เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 435

ณ เมืองเคลียร์ ริเวอร์ ทาวน์

หลังจากนอนไม่หลับทั้งคืน เซรีนก็กลับไปทำงานที่ศูนย์การแพทย์ประจำหมู่บ้าน

เธอเห็นวิลสันที่ทางเข้าศูนย์การแพทย์

เขากำลังยืนอยู่ข้างรถของเขาและสูบบุหรี่ ดูเหมือนว่าเขากำลังรอเธออยู่

เธอต้องการที่จะเมินเฉยเขา แต่เขาก็ได้ดับก้นบุหรี่ของเขา แล้วกำลังก้าวเข้ามาหาเธอเพื่อขวางเธอ

"คุณกำลังทำอะไร? คุณกำลังขวางทางฉันอยู่”

เขาลดสายตาของเขาลงเพื่อมองเธอ น้ำเสียงของเขาฟังดูแหบแห้ง “เมื่อวานคุณหนีไปทำไม? ผมคิดว่าผมบอกให้คุณรอผม ไม่ใช่หรือ?”

เซรีนกัดริมฝีปากของเธอและก้มหัวลง เธอไม่กล้าสบตาเขาเพราะกลัวว่าเธอจะไม่สามารถรั้งตัวเองไว้ได้

“ทำไมฉันต้องฟังคุณด้วย? เราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันอีกแล้ว”

วิลสันขมวดคิ้ว มีร่องรอยของความหงุดหงิดประกายไปทั่วดวงตาของเขา เขาเหลือบมองที่ทำงานของเธอและพูดว่า “ไม่เป็นไรถ้าคุณอยากจะอาละวาด แต่ทำไมคุณต้องลาออกจากโรงพยาบาลด้วย? คุณจะไม่สามารถได้ใช้ทักษะที่คุณได้เรียนรู้มา และที่ผมได้สอนคุณในศูนย์การแพทย์เล็ก ๆ แบบนี้”

ในอีกมุมหนึ่งคือ เขาพยายามจะบอกว่ามันเป็นการสูญเปล่าที่คนมีความสามารถอย่างเซรีนจะทำงานในที่แบบนี้

เซรีนกำหมัดและพูดว่า “ฉันไม่อยากอยู่ห่างจากพ่อแม่ของฉันมากเกินไป ฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้ทำงานที่นี่เช่นกัน”

เธอกำลังจะเดินอ้อมเขาไปและเข้าไปในศูนย์การแพทย์ ในขณะที่เขาคว้าข้อมือของเธอแล้วหยุดเธอ "คุณแน่ใจเหรอ?"

"ปล่อยฉันนะ หยุดดึงดันฉันในที่สาธารณะนะ”

มีคนรู้จักเธออยู่ทั่วเมือง มันคงจะไม่ดีถ้ามีคนมาเจอพวกเขาแบบนี้

“ที่รัก กลับกับผมนะ โอเค?”

"ฉันไม่…"

ในขณะที่เธอเริ่มจะพูด ก็มีเสียงแหลมแสบแก้วหูของหญิงวัยกลางคน ดังขึ้นมาอีกฝั่งของถนน

“เซรีน แกนี้มันช่างน่าเหลือเชื่อ ดูแกสิ แกไม่ชอบหลานชายของฉัน และตอนนี้แกกำลังกอดผู้ชายอีกคนอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล!”

เซรีนอึ้ง เธอมองไปที่ทิศทางของเสียง “ป้าเกรซ…”

เธออยากจะผลักวิลสันออกไป แต่ชายหนุ่มกลับกอดเธอแน่นขึ้น เขารั้งเธอไว้ในอ้อมแขนที่แข็งแรงแต่ผอมเพรียวของเขา

ชายหนุ่มหันสายตาที่คมเข้มของเขาไปที่ เกรซ เจคอป

อาจเป็นเพราะออร่าของวิลสันแรงเกินไป จึงทำให้เกรซใจสั่น อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่ได้ส่งผลต่อแรงผลักดันของเธอที่จะยืนหยัดเพื่อหลานชายของเธอ โจชัว แคนเทรลล์

“งั้น แกคงเป็นคนรักลับ ๆ ของเซรีนสินะ?”

เซรีนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ป้าเกรซ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?”

“มันไม่จริงงั้นหรือ? เซรีน แกดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงที่ดี ใครจะคิดว่าชีวิตส่วนตัวของแกมันช่างยุ่งเหยิง แกยังไม่ได้แต่งงาน แต่แกก็นอนกับคนอื่นไปทั่วโดยไม่ได้อะไรเลย! ฉันผิดหวังในตัวแกจริง ๆ!”

ดวงตาของวิลสันเย็นชาในขณะที่เขาพูดว่า “หลานชายของคุณไม่คู่ควรกับเซรีนเลยแม้แต่น้อย”

เซรีนมองไปที่วิลสันโดยไม่รู้ตัว เขามีสีหน้าเคร่งขรึมในขณะที่เขาพูดอย่างนั้น

เกรซโมโหมาก เธอชี้นิ้วไปที่วิลสัน และเซรีนในขณะที่เธอตะโกนใส่พวกเขา “อีคู่รักโสมม ฟังตัวเองพูดเข้าสิ! ฉันมันตาบอดที่คิดว่าแกเป็นผู้หญิงที่ดี นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันแนะนำหลานชายของฉันกับเด็กเหลือขออย่างแก!”

เซรีนรู้สึกไม่ถูกที่ถูกพูดออกมาแบบนั้น ด้วยความอับอายขายหน้าอย่างท่วมท้น เธอจึงพูดด้วยดวงตาแดงก่ำว่า “หลานชายของคุณมันบ้า! มันคงแปลกถ้าเขามีแฟนได้จริง ๆ!”

“อีเด็กเหลือขอ! แกกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

เกรซกำลังจะวิ่งเข้าไปดึงผมของเซรีนเหมือนหญิงบ้า แต่วิลสันดึงเซรีนเข้ามาในอ้อมกอดของเขา แล้วเขาก็จับมือของเกรซไว้อย่างแรงและพูดว่า “ผมไม่อยากทำร้ายหญิงวัยกลางคน ดังนั้นคุณควรถอยกลับไปเสียดีกว่า!”

นั่นเป็นความจริง พ่อ แม่ และเพื่อนบ้านของเธอจะจัดการนัดเดทให้เธอตลอดเวลาหากเธออยู่ที่นั่น วิลสันอยากจะซ่อนเธอไว้ในหัวใจของเขาอย่างมากจนไม่มีใครเห็นหรือพบเธอได้อีก

เขาดึงเธอออกจากที่นั่งผู้โดยสาร

เซรีนถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่เธอจะพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนตักของวิลสันในเวลาต่อมา หลังของเธอติดอยู่กับพวงมาลัย และเธอก็รู้สึกอึดอัดเมื่อนั่งอยู่ในตำแหน่งนั้นแต่ก็ถูกรั้งไว้อย่างแน่นหนา เธอขยับไม่ได้เลยแม้แต่สักนิด

มือเล็ก ๆ ของเธอกดอยู่ที่หน้าอกของเขาในขณะที่เธอจ้องไปที่เขาอย่างระมัดระวังตัว

วิลสันจับหลังคออันบอบบางของเธอในขณะที่เขาก้มหัวลง และกดหน้าผากของเขาเข้ากับเธอเบา ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลึกว่า “ผมกังวลที่จะปล่อยให้คุณอยู่ที่นี่ ตามผมกลับไปที่นอร์ท ซิตี้นะ ตกลงไหม?”

ถ้าหากพ่อแม่ของเธอโทษเธอเหมือนกันล่ะ? ถ้าหากเกรซ กับโจชัวตามมาหาเรื่องเธออีกล่ะ? เธอจะรู้สึกแย่มากขนาดไหนถ้าไม่มีใครอยู่ช่วยเหลือเธอตรงนั้น?

วิลสันทนไม่ได้ที่จะเห็นผู้หญิงที่เขารักต้องทนทุกข์แม้เพียงเล็กน้อย

เธอเจอปัญหามามากพอแล้วเพราะใบทะเบียนสมรสของเขากับรูบี้มาซักพักแล้ว เขารู้สึกเสียใจ และสำนึกผิดมากพอแล้ว

“ในอนาคตฉันจะต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน นอร์ท ซิตี้ ไม่เหมาะกับฉัน”

“ทำไมมันไม่เหมาะกับคุณล่ะ?” วิลสันโน้มตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น เขาไม่สามารถรั้งตัวเองไม่ให้จูบที่ริมฝีปากของเธอไม่ได้

เซรีนขยับถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่เขาจับที่หลังคอของเธอไว้แน่น เธอไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

หูของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาควรจะแค่พูดคุย ทำไมเขาถึงจูบเธอล่ะ?

จิตใจของเซรีนว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ตอบด้วยเหตุผลดี ๆ ว่า “ราคาบ้าน และค่าเช่าในเมืองมันแพงเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น พ่อแม่ของฉันก็ไม่ได้อยู่กับฉัน มันไม่สะดวกอย่างมาก…”

เธอแค่อยากจะหาข้ออ้างเพื่อปฏิเสธคำแนะนำของวิลสัน อย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพูดอะไรอย่างที่เขาจะพูดในเวลาต่อมา

“ถ้าคุณตกลง คุณก็ย้ายเข้ามาอาศัยอยู่กับผมได้ คุณจะจ่ายค่าเช่าให้ผมก็ได้ถ้าคุณรู้สึกไม่ดี แล้วพ่อแม่ของคุณ คุณจะกลับมาเยี่ยมพวกเขาได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ ผมจะขับรถพาคุณกลับบ้านได้ทุกสุดสัปดาห์”

เซรีนพูดไม่ออก