เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 491

คาร์เตอร์นอนบนพรมจนถึงกลางดึก และหลังจากแน่ใจว่าหญิงสาวหลับสนิทไปแล้ว เขาก็ค่อย ๆ ปีนขึ้นไปบนเตียง

เฮเลนไม่รู้ตัวตอนที่เธอพลิกตัว และคาร์เตอร์ก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

ในตอนนั้นเองที่คาร์เตอร์ก็เอื้อมมือไปหยิบกล่องลายลูกไม้อันเล็ก ๆ ข้างตัวเขา เปิดมันขึ้นแล้วหยิบแหวนเพชรออกมา จากนั้นเขาก็จับมือของเธอแล้วสวมแหวนเพชรบนนิ้วนางของเธอ

ชายหนุ่มก้มหัวของเขาลงไปจูบหน้าผากของเธอก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอง

…

เมื่อเฮเลนตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอก็เห็นว่าคาร์เตอร์ยังไม่ออกไป

เธอขยี้ตาของเธอ และเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจ้องมาที่เธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน และอบอุ่น

เฮเลนพึมพำ “ทำไมคุณยังไม่อาบน้ำไปทำงานอีก? นี่มันกี่โมงแล้ว?”

“วันนี้ผมอยากกินอาหารเช้ากับคุณ”

เฮเลนพยักหน้า และพูดว่า “ก็ได้ ลุกขึ้นก่อนที่นายท่านจะเรียกเราว่าคนขี้เกียจเถอะ”

ในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง คาร์เตอร์ก็ดึงเธอกลับลงไป แล้วพูดว่า “นอนต่ออีกหน่อยเถอะ วันนี้เราไม่ต้องรีบหรอก”

"งั้นก็ได้"

เมื่อเฮเลนยกแขนของเธอขึ้น และกำลังจะวางมือบนหน้าผากของเธอ เธอก็รู้สึกว่ามีอะไรหนัก ๆ อยู่รอบ ๆ นิ้วนางของเธอ

เธอตกตะลึง เมื่อเธอมองไปที่มือของเธอ เธอสังเกตเห็นว่าเธอกำลังสวมแหวนเพชร แหวนเพชรนั้นช่างเจียระไนอย่างประณีตและส่งแสงแวววาว มันดูแพงมาก

เฮเลนอึ้งไปครู่หนึ่งในขณะที่เธอหันไปมองที่คาร์เตอร์แล้วถามว่า “คุณซื้ออันนี้ให้ฉันอย่างนั้นเหรอ?”

คาร์เตอร์จ้องไปที่เธออย่างรุนแรงด้วยดวงตาเข้มของเขา เขาตอบด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชอบมันไหม?”

ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่อยากได้รับแหวนเพชร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเป็นของขวัญจากผู้ชายที่พวกเธอรัก ดังนั้น เฮเลนจึงชอบมันมาก ในขณะที่เธอพูดว่า “ใช่ค่ะ ฉันชอบมัน”

“ปฏิกิริยาของคุณมีแค่นั้นเหรอ?”

คาร์เตอร์คิดว่าเธอจะต้องดีใจมากจนเธอกอดคอเขา และจูบเขา

เฮเลนยิ้ม และมุ่ยปากที่ยิ้มกรุ้มกริ่มของเธอก่อนที่จะล้อเลียนเขา “ฉันควรจะทำอย่างไร ถ้าคุณให้แหวนเพชรกับผู้หญิงคนอื่นด้วย? ถ้าหากคุณให้แหวนเพชรกับผู้หญิงที่คุณชอบล่ะ?”

คาร์เตอร์จ้องไปที่สายตาที่กรุ้มกริ่มของเธอ ในขณะที่หรี่ดวงตาเข้มของเขา จากนั้นเขาก็ขึ้นไปบนตัวเธอ และถามขำ ๆ ว่า “ในสายตาของคุณ ผมเป็นผู้ชายทั่ว ๆ ไปงั้นหรือ?”

“งั้นคุณก็หมายความว่า คุณจริงจังกับทีน่างั้นเหรอ?”

คาร์เตอร์จริงจังมากขึ้นในขณะที่เขาลุกออกจากตัวของเฮเลน เขานอนอยู่บนเตียงในขณะที่จ้องมองไปที่เพดานในขณะที่เขาตอบอย่างจริงใจว่า “ในตอนนั้น ผมจริงจังกับทีน่า ก่อนที่ผมจะเข้าใจเธอได้อย่างชัดเจน ถ้าผมแค่ล้อเล่น ผมจะไม่เป็นคนที่ไม่จริงจังกับความสัมพันธ์หรอกเหรอ?”

เฮเลนเข้าใจ ดังนั้นเธอจึงเอนตัวเข้าไปใกล้ และกอดเอวของคาร์เตอร์ จากนั้นเธอก็พูดในขณะที่เอาหน้าของเธอแนบกับหน้าอกของเขา “ฉันเข้าใจ ทีน่าสูญเสียแล้วที่ทิ้งคุณไปในตอนนั้น อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกขอบคุณที่ทีน่าไม่เห็นคุณค่าของคุณ หรืออย่างอื่น ไม่อย่างงั้นฉันจะได้ไปเจอคุณได้อย่างไร?”

เฮเลนเงยหน้าขึ้น และยิ้มให้เขา

คาร์เตอร์ลูบใบหน้าของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง ในขณะที่อีกมือประสานกับมือของเธอที่สวมแหวนแต่งงาน สายตาของเขาดูจริงจังในขณะที่เขาพูดว่า “เรื่องระหว่างทีน่ากับผมเป็นอดีตไปแล้ว ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเคยเป็นแฟนผม อย่างไรก็ตาม ผมมีมาดามเกลของผมแล้ว และคน ๆ นั้นก็คือคุณ ผมอยากใช้ชีวิตที่เหลือของชีวิตแต่งของผมอยู่กับคุณคนเดียว”

คาร์เตอร์กำลังหวานกับเฮเลนแต่เช้า และเฮเลนก็ไม่สามารกอดได้ ในขณะที่เธอถามอย่างหน้าแดงว่า “เมื่อคืนคุณปีนขึ้นมานอนบนเตียงกับฉันเมื่อไหร่?”

คาร์เตอร์หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “แน่นอนก็ในขณะที่คุณยังหลับสนิทอยู่นะสิ”

“คุณเจ้าเล่ห์มาก”

คาร์เตอร์ดึงเฮเลนเข้ามาหาเขา ในขณะที่เขากอดเอวบางของเธอในขณะที่เขาพูดว่า “ผมมันเจ้าเล่ห์นิดหน่อย คุณก็รู้”

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะทำสิ่งอกุศลกับหญิงสาว จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก

คาร์เตอร์ฝังเฮเลนไว้ใต้ผ้าห่มอย่างลนลาน ในขณะที่จ้องไปที่ประตูด้วยท่าทางหงุดหงิด...

ไทเลอร์ถามด้วยแววตาไร้เดียงสา “พ่อ ผมเข้ามาขัดจังหวะช่วงเวลาพิเศษระหว่างพ่อกับแม่ หรือเปล่า?”

เขาตั้งใจถามทั้ง ๆ ที่เขารู้คำตอบอยู่แล้ว

“ครั้งหน้าเคาะประตูก่อนลูกเข้ามา!”

เวอเรียนอดหัวเราะไม่ได้ในขณะที่เธอลูบหัวเจลลี่ บีน แล้วพูดว่า “ใช่ เจลลี่ บีนของแม่เป็นมิตรมาก ดังนั้นแน่นอนว่าลูกจะต้องมีเพื่อนมากมาย”

หลังจากที่ เจลลี่ บีนรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ในระหว่างที่เวอเรียนกำลังไปหยิบกระเป๋าของเจลลี่ บีน และกำลังจะไปส่ง เจลลี่ บีนไปโรงเรียนอนุบาลของเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกปวดท้องอย่างรุนแรง

"อ่า…"

เวอเรียนจับหน้าท้องของเธอด้วยมือของเธอ ในขณะที่เธอเดินโซเซกลับไปนั่งบนเก้าอี้ ดูท่าทางซีดเซียว เจลลี่ บีนถามอย่างลนลานว่า “มอนตี้! เกิดอะไรขึ้น?! มอนตี้ คุณจะคลอดลูกเหรอ?”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เวอเรียนบอก เจลลี่ บีนด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายกว่า “เจลลี่ บีน หนูรีบไปเรียกมาดามลีอาห์เร็วเข้า!”

เจลลี่ บีนรีบวิ่งไปที่สนามหน้าบ้านทันที พร้อมร้องเรียกมาดามลีอาห์ “มาดามลีอาห์! ลุงลูอิส! มอนตี้ปวดท้อง!”

ทั้งมาดามลีอาห์ และลุงลูอิสรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน และพาเวอเรียนเข้าไปในรถ เจลลี่ บีนเดินตามพวกเขาไป

ในขณะที่ลุงลูอิสกำลังขับรถไปโรงพยาบาล มาดามลีอาห์ก็โทรหาฮีลตันด้วยโทรศัพท์ของเวอเรียน

เจลลี่ บีนดูแลเวอเรียนราวกับผู้ดูแลที่เป็นห่วงเป็นใย ในขณะที่เธอพูดว่า “มอนตี้ ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”

“ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องห่วง”

เจลลี่ บีนขมวดคิ้วในขณะที่เธอพูดว่า “มอนตี้ ไม่ต้องห่วง พ่อกับหนูจะอยู่เคียงข้างคุณ”

เวอเรียนรู้สึกดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจากความเจ็บปวดอย่างมากในตอนแรกในท้องของเธอ หลังจากที่ เจลลี่ บีนพูดปลอบเธอ เธอบีบมือเล็ก ๆ ของคนพาลตัวน้อยแล้วพูดว่า “หนูปากหวานอะไรขนาดนี้ เจลลี่ บีน”

หลังจากสายเชื่อมต่อ มาดามลีอาห์ก็ยื่นโทรศัพท์ให้เวอเรียน

เสียงของฮีลตันฟังดูตื่นตระหนกที่ปลายอีกด้านของสายในขณะที่เขาพูดว่า “คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง? คุณถึงที่โรงพยาบาลหรือยัง?”

“ยัง แต่ตอนนี้เราใกล้มากแล้ว ไม่ต้องห่วง ก่อนหน้านี้ฉันปวดท้องอย่างรุนแรง แต่ตอนนี้หายแล้ว ตอนนี้ไม่น่าจะมีปัญหาร้ายแรงอะไรแล้ว ใช่ไหม?”

“ผมจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้”