เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 475

เฮเลนทิ้งโทรศัพท์มือถือของเธอไว้ที่บ้าน คาร์เตอร์เจอโทรศัพท์ของเธอตรงที่วางรองเท้าขณะเปลี่ยนรองเท้าที่โถงทางเดิน

คาร์เตอร์ค้นหาเธอไปทุกที่และในที่สุดเขาก็เห็นเธอนั่งอยู่ที่ม้านั่งตรงสวนสาธารณะแถวหมู่บ้าน

คาร์เตอร์ถอนหายใจโล่งอก เส้นประสาทที่หลุดลุ่ยของเขาสงบลงทันที

เขาเดินไปหาเธอและพยายามที่จะควบคุมวามโกรธของเขาขณะพูด “ทำไมคุณไม่เอาโทรศัพท์มือถือของคุณไปด้วย?”

เฮเลนมองไปยังปลายรองเท้าของเธอแล้วตอบทื่อ ๆ “ฉันลืม”

“ฉันคิดว่าคุณไปตลาดเพื่อซื้อของ? แล้วไหนของล่ะ?”

“ฉันรู้สึกไม่อยากซื้อพวกมัน”

“คุณรู้สึกไม่อยากซื้อพวกมันแล้วก็ไม่กลับบ้าน คุณมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้?”

เสียงของคาร์เตอร์ฟังดูค่อนข้างจะเย็นชา เขาอ่อนโยนกับเธอเสมอมา ดังนั้นเธอจึงรู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อย

เธอเม้มปากแล้วพูด “มันเป็นเรื่องของฉันที่จะตัดสินใจอยากจะทำอะไร”

คาร์เตอร์หมดคำพูด

ผู้หญิงคนนี้กำลังเรียกร้องความสนใจ

คาร์เตอร์สูดหายใจลึกและนั่งลงถัดจากเธอ เฮเลนขยับไปสุดฝั่งของม้านั่งราวกับเธอไม่อยากนั่งใกล้กับเขาจนเกินไป คาร์เตอร์ขยับเข้าไปใกล้เธออีกครั้ง สิ่งนี้เกิดขึ้นซ้ำ ๆ จนกระทั่งเฮเลนเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังเขา

“คาร์เตอร์ เกล!”

อารมณ์ของชายหนุ่มสดใสขึ้น “ในที่สุดคุณก็พูดกับผมแล้ว?”

เฮเลนตอบ “หยุดเข้ามาใกล้ฉัน มันอุดอู้”

คาร์เตอร์ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดไม่ยอมให้เธอหลบหนี เขาพยายามเกลี้ยกล่อมเธอด้วยเสียงต่ำ “คุณยังโกรธผมอยู่เหรอ? คุณจัดการลดราคาลงเหลือ 2,000 เหรียญแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“คุณคิดว่าฉันโกรธเพราะเรื่องเงินเหรอ?”

คาร์เตอร์จ้องมองดวงตาฉ่ำน้ำของเธอและถามอย่างใจเย็น “เอาละ ถ้างั้นบอกผมหน่อยว่าทำไมคุณถึงโกรธ”

“ฉัน… ฉันโกรธเพราะคุณไม่ปรึกษาเรื่องนี้กับฉันก่อน คาร์เตอร์บางครั้งฉันก็รู้สึกฉันไม่รู้จักคุณเลยฉันไม่แน่ใจว่าคุณเข้าใจความรู้สึกของฉันไหม? ถึงแม้ว่าเราจแต่งงานกันมาสามปีแล้ว มีลูกชายด้วยกัน และนอนบนเตียงหลังเดียวกันในทุก ๆ คืน ไม่ว่ายังไงฉันก็รู้สึกเหมือนฉันไม่สามารถเข้าใจคุณได้ทะลุปรุโปร่งเลย”

ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาสมบูรณ์แบบอย่างน่าทึ่งจนถึงขั้นที่ว่าเฮเลนรู้สึกเหมือนพวกเขามาจากโลกที่แตกต่างกัน

หัวใจของคาร์เตอร์เจ็บปวดขณะที่เขาเห็นดวงตาของเฮเลนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขายกมือขึ้นและลูบไล้แก้มนุ่มของเธอ “ผมจะบอกคุณทุกอย่างที่คุณอยากจะรู้ อย่าร้องไห้ โอเคไหม?”

จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเฮเลนราวกับสายฝน คาร์เตอร์รู้สึกอยู่ไม่สุข

เฮเลนเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอ “คุณไม่ใจป้ำเช่ารถแพง ๆ แบบนั้นอีกแล้วได้ไหม ฉันไม่ชอบมันเลย”

“ได้เลย ผมจะไม่เช่ารถแพง ๆ อีกแล้ว”

“และคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้จ่ายมั่วซั่วอีกในอนาคต” เฮเลนพึมพำ หัวใจของเธอเจ็บปวดเมื่อคิดถึงการจ่ายเงิน 2,000 เหรียญให้รถคันนั้นก่อนหน้านี้

คาร์เตอร์ยิ้มอ่อนโยนขณะพูดอย่างรักใคร่ “ได้เลย ผมจะทำตามอะไรก็ตามที่คุณนายเกลต้องการ ในอนาคตคุณเกลจะใช้จ่ายอย่างชาญฉลาด ดีไหม?”

“นั่นดีมากเลย”

มุมปากของหญิงสาวโค้งขึ้นและสามารถเห็นรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปากของเธอ

หัวใจของคาร์เตอร์สั่นระรัวเมื่อได้ยินเสียงอ่อนโยนของเธอ เขาดึงเธอเข้าหาเขาและจ้องไปที่ใบหน้าและริมฝีปากของเธอด้วยสายตาเร่าร้อน “คุณนายเกล ผมขอจูบคุณได้ไหม?”

“คาร์เตอร์ เราอยู่ข้างนอก”

“แต่ผมอยากจะจูบคุณ”

อืมม…

ชายหนุ่มกดริมฝีปากของเขาเข้ากับเธอก่อนที่เธอจะตอบตกลงพอดี

ได้ยินแบบนั้นริมฝีปากของเฮเลนก็โค้งขึ้น แต่ทว่า…

เธอขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คาร์เตอร์ มีใครเคยบอกไหมว่าคุณเหมือนคนรวย?”

“หืม?”

“ก็แหม ดูสิ คุณเป็นคนพิถีพิถันมาก คุณไม่เคยใส่เสื้อที่ยับดังนั้นฉันเลยต้องรีดเสื้อของคุณในทุกวัน อีกทั้งคุณยังเป็นพวกรักความสะอาด คุณไม่ชอบกินอาหารนอกบ้าน และไม่ชอบอาหารมัน ๆ อีกทั้งคุณยังฝึกนิสัยดี ๆ เยอะแยะ…”

คาร์เตอร์จ้องมองเธอ “การมีนิสัยแบบนี้ทำให้ผมดูเหมือนคนรวยเหรอ?”

เฮเลนส่ายหัวของเธอ “มันมากกว่านั้น คุณยังทำตัวแตกต่างจากคนธรรมดาหลายอย่างมาก ฉันไม่แน่ใจว่าจะอธิบายมันทันทียังไงดี แต่ฉันมีความรู้สึกว่าคุณจะทิ้งฉันและไทเลอร์ไว้ข้างหลังในสักวันหนึ่ง”

ชายหนุ่มมองไปยังใบหน้าหมดกำลังใจของหญิงสาวขณะความมืดฉายวาบในดวงตาของเขา เขาพูดด้วยเสียงนุ่มนวล “เราแต่งงานกันมาสามปี คุณคิดว่าผมจะไปไหนได้? ถ้าผมไปผมจะพาคุณและไทเลอร์ไปกับผมด้วย

“คาร์เตอร์ อย่าบอกนะว่าคุณเป็นลูกของตระกูลที่มั่งคั่งหรืออะไรทำนองนั้น?”

คาร์เตอร์พูดติดตลก “ลูกชายโง่เขลาของตระกูลมั่งคั่งเหรอ?”

“ช่างมันเถอะ หยุดล้อเล่นได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ”

เฮเลนลุกขึ้นยืนและคาร์เตอร์ตามหลังเธอ ขณะที่พวกเขาใกล้ถึงทางเดินคาร์เตอร์คว้าและดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เขาลูบหลังหัวของเธอด้วยมือใหญ่ของเขาขณะก้มหัวลงและพูดว่า “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต คุณจะเป็นคุณนายเกลตลอดไป ไม่เปลี่ยนแปลง”

ด้วยมือที่กำเสื้อของเขา หญิงสาวพิงอยู่กับหน้าอกของเขาขณะถอนหายใจและพูดว่า “คาร์เตอร์ ฉันรู้สึกจริง ๆ ว่าคุณและฉันมาจากโลกสองใบที่แตกต่างกัน คุณจะทิ้งไทเลอร์และฉันในสักวันหนึ่งใช่ไหม?”

เฮเลนรู้ว่าเธอกำลังถามคำถามโง่ ๆ กับเขา แต่เธอก็ยังคงถามเขาอยู่ดี ถึงแม้ว่าคาร์เตอร์จะโกหกเธอ แต่อย่างน้อยที่สุดมันก็ให้ความรู้สึกมั่นคงแก่เธอได้

คาร์เตอร์จูบหน้าผากของเธอ “ผมจะไม่ไป”

ข้างใต้ต้นไม้ใกล้ ๆ นั้นมีกล้องอยู่ กล้องลั่นชัตเตอร์จับภาพของคู่รักที่กำลังกอดกัน

บุคคลสวมเสื้อเชิ้ตสีดำหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรออก “ฮัลโหลครับ นายท่านเกล ผมพบที่อยู่ของนายน้อยและผู้หญิงคนนั้นแล้วครับ”