เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 406

รองประธานเดินออกมาจากห้องทำงาน เขาเห็นวิลสันกับเซรีนอยู่หน้าห้อง เขารีบยิ้มและพูดกับเซรีน "ดร.ลัดด์ วันนี้เจย์เดน หลานชายของผมทำให้คุณไม่พอใจ ผมหวังว่าคุณจะไม่ถือสานะ ผมจะสั่งสอนเขาทีหลังเอง เจ้าบ้านั่นคงอยากจะโดนดี"

เซรีนทำตาโต ไม่น่าเชื่อว่ารองประธานจะมาขอโทษพวกเขา แทนที่จะทำโทษพวกเขา

วิลสันจับมือเซรีนแล้วพูดอย่างเย็นชา "ไปกันเถอะ"

เซรีนก้มตัวลงอย่างสุภาพให้กับรองประธาน ก่อนที่เธอจะพูด "ท่านประธาน พวกเราขอตัวก่อนนะคะ"

"เอาล่ะ ไปเถอะ"

เซรีนถามอย่างสงสัย ระหว่างทางที่พวกเขากลับไปที่ห้องทำงานของวิลสัน "คุณไปพูดอะไรกับรองประธานเหรอ? ท่านถึงมาอยู่ข้างเราได้!"

วิลสันอธิบายให้เธอฟัง "เหตุการณ์นี้เป็นความผิดของเจย์เดน ถ้าพวกเราสืบสวนเรื่องนี้ รองประธานเป็นห่วงว่าทางโรงพยาบาลจะมีปัญหา จึงอยากปิดเรื่องเอาไว้"

"โอ้...คุณพูดถูก แต่คนเลวอย่างเจย์เดน! ฉันล่ะอยากจะซัดเขาให้หนักไปเลย!"

วิลสันมองหญิงสาวที่กำลังกำหมัดไว้แน่น เธอโกรธมากจนพร้อมที่จะสู้ เขาคิดว่าเธอดูน่ารักดี

วิลสันยิ้มแล้วพูด "ถ้าคุณอยากจะทำแบบนั้นจริง ๆ ผมจะเรียกให้คนมาพาตัวเขาเข้าไปในซอย เราจะปิดตาเขาเอาไว้ และคุณก็ซ้อมเขาได้เท่าที่คุณต้องการ"

"ช่างมันเถอะ อย่าไปยุ่งกับเรื่องผิดกฎหมายดีกว่า"

เซรีนกัดริมฝีปาก เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วถามเสียงเบา "คุณเป็นหัวหน้าแก๊ง อันธพาลหรือเป็นอะไรรึเปล่า?"

"นี่คุณคิดว่าผมดูเหมือนหัวหน้าแก๊งอันธพาลรึไง?"

เธอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มแล้วส่ายหน้า พวกหัวหน้าแก๊งอันธพาลมักจะใส่สร้อยคอและนาฬิกาเรือนเล็ก พวกเขามักจะสวมเสื้อลายดอกไม้ และกางเกงรัดรูป

แล้วอีกอย่างนึง ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอช่างดูสง่างาม เขาเหมือนนายแบบที่ใส่อะไรก็ดูดีไปหมด ไม่มีส่วนไหนของเขาที่เหมือนพวกอันธพาลเลย

แล้วเธอก็พูด "ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นแฟนฉัน แต่ฉันก็รู้สึกว่า ฉันไม่รู้จักคุณเลย"

วิลสันมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน "คุณยังมีเวลาที่จะรู้จักผมอีกเยอะ ถ้าคุณกังวลว่าผมจะเอาตัวเอง เข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องผิดกฎหมายล่ะก็ ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ทำแบบนั้นแน่"

เซรีนจึงเงียบไป

ฮีลตันรับสายวิลสัน ตอนที่เขากำลังเลิกงาน

"ฉันตรวจพบไมเฟพริสโตน ผสมในอาหารที่นายส่งมาให้ตรวจสอบ"

ฮีลตันขมวดคิ้วตอนที่เขาถาม "อะไรคือ ไมเฟพริสโตน?"

วิลสันตอบ "ไมเฟพริสโตน คือส่วนประกอบในตัวยา ที่ทำให้เกิดการคลอดก่อนกำหนด มีผลต่อการคลอดถึง 90%"

ที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์

ฮีลตันไม่เห็นเวอเรียนกับ เจลลี่ บีน ตอนที่เขากลับมาถึงบ้าน

"รีอาน่ากับ เจลลี่ บีน อยู่ไหน?"

มาดามลีอาห์ตอบ "คุณนายฟัดกับคนขับรถไปรับ เจลลี่ บีน ยังไม่กลับมากันเลยค่ะ"

ฮีลตันทำเสียงไม่พอใจ และมองดูนาฬิกาข้อมือ

แล้วแนนซี่ก็กลับมา เธอกำลังอุ้มเซย์นี่อยู่

เซย์นี่เรียกเขาว่า 'คุณอา' และเขาก็ลูบศีรษะของเด็กน้อย "เซย์นี่ ไปเล่นคนเดียวก่อนนะ? อามีเรื่องจะคุยกับคุณแม่"

"ได้ครับ"

แนนซี่มองฮีลตัน หลังจากเซย์นี่ออกไปแล้ว "มีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า?"

เขาทำหน้าดุและมองเธออย่างเย็นชา แนนซี่ตกใจ

"นี่เธอ...ตาของเธอ...ตอนนี้เธอมองเห็นแล้วเหรอ?"

"ผมเพิ่งจะมองเห็นนี่แหละ"

แนนซี่หน้าซีด "เธอเพิ่งจะมองเห็นเหรอ? ทำไมถึงไม่บอกพวกเราล่ะ? คุณพ่อยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม?"

เวอเรียนก็อยากให้แนนซี่ย้ายออกไปเหมือนกัน แต่ถ้าหากเธอเป็นเซย์นี่ เธอเข้าใจว่าเขาคงจะรู้สึกเหงา ถ้าเธอย้ายออกไป

ในที่สุด ฮีลตันที่นั่งเงียบมาตลอด ก็พูดขึ้นมา "พ่อครับ ในเมื่อพี่สะใภ้อยากจะย้ายออกไป อย่าห้ามพี่เขาเลยครับ พี่เขาคงอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกัน และเราก็ไม่ควรรั้งไว้ พี่ชายก็จากไปเป็นปีแล้ว และพี่ก็ยังสาวอยู่ เขาคงอยากจะเป็นตัวของตัวเองบ้าง"

แนนซี่หน้าซีด เมื่อได้ยินคำพูดของเขา

เขาพูดอย่างชัดเจน นั่นหมายความว่าเธอควรไปแต่งงานใหม่กับคนอื่น แทนที่จะมาอาศัยอยู่ในตระกูลฟัดด์

นานท่านฟัดด์คิดว่าเธอตั้งใจจะทำแบบนั้น และเขาก็ไม่ได้ห้ามเธอไว้อีก โยเอลก็จากไปเป็นปีแล้ว นายท่านฟัดด์ก็ไม่ได้คัดค้าน ถ้าเธอต้องการจะไปแต่งงานใหม่กับคนอื่น

"ก็ได้ ถ้าจะย้ายออกไปก็ไม่เลว เซย์นี่ก็อยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยแล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วงลูกนะ ถ้าคิดถึงลูกเธอก็กลับมาเยี่ยม และมานอนค้างเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าเซย์นี่คิดถึงเธอ เธอก็พาเขาไปอยู่กับเธอสักสองสามวันก็ได้ เรายังอยู่ในเมืองเดียวกัน แม้ว่าเธอจะย้ายออกไป มันก็ยังมาหากันสะดวกอยู่"

แนนซี่พยักหน้า เธอก้มหน้าและพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

ในตอนกลางคืน เวอเรียนนอนอยู่บนเตียงหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ

ฮีลตันกำลังอ่านเอกสารอยู่บนเตียง เธอขยับเข้ามาใกล้แล้วพูดกับเขา "คุณคิดมั้ยว่าวันนี้ พี่สะใภ้ทำตัวแปลกไป? ฉันไม่เชื่อว่าพี่เขาอยากจะย้ายออกไปหรอก"

"บางทีพี่อาจจะไปชอบคนอื่นก็ได้ มันเลยไม่สะดวกที่จะอยู่ในตระกูลฟัดด์"

เธอขมวดคิ้ว "ฉันไม่คิดแบบนั้นนะ พี่เขายังมีความรู้สึกให้คุณอยู่ เป็นไปได้ยังไงที่จะไปชอบคนอื่น?"

"มีความรู้สึกให้ผมงั้นเหรอ?"

เขาวางเอกสารลง และหันไปเล่นผมของเธอ "คุณนายฟัดด์ คุณอย่าได้ตีตราเป็นเจ้าของผมเชียวนะ"

นอกจากความรักของคนในครอบครัว เขาไม่เคยรู้สึกอย่างอื่นกับแนนซี่เลย

"ฉันแค่คิดว่ามันแปลกจริง ๆ แปลกมากด้วย "

เวอเรียนยังคิดเรื่องที่เกิดขึ้น เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "คุณควรเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกสิ ถ้าเธอย้ายออกไป ทำไมต้องมาสนใจเหตุผลที่เธอย้ายออกไปด้วยล่ะ? ไม่มีใครมาต่อต้านคุณได้อีก ถ้าเธอย้ายออกไป"

เวอเรียนยิ้ม "คุณพูดถูก ในที่สุด ฉันก็ได้เป็นนายหญิงของบ้านนี้ซะที!"