรับสายจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก

เวอเรียนสูดน้ำมูกเมื่อเธอคิดแบบนั้น แล้วเธอก็ตัดสินใจส่งข้อความไปหาเขา มันเป็นข้อความทั่วไป กระชับและได้ใจความ "ฮีลตัน นี่ฉันเอง รีอาน่า"

เธอส่งข้อความไป แต่เขาก็ไม่รีบโทรกลับมาหาเธอ

เธอรู้สึกใจสลาย

เขาต้องตามหาเธอไม่หยุด เพราะเธอจากมาโดยไม่เอ่ยคำลา

ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากจะทำแบบนั้นอีกแล้ว เขาไม่ถามเหตุผลที่เธอหายไปกะทันหัน เขาคงไม่อยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

เมื่อเรารักใครสักคนมาก เขาต้องคิดเหตุผลทั้งหมดที่จะเป็นไปได้เพื่อทำแบบนั้น

ตอนนี้เวลาที่ นอร์ท ซิตี้ คงประมาณ 9 โมงเช้า เธอคิดว่าเขาคงนอนหลับอยู่ เขาอาจจะยังไม่เห็นข้อความหรือไม่ได้ยินเธอโทรมา

เธอนั่งอยู่บนพรมและมองไปที่โทรศัพท์ เธอจะรออีกสิบนาที

ระหว่างที่รอสิบนาที เธอย้อนกลับไปยังตอนที่เธอสอบเข้าวิทยาลัย เธอจำความรู้สึกตอนที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เพื่อดูผลสอบ มันยากที่จะอธิบายถึงความกังวล ความตื่นเต้น หรือแม้แต่ความผิดหวังได้ เธอจำได้ว่าตอนนั้นเธอปลอบใจตัวเองอย่างไร

แต่ฮีลตันก็ยังไม่ตอบข้อความและไม่โทรหาเธอ

เธอไม่ห่วงศักด์ศรีอีกแล้ว เธอคว้าโทรศัพท์และกดโทรออกอีกครั้ง

ขณะที่กำลังรออีกฝ่ายรับสาย เธอหายใจช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองสงบลง

เธอกลัวว่าเขาจะไม่รับสายเธออีก

โทรศัพท์ดังอยู่นาน เธอรู้สึกใจหาย

แล้วก็มีคนรับสาย

เวอเรียนไม่คิดว่าเขาจะเยาะเย้ยเธอแบบนั้น เธอสูดหายใจเข้าแล้วหลับตา "คุณจะมีความสุขไหมถ้าฉันเซ็นใบหย่า?"

"ถ้าคุณเซ็นแล้ว เราทั้งสองคนจะไม่มีใครเจ็บปวด เพื่อค่าชดเชยแล้ว คุณก็จะได้เงินไม่น้อยเลยนะ"

ค่าชดเชยเหรอ? เมื่อไหร่กันที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาไปเกี่ยวข้องกับเรื่องเงิน?

เวอเรียนตาแดง เธอส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น "ฉันคิดว่าฉันมีความสำคัญกับคุณ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะคิดไปเอง"

น้ำเสียงของเขาเหมือนไม่อยากจะคุยกับเธอต่อ เขาจึงพูดเข้าประเด็น "อะไรก็ได้ที่คุณต้องการ แค่บอกผมมา การหย่านี้จะดีกับเราทั้งสองคน คุณแค่เชื่อความรักแบบเด็ก ๆ พวกนั้น เพราะว่าผมคือ ฮีลตัน ฟัดด์ ถ้าผมไม่ได้มาจากตระกูลฟัดด์หรือ ฟัดด์ กรุุ๊ป ความรักแบบนั้นคงเป็นแค่เรื่องล้อเล่น ถ้าผมสูญเสียทุกอย่าง คุณจะยังอยู่กับผมรึเปล่า?"

เวอเรียนปิดปาก เธอไม่อยากให้เขาได้ยินเสียงสะอื้น

มันคงน่าละอายถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

เธอไม่มีอะไรจะพูดอีก และรีบวางสายอย่างรวดเร็ว

เวอเรียนมองเงาสะท้อนจากถ้วยชา ใบหน้าของเธอมีแต่รอยน้ำตา เธอยิ้มเหยียดประชด

เวอเรียนคิดว่าความรักของพวกเขาสำคัญเท่าชีวิตของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอแค่คิดไปเอง

ถ้าเปรียบเทียบกับตระกูลฟัดด์ที่เหลือ หรือฟัดด์ กรุ๊ป เธอสำคัญน้อยที่สุดในชีวิตของฮีลตัน

เธอคงโง่คิดไปเองว่าเขาอาจจะกังวล ที่จู่ ๆ เธอก็หายไปจาก นอร์ท ซิตี้ เธอคิดว่าเขาอาจไม่ได้นอนทั้งวัน เพราะคิดถึงเธอมากเหมือนกับที่เธอคิดถึงเขา...

ในที่สุดเธอก็รู้ความจริง ว่าฮีลตันอยากให้เธอหายไปจากเมือง นอร์ท ซิตี้ ไปตลอดกาล