เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 376

เปลวไฟกำลังลุกลามไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอล้วนเป็นสีแดงเพลิง

เธอคุกเข่าลงท่ามกลางกองเพลิงแล้วเรียกฮีลตัน แต่ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นก็ไม่ฟื้นขึ้นมา

"ฮีลตัน! ฮีลตัน...ฮีลตัน!"

เสาขนาดใหญ่หักโค่นแล้วล้มลงมาจากบนหลังคา เวอเรียนตกใจเบิกตากว้าง

ร่างบางของเธอรีบเข้ามาปกป้องร่างของฮีลตันเอาไว้

เธอรู้สึกเจ็บปวดมากเหลือเกิน ราวกับว่าผิวหนังของเธอถูกถลกออก และกระดูกของเธอหัก

"ฮีลตัน...ไม่นะ..."

พยาบาลที่อยู่ใกล้ที่กำลังเปลี่ยนน้ำเกลืออยู่ เธอเห็นคนไข้บนเตียงเริ่มรู้สึกตัว จึงรีบออกมาเรียกครอบครัวของพวกเขา

"ใครคือครอบครัวของคุณเวอเรียนคะ เธอรู้สึกตัวแล้วค่ะ!"

ยานเดลกับซีลีนตกใจ แล้วรีบเข้ามาในห้องคนไข้

เวอเรียนฝันร้าย เธอเช็ดหน้าผากและผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"ฮีลตัน...ฮีลตัน..."

ซีลีนขยับเข้ามาฟังใกล้ๆ "เธอกําลังเรียกหาฮีลตันอยู่"

ยานเดลบอกกับพยาบาล "ช่วยไปตามหมอมาให้ด้วยครับ"

"ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

ซีลีนถาม "ฮีลตันเป็นยังไงบ้าง?"

ยานเดลส่ายหน้า "อาการของเขาแย่มาก ตอนที่ผงระเบิด เขาเอาตัวเข้าปกป้องเรนนี่ไว้ แล้วเขาก็ถูกเสาที่ถูกไฟไหม้ล้มทับ เขาบาดเจ็บหนักมาก"

ถึงแม้ว่าซีลีนจะไม่ได้เห็นเหตุการณ์ แต่เธอก็เห็นภาพว่าฮีลตันปกป้องเวอเรียนยังไง เธอรู้สึกเศร้า

โทรศัพท์มือถือของยานเดลดังขึ้น เยลโทรมา

"คุณชายรองครับ จีนหนีไปได้ ทั้งตำรวจและคนที่เราส่งไป กำลังตามหาตัวเธอทั่วทั้งเมืองครับ"

ยานเดลกัดฟันแน่น ใบหน้าเขาดูโกรธเกรี้ยว "ให้แน่ใจว่าจับตัวเธอให้ได้ละกัน!"

"คุณชายรอง วางใจได้เลยครับ ตอนนี้สามีของคุณเวอเรียนยังอาการสาหัสอยู่ก็เพราะจีน เราจะแก้แค้นให้ครับ!"

เมื่อเขาวางสาย พยาบาลกับหมอก็เข้ามาในห้องคนไข้

ยานเดลกอดเซลีน แล้วถอยหลังออกมา เพื่อให้หมอเข้ามาดูอาการของเวอเรียน

"คุณหมอครับ น้องสาวผมเป็นยังไงบ้าง?"

หมอตอบยานเดล "น้องสาวของคุณไม่ได้บาดเจ็บหนัก เธอยังหมดสติอยู่ เพราะสูดคาร์บอนไดออกไซด์เข้าไป เลยไม่มีอาการร้ายแรง แต่...บาดแผลบนใบหน้าของเธอค่อนข้างลึก อาจทำให้เป็นรอยแผลเป็นได้"

ยานเดลมองเวอเรียนที่ยังนอนหมดสติอยู่บนเตียง เขาถามหมออย่างกังวล "แล้วเด็กในท้องของเธอเป็นยังไงบ้างครับ?"

"เด็กปลอดภัยแล้วครับ ทุกอย่างจะดีขึ้น ถ้าเธอพักผ่อนให้มาก"

แต่บาดแผลบนใบหน้าของเธอ อาจใช้เวลานานที่จะลบรอยแผลเป็นนั้น

แม้ว่าผู้หญิงจะอยากดูดีอยู่เสมอเพื่อคนที่เธอชอบ เซลีนก็ไม่ได้เป็นห่วงเรื่องรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเวอเรียน เธอบอกว่า "ตอนนี้เทคโนโลยีทางการแพทย์พัฒนาไปไกลแล้ว มันง่ายที่จะลบรอยแผลเป็นเล็ก ๆ บนใบหน้า สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ตอนนี้เวอเรียนปลอดภัยแล้ว"

หมอเห็นด้วย "ใช่แล้วครับ ปัจจุบันนี้วิทยาการด้านความสวยความงามก้าวหน้าขึ้นมาก มีหลายวิธีที่จะลบรอยแผลเป็น การผลัดเซลล์ผิวจะดีขึ้นถ้าดูแลผิวเป็นอย่างดี รอยแผลเป็นจะหายไป โดยใช้ระยะเวลาไม่นาน"

ยานเดลที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ เขาค่อย ๆ รู้สึกดีขึ้น

เขายิ้มที่มุมปากแล้วมองหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ข้างๆเขา "ซีลีน คุณกำลังปลอบใจผมอยู่เหรอ?"

เธอไม่ยอมรับ "อย่าคิดไปเองสิ ฉันกำลังอธิบายสถานการณ์ต่างหากล่ะ"

รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าของยานเดล แล้วเขาก็กุมมือเธอไว้

ซีลีนขมวดคิ้วเรียวสวยของเธอ และเงยหน้าขึ้นมามองเขา แต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรต่อเขา เธอสะบัดมือออกแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือ เธอจึงยอมแพ้และปล่อยให้เขาจับมือเธอแน่นต่อไป

ซีลีนเข้าใจว่าเขาเป็นกังวล บางทีเพราะเขาเห็นความรักของฮีลตันกับเวอเรียนที่มีต่อกัน จนเกือบตายด้วยกัน

ซีลีนปลอบเธอ "ไม่ต่องห่วง ลูกของคุณปลอดภัยดี หมอบอกว่าคุณต้องพักให้มาก"

"แต่ฉันอยากเจอฮีลตันตอนนี้ ฉันอยากจะเห็นว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ฉันจำได้ว่าเขากอดฉันไว้แน่นตอนที่เกิดระเบิดขึ้น แล้ว..."

ยานเดลบอกเธอ "ถึงแม้ว่าฮีลตันจะบาดเจ็บสาหัส หมอบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

น้ำตาของเธอไหลลงมา เธอสะอื้น "ฉันอยากเจอเขา ให้ฉันเจอเขาหน่อยได้ไหม?"

ซีลีนมองยานเดล "บางทีให้เธอไปเจอฮีลตันก็ได้นะ? เธอคงไม่สบายใจถ้าไม่ได้เห็นเขา"

ยานเดลกับซีลีนช่วยกันประคองเวอเรียนไปที่ห้องไอซียู

เวอเรียนมองฮีลตันผ่านกระจกหนาตรงทางเดิน เขานอนอยู่บนเตียง มีเข็มและสายน้ำเกลืออยู่รอบตัวเขา

เธอรู้สึกจุกอยู่ที่ลำคอ

เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่น้ำตาก็ยังคงไหลลงมา

ใครให้เขาปกป้องเธอกัน? นั่นมันอันตรายมาก เขาทำแบบนั้นลงไปได้ยังไง? ถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมา แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอและ เจลลี่ บีน ล่ะ? เขาเคยคิดบ้างไหมว่าเธอจะเสียใจมากแค่ไหน?

เธออยากจะไปนอนอยู่ตรงนั้นแทนเขา เธอไม่อยากจะให้เขาใช้เครื่องช่วยหายใจในตอนนี้

เธอรู้สึกเหมือนโดนมีดกรีดที่หัวใจ มันรู้สึกหนักอึ้งเหลือเกิน

ฮีลตันไม่เคยพูดคำว่ารักออกมา แต่เขาให้การกระทำเป็นเครื่องพิสูจน์ เขาได้ปกป้องเธอในฐานะภรรยาของเขา ในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด

"หมอบอกว่าเขาจะฟื้นเมื่อไหร่คะ?"

ยานเดลหลับตาแล้วบอกความจริงกับเธอ "มันคงต้องใช้เวลาสักพัก"

มือของเวอเรียนสัมผัสกับกระจก จากระยะห่างนี้ เธอรู้สึกว่านิ้วของเธอกำลังสัมผัสคิ้วของเขาและดั้งจมูก...

"ฮีลตัน รีบตื่นขึ้นมาเถอะนะ"

"ฉันกับลูกกำลังรอคุณอยู่"