เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 421

ภายในลินคอล์นลีมูซีนคันยาว ยานเดลนั่งเคียงข้างกับซีลีนบนเบาะหลังของรถ เขานั่งใกล้ซะจนเธอสามารถได้กลิ่นฟีโรโมนอันแรงกล้าจากเขาที่ลอยอวลรอบตัวเธอ

ในชั่วขณะนั้น เธอรู้สึกปลอดภัยและไร้กังวล

ด้วยความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ ยานเดลลูบไล้รอยข่วนบนผิวหน้าและลำคอของเธอ เธอขมวดคิ้วและถอยหนีเพราะความเจ็บปวดนั้น แต่ยานเดลดึงเธอกลับมาในอ้อมแขน เขากอดเธอไว้แน่นแล้วออกคำสั่งกับเยล “ไปโรงพยาบาล”

เหมือนกับสัตว์ที่บาดเจ็บ ซีลีนซุกตัวลงในอ้อมแขนและฝังใบหน้าแนบกับอกของเขา ร่างกายของเธอสั่นสะท้านขณะที่กำคอเสื้อของเขาแน่น

เธอหวาดกลัวงั้นเหรอ?

เป็นเพราะเธอถูกพาไปสถานีตำรวจด้วยเรื่องทะเลาะตบตีงั้นเหรอ?

ซีลีนที่ยานเดลรู้จักเป็นคนกล้าหาญและไม่เกรงกลัว เธอไม่ใช่คนที่จะขวัญหนีดีฝ่อง่าย ๆ แน่

ชายหนุ่มโอบกอดเธอไว้ด้วยสองแขนที่มั่นคงและเรียวยาวของเขา เขาก้มศีรษะลงจุมพิตที่หน้าผากเพื่อปลอบโยนเธอ จากนั้นเขาก็พึมพำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแหบพร่า “ลีแอนนี่?”

ซีลีนกล้ำกลืนน้ำตา “อย่ามองฉัน”

ตอนนี้เธอดูย่ำแย่และน่าสังเวช

‘หลังจากที่รับโทรศัพท์ครอบครัวของเด็กผู้หญิงคนนี้บอกว่าพวกเขาไม่มีลูกสาว’ คำพูดของเจ้าหน้าที่ตำรวจดังก้องในความคิดของเธอ เธอไม่เกรงกลัวอะไรเลยจนกระทั่งตอนนี้ที่คำพูดพวกนั้นได้ทำร้ายเธอหลังจากที่เวลาผ่านมาเนิ่นนาน

‘ฉันถูกไล่ออกจากบ้านมานานแล้ว ไม่ใช่เหรอ? ฉันชินกับมันแล้ว ไม่ใช่เหรอ?’

ตอนที่เธอได้ยินคำพวกนั้น ทำไมเธอถึงได้รู้สึกเหมือนปลากำลังขาดน้ำ หัวใจของเธออึดอัดราวกับว่ามันถูกพลาสติกพันห่อหลาย ๆ ชั้น ถ้าเธอไม่ได้จับยานเดลไว้ในตอนนี้ เธอคงรู้สึกว่าไม้ค้ำยันอันสุดท้ายของเธอได้ถูกดึงออกไปเช่นเดียวกัน

เธอชินชากับความจริงที่ว่า ครอบครัวของเธอรักพี่ชายของเธอมากกว่าเธอ เธอก็รักจอห์นนี่เช่นเดียวกันและไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขา อุบัติเหตุทางรถยนต์ของจอห์นนี่เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงจริง ๆ ทำไมครอบครัวของเธอถึงได้โทษว่าการตายทั้งหมดของจอห์นนี่เป็นเพราะเธอ…

เหตุผลที่เธอไม่อยากให้ยานเดลได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เป็นเพราะเมื่อเธอทำไม่ดีกับเขาคล้ายกับว่ามีเศษเสี้ยวเล็ก ๆ ของความสบายใจก่อตัวขึ้นภายในเธอ เธอรู้สึกได้ถึงการปลดปล่อยความเศร้าที่ลึกลงไปภายในใจของเธอ

เธอหลับตาแล้วปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่นอาบสองข้ามแก้มจนชื้นเสื้อของยานเดล ยานเดลรู้สึกแสบร้อนเหมือนหัวใจของเขาถูกเผาไหม้ราวกับว่าเขาสามารถรู้สึกได้ถึงน้ำตาอุ่นที่แนบกับอกของเขา

“ลีแอนนี่… ถ้าคุณไม่สามารถละทิ้งความโกรธต่อเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ ผมจะหาคนอื่นไประรานเธอคืน โอเคไหม?”

ยานเดลไม่มีข้อจำกัดเมื่อมันเกิดขึ้นกับซีลีน สำหรับเธอแล้วเขาแทบจะไม่มีข้อจำกัดใดเลย

ในสายตาของคนอื่น ยานเดลถูกนับถือว่าเป็นสุภาพบุรุษไม่ว่าเขาจะห่างไกลจากมันมากแค่ไหนก็ตาม เขาไม่จำเป็นต้องนอบน้อมตัวเองต่อเด็กหญิงแปลกหน้า อย่างไรก็ตามเพื่อสาวน้อยที่เขาโอบกอดอยู่ ยานเดลจะรังแกพวกเขากลับโดยไม่สนว่าพวกเขาเป็นใคร เขาสามารถทำอะไรก็ตามที่จะทำให้เธอมีความสุข

ในอ้อมกอดของยานเดล ดวงตาของซีลีนแดงก่ำ แต่เธอก็ยังคงนิ่งเงียบและไม่เต็มใจที่จะมองไปที่เขา เธอทำได้เพียงกอดเขาและร้องไห้ เช็ดน้ำตาอย่างเงียบเชียบขณะเดียวกันก็พยายามที่จะหยุดร้องไห้เสียที

ยานเดลรู้สึกคับอกคับใจมากที่เห็นเธอร้องไห้ เขาไม่ถามคำถามใดกับเธออีกและทำได้แค่วางแขนโอบรอบไหล่ของเธอพร้อมกับพักคางของเขาลงบนศีรษะของเธอ

‘ร้องมันออกมาให้หมด ทุกอย่างจะดีขึ้นหลังจากที่เธอได้ร้องไห้ออกมา’ ยานเดลคิดกับตนเอง

…

เมื่อพวกเขามาถึงโรงพยาบาล ยานเดลอุ้มซีลีนเข้าไปในห้องทำแผล

หมอฆ่าเชื้อโรคให้กับแผลของเธอและทายาเนื้อครีมลงบนมัน บาดแผลของเธอไม่มีความรุนแรงจนต้องกังวล อย่างไรก็ดี ดูเหมือนผิวของเธอจะขาวมากทำให้รอยข่วนจึงเด่นชัด

ยานเดลไม่อนุญาตให้ซีลีนพักที่โฮสเทลอีกต่อไป เขาเป็นกังวลว่าเพื่อนร่วมบ้านจะรังแกเธออีก หลังจากอุ้มเธอไปที่รถ เขากดริมฝีปากไปบนจมูกของเธออย่างนิ่มนวลและถามด้วยเสียงทุ้ม "ลีแอนนี่ อยู่กับผมนะ โอเคไหม?"

ใบหน้าของซีลีนซีดเซียว เธอเม้มปากและพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน "ไม่เอาค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นคุณจะไปอยู่ที่ไหน? มีที่อยู่อาศัยภายใต้ชื่อของผมมากมาย คุณเลือกได้เลยและผมสัญญา จะไม่มีใครที่ไม่ได้รับอนุญาตไปรบกวนคุณที่นั่นแน่"

"แล้วคุณล่ะ?" ซีลีนยกศีรษะของตัวเองขึ้น ดวงตาฉ่ำน้ำสบกับสายตาของเขาที่จ้องมอง

สีหน้าของยานเดลเปลี่ยนเป็นเย็นชา "ผมดูเป็นคนที่ไม่ได้รับอนุญาตสำหรับคุณงั้นเหรอ?"

"ก็จนกว่าคุณจะไม่ทำสิ่งดี ๆ ให้ฉันและเลิกทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของสักที คุณไม่ควรตัดสินใจแทนฉัน"

ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เจ้ากี้เจ้าการ รับมือยาก

นั่นคือสิ่งที่ซีลีนคิดถึงเขา

เขายอมรับว่าเขาหวงแหนเธอมากเกินไป เขาจะจัดให้ใครบางคนตามเธอไปในทุกที่ที่เธอไป เธอบอกว่ารู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่กับเขาและเขาก็เข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงวิ่งหนีไปจากเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาพยายามที่จะอดทนกับเธอ นี่ยังไม่พออีกเหรอ?

"ลีแอนนี่ สำหรับผม ความปลอดภัยของคุณสำคัญที่สุด"

"คุณชาย-คุณชายรอง ในรัศมีห้ากิโลเมตรนี้ไม่มีร้านหอมหมื่นลี้นี้เลยนะครับ"

ยานเดลส่งสายตาเย็นชาใส่เขา "ถ้าไม่มีในรัศมีห้ากิโลเมตรก็หาในรัศมีสิบกิโลเมตรแทน แต่ถ้ายังไม่มีอีกก็เพิ่มเป็นสิบห้ากิโลเมตรซะสิ"

เยลถึงกับพูดไม่ออกกับสิ่งที่ได้ยิน

‘นั่นคือขีดจำกัดใช่ไหม? ค่าน้ำมันที่เสียไปเอามาซื้อเกี๊ยวให้เขาได้กี่ชามกัน?' เยลสงสัย

"ผมจะไปเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าร้านไกลจากที่นี่มาก ผมกลัวว่าเกี๊ยวจะอืดก่อนที่ผมจะกลับมาถึง"

"อย่าคิดที่จะกลับมาที่นี่ถ้ามันอืด"

“...”

เยลปวดหัวอย่างหนัก เขารู้สึกว่าการจัดการกับเรื่องงานง่ายกว่าการจัดการกับเรื่องส่วนตัวของซีลีน!

‘คุณเยลเลนชอบทำตัวหุนหันพลันแล่น เธออยากกินเกี๊ยวจากร้านหอมหมื่นลี้คืนนี้ พรุ่งนี้เธออาจจะอยากกินปูตัวใหญ่จากร้านสุพรีม แม้กระทั่งถ้าเธออยากกินของพวกนี้ในเวลาดึกดื่น ฉันก็ต้องคิดหาทางซื้อมันมาให้ยัยเด็กน่ารำคาญนี่อยู่ดี’ เยลบ่นในใจ

"ผมจะไปเดี๋ยวนี้"

"อ้อ จริงสิ ช่วยหาสาเหตุเบื้องหลังการทะเลาะกันระหว่างลีแอนนี่และเพื่อนร่วมบ้านของเธอที หาวิดีโอกล้องวงจรปิดจากสถานีตำรวจมาให้ผมด้วยนะ"

"รับทราบครับ"

…

ซีลีนนอนอยู่บนเตียงนุ่ม เธอมึนงงก่อนจะผล็อยหลับไปหลังจากนั้นไม่นาน

เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหนจนเมื่อมืออบอุ่น หยาบกร้าน สัมผัสกับใบหน้าของเธออย่างรักใคร่อ่อนโยน "ลีแอนนี่ ตื่นมากินเกี๊ยวของคุณก่อนเถอะ ผมซื้อมาจากร้านหอมหมื่นลี้ที่คุณชอบด้วยนะ กินก่อนแล้วค่อยกลับไปนอนต่อ นะ?"

ซีลีนฝันร้าย เธอละเมอเสียงแผ่ว "อย่าไล่หนูออกจากบ้าน… พ่อ… แม่… อย่าไล่หนู… หนูไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจอห์นนี่… อย่าไล่หนูออกไป!"

ยานเดลจ้องมองไปที่เธอ ดวงตาของเขาสั่นไหวด้วยความโกรธ