เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 562

เวอเรียนมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วพูดเสียงแหบ "ที่รัก...ฉันอยากดื่มน้ำน้ำตาลทรายแดง"

ผ่านไปสักพัก เมื่อเธอแอบมองจากใต้ผ่าห่ม ฮีลตันก็ไม่อยู่แล้ว

ฮีลตันกลับมาพร้อมกับน้ำน้ำตาลทรายแดงที่เธอขอ เขายังเอายามาให้เธอด้วย

ชายหนุ่มแกะแผ่นพลาสติกออก แล้วส่งยาให้เธอ เวอเรียนรับยามาแล้วจุ่มลงไปในน้ำน้ำตาลทรายแดง

เธอรู้สึกดีขึ้นมาก หลังจากที่ยาออกฤทธิ์แล้ว

เธอรู้สึกหนาว จึงเข้าไปกอดแขนของเขา

ฮีลตันลูบหน้าท้องของเธอแล้วกระซิบ "คุณมีประจำเดือนเหรอ?"

"คุณรู้ได้ยังไง?"

"ผมจำวันได้"

เวอเรียนมองสามีสุดหล่อของเธอแล้วยิ้ม "ฮีลตัน คุณเป็นสามีที่เอาใจใส่ฉันจริง ๆ"

"อย่าคิดว่าคุณชมผมแล้ว จะไม่ต้องได้เขียนคำขอโทษ 2,000 คำเลยนะ"

เวอเรียนทำหน้าผิดหวังทันที "หา? นี่ฉันต้องเขียนจริง ๆ เหรอ?"

"คุณจะไม่จำหรอก ถ้าไม่โดนลงโทษ"

แล้วความอิจฉาก็ได้ครอบงำเวอเรียน "แล้วทำไม เจลลี่ บีน ได้เขียนคำขอโทษแค่ 50 คำเองล่ะ ในเมื่อถูกจับได้ว่ากินไก่ทอด? แต่ฉันต้องเขียนคำขอโทษ 2,000 คำ เพราะแค่กินหม้อไฟเนี่ยนะ? คุณนี่มันลำเอียงชัด ๆ! คุณบอกว่าจะรักฉันไปทั้งชีวิต แต่ฉันคิดว่ามันก็เป็นแค่คำโกหก!"

"แล้ว เจลลี่ บีนปวดท้องเหมือนคุณ หลังจากที่กินไก่ทอดหรือเปล่าล่ะ?"

เวอเรียนเงียบ

"แล้วอีกอย่าง เจลลี่ บีนก็เพิ่งจะหัดเขียนหนังสือ 50 คำก็เยอะไปสำหรับลูกแล้ว"

เวอเรียนยังคงเงียบ

ดูเหมือนว่าเธอจะผิด

ในตอนเที่ยงคืน เวอเรียนนอนหลับไม่ค่อยสนิท ฮีลตันจูบเธอและพูดกับเธอเสียงแหบ

"บอกผมนะ ถ้ายังปวดท้องอยู่ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล"

เวอเรียนพึมพำ "ไม่ปวดแล้ว...นอนเถอะ"

เขากอดเธอแน่นขึ้น

เซรีนได้ยินเสียงเคาะประตูตอนเที่ยงคืน ในขณะที่เธอกำลังหลับอยู่

เธอไม่ได้หลับลึก เพราะตอนเย็นเธอกินมาเยอะมาก เธอเดินสะดุดเท้าตอนที่กำลังเดินไปเปิดประตู

"มันดึกแล้วนะ ใครน่ะ?"

เซรีนตาสว่าง เหตุการณ์ที่เธอถูกลักพาตัวนั้น ยังคงทำให้เธอกลัว เธอจึงตื่นตัวเต็มที่

เธอกำลังจะมองผ่านช่องมองตรงประตู แล้วเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย "ผมเอง"

เซรีนตกใจไปสักพัก เธอคิดอะไรไม่ออก แต่เธอก็เปิดประตูอย่างลังเล

แล้วเธอก็เห็นวิลสันยืนอยู่หน้าประตู

พวกเขาสบตากัน แล้วน้ำตาของเซรีนก็ไหลลงมา

เขากลับมาหาเธออย่างปลอดภัย

พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันเลย มาเป็นเวลาครึ่งเดือนแล้ว

เธอโผเข้าไปกอดเขาไว้แน่น

วิลสันไม่ได้พูดอะไร การกอดเธอนั้นสำคัญกว่าคำพูดใด

วิลสันอุ้มเธอขึ้นมาเหมือนลูกจิงโจ้ เขาเข้าไปในบ้านแล้วใช้เท้าปิดประตู

เซรีนกอดคอเขา เธอจ้องเขาด้วยสายตาที่ดึงดูด "ใช่คุณจริง ๆ หรือเปล่า? ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?"

เธอหยิกใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

เขาจ้องเธอด้วยดวงตาที่คมเข้ม แล้วร้องออกมา "มันเจ็บนะ"

เซรีนคิดว่าคงต้องใช้เวลาสักพัก กว่าเขาจะหลับ เธอจึงถามเขา "วิลสัน ฉันอยากถามอะไรคุณหน่อย เกี่ยวกับคู่หมั้นของเชนเนอร์ เธอเป็นญาติของคุณเหรอ?"

มีแต่เสียงลมหายใจดังอยู่ในห้อง

เธอหันหน้ามามองชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างเธอ เขาหลับตาและหลับไปแล้ว

เธอลากนิ้วมือไปบนหน้าผาก จมูก และริมฝีปาก...

สุดท้าย ความปรารถนาก็อยู่เหนือการควบคุม

เธอกำลังคบอยู่กับเขา แต่ก็ไม่มีใครที่จะจริงจัง

บางทีความสัมพันธ์นี้ อาจจะนำพาไปสู่นรก

เซรีนกอดชายหนุ่ม แล้วซบลงบนหน้าอกของเขาเธอจูบริมฝีปากของชายหนุ่ม แล้วหัวเราะคิกคักเหมือนแมวที่ได้กินนกขมิ้น แล้วเธอก็พิงศีรษะกับลำคอของเขา เธอหลับตาแล้วหลับไป

ตอนบ่ายในวันถัดมา

เซรีนตื่นขึ้นมาในตอนบ่าย เพราะเมื่อคืนนี้เธอนอนดึก

เธอลุกขึ้นมาแล้วตาปรือ มันเป็นวันธรรมดา แต่เธอก็นั่งอยู่บนเตียงสักพัก แล้วนึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ทันใดนั้น เธอก็เห็นนาฬิกาของชายหนุ่ม วางอยู่บนชั้นวางของข้างเตียง

'ใช่แล้ว เมื่อคืนนี้วิลสันเพิ่งกลับมานี่!'

เหมือนจะรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องจริง เธอรีบลุกออกจากเตียง แล้วไปตามหาเขาในบ้าน

แล้วเธอก็เจอเขาอยู่ในห้องครัว เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีกากี ดูเหมือนเขากำลังทำอาหารอยู่บนเตา

เป็นครั้งแรกที่เซรีนเห็นวิลสันทำตัวเหมือนพ่อบ้าน

เธอเดินเข้าไปกอดเขาจากข้างหลัง แล้วยื่นคอออกมา "ฉันคิดว่าคุณหายไปอีกแล้ว"

"ผมจะหายไปทันทีได้ยังไง?"

"เฮลิคอปเตอร์อาจจะพาตัวคุณไปเมื่อไหร่ก็ได้ ฉันต้องจับตาดูคุณไว้"