เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 433

วิลสันกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เซรีนสวมรองเท้าสลิปเปอร์ของโรงแรมในขณะที่ถือกระเป๋าของเธอ จากนั้นเธอก็แอบออกไปจากโรงแรมไปอย่างเงียบ ๆ

เมื่อเธอออกมาจากโรงแรม เธอถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะทรุดตัวลงบนม้านั่งในสวนที่อยู่ใกล้ ๆ กับโรงแรม ดูราวกับว่าเธอสูญเสียจิตวิญญาณไป

เมื่อนึกถึงสิ่งที่วิลสันบอกกับเธอก่อนหน้านี้ เธอไม่รู้ว่าจะเชื่ออะไรดี

สิ่งหนึ่งที่เธอรู้อย่างแน่นอนคือถ้าวิลสันยังมาเจอเธออยู่ เธอก็จะไม่สามารถรั้งตัวเองไว้ได้อีกต่อไป เธอจะยอมแพ้ให้กับเขา...

เธอยึดมั่นในศีลธรรมของเธอมานานกว่า 20 ปี แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่มีความหมายหลังจากที่เธอได้พบกับวิลสัน

โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นอีกครั้ง มันคือแม่ของเธอ

แม่ของเซรีนดุเธอทางโทรศัพท์อยู่พักหนึ่ง แต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรเลย จนกระทั่งหลังจากที่แม่ของเซรีนเหนื่อยที่จะสั่งสอนเธอ เธอจึงบอกกับแม่ของเธออย่างเศร้าสร้อยว่า เธอจะกลับบ้านทันที

เธอสวมรองเท้าสลิปเปอร์ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถขึ้นรถบัสที่มีผู้คนพลุกพล่านได้จริง ๆ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเรียกแท็กซี่แทน เมื่อรถแท็กซี่ออกจากโรงแรม วิลสันก็รีบวิ่งออกมาหาเธอในจังหวะเดียวกับที่แท็กซี่ขับผ่านเขาไปพอดี

เซรีนกอดกระเป๋าของเธอไว้ใกล้ ๆ กับเธอ ในขณะที่นั่งคอตกเธอคิดกับตัวเองว่า 'แค่ปล่อยมันไป'

เธอบอกตัวเองให้ลืมเรื่องของวิลสัน ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเป็นของเธอเลยตั้งแต่แรกแล้ว

เธอมีความสุขมากในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน เธอรู้สึกเหมือนฝันไปแต่ก็เหมือนจริงมากในเวลาเดียวกัน พวกเขามาจากสองโลกที่แตกต่างกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะเข้ากันไม่ได้

...

ณ คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ ที่เมืองนอร์ท ซิตี้

เวอเรียนชั่งน้ำหนักตัวเองบนเครื่องชั่งน้ำหนักหลังจากอาหารเย็น

น้ำหนักของเธอเพิ่มขึ้นถึง 50 กิโลกรัม

ช่วงนี้เธอจะชั่งน้ำหนักตัวเองทุวัน และสังเกตว่าเธอจะน้ำหนักขึ้นหนึ่งหรือสองปอนด์ทุกครั้งที่เธอชั่งเครื่องชั่ง

ก่อนที่เธอจะตั้งครรภ์ น้ำหนักของเธอยังอยู่ที่ประมาณ 92 ปอนด์มาทั้งปี แม้ว่ามันจะมีผันผวนบ้างก็ตาม แต่มันก็จะไม่เกิน 94 ปอนด์ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้น้ำหนักของเธอใกล้จะถึงเลขสามหลักแล้ว ในอัตรานี้ เธอเพียงแต่จะเพิ่มน้ำหนักต่อไปเรื่อย ๆ เท่านั้น

ฮีลตันกำลังอยู่กับเจลลี่ บีนที่กำลังทำการบ้านอยู่ เมื่อเขาหันกลับมา ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาก่อนหน้านี้ก็หายตัวไปแล้ว

“คุณพ่อ หนูอยากกินผลไม้ หนูทำการบ้านต่อหลังจากกินผลไม้ได้ไหม?” เจลลี่ บีนกระพริบตาให้เขาด้วยดวงตาบ่องแบ๊ว

ฮีลตันลูบหัวของเธอ และพูดว่า “หนูเพิ่งทานอาหารเย็นเสร็จ แล้วตอนนี้ทำไมหนูถึงอยากกินผลไม้อีกแล้วล่ะ? หนูต้องตั้งใจทำการบ้านนะ หยุดคิดเรื่องกินได้แล้ว”

เจลลี่ บีนทำเสียงคำราม และทำปากมุ่ย เธอหยิบดินสอด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ และเริ่มทำการบ้านต่อ ในขณะที่บ่นพึมพำว่า “มอนตี้ได้รับอนุญาติให้กินผลไม้หลังอาหารเย็นได้ คุณพ่อชอบลำเอียง”

“มอนตี้กำลังท้อง”

“ฮึ่ม”

“ทำการบ้านไปนะ พ่อจะกลับมาตรวจที่หลัง”

เจลลี่ บีนทำหน้าใส่เขา “ก็ได้ เข้าใจแล้วค่ะ!”

ฮีลตันเดินออกจากห้องเรียนของ เจลลี่ บีน และเขาก็เห็นเวอเรียนกำลังยืนอยู่บนเครื่องชั่งน้ำหนัก ในขณะที่กำลังเอาหัวชนกับกำแพง เธอดูทุกข์ใจ สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ตัวเลขบนเครื่องชั่งน้ำหนัก

ฮีลตันเดินเข้าไปหาเธอ เขาเดินเข้าไปข้างหลังเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สังเกตเห็นเขาเลยจนกระทั่งฮีลตันพูดขึ้นว่า “ตอนนี้คุณน้ำหนักเท่าไหร่แล้ว?”

ด้วยความตกใจ เวอเรียนจึงก้าวออก และลื่นล้มจากตาชั่ง เธอคงจะล้มลงถ้าฮีลตันไม่ได้อยู่ตรงนั่นเพื่อจับเธอไว้

ฮีลตันขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณดูประหม่านะ คุณไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า?”

สีหน้าของโกรธขึ้น เธอหันกลับมามองเขาก่อนจะตะคอกใส่ว่า “ทำไมจู่ ๆ คุณถึงมาโผล่ข้างหลังฉันล่ะ? คุณทำให้ฉันตกใจเกือบตาย!”

“ผมทำให้คุณตกใจยังไง?”

เวอเรียนกล่าวหาเขาว่า “คุณแอบดูน้ำหนักของฉัน!”

เขาเห็นทุกอย่างของเธอหมดแล้ว แต่เธอกลับกังวลว่าเขาจะรู้น้ำหนักของเธองั้นหรือ?

“ผมกอดคุณทุกวัน คุณไม่คิดหรือว่าผมจะรู้ว่าคุณมีน้ำหนักเท่าไหร่?”

ใบหน้าของเวอเรียนแดงในขณะที่เธอขมวดคิ้ว และคร่ำครวญว่า “มันเป็นความผิดของคุณทั้งหมด ตอนนี้ฉันจะไม่อ้วนขนาดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ”

“ทำไมคุณถึงโทษผมว่าทำให้คุณอ้วนล่ะ?”

จินพูดถูกจริง ๆ ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด แม้แต่เรื่องเล็กน้อยก็สามารถกระตุ้นอารมณ์ของพวกเธอได้ตอนที่พวกเธออารมณ์ไม่ดี

“มันเป็นความผิดของคุณที่ทำให้ฉันท้อง…”

ฮีลตันพูดไม่ออก

ฮีลตันถอนหายใจเบา ๆ เขาเอื้อมมือออกไป และอุ้มเธอขึ้นไปที่เครื่องชั่งน้ำหนัก มองดูน้ำหนักของเธอ มันก็แค่ 50 กิโลกรัม

แม้แต่ลูกหมูก็ยังมีน้ำหนักมากกว่าเธอ แล้วมันมีอะไรให้กังวลล่ะ?

“คุณสามารถเพิ่มน้ำหนักได้อีก 10 ปอนด์”

เวอเรียนถามด้วยน้ำเสียงที่เวอร์เกินจริงว่า “10 ปอนด์? คุณแน่ใจงั้นเหรอ?"

ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาเอาแต่พูดละเมอในขณะที่นอนหลับกลางดึก

ฮีลตันเป็นคนหลับยาก และถูกปลุกเพราะเสียงพึมพำของเธอ เขาจับเธอ และสกิดเธอเบา ๆ “รีอาน่า?”

“เชอรี่… เชอรี่…”

คำพูดของเธอไม่ชัดเจน ดังนั้นฮีลตันจึงได้ยินเธอไม่ชัดเจน เขาทำได้เพียงจับสิ่งที่เธอพูดในขณะที่เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ ๆ

เธอกำลังพึมพำเกี่ยวกับเชอร์รี่ในขณะที่เธอนอนหลับจริง ๆ งั้นเหรอ?

ฮีลตันรู้สึกชื้นที่ไหล่ของเขา เขามองลงไป และเห็นผู้หญิงของเขากำลังน้ำลายไหล เขาคิดว่ามันตลก มันเป็นเพราะการตั้งครรภ์ของเธองั้นหรือ?

ช่วงนี้เธอดูเหมือนลูกแมวที่หิวโหยมาก

เชอร์รี่…

ฮีลตันแอบจดเรื่องนี้

เขาดึงมือของเขาออกจากหัวของเธอเบา ๆ และลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบ ๆ

…

เวอเรียนตื่นสายในตอนเช้า

เธอถูกปลุกโดย เจลลี่ บีนที่แหย่จมูกของเธอด้วยหญ้าหางหมาจิ้งจอก

เธอลืมตาขึ้นและเห็น เจลลี่ บีนกำลังฉีกยิ้มให้เธอ เธอตกใจที่เห็นคราบสีม่วง แดงบนฟันของเจลลี่ บีน

“เจลลี่ บีนนั่นอะไรอยู่ในปากหนู?”

เจลลี่ บีนกำลังถือเชอร์รี่สีม่วงแดงอยู่ในมือ เธอยื่นเชอร์รี่ให้เวอเรียน “หนูกินเชอร์รี่ไปเยอะมาก!”

เวอเรียนอึ้ง “เชอร์รี่มาจากไหน?”

มันบังเอิญกับที่เธอกำลังอยากกินเชอร์รี่...

“พ่อให้คนส่งเชอร์รี่ทางเครื่องบินมาให้เรา!”

ริมฝีปากของเวอเรียนกระตุกอย่างไม่อยากเชื่อ “ส่งทางเครื่องบินงั้นเหรอ?”

เด็กหญิงตัวน้อยดึงเธอขึ้น และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “พวกมันอยู่ที่ลานหน้าบ้าน! มอนตี้ ไปดูพวกมันกันเถอะ!”