เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 425

ณ โรม อิตาลี

คดีหย่าร้างของวิลสันกับรูบี้ดำเนินมาหลายวันแล้ว เขามาถึงอิตาลีก็หลายวันแล้ว และเซรีนก็ไม่ได้ติดต่อเขาเลยตลอดช่วงเวลานี้

เขาเปิดโทรศัพท์ของเขาและต้องการโทรหาเธอ แต่ทว่าเขาก็ตระหนักว่าเขาไม่สามารถติดต่อเธอได้ เป็นไปได้มากว่าหญิงสาวจะบล็อกเบอร์โทรศัพท์ของเขา

วิลสันรู้สึกกระสับกระส่าย เขาเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วขมวดคิ้ว เขาล็อคอินบัญชีวีแชทของตัวเองและค้นหาชื่อของเซรีนในเครื่องมือค้นหา ขณะที่เขากำลังจะส่งข้อความหาเธอ การแจ้งเตือนปรากฏขึ้นบนหน้าจอของเขาเพื่อบอกเขาว่าเธอไม่ได้เป็นเพื่อนของเขาอีกต่อไป…

เขาขมวดคิ้วลึก

ใบหน้าของเขาดำมืดและเย็นยะเยียบ

วิลสันอยู่มาสามสิบสองปีและไม่เคยมีความรู้สึกไม่ถูกต้องแบบนี้มาก่อน เขาไม่เคยได้รับการปฏิบัติด้วยความเย็นชาแบบนี้มาก่อนด้วยเช่นกัน ในตอนนี้เขารู้สึกรำคาญอย่างมาก

เขาโทรไปที่โรงพยาบาลในนอร์ท ซิตี้ และถามว่าเมื่อไม่นานมานี้เซรีนเป็นอย่างไรบ้าง แต่โรงพยาบาลแจ้งแก่เขาว่าเซรีนได้ลาออกและกลับบ้านเกิดของเธอไปแล้ว

วิลสันไม่ค่อยมีเพื่อนร่วมกับเซรีนมากนัก และเวอเรียนก็ถือว่าเป็นหนึ่งในนั้น ในเสี้ยววินาที เขาไม่รู้ว่าจะโทรหาใครนอกจากเวอเรียน พูดโดยอ้อมค้อม เขาต้องการถามเธอว่าเธอรู้ที่อยู่ของเซรีนหรือไม่

เซรีนและเวอเรียนสนิทสนมกัน และในช่วงเวลานี้เซรีนคงจะติดต่อกับเธอมากที่สุด

…

ณ โรงแรมบันยันทรี

ฮีลตันเกลี้ยกล่อมเวอเรียนเมื่ออยู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นทำลายบรรยากาศรัก ๆ ใคร่ ๆ ลง

“อย่า… เดี๋ยวก่อน… โทรศัพท์ของฉันดัง”

“อย่ารับมัน”

ขณะที่ร่างกายของเขากำลังดุนดันกับเธอ เขายังคงจูบริมฝีปากของเธอต่อไป อย่างไรก็ตาม เวอเรียนหันหน้าไปด้านข้างแล้วพูดพร้อมกับหายใจหอบ “ถ้าเป็นเรื่องสำคัญล่ะ? ให้ฉันรับสายนะคะ”

เวอเรียนชนริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบาเพื่อแสดงความปรารถนาดีต่อเขา จากนั้นเธอก็พลิกตัวและหยิบโทรศัพท์ของเธอ

ฮีลตันนอนอยู่บนเตียง เขาตบหน้าผากด้วยหลังฝ่ามือของตนเอง ไม่มีอารมณ์เชิงบวกใด ๆ บนใบหน้าของชายหนุ่มที่ไม่สบอารมณ์ เขาเหลือบมองที่หน้าจอโทรศัพท์และรู้ว่ามาจากวิลสัน

เขาจะจำสิ่งนี้ไว้ในหัวใจของเขา

เวอเรียนแปลกใจเช่นเดียวกัน “โทรมาจาก ดร. จาเร็ตต์ เขาโทรหาผิดคนหรือเปล่า?”

ในจิตใต้สำนึกของเธอ เธอคิดว่าวิลสันพยายามตามหาฮีลตัน แต่ทว่าเขาบังเอิญโทรหาเธอแทน

ฮีลตันฮึดฮัดอย่างเย็นชาในความรังเกียจ “เขาต้องมีเรื่องสำคัญที่จะบอกเรา”

เวอเรียนพลิกริมฝีปาก รู้สึกช่วยไม่ได้เนื้องจากเธอรับสายทันที

“สวัสดีค่ะ ดร. จาเร็ตต์?”

"นั่นคืออะไร?"

ฮีลตันนำรีโมทคอนโทรลและกรอไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนยังช่วงเวลาที่แน่นอน จากนั้นเขาก็กดปุ่มหยุดชั่วคราว

เวอเรียนเลื่อนสายตาของเธอไปที่หน้าจอโปรเจ็กเตอร์ และในวินาทีนั้น เธอก็จ้องไปที่หน้าจอด้วยตาเบิกกว้าง—

บนหน้าจอ ใบหน้าของหญิงสาวในมุมนั้นดูคล้ายกับเธออย่างน่าตกใจ

เวอเรียนปิดหน้าจอทันทีและกอดเขา “เธอไม่สวยเหมือนฉัน”

ฮีลตันไม่ได้โต้แย้งเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เร่าร้อนและพึมพำ "โอเค" ด้วยน้ำเสียงลึกล้ำ

“ในอนาคตคุณมองฉันได้แค่คนเดียว”

"โอเค ถ้าคุณต้องไปเซาท์ ซิตี้ และอยู่ที่นั่นอย่างน้อยสิบวันหรือครึ่งเดือน ถ้างั้นผมคงจะต้องบันทึกรูปถ่ายเพิ่ม”

“รูปถ่าย?”

เวอเรียนสับสน

ฮีลตันไม่ตอบเธอ ต่อจากนั้นไม่นานเวอเรียนก็ได้เห็นว่ารูปถ่ายแบบไหนที่ฮีลตันกล่าวถึง

รูปถ่ายนั้นคือ… ภาพทั้งหมดของเธอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาถ่ายรูปพวกนั้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่