เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 408

วิลสันไปซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตกับเซรีน เมื่อพวกเขากินหม้อไฟเสร็จแล้ว

เซรีนถามอย่างสงสัย "ทำไมคุณถึงมาซุปเปอร์มาร์เก็ตล่ะ? คุณยังหิวอยู่เหรอ? เราต้องทำอาหารอีก เมื่อเรากลับไปถึงบ้านอีกเหรอ?"

"ไม่มีอาหารเหลืออยู่ในตู้เย็นแล้ว พรุ่งนี้เราต้องทำอาหารเช้ากัน เราจะออกไปประมาณตอนเที่ยง เราอาจต้องทำอาหารกลางวันด้วย"

เธอชมเขา "คุณนี่ใช้ชีวิตธรรมดาดีนะ ฉันจะสั่งอาหารมาในเช้าวันเสาร์ ฉันขี้เกียจทำอาหาร"

ชายหนุ่มพูดอย่างจริงจัง "การสั่งอาหารกลับบ้าน มันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณนะ เลิกสั่งอาหารกลับบ้านได้แล้ว"

เซรีนรีบรัดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว แล้วพึมพำ "ก็การสั่งกลับบ้านมันสะดวกดีนี่นา เพื่อนที่พักห้องเดียวกับฉัน เชอร์ลี่ย์ก็ไม่ค่อยอยู่ในวันหยุด ฉันทำอาหารทั้งหมดคนเดียวไม่ได้หรอก และฉันต้องมาล้างจานหลังจากกินเสร็จอีก มันยุ่งยากมาก"

"ตั้งแต่นี้ไป มากินข้าวที่บ้านผมในวันหยุดสิ"

เซรีนตอบ "อืม ถึงคุณจะไม่ชวนฉันมา ฉันก็จะไปกินข้าวฟรีทุกวันหยุดแหละ"

วิลสันอารมณ์ดีขึ้น

พวกเขาซื้อของใช้และเครื่องปรุงในการทำอาหารมาหลายอย่างจากซุปเปอร์มาร์เก็ต

เขาดึงเธอมาในแถวของใช้จำเป็นในชีวิตประจำวัน

"เรามาตรงนี้ทำไม?"

"เราจะซื้อรองเท้าแตะ กับแปรงฟันให้คุณไง"

เซรีนพูดไม่ออก

เธอไม่ได้จะมาตั้งแคมป์ที่บ้านของเขาสักหน่อย...

วิลสันพาเซรีนไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขา ซึ่งอยู่ในเมือง มันไม่ได้เป็นห้องที่ใหญ่โต และเป็นแค่ห้องสตูดิโอ แต่ก็เป็นห้องพักในฝันของคู่รัก

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเธอ ผลักเธอเข้ามาในห้องทันทีที่เธอเดินผ่านประตู แล้วเธอก็พบว่าตัวเองถูกกดทับติดกับผนัง

ในห้องมืดแล้วไฟก็ยังปิดอยู่ เซรีนจ้องชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ด้วยแสงที่เลือนลาง

"คุณ...คุณต้องการอะไร?"

ชายหนุ่มตอบไปตรง ๆ "ผมอยากจูบ"

เสียงของเขานุ่มลึก มีแรงดึงดูด และบ้าชะมัด...มันช่างมีเสน่ห์อีกด้วย

แค่...จูบเหรอ?

เธอไม่พูดแต่แค่ตอบคำว่า อืม แทน เขาก้มหน้าลงมาแล้วจับสะโพกของเธอ และเขาก็กดเธอติดกับผนัง มันเป็นระดับความสูงในการจูบที่สมบูรณ์แบบ

จูบนั้นเร่าร้อนและควบคุมไม่ได้

เขากดศีรษะลงบนหน้าผากของเธอ แล้วถอนหายใจออกมา "คราวหน้ากินอาหารเผ็ดให้น้อยลงหน่อยนะ"

"หืม?"

การจูบของเขาทำให้เธองง เธอไม่เข้าใจว่ามันกลายเป็นเรื่องนี้ไปได้ยังไง

"มันไม่ดีต่อกระเพาะของคุณ และมันรู้สึกไม่ดีที่จูบคุณแบบนี้ มันเผ็ดนะ"

เซรีนพูดไม่ออก

ใบหน้าของเธอแดงอยู่ในความมืด!

นี่เขาสนใจแค่เรื่องจูบที่มันเผ็ดเหรอเนี่ย!

แต่เธอก็กลัวและตอบเสียงเบา "คราวหน้าฉันจะแปรงฟันก่อนที่คุณจะจูบ..."

อ๊าก! ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน เธอกำลังพูดอะไรอยู่! นี่มันไม่ใช่ตัวเธอเลย!

วิลสันหัวเราะทำลายความเงียบ เขาจูบเธออีกครั้งแล้วพูดเสียงแหบ "ก็ได้"

เซรีนนอนเหยียดแขนขาอยู่ด้านหน้าแล็บท็อปของเธอ กำลังดูวิทยานิพนธ์อยู่ เมื่อวิลสันเดินมาหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว

เขาเดินเข้ามากอดเธอ มองหน้าจอแล็บท็อปแล้วถาม "กินผลไม้มั้ย? ผมจะไปหั่นมาให้"

"ให้ฉันไปหั่นผลไม้ แล้วคุณมาช่วยทำวิทยานิพนธ์ให้ฉันดีไหม?" เธอรู้สึกอายขึ้นมาทันที หลังจากถามเขาไปแบบนั้น

วิลสันไม่ได้ล้อเธอ แต่เขากลับจูบบนศีรษะของเธอแทน "คุณไปอาบน้ำเถอะ ผมจะช่วยทำวิทยานิพนธ์ให้"

เซรีนตื่นเต้น เธอรีบลุกขึ้นให้เขานั่ง "งั้นคุณมานั่งตรงนี้สิ ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ? อย่าทำให้มันดีเกินไปล่ะ ฉันกลัวอาจารย์จะรู้ แค่ทำให้ฉันผ่านก็พอ"

เขานั่งลงและดูวิทยานิพนธ์ ในขณะที่เซรีนไปอาบน้ำ

มันแย่มาก เพราะแบบนี้สินะ อาจารย์ถึงไม่ให้เธอผ่าน

เขาลบบทความที่ไม่จำเป็นออก และเริ่มพิมพ์บนคีย์บอร์ด

หลังจากเซรีนอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอก็เข้าไปหั่นผลไม้ในครัว จัดวางใส่ถาดและถือมาให้วิลสัน พยายามเอาใจเขา

ชายหนุ่มกอดเอวของเธอไว้แน่น

เซรีนทำตาโต เธอมองไปรอบห้อง แต่ไม่กล้ามองชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างเธอ

วิลสันนอนอยู่ด้านข้าง และจ้องใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอ แล้วเขาก็พูดกับเธอว่า "ที่รัก"

"หืม?"

"เข้ามาใกล้ ๆ ให้ผมกอดอีกหน่อยสิ"

เธอพูดอย่างลังเล "ฉันคิดว่ามันดูไม่เหมาะสมนะ"

วิลสันเอาแต่จ้องเธอ ทำให้เธอตัวสั่น สายตาของเขากำลังถามเธอ ว่ามันผิดตรงไหน

เซรีนค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้เขาทีละนิด เขาหมดความอดทน จึงเปลี่ยนให้เธอมาอยู่ใต้เขา...

เซรีนตัวแข็งทื่อ ดวงตาของเธอสั่น

เมื่อริมฝีปากของชายหนุ่มเกือบจะสัมผัสเธอ เธอหลับตาแน่นและกัดริมฝีปาก เธอเตรียมตัวเพื่อมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้แล้ว

วิลสันอยากจะแกล้งเธอ แต่เขาก็เปลี่ยนใจ

เขาหันมาปิดไฟ เซรีนลืมตาขึ้น มือของเธอกำผ้าห่มเอาไว้ เธอดูสับสน

"คุณจะนอนแล้วเหรอ?"

ชายหนุ่มตอบอย่างไร้ชีวิตชีวา "อืม ผมไม่แกล้งคุณแล้ว"

วิลสันอยากจะรอให้พวกเขาใช้เวลาด้วยกันมากกว่านี้ เหมือนว่าเธอต้องการเวลาที่จะเปิดรับเขาอย่างเต็มใจ

เซรีนดึงผ้าห่มมาคลุมหน้า เธอมองเพดานแล้วกลอกตา "ที่จริงแล้ว...มันก็ไม่เป็นอะไรหรอก"

เอ่อ...นี่ใครพูดกันเนี่ย ช่างหน้าหนาจริง ๆ ไม่ใช่เธอแน่นอน

"คุณพูดว่าไงนะ?"

"เปล่า...ไม่มีอะไร..."

"ที่รัก ผมได้ยินนะ"

อืม...