เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 347

"ลีแอนนี่ ไปกันเถอะ! ไปทำแผลตรงนั้นทำไมเธอถึงซุ่มซ่ามอย่างนี้นะ?"

เพื่อนร่วมงานของซีลีนพาเธอไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อทำแผล วันนี้ที่หอศิลปะจัดงานนิทรรศการ และได้เกิดอุบัติเหตุขึ้น ผลงานศิลปะชิ้นที่ใหญ่ที่สุดที่แขวนอยู่กลางอากาศหล่นลงมา เมื่อซีลีนเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอจึงรีบผักคนที่เข้ามาชมออกไปเพื่อไม่ให้ได้รับบาดเจ็บ แต่เธอก็หลบไม่ทัน และผลงานศิลปะศิลปะชิ้นนั้นก็หล่นลงมาทับขาของเธอ

โชคดีที่ขาเธอไม่หัก แต่ข้อเท้าของเธอบวม และช้ำเพราะเส้นเลือดแตก

เพื่อนร่วมงานของเธอเห็นว่าห้องแต่งตัวปิดแล้ว เมื่อพวกเขาไปที่นั่นแล้วช่วยกันผลักประตู และเมื่อประตูเปิดออก ซีลีนก็เห็นยานเดลคุกเข่าอยู่ข้างหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง

หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ท่าทีของเธอเย็นชาขึ้นมา

ยานเดล... ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?

เพื่อนร่วมงานของเธอพยายามช่วยพาเธอเข้าไปในห้อง "มาสิ เข้าไปข้างในกันเถอะ"

ซีลีนพยายามถอยหนี แต่เพื่อนร่วมงานของเธอไม่ได้สังเกตเห็นท่าทีของเธอ เธอถามสองคนที่อยู่ในห้อง "พวกคุณทำงานกับเราเหรอ? คุณรู้ไหมว่าหมออยู่ที่ไหน?"

ซีลีนหันหลังให้พวกเขา และเธอตัวสั่น

พวกเขาไม่ได้เจอกันมาเป็นปีแล้ว เธอไม่คิดว่าจะเจอเขาที่เมืองฟลอเรนซ์

แล้วเธอก็ไม่คิดว่าจะเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ในตอนที่เจอกันครั้งแรกในรอบปี

เพราะศักดิ์ศรีของเธอ เธอจึงไม่สามารถอยู่ในห้องนี้ได้

ยานเดลพยายามเพ่งมองคนที่หันหลังให้ชัดขึ้น เขารู้ดีว่าเป็นใคร

"ลีแอนนี่?"

เมื่อซีลีนได้ยินเขาเรียกเธอ เธอก็รีบเดินกะเผลกออกไปจากห้อง

ยานเดลกลัวว่าเธอจะหายไปจากชีวิตของเขาอีก เขารีบเข้าไปจับมือเธอและดึงเธอเข้ามากอด

"ทำไมคุณถึงเห็นผมแล้วหนีไปล่ะ คุณอยากจะหนีผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ปล่อยฉันนะ! ฉันไม่รู้จักคุณ!" เธอข่วนและทุบตีเขา

"คุณหนีออกมาเที่ยวข้างนอกนานแล้ว คุณยังไม่พออีกหรอ?" เขาก้มลงมองเธออย่างไม่พอใจ

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองเขาอย่างโกรธเกรี้ยว "มันไม่ใช่เรื่องของคุณ!"

เพื่อนร่วมงานของเธอตกใจกับเหตุการณ์นี้ เธอจึงถาม "ลีแอนนี่ คนนี้คือ...?"

"ฉันไม่รู้จักเขา!"

"ผมเป็นแฟนของเธอ"

ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน

เพื่อนร่วมงานของเธอยิ้มแปลก ๆ เธอคิดว่าเป็นการทะเลาะกันระหว่างคู่รัก "ในเมื่อแฟนเธออยู่ที่นี่แล้ว งั้นฉันไปนะ!"

"เมล ไลลา อย่าเพิ่งไปสิ! นี่..."

ยานเดลกอดเธอไว้แน่น เธอผลักเขาออกแล้วตบหน้าเขา

"ยานเดล ฉันเคยคิดว่าคุณหน้าหนา และไม่สนใจชื่อเสียงและศักดิ์ศรี แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคุณมันเลว! คุณเพิ่งจะนอกใจและอยากมีความสุขกับผู้หญิงสองคนในชีวิตของคุณ!"

เขาขมวดคิ้วแล้วถามเธอ "นี่คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?"

เธอมองที่รอยแดงบนใบหน้าของเขา แล้วพูดเยาะเย้ย "ถ้าฉันเป็นแฟนของคุณ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?"

เขาถอนหายใจและเดินเข้าไปใกล้เธอ "คุณหึงเหรอ?"

"อย่าคิดไปเองสิ ฉันจะไปแล้ว ไม่ต้องตามฉันมาอีก!"

เธอพยายามจะเดินกะเผลกขาเดียวออกไปจากห้อง เขาก็ดึงเธอกลับมากอดอีกครั้ง

"ลีแอนนี่ หยุดงี่เง่าได้แล้ว!"

"ปล่อยฉันนะ!"

"เกิดอะไรขึ้นกับขาของคุณ?"

เขาเพิ่งเห็นว่าเธอบาดเจ็บ

เธอตกใจ ยานเดลก็ตกใจจนยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

ซีลีนเคยทำให้เขาโกรธมาแล้วหลายครั้ง แต่ไม่ว่าเขาจะโกรธแค่ไหน เขาก็ไม่เคยลงโทษเธอต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น

คำพูดถากถางออกมาจากปากของเธอ "ในที่สุด คุณก็เผยตัวตนออกมาแล้วสินะ ยานเดล คุณคงอยากทำร้ายฉันมาตั้งนานแล้วสิ!"

"ลีแอนนี่..."

เขากำหมัดแน่น

เวอเรียนรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดีแล้ว เธอจึงพยายามอธิบายสถานการณ์ให้ซีลีนฟัง "ฉันเพิ่งรู้จักคุณโซอันเมื่อไม่นานมานี้ เขาบอกว่าฉันเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเขาที่หายไป คุณเยลเลน คุณเข้าใจพวกเราผิดแล้วค่ะ เขาไม่ได้นอกใจคุณนะคะ"

เซลีนแก้มแดงเมื่อเธอได้ยินคำอธิบายของเวอเรียน เธอรู้สึกอับอายและรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอกัดฟัน และหันหน้าหนีจากยานเดล

เธอตัดสินเขาผิดไป นั่นเป็นความผิดของเธอ แต่เขาก็ตบเธอด้วย เธอเข้าใจพวกเขาผิดเอง

ในที่สุดหมอก็กลับเข้ามาในห้อง ยานเดลพูดอย่างเย็นชา "ผมจะออกไปก่อน"

หมอช่วยพันข้อเท้าให้ซีลีน เมื่อเธอรวบรวมความรู้สึกได้แล้ว เธอกัดริมฝีปากแล้วพูดขอโทษเวอเรียน "ฉันขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะคะ"

เวอเรียนส่ายหน้า "ดีแล้วค่ะที่แก้ไขความเข้าใจผิดกันได้แล้ว แต่เรื่องเข้าใจผิดระหว่างคุณกับคุณโซอันมันดูเหมือนว่า..."

ซีลีนยิ้มอย่างขมขื่น "ตอนนี้ยังปรับความเข้าใจกันไม่ได้หรอกค่ะ"

หลังจากเงียบไปสักพัก เธอก็ถามเวอเรียนอย่างสงสัย "คุณเหมือนน้ากันท์มากเลย"

"น้ากันท์ ? คุณหมายถึงแม่ของคุณโซอันเหรอคะ?"

"ใช่ค่ะ คุณสองคนพี่น้องรู้จักกันแล้วไม่ใช่หรอคะ? ทำไมคุณยังเรียกเขาว่าคุณโซอันอยู่ล่ะ?"

เวอเรียนถูคอตัวเองและรู้สึกแปลก "นี่มันกะทันหันเกินไปค่ะ ฉันยังรับเครื่องนี้ไม่ทัน ฉันเพิ่งรู้จักคุณโซอันแค่สองวันเอง"

"เขาตามหาคุณมาหลายปีแล้ว"

ดูเหมือนว่ายานเดลไม่ได้โกหกเธอ และตระกูลของเขา ยังคงตามหาลูกสาวที่หายไปของพวกเขาอยู่"