เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 55

เวอเรียน รีบตอบโดยไม่รู้ตัว "ไม่พอ..."

สิบนาทีไม่เพียงพอที่จะอาบน้ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้เห็นแผนการของเขา มันทำให้เธอรู้สึกว่าสิบนาทีนั้นน้อยเกินไปสำหรับเธอ เธอต้องการขังตัวเองในห้องน้ำอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงและจะไม่ออกมาหากเขาไม่ออกไปจากบ้าน

เธอคิดหาวิธีต่าง ๆ เพื่อจัดการกับเขา ดวงตาของเขานั้นกลับเป็นประกายและมีเสน่ห์ราวกับว่ามีดวงดาวมากมายส่องประกายอยู่ในดวงตาของเขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ฉันไม่มีความอดทนมากนัก เธอควรจะรีบดีกว่านะ"

สถานการณ์ต่าง ๆ วิ่งเข้ามาในความคิดของเธอในทันที่ เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด

อันที่จริงเขามีจิตใจที่สกปรก เธอมั่นใจมากขึ้นว่าเขาต้องการทำสิ่งนั้น!

เขาต่างจาก เจนเซ่น ได้อย่างไร?

เขาหล่อกว่า รวย และน่าเกรงขามกว่าเจนเซ่น… นอกจากนั้นเขาก็เหมือนกับ เจนเซ่น พวกเขาล้วนเป็นสัตว์ตัวผู้ทั้งหมด!

เธอคว้าเสื้อผ้าแล้วรีบเข้าไปในห้องน้ำ เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นเธอหนีไป ‘เธอคิดว่าฉันคงอยากจะทำอะไรกับเธอจริง ๆ นะเหรอ?’

‘แม้ว่าฉันอยากจะทำอะไรกับเธอ แต่สำหรับคืนนี้ก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้’

เวอเรียนหลบอยู่ในห้องน้ำนานกว่าครึ่งชั่วโมง เธอเกือบจะขาดอากาศหายใจในห้องน้ำหลังจากอาบน้ำมานานกว่าครึ่งชั่วโมงท่ามกลางความร้อนในช่วงฤดูร้อน

เธอสะดุ้งเมื่อเขาที่อยู่นอกห้องน้ำเคาะประตู มันทำให้เธอตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

‘ฮีลตันพยายามจะบุกเข้ามาหรือเปล่านะ?’

ในตอนที่เธอกำลังจมอยู่ในจินตนาการของเธอ ชายที่อยู่นอกประตูก็พูดด้วยเสียงน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เย็นชาแต่ชัดเจนว่า “ถ้าเธอยังไม่ออกมาข้างนอกในตอนนี้ พวกเราจะพลาดอาหารมื้อค่ำของ ตระกูลฟัดด์”

ด้วยความตกตะลึงเธอรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที เขาต้องการให้เธออาบน้ำเร็ว ๆ เพราะเขาต้องการพาเธอกลับไปทานอาหารมื้อค่ำกับ ตระกูลฟัดด์ ใช่ไหม?

เธอสวมใส่เสื้อผ้าแล้วออกมาจากห้องน้ำ เมื่อมองไปที่เขาที่จ้อมองเธออย่างมีความนัย เธอก็ก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ ด้วยความรู้สึกผิด รอยยิ้มปรากฏขึ้นในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา “นี่คุณกำลังหวังอะไรอยู่ล่ะ?”

“เปล่าไม่มีอะไร... เราจะกลับไปทานอาหารมื้อค่ำที่ตระกูลฟัดด์ ไม่ใช่หรือ? รีบไปกันเถอะ!"

เธอกำลังจะเดินออกไป แต่เขาที่อยู่ด้านหลังเธอคว้าข้อมือเธอไว้ และดึงเธอกลับมา เขาผลักเธอชิดกำแพงขณะที่ทั้งคู่ใกล้ชิดกันจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน “เธอจงใจพาฉันมาห้องน้ำในห้องของเธอ แน่ใจนะว่าไม่ได้หวังอะไรอยู่?”

เธอเหงื่อแตก ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ ขณะที่เธออธิบายว่า “ฉันไม่ได้ขอให้คุณอาบน้ำในห้องของฉัน ด้วยความตั้งใจซะหน่อย! เป็นเพราะฝักบัวในห้องอื่นมันเสีย ...”

ทันใดนั้นเสียงของเขาตัดบทพูดของเธอ “อย่าบอกนะว่าอุปกรณ์อาบน้ำในห้องอื่นเสียหมด และมีเพียงห้องเดียวที่เหลืออยู่คือห้องของคุณเท่านั้นที่ใช้งานได้”

เธอมองเขาอย่างแห้ง ๆ มุมปากของเธอกระตุก “คุณรู้ก็ดี”

เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องจริง ทำไมเธอถึงไม่มั่นใจล่ะ?

เขาใบหน้าอันหล่อเหลาลงและกดริมฝีปากบางของเขาเข้ากับริมฝีปากอันอ่อนโยนของเธอ เขาพึมพำเบา ๆ “เมื่อพูดถึงเรื่องอย่างว่า ดูเหมือนผู้หญิงจะรีบร้อนมากเกินไปหากพวกเขาฝ่ายเริ่ม แต่ฉันชอบทำอะไรช้า ๆ มากกว่านะ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น เห็นได้ชัดว่าเขากลั้นแกล้งเธอ!

เวอเรียน กำลังจะผลักเขาออกไป แต่เขาได้ผละออกไปจากเธอเสียก่อน ด้วยการลวงมือข้างหนึ่งในกระเป๋าของเขา เขาเดินออกจากห้องนอนด้วยท่าทางไร้กังวล เธอได้แต่กำหมัดแน่น และตามหลังเขาด้วยความรู้สึกมึนงง และสับสนในหัว

…

ณ คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ จอห์น ฟัดด์ เพิ่งกลับมาจากการเดินทางของเขา เจลลี่ บีน และ เซย์น นั่งบนตักขวาและซ้ายของปู่ตามลำดับ

เมื่ออุ้มเจ้าตัวดีทั้งสองนายเฒ่าถามอย่างอ่อนโยนว่า “ทั้งสองคิดถึงคุณปู่หรือเปล่าเนี่ย?”

“คุณพ่อคะ ถึงแม้ว่า เวอเรียน จะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเรา แต่เธอก็สร้างความสูญเสียครั้งใหญ่ให้กับ ฟัดด์ กรุ๊ป ฉันคิดว่าจะเป็นการดีที่สุดที่จะไล่เธอออกไปเพื่อเป็นการเตือน คุณพ่อไม่คิดอย่างนั้นเหรอคะ?”

จอห์น ยังคงเดือดดาล เขาพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “ถ้าเราไม่ไล่เธอตอนนี้เราจะรอจนถึงปีหน้าเลยไหมล่ะ? ช่างเป็นอะไรที่บัดซบจริง ๆ !”

ในขณะที่นายใหญ่ยังคงหัวเสียอยู่นั้น เสียงเครื่องยนต์ของรถดังก้องมาจากสนามด้านหน้า

แนนซี่ เงยหน้าขึ้นมองและเห็น ฮีลตัน กลับมาพร้อมกับ เวอเรียน เขาไปที่บ้าน ตระกูลมอนท์ เพื่อรับหล่อนกับมาเชียหรอ

เวอเรียน เดินตาม ฮีลตัน เข้าไปในบ้านทันใดนั้นเธอรู้สึกถึงความตึงเครียดในบ้าน

“คุณพ่อกลับมาได้อย่างไร?”

จอห์น เหลือบไปมองที่ ฮีลตัน “ทำไมฉันถึงจะกลับมาไม่ได้ล่ะ?”

เวอเรียน ที่เดินตาม ฮีลตัน และเรียกเขาว่า ‘คุณพ่อ’ เธอพยายามทักทายเขา แต่ทันทีที่เธอพูดจบนายใหญ่ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเรียกฉันว่าคุณพ่อนะ ฉันรับไม่ได้ที่เธอเรียกฉันว่าพ่อ! เวอเรียน เธอกล้ามากนะ ที่เข้าไปทำงาน ฟัดด์ กรุ๊ป ไม่ทันไร เธอทำให้บริษัทขาดทุดสี่สิบห้าล้าน เธอเก่งมากจริง ๆ”

เวอเรียน ตกตะลึง เธอรู้ทันทีว่าใครเป็นใส่ร้ายเธอ!

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ มันคือ...”

ก่อนที่เธอจะอธิบายตัวเอง ฮีลตัน เม้มริมฝีปากบางของเขา และตัดบทเธอในทันที เขาพูดอย่างเย็นชา “คุณพ่อครับ ผมเป็นคนที่ดูแลสัญญานั้น ผมเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบ ผมจะชดใช้ให้ครบสี่สิบห้าล้าน แต่บรรดากรรมการจะต้องไม่รู้เรื่องนี้”

เวอเรียน มองเขาด้วยความประหลาดใจ เขารู้ว่าใครคือผู้กระทำผิดของเหตุการณ์นี้ แต่ทำไมเขาไม่ยอมให้เธออธิบายทุกอย่างให้กระจ่าง?

เขากลัวว่านายใหญ่จะต่อว่าแนนซี่ใช่ไหม?