เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 542

เมื่อเซรีนตื่นขึ้นมา เธอพบว่าชายที่อยู่ข้างตัวเธอได้หายไป

ขณะที่เธอกำลังลุกขึ้นและมองหาเขา วิลสันก็กลับมาแล้วพร้อมด้วยโทรศัพท์มือถือที่กำอยู่ในมือ

เซรีนสงบสติอารมณ์ลงและถาม “คุณออกไปเดินเตร่ที่ไหนมากคะ? ทำไมคุณไม่ปลุกฉัน?”

“ผมปลุกคุณไม่ได้หรอก ในเมื่อคุณกำลังหลับปุ๋ยอยู่”

เซรีนชำเลืองมองนาฬิกาจากโทรศัพท์ขณะที่เธอถาม “ตอนนี้ดึกแล้ว คุณหิวแล้วใช่ไหมคะ? หมอบอกว่าคืนนี้คุณสามารถกินพวกอาหารอ่อนได้ ฉันจะไปซื้อโจ๊กมาให้คุณสักหน่อย”

ในตอนที่เธอกำลังจะออกไปข้อมือของเธอก็ถูกวิลสันคว้าเอาไว้ ในขณะเดียวกันเขาก็จ้องมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนพลางพูดว่า “ตอนนี้ดึกแล้ว คุณจะไปหาโจ๊กจากที่ไหน? แค่สั่งจากข้างนอกมาก็พอ”

“แต่ข้างนอกอาจจะไม่สะอาด…”

“ผมมีเบอร์ของร้านส่วนตัวอยู่ พวกเขาสามารถส่งมันมาที่นี่ได้เลย”

ขณะที่เซรีนกำลังช่วยเขาให้กลับไปนอนบนเตียง เธอพูด “ถ้างั้นสั่งมาสักสองชุดนะคะ เพราะตอนนี้ฉันก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”

“ได้สิ”

ในที่สุดโจ๊กก็มาถึง พวกเขาพร้อมด้วยเกี๊ยวที่มาด้วยกัน เพราะว่าวิลสันไม่สามารถกินมันได้เขาจึงสั่งเกี๊ยวพวกนั้นมาให้เซรีน

เซรีนดูมีความสุขมาก ขณะที่เธอพูด “ฮะเก๋าร้านนี้ดีมาก คุณพาฉันไปที่นั่น หลังจากที่คุณออกจากโรงพยาบาลได้ไหมคะ?”

จู่ ๆ วิลสันก็เงียบลง ขณะที่จ้องมองไปที่ใบหน้าที่สวยงามของเธออย่างอ่อนโยน

เนื่องจากเซรีนไม่ได้รับคำตอบจากเขา เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาและถาม “เกิดอะไรขึ้น? โจ๊กจืดเกินไปเหรอคะ? คุณอยากให้เติมน้ำตาลลงไปในนั้นไหม?”

วิลสันส่ายหัวก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “พรุ่งนี้ตอนเช้าคุณกลับบ้านได้เลยนะ”

“โอ้ ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันได้บอกกับที่โรงพยาบาลไว้แล้วว่าจะลาสักสองสามวัน คุณไม่ต้องห่วง คุณจะไม่มีผลต่อตารางเวลางานของฉันเลย”

“สิ่งที่ผมต้องการจะพูดคือ คุณไม่ต้องมาดูแลผมอีกแล้ว”

เซรีนงุนงง ขณะที่เธอมองไปยังเขาก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณต้องการใครสักคนตอนนี้เพื่อดูแลอย่างแน่นอน อีกทั้งคุณไม่ได้พูดเองเหรอคะว่า คุณไม่มีครอบครัว? ในฐานะที่เป็นแฟนของคุณ ฉันก็ควรที่จะดูแลคุณตอนที่คุณป่วย และนอกจากนั้นคุณก็คงทำแบบนั้นเหมือนกันเมื่อฉันป่วย ดังนั้นทำไมคุณถึงต้องการให้ฉันไป? ฉันรู้สึกสบายใจที่จะอยู่ดูแลคุณที่นี่มากกว่าทำงานที่โรงพยาบาล ยิ่งไปกว่านั้นคือ ฉันไม่เหนื่อยด้วย”

“แล้วจะเป็นยังไงถ้าตอนนี้คุณไม่ใช่แฟนของผมอีกแล้ว? แบบนั้นคุณจะได้ไม่ต้องดูแลผมอีกต่อไป”

เซรีนรู้สึกตกตะลึง ขณะที่เธอกำลังถือตะเกียบไว้ในมือ รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อขณะที่เธอกล่าว “วิลสัน จาร์เร็ต คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่คิดว่าคุณเป็นภาระเลยระหว่างที่ฉันดูแลคุณ และฉันกังวลว่าเมื่อไหร่ที่คุณป่วย ฉัน…”

“เราเลิกกันเถอะ เซรีน”

ตะเกียบร่วงจากมือของเซรีนลงสู่พื้น

เธอถามด้วยรอยยิ้ม “วิลสัน… วิลสัน จาร์เร็ต คุณกำลังพูดเล่นอะไรอยู่?”

วิลสันจ้องไปที่เธอด้วยดวงตาสีเข้มของเขาอย่างจริงจัง ก่อนจะพูดอย่างชัดเจน “ผมไม่ได้พูดเล่น ผมจริงจัง”

“เป็นเพราะว่าพ่อแม่ของฉันคอยขวางเราอยู่ตลอด เพราะงั้นคุณเลย…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ วิลสันก็ขัดเธอด้วยการพูดขึ้นว่า “มันไม่ได้เกี่ยวกับพ่อแม่ของคุณเลย”

น้ำตาของเซรีนเริ่มร่วงหล่นขณะที่เธอถามด้วยน้ำเสียงสับสน “ถ้าอย่างนั้น เพราะอะไรคะ?”

“จู่ ๆ ผมก็คิดขึ้นมาได้ว่า ผมไม่ได้รักคุณมากขนาดนั้น”

เซรีนรู้สึกไร้หนทาง ในตอนนั้นจู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืน และถามเขาขณะสะอึกสะอื้น “... คุณหมายความว่ายังไง จู่ ๆ ก็คิดขึ้นมาได้? หลังจากผ่านมาเนิ่นนาน คุณก็คิดขึ้นมาได้ว่าคุณไม่ได้รักฉันมากขนาดนั้น? วิลสัน จาร์เร็ต นี่หมายความว่ายังไง?”

วิลสันลดสายตามืดมนของเขาลงเล็กน้อย หลังจากผ่านไปนานพอควร ขณะที่มองเขากอดอก เขาก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “ผมเบื่อแล้ว นี่เป็นเหตุผลที่ดีพอสำหรับคุณไหม?”

เซรีนพูดไม่ออก

ทุกตารางนิ้วบนร่างกายของเซรีนชา และเธอไม่แน่ใจว่ามันเกิดจากความโกรธหรือเป็นผลมาจากความเศร้าขนาดมหึมา อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถทำให้ตัวเองสงบลงได้อีกแล้ว

เธอหายใจเข้าลึกจากนั้นจึงถาม “นั่นหมายความว่าคุณไม่เคยจริงจังกับฉันตั้งแต่เริ่ม?”

วิลสันเงยหน้าขึ้นก่อนจะถามเธออย่างเรียบง่าย “คุณคิดว่าพวกเรามีความเป็นไปได้ที่จะแต่งงานกันมากแค่ไหน ในเมื่อพวกเราทั้งคู่มาจากคนละชนชั้นทางสังคมที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง?”

เซรีนรู้สึกเจ็บยิ่งขึ้นไปอีกด้วยคำถามของเขา สิ่งที่วิลสันพูดฟังแล้วเจ็บปวดมาก มันเจ็บยิ่งกว่าความเพิกเฉยอย่างเย็นชาที่เขามีต่อเธอ

เซรีนค่อย ๆ กำหมัดของเธอ ขณะที่สองแขนห้อยอยู่ข้างตัว เธอกล่าว “ถึงอย่างนั้นคุณก็หย่ากับรูบี้เพื่อฉัน”

“การแต่งงานระหว่างผมและรูบี้ไม่เคยจริงจังตั้งแต่แรก ผมไม่ได้ตัดสินใจหย่ากับเธอหลังจากที่เจอกับคุณ การปรากฏตัวของคุณทำให้ผมมีข้อแก้ตัว และอ้างเหตุผลที่ผมต้องการหย่ากับเธอ”

เวอเรียนถามว่า “ดร.จาร์เร็ตเป็นยังไงบ้าง? เธอได้กินอะไรบ้างหรือยัง เพราะเธอดูแลเขาอยู่คนเดียวที่โรงพยาบาล?”

เซรีนตอบด้วยข้อความง่าย ๆ “ฉันจะไม่ดูแลเขาที่โรงพยาบาลอีกแล้ว”

“ห้ะ?” เวอเรียนไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เวอเรียนจะสื่อ

ไม่นานนัก เซรีนก็ส่งข้อความถัดมา “เวอเรียน ครั้งหน้าเธอช่วยหยุดพูดถึงผู้ชายคนนั้นกับฉันได้ไหม?”

เวอเรียนยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ขณะที่เธอกล่าว “เธอทะเลาะกับ ดร.จาร์เร็ตเหรอ?”

“ไม่ ฉันเลิกกับเขาแล้ว”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เธอโทรหาเซรีนทันทีในสองสามวินาทีถัดมา

เซรีนลังเลอยู่สองสามวินาที เธอรู้สึกว่าถ้าเธอไม่เผชิญหน้ากับมันในตอนนี้ เธอจะยังเจอมันอีกในอนาคต ดังนั้นไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เธอแค่ดึงผ้าพันแผลออกเลยก็น่าจะดีกว่า

เวอเรียนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงในตอนที่เธอรับสาย “ไม่ใช่ว่าเมื่อวานเธอกับ ดร.จาร์เร็ตยังดี ๆ กันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? เธอไม่ได้บอกฉันเหรอว่าเขาขอเธอแต่งงาน? แล้วพวกเธอเลิกกันหลังจากนั้นในทันทีได้ยังไง? มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันทำนองนั้นหรือเปล่า?”

“ไม่มีความเข้าใจผิดอะไรทั้งนั้นแหละ เขาบอกว่าฉันอยู่ในชนชั้นทางสังคมที่แตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง และเขาแค่เล่น ๆ กับฉันเท่านั้น”

เวอเรียนเลิกคิ้วและพูด “... เชนเนอร์ที่สอง?”

เซรีนต่อว่า “เธอพูดถูก วิลสันไม่ต่างจากเชนเนอร์เลยสักนิด เขาคือเชนเนอร์ที่สอง ให้ตายสิ เขาแย่ยิ่งกว่าเชนเนอร์อีก”

เวอเรียนอธิบายให้เธอฟังและพูดว่า “แต่ ดร.จาร์เร็ตดูจะไม่ใช่คนแบบนั้นเลยนะ…”

เซรีนเริ่มร้องไห้ด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจมาก “เขาเป็น”

“เอาล่ะ โอเคตอนนี้ เธอหยุดร้องไห้ก่อน เธออยู่ไหน? ฉันเป็นห่วงเธอ”

“ฉันอยู่บ้าน เวอเรียน เธอมาหาแล้วอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?”

ขณะที่เวอเรียนปลอบเธอก็กำลังพร้อมที่จะออกไปแล้ว เวอเรียนพูด “ให้เวลาฉันครึ่งชั่วโมง โอเคไหม? เธออย่าพึ่งไปไหนนะ ถึงแม้จะไม่มีวิลสัน เธอก็ยังคงหาผู้ชายที่ดีกว่านี้ได้”