เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 413

ผัวะ!

วิลสันชกหน้ารูบี้อย่างแรง

เลือดสด ๆ ซึมออกมาจากมุมปากของเธอ เขาชกเธอแรงมาก เธอรู้สึกว่าขากรรไกรเกือบจะหลุดเพราะแรงชก

เขาต้องโกรธมากแน่ ๆ ห๊ะ?

เข้าจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา "ผมไม่ทำร้ายผู้หญิง แต่รูบี้ คุณข้ามเส้นเกินไปแล้ว"

เธอเลียเลือดแล้วมองเขา "เส้นเหรอ? เส้นของคุณหมายถึงผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? คุณรู้จักเธอนานแค่ไหน? อย่างไหนสำคัญมากกว่ากัน? พี่น้องหรือผู้หญิง!"

"ถ้าคุณรู้ตัวเองดี ในฐานะที่เราเป็นพี่น้องกัน ผมคงไม่ชกหน้าคุณหรอก รูบี้ ลูน่า ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นผู้หญิงเลย ผมจะบอกให้ถ้าคุณเข้าใจผิด"

"..."

หลังจากที่ถูกไล่ออกมาจากคอนโด รูบี้กำหมัดแน่นจนได้ยินเสียงข้อนิ้วหัก

เธอรีบโทรออกทันที "สืบเรื่องของ เซรีน ลุดด์ ให้ฉันหน่อย ฉันอยากจะรู้ข้อมูลทั้งหมดของเธอ"

วิลสันกลับเข้ามาในห้องนอน เขามองตรงกลางของผ้าปูที่นอน ลูกศิษย์ของเขายังบริสุทธิ์อยู่

เขานั่งลงบนเตียงแล้วนวดขมับ ทั้งหมดที่เขาคิดอยู่ตอนนี้ คือภาพที่หญิงสาวกำลังร้องไห้

พวกเขาเพิ่งจะได้อยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้ แต่ในตอนเช้าของวันนี้ รูบี้บุกเข้ามาในบ้านและทำลายบรรยากาศหมดเลย

ก่อนหน้านี้เขาโกหกเธอมาตลอด หลังจากมีเซ็กส์กันแล้ว เธอยังทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา เซรีนยังบริสุทธิ์และไร้เดียงสา เธอคิดว่าเธอให้ความบริสุทธิ์กับเขาแล้ว

เซรีนเป็นผู้หญิงที่ดีและเขาก็รู้มาโดยตลอด ผู้หญิงที่ดีจะไม่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว เขารู้ว่าเขาล้ำเส้นเธอ แล้วเธอก็รู้เรื่องในสิ่งที่เธอรับไม่ได้ที่สุด แม้ว่ารูบี้กับเขาจะแกล้งทำเป็นสามีภรรยากัน เพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ แต่การจดทะเบียนสมรสของพวกเขาก็เป็นทางการและเป็นของจริง

วิลสันรู้สึกกระวนกระวายใจ เขารู้สึกหายใจไม่ออก เมื่อหมกมุ่นอยู่กับความคิดนี้

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่าเซรีนลืมแล็บท็อปของเธอไว้ เธอลืมเอามันไปด้วย เธอมีวิทยานิพนธ์ที่เขาแก้ไขให้เธอเมื่อคืนนี้อยู่ในนั้น เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เป็นส่วนหนึ่งกับหญิงสาวคนนี้ เขาตามหาเธอมาตลอด ด้วยความพยายามอย่างหนัก ในเมื่อเขาได้เจอเธอแล้ว เขาจะปล่อยให้เธอไปได้ยังไง?

เวอเรียนพาเซรีนกลับมาที่คฤหาสน์ฟัดด์

เซรีนคงจะเหนื่อยจากการร้องไห้คร่ำครวญ หลังจากที่เวอเรียนให้เธอพักผ่อนในห้องรับแขก เธอก็หลับไปทันที ใบหน้าของเธอมีแต่รอยน้ำตา

เสียงพูดของ เจลลี่ บีน ดังสะท้อนมาจากด้านล่าง

"มอนตี้! มอนตี้! หนูกลับมาแล้ว! คุณพ่อคะ หนูเห็นนกยูงรำแพนด้วยค่ะ!"

เวอเรียนเดินลงมาข้างล่าง เธอส่งยิ้มให้พวกเขา เธอเดินเข้ามาลูบผมของ เจลลี่ บีน

"มันสวยมั้ยคะ?"

เด็กน้อยกระพริบตา "สวยค่ะ! หางของมันใหญ่มาก! เสียดายที่คุณไม่ได้ไปกับเรา ไม่งั้นคุณก็คงได้เห็นแล้ว!"

"คราวหน้าแม่จะไปด้วยนะคะ"

ฮีลตันเห็นว่าเธอใส่เสื้อยืด ไม่ใช่ชุดนอนที่เธอใส่เมื่อตอนเช้า เขาขมวดคิ้ว "คุณเพิ่งออกไปข้างนอกมาเหรอ?"

"ใช่ เกิดเรื่องบางอย่างขึ้นกับเซรีน"

เมื่อ เจลลี่ บีน วิ่งออกไปหาของกิน เขาถามด้วยความเป็นห่วง "เกิดอะไรขึ้น?"

เวอเรียนมองขึ้นไปข้างบนแล้วบอกเขา "เซรีนนอนหลับอยู่ในห้องรับแขก เกิดอะไรขึ้นกับวิลสัน? เขาแต่งงานแล้ว ทำไมเขาต้องมายุ่งกับเซรีนอีก?"

ฮีลตันตกใจ "คุณพูดว่าไงนะ?"

"...คุณไม่รู้เรื่องนั้นเหรอ? วิลสันมีเมียแล้ว พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันแล้วด้วย เมื่อเช้านี้ คุณนายจาร์เร็ตมาที่บ้านและหักหน้าเซรีน เซรีนไม่รู้เรื่องนี้ เธอถูกปิดบังมาตลอด ถ้าเธอรู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว เธอก็คงไม่ต้องเป็นมือที่สามของวิลสัน กับคุณนายจาร์เร็ตหรอก"

เวอเรียนไม่พอใจ ที่เซรีนไม่ได้รับความยุติธรรม ฮีลตันพยายามพูดให้เธอใจเย็น "มันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้ วิลสันไม่ใช่คนที่ไม่มีความรับผิดชอบ และทำอะไรไม่คิด"

ระหว่างทางกลับบ้าน เซรีนที่นั่งอยู่ด้านหลัง อดไม่ได้ที่จะถามเพราะความสงสัย "ท่านประธานฟัดด์คะ คุณรู้...รู้มั้ยคะ ว่าวิลสันแต่งงานแล้ว?"

"ผมไม่รู้เลย ถ้าผมรู้ คงบอกให้รีอาน่าเตือนคุณแล้ว"

"เขาทำแบบนี้ได้ยังไง? กล้าดียังไง"

เซรีนกัดริมฝีปาก น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลลงอาบแก้ม ฮีลตันอธิบายด้วยเหตุผล "ผมรู้จักวิลสันมาหลายปี เขาไม่ใช่คนที่จะก่อเรื่องแบบนี้ไปทั่ว บางทีอาจมีการเข้าใจผิดกัน เมื่อพูดแบบนี้แล้ว ผมรู้ว่าคุณไม่อยากฟังผมอธิบาย สิ่งที่คุณต้องการในตอนนี้ คือคุณต้องใจเย็นก่อนและพักหายใจ คุณจะทำอะไรก็ได้ที่คุณอยากทำ แต่ไม่ต้องคิดมาก หรือเศร้ากับเรื่องนี้หรอกนะ"

"ฉันไม่เศร้าเพราะคนแบบนี้หรอก"

แต่ในใจเธอก็รู้สึกอึดอัด มันรู้สึกร้อนเหมือนกับอากาศในหน้าร้อน ก่อนที่ฝนจะตก

ฮีลตันมาส่งเซรีนที่ห้องรับรองของคอนโด เมื่อเธอลงจากรถ ก็เห็นวิลสันยืนพิงรถ เขากำลังสูบบุหรี่อยู่

เธอไม่ได้มองเขาเลย และเดินตรงไปที่บันได เมื่อวิลสันเห็นเซรีน เขาก็รีบวิ่งตามเธอ

"ที่รัก"

ดวงตาของเธอแดงจากการร้องไห้ เธอปัดมือเขาออก สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อเขา

เธอเกลียดเขา ความจริงแล้ว เธอเกลียดเขาแทบตาย!

มีความเจ็บปวดและความเศร้าอยู่ในสายตาของเขา มือที่จับเซรีนนั้นค้างอยู่กลางอากาศ เขาไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหน จึงรีบซุกไว้ในกระเป๋า "ที่รัก ผมมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่า ผมจะไปอิตาลีเพราะเรื่องงาน เมื่อถึงเวลานั้น..."

เขายังพูดไม่ทันจบประโยค เซรีนก็ทำหน้าเย็นชาใส่เขา และพูดขัดจังหวะ "ฉันไม่สนหรอก ว่าคุณจะไปที่ไหน ไม่ต้องมาบอกฉัน คุณควรไปบอกเมียคุณ ไม่ใช่มาบอกฉัน และหวังว่าคุณจะปิดเรื่องของเรา ไว้เป็นความลับจากทุกคน ได้โปรดอย่าบอกใครถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา เพราะมันเป็นเรื่องที่น่าอาย"

เธอหันหลังและตรงไปที่ทางเดิน

เขามองเธอเดินจากไปจนลับตา วิลสันกำบุหรี่ที่ร้อนจัดไว้ในฝ่ามือ ไฟที่ก้นบุหรี่นั้นดับลงแล้ว เขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บเลย