เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 468

[ที่รัก ผมมาถึงแล้ว ลงมาข้างล่างสิ]

เมื่อเฮเลนได้รับข้อความ เธอก็รีบเก็บกระเป๋าและวิ่งลงมาจากห้องทำงาน

ทันทีที่ออกมาจากบริษัท เธอก็เห็นชายหนุ่มกำลังยืนรออยู่ที่รถ

เธอวิ่งไปหาเขาแล้วยิ้ม "คุณไม่ต้องยืนรอฉันข้างนอกหรอก คราวหน้าคุณรอฉันในรถนะ มันร้อนนะถ้าคุณยืนรอข้างนอก"

คาร์เตอร์กอดเอวของเฮเลน และก้มลงจูบหน้าผากเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะใกล้ชิดเธอ

เฮเลนรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อน เธอหน้าแดง "นี่เราอยู่หน้าบริษัทนะ รีบเข้าไปในรถกันเถอะ"

คาร์เตอร์คิดว่าเธอคงอาย จึงไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ เขาช่วยเปิดประตูให้เธอ และกอดเธอเมื่อเธอเข้าไปนั่งในรถ เขาปิดประตูแล้วเดินผ่านหน้ารถ ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ

เฮเลนมองรูปร่างที่แข็งแรงของชายหนุ่ม เธอรู้สึกตื่นตระหนก

บางครั้งเฮเลนคิดว่าคาร์เตอร์ เหมือนเจ้าชายรูปงามในละครทีวี ไม่ใช่แค่เป็นสุภาพบุรุษ แต่ยังรู้ด้วยว่าจะดูแลเธอยังไง

ผู้ชายดี ๆ แบบนี้ ทำไมถึงมาแต่งงานกับเธอได้นะ? จนถึงตอนนี้ เฮเลนก็ยังรู้สึกว่าเธอโชคดี ที่ได้แต่งงานกับคาร์เตอร์

เธอต้องซ่อนผู้ชายคนนี้ไว้ให้ดี

"คาร์เตอร์ คุณไม่ต้องมารับฉันแล้วได้ไหม?"

คาร์เตอร์ตกใจ เขาไม่ได้สตาร์ทรถ แต่หันมามองเธอ "เป็นอะไรไปล่ะ?"

เฮเลนไม่อยากบอกความจริงกับเขา จึงโกหกไป "ฉันกลัวว่าคุณจะเหนื่อย น้ำมันก็แพง ถ้าฉันไปรถไฟใต้ดิน มันจะสะดวกกว่า เราจะได้ประหยัดเงินและรถก็ไม่ติดด้วย"

คาร์เตอร์กอดเฮเลน และก้มลงจูบปลายจมูกเธอ เขาพูดเสียงแหบ "ผมห่วงว่าคุณจะเหนื่อยมากกว่าราคาน้ำมันอีกนะ"

เอ่อ...เธอควรทำยังไงดี? ใจของเธอเริ่มเต้นเเรง

คาร์เตอร์มักจะจีบเธอ เหมือนเธอเป็นเด็กสาวอายุ18ปี ที่เพิ่งมีความรักครั้งแรก

"ก็ได้ งั้นรีบขับรถไปรับไทเลอร์กันเถอะ"

คาร์เตอร์กับเฮเลน มาถึงหน้าโรงเรียนอนุบาล พร้อมกันกับฮีลตันและเวอเรียน

พวกเขาทักทายกัน รับลูก ๆ ของพวกเขา แล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน

ตอนที่พวกเขากำลังจะกลับ ไทเลอร์มอง เจลลี่ บีน "เชอรีช กลับบ้านแล้วไปดูนักสืบโคนันอีกทีสิ เธอยังไม่เข้าใจหรอก"

เจลลี่ บีนทำเสียงไม่พอใจ "เธอนั่นแหละที่ไม่เข้าใจ ฉันเข้าใจ และฉันรู้ว่าใครคือฆาตกร!"

ไทเลอร์คุยกับเธอไม่รู้เรื่อง เขาไม่รู้จะพูดยังไง "ก็ได้ ก็ได้ ยังไงก็ได้ เธอพูดถูก"

หลังจาก เจลลี่ บีนปีนขึ้นไปนั่งบนรถ เจลลี่ บีนก็นั่งพิงเวอเรียน "วันนี้ไทเลอร์ถามว่าหนูชอบเขารึเปล่า หนูบอกว่าไม่ชอบเขา แต่เขาก็ไม่พอใจ"

เวอเรียนอดขำไม่ได้ เธอเล่นปลายจมูกของ เจลลี่ บีน "เจลลี่ บีน หักอกเด็กผู้ชายซะแล้ว"

"ทำไมไทเลอร์ต้องเศร้าด้วยคะ? หนูชอบแค่คุณพ่อ มอนตี้ กับคุณปู่ หนูไม่ได้โกหกซะหน่อย"

"เจลลี่ บีนการที่หนูชอบ คุณพ่อ แม่ และคุณปู่ มันคนละแบบกับที่ไทเลอร์บอกนะ"

เจลลี่ บีนยังเด็กและเธอก็ไม่เข้าใจ เวอเรียนบอกเธอว่า "ลูกจะเข้าใจเอง เมื่อลูกโตขึ้น"

ฮีลตันมองสองแม่ลูกจากกระจกมองหลัง “เจลลี่ บีนเรายังไม่ได้กลับบ้านนะ เราจะไปฝึกโยคะคนท้องกับมอนตี้กันก่อน"

"หนูจะได้ไปฝึกด้วยเหรอคะ?"

เวอเรียนยิ้มแล้วตอบ "ลูกจะฝึกหรือไม่ฝึกก็ได้ หรือจะไปนั่งดูอยู่ข้าง ๆ ก็ได้จ้ะ"

เมื่อพวกเขาไปถึงห้องฝึกโยคะสำหรับผู้หญิงตั้งครรภ์ หลายคนมองพ่อแม่ลูกอย่างอิจฉา

"เวอเรียน คุณนี่โชคดีจัง คุณกำลังท้องลูกคนที่สองและสามีกับลูกสาวของคุณ ก็มาส่งคุณฝึกโยคะด้วย!"

"ใช่ ถ้าฉันเป็นแบบนี้บ้างนะ ฉันยินดีมีลูกคนที่สามให้เลย!"

เวอเรียนยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

คาร์เตอร์นั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ส่วนเฮเลนไปหั่นผลไม้ และถือมาให้เขา "ที่รัก กินผลไม้ก่อนเถอะ แล้วค่อยทำงาน"

"ป้อนผมสิ"

เฮเลนหูแดง "คุณไม่มีมือรึไง?"

"ผมทำงานอยู่ มือไม่ว่าง"

เขาไม่ละมือออกจากแป้นพิมพ์

เฮเลนใช้ส้อมจิ้มเมล่อน แล้วป้อนให้เขา คาร์เตอร์อ้าปากแล้วกินเมล่อน

แล้วมือถือของคาร์เตอร์ ที่วางอยู่บนคอมพิวเตอร์ก็ดัง มันเป็นข้อความวีแชท

เฮเลนเห็นแล้วบอกเขา "ที่รัก มีคนส่งข้อความวีแชทหาคุณ"

คาร์เตอร์หยิบมือถือมาเปิดวีแชท เขาเห็นข้อความจากคนที่ใช้ชื่อเล่นว่า 'ไซเรน'

[พี่เกล คืนนี้ฉันว่าง มากินข้าวด้วยกันเถอะ?]

คาร์เตอร์เงียบ "..."

เฮเลนโกรธขึ้นมาทันที "ที่รัก ใครคือไซเรน?"

คาร์เตอร์มีคนอื่นเหรอ?

คาร์เตอร์งง แล้วเขาก็รีบอธิบาย "ผมคิดว่าเธอคงเป็นเพื่อนที่บริษัท ผมไม่ได้เปลี่ยนชื่อของเธอเป็นไซเรนนะ ไซเรนเป็นชื่อเล่นจริง ๆ ของเธอ"

"แต่... ไซเรนชวนคุณออกไปกินข้าว ถ้าความสัมพันธ์ของคุณกับเธอไม่มีอะไร ทำไมเธอต้องชวนคุณไปกินข้าวด้วย?"

เธอยังเรียกเขาว่า 'พี่เกล' อีก!

เฮเลนกัดริมฝีปาก เธอรู้สึกผิดหวัง