เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 382

เรนหาข้อแก้ตัวที่จะไม่ต้องอยู่นานหลังจากทานอาหารเย็นแล้ว

"ฉันยังมีนัดกับคนไข้ที่คลินิก ฉันต้องไปแล้วค่ะ"

เวอเรียนลุกขึ้นแล้วยิ้มให้เธอ "ถ้าอย่างนั้น ดร.ไฮย์ดี้ เราจะไม่รั้งคุณไว้นะคะ ฉันรู้ว่าคุณงานยุ่ง ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องแวะมาเยี่ยมที่บ้านเรานะคะ"

ไม่ต้องแวะมาเยี่ยมถ้าไม่จำเป็น...

เรนอึ้งเมื่อเธอได้ยินคำนั้น

ท่าทางของเธอเปลี่ยนไป เธอมักจะใจเย็นอยู่เสมอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อเวอเรียนพูดยั่วเธอ

ฮีลตันตามเรนมา เมื่อเธอออกมาจากคฤหาสน์

เวอเรียนเห็นว่าพวกเขาพูดคุยกัน เมื่อเธอมองพวกเขาผ่านกระจกบานใหญ่

เรนดูเจ็บปวด แต่ฮีลตันดูสงบมาก มันไม่เหมือนว่าพวกเขาคุยกันเรื่องที่มีความสุขเลย

ที่ลานบ้าน

ฮีลตันบอกเรน "คุณไม่ต้องมาปรากฏตัวต่อหน้ารีอาน่าอีก เธอไม่ชอบคุณ"

เรนน้ำตาคลอเมื่อเธอมองฮีลตันและพูดเยาะเย้ย "ฉันมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอไม่ได้เพราะเธอไม่ชอบฉันงั้นเหรอ? ฉันเป็นเพื่อนคุณนะ ฮีลตัน คุณลืมไปแล้วเหรอว่าใครคือคนที่อยู่ข้างคุณ ตอนที่คุณเสียใจน่ะ?"

เธอยอมเสียสละเพื่อเขามาก มากกว่าที่เวอเรียนเคยทำ ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงแย่งเขาไปจากเธอ ทั้งที่ไม่ได้พยายามทำอะไรเลย?

ท่าทางของเขายังคงเย็นชาและใจเย็นอยู่ "ผมทำดีกับคุณในฐานะเพื่อน แต่คุณยังทำเรื่องทั้งหมดนั้นเพื่อแยกผมจากเมียของผมเหรอ? คนเป็นเพื่อนกันเขาทำแบบนั้นเหรอ เรน?"

"ฮีลตัน...นี่คุณหมายความว่ายังไง?"

"ไม่ใช่คุณหรอกเหรอ ที่เป็นคนเปลี่ยนผลตรวจดีเอ็นเอของคุณอากับเวอเรียนน่ะ?"

เรนใจเต้นแรง "คุณรู้เรื่องนั้นด้วยเหรอ?"

"เรน คุณนี่ช่างวางแผนนะ"

ช่างวางแผนเหรอ? อะไรที่ทำให้เขามาว่าคนอื่นว่าเป็นคนช่างแผน?

เรนพูดเยาะเย้ย "ฉันช่างวางแผนเหรอ? เป็นความผิดของฉันเหรอ ที่ทำเรื่องทั้งหมดเพื่อให้คุณกลับมาน่ะ? ผู้ชายทุกคนนี่ชอบผู้หญิงใสซื่อ ไร้เดียงสาเหมือนเวอเรียนกันรึไง? ใช่สิ ก็เธอเป็นคนดี ไร้เดียงสา และไม่ได้วางแผนทำร้ายใครนี่ ที่เธอรู้ก็แค่การให้ท่าผู้ชายและร้องไห้ ฉันคิดว่าคุณจะแตกต่างจากผู้ชายคนอื่นซะอีก ฮีลตัน ทำไมคุณต้องตกหลุมรักผู้หญิงอย่างเธอด้วย?"

ฮีลตันขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าเรนจะเกลียดเวอเรียนมากขนาดนี้ "เรน แต่คุณคุกคามคนอื่นนะ"

"แค่นั้นเหรอ? ฉันอยากจะรู้มาตลอด คุณเอาเวอเรียนมาเปรียบกับฉันได้ยังไง? บอกฉันมาตามตรง ไม่ใช่ข้อแก้ตัวจากคุณ"

เรนมองฮีลตันและกำหมัดแน่น

หลังจากเงียบไปนาน ในที่สุดเขาก็พูดออกมา "ผมไม่ชอบผู้หญิงที่แกร่งเกินไป"

เรนพูดไม่ออก

เรนคิดอยู่ว่าเขาจะใช้ข้ออ้างแบบไหน เธอไม่คิดว่าเขาจะตอบง่าย ๆ แบบนี้

เขาไม่ชอบผู้หญิงที่แกร่งเกินไป...

"แต่ฉันอ่อนแอให้คุณได้นะ ฮีลตัน คุณไม่ต้องพยายามเข้าใจฉันหรอก ใครทำให้คุณเข้าใจฉันผิดแบบนั้นกัน?"

"บางทีอาจมีแค่เวอเรียนเพียงคนเดียว ที่ผมให้เธอเข้ามาในชีวิตของผมได้ นั่นอาจเป็นเหตุผลที่คุณต้องการ"

แล้วเขาก็หันหลังไปคุยโทรศัพท์

เวอเรียนรับสายขณะที่เธออยู่กับ เจลลี่ บีน ในห้องนั่งเล่น แล้วเธอก็บอกลูก "เจลลี่ บีน แม่จะออกไปช่วยคุณพ่อข้างนอกนะ เล่นคนเดียวไปก่อนนะคะ"

"ได้ค่ะ มอนตี้รีบไปเถอะ อย่าทำให้คุณพ่อผิดหวังนะคะ"

เวอเรียนวางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ แล้วเดินไปหาฮีลตันที่ลานบ้าน เธอยืนอยู่ข้างเขา และมองเรนที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

"ดร.ไฮย์ดี้ คุณไม่ได้มีนัดกับคนไข้เหรอคะ?"

เรนกำกุญแจรถที่อยู่ในมือแน่น เธอกัดริมฝีปากแล้วเดินกลับไปที่รถ

เวอเรียนสวนชุดนอนแล้วรีบขึ้นไปบนเตียง เธอจับแผลแล้วพูดขึ้นมา "ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะหายไหม ฉันจะไปถามหมอที่โรงพยาบาลละกัน"

เขาขมวดคิ้ว "คุณเพิ่งบอกเรนเองไม่ใช่เหรอ ว่าคุณไม่ได้สนใจเรื่องนั้น?"

เธอกลอกตา "ก็เพราะที่คุณเพิ่งจะพูดไปไง ใครจะไปอยากมีรอยแผลเป็นบนหน้า มันจะทำให้มีผลต่อรูปโฉมภายนอกน่ะสิ?"

เขากอดเธอแล้วก้มลงจูบที่ขมับของเธอ "ไม่ต้องห่วงหรอก วิลสันรู้ว่าต้องทำยังไง"

"เอ้อ จริงสิ ดร.จาร์เร็ตอยู่ที่อิตาลี ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่"

"แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าวิลสันไปทำงานที่อิตาลี?"

"เขาส่งข้อความวีแชทมาหาฉัน ตอนฉันอยู่ที่ฟลอเรนซ์ เขาให้คำแนะนำฉันเรื่องการรักษาโรคสองบุคลิก ว่าแต่คุณเป็นยังไงบ้าง?"

"ผมยังรู้สึกได้อยู่ ไซออนออกไปแล้ว แต่ความอ่อนแอของซาเวียร์ก็ยังมีผลกระทบอยู่ เขาไม่ได้ปรากฏตัวหลังจากที่ผมบาดเจ็บ บางทีเขาอาจจะไปแล้วก็ได้"

"เป็นแบบนั้นก็ดีแล้ว"

เธอเอื้อมมือไปกอดคอเขาแล้วถาม "ฮีลตัน คุณจะยังต้องการฉันอยู่ไหม ถ้าใบหน้าของฉันถูกทำลาย?"

"มาดามฟัดด์ที่รัก ตอนนี้คุณฟัดด์ตาบอดอยู่ คุณคิดว่ามันเหมาะสมแล้วเหรอที่ถามแบบนั้น?"

เวอเรียนไม่ตอบเขา แต่มุมปากของเธอกระตุก

เขาลูบศีรษะเธอ "เอาล่ะ เลิกคิดมากได้แล้ว ยังไงผมก็จะแต่งงานกับคุณอยู่ดี ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นหญิงแก่น่าเกลียดก็เถอะ"

คำพูดของเขาทำให้เธอซึ้งใจ เธอเงยหน้าขึ้นและจูบที่คางของเขา

“ขอบคุณจริง ๆ ที่ตอนนี้คุณตาบอด เพราะมันทำให้คุณมองไม่เห็น ว่าฉันกลายเป็นคนน่าเกลียดแค่ไหน แล้วคุณก็จะมองไม่เห็นผู้หญิงสวย ๆ คนอื่นเหมือนกัน"

เขาดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอแล้วพยักหน้า "ก็ดีแล้วนี่ ผมก็ไม่ต้องเป็นบาปด้วย"

เวอเรียนอึ้งกับคำพูดของเขาอีกครั้ง