เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 558
เซรีนสามารถกินได้เยอะ เพราะเธอมีความอยากอาหารที่ดีและน้ำตาลในเลือดกำลังต่ำ
วิลสันนำซาลาเปานึ่งสองอันให้เธอ แต่เซรีนก็ลูบท้องของเธออย่างเคอะเขินเล็กน้อยหลังจากที่เธอกินมันแล้ว "ฉันยังหิวอยู่เลย"
เขารู้ว่ามันจะเกิดขึ้น
วิลสันพยายามที่จะนำ 'ติ่มซำ' และข้าวต้มลูกเดือยมาให้เซรีนหลังจากที่เขาทานอาหารเช้าเสร็จ แต่ป้าโรงอาหารจับเขาไว้ และหยุดเขา
ป้าโรงอาหารที่ฐานมินสก์เป็นคนประหลาด เธอไม่กลัววิลสัน และเธอไม่ชอบให้มีอาหารเหลือทิ้ง
แม้ว่าจะเป็นนิสัยที่น่ายกย่อง แต่เธอก็ไม่ควรปล่อยให้คนอดอยาก
ป้าโรงอาหารมองวิลสันแปลก ๆ ขณะที่เธอถามว่า "ฉันคิดว่าคุณทานอาหารเช้าแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงห่ออาหารเยอะแยะนักล่ะ?"
วิลสันตอบเธออย่างตรงไปตรงมาว่า "นี่สำหรับแฟนของผม"
สายตาของป้าโรงอาหารยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ “คุณมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันไม่รู้ว่าคุณตกหลุมรักใคร รูบี้ไล่ตามคุณมาหลายปีแล้ว แต่คุณก็ไม่เคยชอบเธอเลย และเธอก็เป็นคนน่ารักคนหนึ่งด้วย แฟนคุณสวยกว่ารูบี้หรือเปล่า?"
วิลสันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และคิ้วที่ขมวดเล็กน้อยก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา
“แม้ว่าคุณจะมีแฟนแล้ว เธอสามารถกินอาหารที่คุณเอาไปให้เธอได้หมดหรือเปล่า? พวกผู้หญิงกินไม่เยอะ ฉันแน่ใจว่าอาหารจะต้องเสีย”
วิลสันยังคงพูดไม่ออก
เขาวางอาหารลงด้วยความคับข้องใจ แล้วหยิบซาลาเปาขึ้นมาสองอันแทน “งั้นถ้าผมเอาซาลาเปานึ่งไปสองอันจะได้ไหม?”
"ได้ เอาไป"
...
สุดท้าย วิลสันก็พาเซรีนไปที่โรงอาหาร
ป้าโรงอาหารมองเซรีนซึ่งยืนอยู่ข้างวิลสันด้วยความประหลาดใจ เซรีนเกาะแขนของวิลสัน ขณะที่เธอชี้ไปยังอาหารในตู้เย็นสำหรับตั้งโชว์
“อาเร็ต นี่แฟนคุณจริง ๆ เหรอ?”
เซรีนรู้สึกเขินอาย เธอเป็นจุดสนใจอีกครั้ง เธอจับแขนของวิลสันไว้แน่น และเธอก็เงยหน้าขึ้นมองด้านข้างใบหน้าของเขา
วิลสันพยักหน้าอย่างสงบ เขายอมรับความสัมพันธ์ของพวกเขากับคนนอก
วิลสันโอบไหล่ของเซรีนแล้วพูดกับป้าโรงอาหารว่า "โดยหลักการแล้ว เธอเป็นคู่หมั้นของผม"
เซรีนหน้าแดง แต่เธอไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มหลังดวงตาที่วาววับของเธอได้
ป้าโรงอาหารพึมพำ “แต่รูบี้สวยกว่านะ”
เซรีนพูดไม่ออก
คำพูดนั้นกระแทกใจเธออย่างแรง!
ขณะที่วิลสันรับจานอาหารของเซรีนจากป้าโรงอาหาร เธออุทานว่า "เธอกินเยอะ แต่ก็ยังผอมมาก ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงแบบเธอที่แม้ว่าเธอจะกินเยอะเท่าไหร่น้ำหนักก็ไม่ขึ้นเลย"
เซรีนหมดคำพูดอีกครั้ง
วิลสันพาเซรีนไปที่โต๊ะ เซรีนแก้มป่องขณะที่เธอกินอาหารเช้า
จู่ ๆ เซรีนก็พูดขึ้นระหว่างมื้ออาหารของเธอ “ฉันอิ่มแล้ว ไปกันเถอะ”
วิลสันมองดูอาหารที่เหลือในจานของเธอ “คุณอิ่มแล้วจริงเหรอ? ปกติคุณกินเยอะกว่านั้น”
เซรีนพูดว่า "แล้วคุณคิดมากรึเปล่า? ว่าดูแลฉันยากเพราะฉันกินเยอะ?"
วิลสันหัวเราะ เมื่อเขาเห็นสีหน้าไม่พอใจของหญิงสาว “ผมไม่เคยคิดแบบนั้น ผมรักผู้หญิงที่กินได้เยอะ”
เซรีนยิ้ม ดวงตาของเธอเหมือนพระจันทร์เสี้ยวขนาดเล็ก "จริงเหรอคะ?"
วิลสันลูบหัวเธออย่างทะนุถนอมในขณะที่เขาพูดอย่างรักใคร่ว่า "กินอาหารให้หมด จะไม่มีใครพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่คุณกินเยอะ"
เซรีนฟังวิลสันราวกับลูกแมวที่เชื่อฟัง และกลืนข้าวต้มลูกเดือยในชามของเขา
หลังจากที่เธอกินเสร็จ วิลสันก็ชี้ไปที่เมล็ดข้าวที่มุมปากของเธอเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้เธอเช็ดมันออก อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถเห็นใบหน้าของเธอได้โดยที่ไม่มีกระจก เธอพยายามเช็ดมันออกแต่ไม่สำเร็จ เธอหาเมล็ดข้าวไม่เจอ
วิลสันเอื้อมมือออกไปหาเธอ และเช็ดเมล็ดพืชที่มุมปากของเธอด้วยปลายนิ้วของเขาอย่างเบามือ
พวกเขาดูสนิทสนมกันมาก วิลสันดูรักเธอมาก
คนที่ผ่านไปมาจะหยุดเท้าของพวกเขาลง และจ้องมองพวกเขาช่วงสั้น ๆ
โจนและรูบี้อยู่ที่โรงอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้าด้วยเช่นกัน โจนสะกิดเพื่อนของเธอ "ดูนั่นสิ"
รูบี้เตะผู้ชายที่นินทาเธอ “ดูเหมือนนายจะมีเวลาว่างอยู่ในมือเยอะนะ ไปที่ลานและขอ 400 รอบ!”
“นั่นมันเยอะเกินไปนะ! คุณสามารถฆ่าคนได้ด้วย 400 รอบเลยน่ะ!”
“เอาละ ตอนนี้นายก็รู้แล้วว่าไม่พูดลับหลังเธอดีกว่า นายน่าจะรู้นะว่าเธอเป็นผู้หญิงใจแข็ง”
ผู้ชายคนนั้นตกใจจนเป็นใบ้
…
พลบค่ำมาถึง และวิลสันก็พาเซรีนไปดูรอบ ๆ สถานที่หลังอาหารเย็น
สถานที่นั้นค่อนข้างรกร้าง ไม่มีทิวทัศน์ที่สวยงามเลย
เซรีนครุ่นคิดคำถามมาตลอดหนึ่งวันเต็ม และเธอก็ตัดสินใจถามเขา “วิลสัน คุณอยากให้ฉันอยู่ที่นี่กับคุณไหมคะ?”
วิลสันลดสายตาลงมองที่เธอในขณะที่เขาพูดอย่างแผ่วเบาว่า "ผมก็ชอบอย่างนั้น แต่คุณไม่สามารถอยู่ที่นี่และรอผมได้ตลอดเวลา ยิ่งไปกว่านั้นคุณจะปลอดภัยมากกว่าในนอร์ท ซิตี้ "
“แล้วคุณตัดสินใจหรือยังว่าจะส่งฉันกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ เมื่อไหร่?”
"เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"
เซรีนตกใจมาก ความโศกเศร้าเข้าเกาะกุมจิตใจของเธอเมื่อคิดถึงการจากลา "เมื่อไหร่คะ?"
“พรุ่งนี้ โอเคไหม?”
“แต่ฉันอยากอยู่กับคุณที่นี่อีกสักสองสามวัน”
เธอไม่ต้องการอยู่ห่างจากเขา หลังจากที่พวกเขาเพิ่งกลับมาอยู่ด้วยกัน
วิลสันดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “ผมจะจัดการปัญหาที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หลังจากนั้นผมจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ ตกลงไหม?”
"เมื่อไหร่?"
“ที่รัก…” วิลสันไม่สามารถให้คำตอบที่แม่นยำกับเธอได้
เซรีนกัดริมฝีปากของเธอ “ก็ได้ค่ะ ฉันจะไม่บังคับเอาคำตอบจากคุณ แต่สัญญากับฉันว่าคุณจะดูแลตัวเองให้ดี”
"ผมจะดูแลตัวเองให้ดี"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน