เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 355

"ทำไมคุณสองคนถึงได้หย่ากันล่ะ?" ยานเดลถาม

เมื่อพูดถึงประเด็นนี้ เวอเรียนคิดว่ามันน่าตลก เธอยิ้มแล้วก็หัวเราะ "ที่จริงแล้วมันแค่เป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ต้องขอบคุณความเข้าใจผิดนั้น มันทำให้ฉันรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขา"

"แล้วคุณไม่คิดถึงเขาเหรอ?"

"คิดถึงสิคะ แต่ฉันก็พยายามควบคุมตัวเองอย่างเต็มที่แล้ว"

เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ถ้าคุณอยากเจอเขาจริง ๆ ผมส่งคนไปลักพาตัวเขา แล้วพามาที่นี่ได้นะ"

เวอเรียนรู้ว่าเขาพยายามทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น "ฉันไม่อยากเจอเขาหรอกค่ะ ฉันกลัวว่าฉันจะคืนดีกับเขา ถ้าฉันได้เจอเขาอีก"

"เอาอย่างนั้นก็ได้ ถ้าเขามาตามหาคุณ ผมจะไล่เขาไปให้ไกลจากคุณเอง"

เวอเรียนจ้องเขาด้วยสายตาว่างเปล่า เธอไม่คิดว่ายานเดลจะเป็นคนที่น่าหลงใหลขนาดนี้

เขาเลิกคิ้วขึ้น "คุณไม่เชื่อผมเหรอ?"

ไม่ใช่แบบนั้นเลย เธอแค่สงสัยว่าพี่ชายของเธอช่างเหมือนพระเจ้า

ผู้ชายที่ทำอาหารค่ำให้เธอ รับฟังทุกปัญหาของเธอ และสนับสนุนการตัดสินใจของเธอโดยไม่มีเงื่อนไข

ชาติที่แล้วเธอต้องเคยช่วยจักรวาลไว้แน่ ๆ พระเจ้าเลยมอบพี่ชายที่แสนดีอย่างเขามาให้เธอเป็นรางวัล

เช้าวันต่อมา ยานเดลตื่นแล้วแต่ซีลีนยังทำเป็นนอนหลับอยู่

"ลีแอนนี่ ลุกขึ้นเถอะ ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว"

เธอดึงผ้าห่มคลุมศีรษะและพึมพำอย่างง่วงนอน "ฉันอยากนอนต่อและยังไม่อยากกิน คุณไปกินก่อนละกัน"

"คุณต้องกินข้าวก่อน10โมงนะ ผมจะให้ป้าเย็นมาปลุกคุณ"

ซีลีนรีบโผล่หน้าขึ้นมาจากผ้าห่ม เมื่อได้ยินคำพูดของเขา "คุณจะไปไหน?"

ดวงตาของเธอเป็นประกาย นี่เธออยากให้เขาออกไปมากขนาดนี้เลยเหรอ?

เขากำลังผูกเนคไท "ผมจะพารีอาน่าไปเยี่ยมคุณแม่ที่โรงพยาบาล"

"อ้อ"

เมื่อยานเดลผูกเนคไทเสร็จแล้ว เขาก็มานั่งข้างเธอบนเตียง เขาดึงเธอเข้ามากอดแล้วพูดเสียงนุ่ม “คุณเพิ่งจะกลับมาบ้าน เป็นเด็กดีนะ รีอาน่าก็เพิ่งกลับมาและอาการของคุณแม่ก็แย่ลงทุกวัน ช่วงนี้ผมจะยุ่งสักสองสามวัน และไม่ค่อยมีเวลาให้คุณ ทำตัวให้ดีและอย่าทำให้ผมเป็นห่วงนะ"

ผู้หญิงคนอื่นคงจะเคลิบเคลิ้มกับคำพูดหวาน ๆ ของเขา แต่ซีลีนรู้จักเขาดี ถึงแม้ว่าเขาจะทำเป็นพูดดี แต่เขาก็ไม่ได้บอกเธอตรง ๆ ว่า "คุณเพิ่งกลับมา อย่าพยายามหนีอีกล่ะ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้คุณหนีไปได้"

เธอฝืนยิ้มให้เขา "ไปจัดการเรื่องของคุณเถอะ ฉันไม่ทำอะไรโง่ ๆ หรอก"

ชายหนุ่มหยิกแก้มที่อ่อนนุ่มของเธอเบา ๆ ด้วยนิ้วเรียว

ซีลีนมองด้านหลังของเขาและแตะแก้มที่เขาเพิ่งจะหยิกเมื่อครู่ "ช่างเป็นคนที่ปากหวานอะไรเช่นนี้"

ถึงจะดูเหมือนว่ายานเดลจะเป็นผู้ชายที่น่ารักและเป็นสุภาพบุรุษ มีแต่ซีลีนเท่านั้นที่รู้ว่าจิตใจของเขาไม่ปกติแค่ไหน

ระหว่างทางที่พวกเขาไปโรงพยาบาล เวอเรียนอดที่จะถามไม่ได้ "มาดามต้องทนทรมานกับโรคแบบไหนกันคะ?"

"คุณจะรู้เมื่อไปถึงที่นั่น"

ยานเดลเงียบไปตลอดทาง แม้แต่เยลที่ช่างพูดก็ยังเงียบไปด้วย

เวอเรียนรู้สึกประหม่าเมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล เธอยังสงสัยว่าแม่ผู้ให้กำเนิดเธอจะมีลักษณะยังไง

"ไม่หรอกค่ะ คุณไม่ได้เป็นคนทิ้งหนู ทำไมหนูต้องโกรธคุณด้วยล่ะคะ?"

เมื่อได้ยินว่าลูกสาวเรียกเธอว่ามาดามอย่างสุภาพ มันรู้สึกว่าห่างเหินกันเกินไป

มาดามกันท์รู้สึกไม่สบายใจ แต่เธอไม่อยากทำให้เวอเรียนลำบากใจ เพราะเธอเพิ่งจะได้กลับมา

"ดีมากเลยจ้ะ เรนนี่ แม่คิดถึงลูกมากเลย เข้ามาให้แม่ดูใกล้ ๆ หน่อยสิจ๊ะ"

เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะถาม "มาดาม เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? ทำไมคุณถึงเข้าโรงพยาบาลล่ะคะ?"

มาดามกันท์อึ้งไปสักพัก "โอ้ ยานเดลคงไม่ได้บอกลูกสินะ แม่แค่ไม่สบายเป็นไข้ธรรมดา ถึงร่างกายของแม่จะอ่อนแอ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ อีกสองสามวันแม่ก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วจ้ะ"

เวอเรียนคิดว่าเธอดูไม่เหมือนคนป่วยด้วยไข้หวัดธรรมดาเลย แต่เธอก็ไม่ได้ถามต่อ

หลังจากมาดามกันท์ นอนหลับไปแล้ว เวอเรียนกับยานเดลก็ออกไปจากห้องคนไข้

"มาดามจะได้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่คะ?"

ยานเดลมองเธอด้วยสายตาเคร่งขรึม "เรนนี่ ที่จริงแล้วคุณแม่ป่วยเป็นโรคลูคีเมีย ท่านไม่อยากให้คุณเป็นห่วง ท่านจึงโกหกคุณ ก่อนที่คุณจะมา ท่านบอกผมหลายครั้งแล้วว่าให้ผมเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ แต่ความลับก็ใช่ว่าจะเก็บไว้ได้ตลอด ผมจึงไม่อยากปิดบังคุณ"

"ลูคีเมียเหรอคะ? แล้วคุณพบไขกระดูกที่ตรงกันหรือยังคะ?" เธอถามอย่างกังวล

"ไขกระดูกจากคนในครอบครัว มีความเป็นไปได้สูงที่จะตรงกัน ของผมทำการตรวจสอบแล้วแต่ไม่ตรงกัน"

"แล้วของฉันจะตรงกันไหมคะ?" เวอเรียนถาม

ดวงตาของยานเดลเข้มขึ้น "เรนนี่ คุณเต็มใจทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ?"