เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 404

เช้าวันรุ่งขึ้น ฮีลตันได้ตื่นแล้ว แต่เวอเรียนยังคงหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ฮีลตันอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงและจูบลงบนหน้าผากของเธอ เขาค่อย ๆ ดึงแขนออกจากหลังของเธอแล้วลุกขึ้นจากเตียง สายตาของเขามองไปที่อาหารมื้อเย็นที่ยังไม่มีใครแตะต้องบนโต๊ะข้างเตียง

…

ทันทีที่ฮีลตันก้าวออกจากห้องนอน เขาก็เห็นแนนซี่เดินไปเดินมาที่ทางเดินบนชั้นสอง เธอดูเหมือนคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“อรุณสวัสดิ์ ฮีลตัน”

“อรุณสวัสดิ์ครับ พี่สะใภ้”

แนนซี่หันไปมองที่ห้องนอนด้านหลังของฮีลตันโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็ถามว่า “เวอเรียน…ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”

“ใช่ เธอทานอาหารเย็นเมื่อคืนนี้ และตอนนี้ก็ยังหลับสนิทอยู่ เธอยังไม่ตื่นครับ”

"โอ้ จริงเหรอ?"

แนนซี่นอนพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน เธอกำลังรอบางสิ่งเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ แม้ว่าจะผ่านเที่ยงคืนไปแล้วก็ตาม

คนขายบอกแนนซี่ว่ายาแรงมาก แม้แต่ทารกในครรภ์อายุเจ็ดถึงแปดเดือนก็ยังอันตรายหลังจากที่แม่เด็กกินยาตัวนี้

หน้าท้องของเวอเรียนยังมองเห็นไม่ค่อยชัด ดังนั้นเธอน่าจะต้องตั้งครรภ์ได้ประมาณแค่สามเดือน ร่างกายของเธอต้องมีปฏิกิริยาทันทีหลังจากที่กินยาเข้าไป

หรือเวอเรียนไม่ได้ท้องจริง ๆ?

“น้องสะใภ้ เธอสบายดีไหม?”

“โอ้ ฉันสบายดี ลงไปกินข้าวเช้ากันเถอะ”

…

ฮีลตันสั่งให้คุชแวะที่โรงพยาบาลระหว่างทางไปที่บริษัทของเขา

เขาติดต่อวิลสัน และยื่นถุงพลาสติกใบเล็ก ๆ ให้เขา

“ช่วยตรวจสอบอาหารให้ฉันหน่อย มีบางอย่างน่าสงสัยเกี่ยวกับอาหารนี้”

วิลสันหยิบถุงพลาสติกที่บรรจุอาหารมื้อเย็นที่เหลือของเวอเรียน จากนั้นเขาก็พูดติดตลกว่า “ใครกล้าวางยาในอาหารของนายงั้นเหรอ? คน ๆ นั้นต้องมีความกล้ามากแน่ ๆ”

ฮีลตันฮัมตอบอย่างเย็นชาว่า “เธอคิดว่าฉันตาบอด ดังนั้นเธอจึงพยายามวางยาใส่อาหารต่อหน้าฉัน”

ตอนนั้นเองที่วิลสันนึกขึ้นได้ในเรื่องของดวงตาของฮีลตัน “ยังไงซะ ดูเหมือนว่านายจะมองเห็นได้อีกครั้งแล้วใช่ไหม?”

"ใช่ ฉันเพิ่งหายดี”

…

เซรีนกำลังตรวจคนไข้ตามปกติของเธอ

ในขณะที่เธอกำลังตรวจคนไข้บนเตียงห้า พยาบาลก็เข้ามาตามหาเซรีน “ดร.ลุดด์ คนไข้ที่เตียง 11 ห้องถัดไปเอาแต่พูดว่าเขาปวดขามาก เขายืนยันจะให้คุณไปตรวจเขาค่ะ”

“เตียง 11งั้นเหรอ? คนไข้ที่นามสกุลเฟน ใช่ไหม?”

"ใช่ค่ะ เจย์เดน เฟน”

เซรีนพลิกดูรายการบันทึกของเธอแล้วพูดว่า “เขาควรจะออกจากโรงพยาบาลไปแล้วไม่ใช่หรือ?”

เซรีนจำคนไข้ที่ชื่อ เจย์เดน เฟน ได้เป็นอย่างดี เขามีอาการกระดูกสะโพกร้าวที่ไม่ร้ายแรงมากนัก ผู้ป่วยรายนั้นเข้ามารับการรักษาในโรงพยาบาลตอนที่วิลสันยังอยู่ที่อิตาลี เขาอยู่ในโรงพยาบาลสองสามวัน และก่อกวนเธออย่างมาก

"ถูกตัองค่ะ เขาควรจะออกไปจากโรงพยาบาลตั้งนานแล้ว แต่เขาไม่ยอมออกไปค่ะ เราไม่กล้าไล่เขาไปเพราะมีข่าวลือว่าเขาเป็นหลานชายของรองประธานของเราค่ะ ไม่มีใครกล้าบอกให้เขาออกไปค่ะ”

เซรีนทำหน้าไม่พอใจ และพูดว่า “เอาล่ะ งั้น เดี๋ยวฉันจะไปดูให้”

เซรีนมาถึงห้องคนไข้ถัดไป และมองไปที่ชายที่อยู่บนเตียง 11 เธอถามด้วยสีหน้าเมินเฉยในขณะที่สอดมืออยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ตสีขาวของเธอว่า “เจย์เดน เฟน ฉันพูดถูกไหม? แล้วคราวนี้คุณมีปัญหาอะไรอีกล่ะ?”

เจย์เดนหัวเราะ และพูดว่า “ดร.ลุดด์ คุณหมายความว่าไงที่บอกว่าคราวนี้ผมมีปัญหาอะไร? ผมรู้สึกเหมือนอาการร้าวที่สะโพกของผมมันยังไม่หายเลย ผมยังคงรู้สึกเจ็บที่สะโพกของผมอยู่เลย คุณช่วยดูมันให้ผมหน่อยได้ไหม?”

เซรีนขมวดคิ้ว และจ้องไปที่สะโพกของเขา จากนั้นเธอก็พูดว่า “นั่นเป็นไปไม่ได้ วันก่อนเราได้โชว์ผลเอกซเรย์ให้คุณดูแล้ว มันเป็นเพียงอาการร้าวของกระดูกสะโพกเท่านั้น คุณไม่จำเป็นต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ตอนนี้มันก็ผ่านมากว่า 10 วันแล้ว ดังนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไงที่มันจะยังเจ็บอยู่?”

เจย์เดนดูเหมือนจะกระตือรือร้นอย่างมาก เขาพับขากางเกงโรงพยาบาลขึ้นแล้วพูดว่า “ทำไมคุณไม่ลองบีบสะโพกของผมดูล่ะ? มันเจ็บจริง ๆ กระดูกของผมมันเสื่อมหรือเปล่า?”

ริมฝีปากของเซรีนกระตุก เธอถอนหายใจ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่ต้องกังวล ถ้ากระดูกของคุณเสื่อม คุณจะไม่มีทางพูดได้อย่างกระฉับกระเฉงได้เหมือนตอนนี้หรอก”

“ทำไมคุณไม่ลองบีบมันดูล่ะ?”

ตอนนั้นเองที่เซรีนตระหนักถึงความตึงเครียดสุด ๆ ของสถานการณ์ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เธอแค่พยายามปกป้องตัวเอง แต่เธอตีคนไข้ ยิ่งกว่านั้น เขายังเป็นหลานชายของรองประธานอีกด้วย!

“ฉัน… ฉันไม่กลัวแกหรอก! แกเป็นคนรังแกฉันก่อน! ฉันแค่ปกป้องตัวเองเท่านั้น!”

เจย์เดนหัวเราะอย่างเย็นชาในขณะที่เขาพูดว่า “หืม! คอยดูเถอะ! ฉันสาบานด้วยชีวิตของฉันว่าฉันต้องจะทำลายแก!”

เจย์เดนมุ่งมั่นที่จะแก้แค้น เขาดูน่ากลัวมากในตอนนั้น หัวใจของเซรีนเต้นอย่างรุนแรงในอกของเธอ ในขณะที่ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาหาเธอ

วิลสันซ่อนหญิงสาวไว้ในอ้อมกอดของเขาที่ด้านหลังของเขา เขาก้าวไปข้างหน้า และจ้องไปที่เจย์เดนอย่างเย็นชา “แกพูดอีกทีสิว่าแกจะทำลายใคร?”

ออร่าของวิลสันนั้นทรงพลังมากแต่ก็นิ่งสงบ เจย์เดนถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว “อะไร… แกกำลังพยายามจะทำอะไร?”

ดวงตาของวิลสันสงบนิ่ง เขาขมวดคิ้ว และหยิบถุงมือออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ตของเขาอย่างช้า ๆ เขาถามเซรีนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาว่า “เมื่อกี้เขาใช้มือไหนแตะต้องคุณ?”

เซรีนยังคงเงียบ

ผู้ชายคนนั้นพยายามจะทำอะไรกันแน่?

“หืม?”

วิลสันหันกลับมา และมองไปที่เธออย่างอ่อนโยน อย่างไรก็ตาม เห็นได้ในตาของเขาว่า เขากำลังหมดความอดทน

เซรีนรู้สึกมึนงง จากนั้น เธอก็มองไปที่เจย์เดนบนเตียง และพูดว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิด… มือขวาของเขา”

"ดี"

เจย์เดนกรีดร้อง “แกกำลังจะทำอะไร? อย่าเข้ามาใกล้ฉัน! ฉันจะร้องขอความช่วยเหลือเดี๋ยวนี้! อ๊าก!”

เสียงกระดูกหักดังก้องไปทั่วห้อง แขนขวาของเจย์เดนหัก

ดวงตาของเซรีนเบิกกว้างในขณะที่ริมฝีปากของเธอกระตุก

วิลสันเพิ่งหักแขนขวาของเจย์เดนหรือเปล่า?

ด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดขีด เหงื่อของเจย์เดนก็แตกออก เขาสาบานกับพวกเขาว่า “พวกแกรอก่อนเถอะ! อ๊าก! ฉันจะฟ้องแก! เตรียมเน่าตายในคุกได้เลย!”