เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 57

เจลลี่ บีน จับมือ เวอเรียน แล้วเดินไปจับมือใหญ่ของ ฮีลตัน ด้วยความซุกซนเธอ เธอจึงเอามือทั้งสองคนวางทับเข้ากัน เธอทำตาโต และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เราสามคนต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะคะ!”

หูของ เวอเรียน เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอไม่กล้ามองไปที่ ฮีลตัน เลย เจลลี่ บีน จ้องมองไปที่รอยกัดที่มือของ ฮีลตัน อย่างสงสัย คิ้วน้อย ๆ ของเธอขมวดมุ่นเข้าหากัน และถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณพ่อคะ มือของคุณพ่อเป็นอะไรเหรอคะ? คุณพ่อโดนแมวจรจัดกัดอีกแล้วเหรอคะ?”

เวอเรียน มองตามที่เจ้าตัวน้อยพูด และเห็นว่าเป็นเธอเองที่เป็นคนที่ทำให้เกิดรอยนั้นที่มือของเขา

ฮีลตัน กำลังพูดกับ เจลลี่ บีน แต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่ เวอเรียน “แมวจรจัดตัวนี้ดุร้ายมาก มันทำให้พ่อโกรธและทำให้พ่อรู้สึกแย่ พ่อแค่จะจับมันเพียงเบา ๆเท่านั้นเอง”

ริมฝีปากของเวอเรียนกระตุก นี่เขาหมายถึงเธอใช่ไหม?

เป็นเพราะเขามี ‘เจตนาร้าย’ ก่อนต่างหาก!

เจลลี่ บีน กระพริบตาโต ๆ นั้นพร้อมพยักหน้าคางเล็ก ๆ ของเธอ “แมวจรจัดกัดคอคุณพ่อครั้งที่แล้ว และคราวนี้มันกัดมือคุณพ่อ คุณพ่อไม่ต้องเลี้ยงแมวแล้วคราวหน้าเลี้ยงสุนัขแทนดีไหมคะ?”

ฮีลตัน ก้มลงลูบศีรษะเจ้าตัวน้อย เขาพูดเชิงประชดประชันว่า “สุนัขเหรอ เป็นความคิดที่ดีนะลูก สุนัขสามารถรู้สึกถึงอารมณ์ของเจ้าได้ และมันก็ยังซื่อสัตย์ ต่างจากแมวตรงที่พวกมันเนรคุณ มันชอบจะหนีออกจากบ้านแม้ว่าเราจะดีกับมันก็ตาม อีกอย่างมันก็สามารถกัดเราได้อย่างง่ายดายอีกด้วยนะ”

เวอเรียน รู้สึกแปลก ๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด และเมื่อเธอเข้าใจความหมายในสิ่งที่เขากล่าวมาเมื่อครู่ ฮีลตัน ก็ได้จับมือของ เจลลี่ บีน แล้วพาไปทานอาหารเย็นที่ชั้นล่าง เวอเรียนเดินตาม

พวกเขาไป เธอเดินไปหาฮีลตัน และกระซิบให้เพียงทั้งคู่เท่านั้นที่ได้ยิน เธอโต้กลับด้วยเสียงต่ำ “ฉันไม่ใช่แมวหรือหมานะ เพราะฉันจะปฏิบัติกับพวกเขาอย่างดีถ้าพวกเขาดีกับฉัน”

ยกตัวอย่างเจลลี่ บีน เธอรู้สึกได้ว่าเจลลี่ บีน ชอบ และดูแลเธอด้วยความจริงใจ บางครั้งเธอก็สงสัยในตัวเอง และคิดได้ว่าถ้าตอนที่เธอ และเขาไม่ได้แสร้งทำเป็นสามีภรรยา เธอยังลังเลที่จะแยกทางกับ เจลลี่ บีนหรือไม่

…

นายใหญ่ได้พา เจลลี่ บีน และ เซย์น มาเล่นเกมหลังมื้อค่ำได้ผ่านไป ฮีลตันเองก็ต้องจัดการกับงานบางอย่างที่ยังทำไม่เสร็จ ดังนั้นจึงมีเพียงแค่เวอเรียน และ แนนซี่ เท่านั้นที่อยู่ในห้องนั่งเล่น

แนนซี่ นั่งอยู่บนโซฟาจิบชากุหลาบ ในขณะที่ดูรูปถ่ายที่เพิ่งพิมพ์ออกมาในวันนี้

เวอเรียน ไม่อยากเผชิญหน้ากับเธอ เมื่อเธอกำลังจะขึ้นไปชั้นบน แต่แนนซี่ก็เรียกเธอพร้อมกับรอยยิ้มอ่อน ๆ

“เวอเรียน วันนี้ ฮีลตัน และฉันเข้าร่วมกิจกรรมพ่อแม่ลูกของ เซย์น พวกเราถ่ายรูปกันเยอะมากเลยล่ะ เธออยากดูไหม?”

ดวงตาที่ฉ่ำวาวของเวอเรียนสั่นเทา "ฉันขอตัวดีกว่า เชิญพี่สะใภ้เก็บไว้ให้ตัวเองเถอะ ฉันไม่ชอบที่ต้องมานั่งปลอม ๆอย่างกับรูปถ่ายพวกนี้หรอกค่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของแนนซี่ดูแข็งกระด้างในทันที “เธอหมายถึงอะไร? เธอคิดว่าตัวเองจับหัวใจของ ฮีลตัน ได้อยู่หมัดแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ “ไม่ว่าฉันจะจับหัวใจของฮีลตันได้อยู่หมัดแล้วหรือไม่ มันก็ไม่สำคัญเพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้เราก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าพวกเธอแค่อ้างว่าเป็นสามีภรรยากันเท่านั้น! อีกไม่นานคุณพ่อจะต้องได้รู้ว่าพวกเธอไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน! ถึงเวลานั้นเธอจะถูกไล่ออกจากครอบครัวฟัดด์ในทันที”

เวอเรียน กำลังจะตอบโต้กลับแต่โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอดังขึ้นซะก่อน

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และสายเรียกเข้ามาก็คือ วาเนลล์ ชีน

เธอขมวดคิ้ว หันหลังเดินไปที่ระเบียง และรับสายทันที

“โทรมามีธุระอะไร?”

“ฮัลโหล พี่สาวทำไมตอนรับโทรศัพท์พี่ดูโกรธจังเลยล่ะ ที่ฉันโทรมาเพื่อที่จะเชิญพี่มาร่วมงานแต่งงานของฉัน และเจนเซ่นในวันพรุ่งนี้ พี่จะมารึเปล่า?”

เวอเรียน รู้สึกไม่อยากไป แต่เธอต้องการทำลายงานแต่งงานของพวกเขา และแก้แค้นพวกเขา!

“ได้เลยฉันจะไปร่วมงานแต่งงานของเธอ”

ทางด้านของ วาเนลล์ ยิ้มด้วยความพึงพอใจ “เอาล่ะ ฉันจะรอคุณนะพี่สาว”

ควีนน่าก็จะไปที่นั่นในงานแต่งงานในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน สองแม่ลูกคู่นี้ชอบโอ้อวด แน่นอนว่าพวกเขาจะเชิญญาติ และเพื่อน ๆ มามากมายเพื่อโอ้อวดอย่างเต็มที่ และในช่วงเวลาที่เหมาะสมเธอจะทำลายปาร์ตี้ และทำให้พวกเขาอับอาย!

...

“วันเกิดของ เจลลี่ บีน เหรอ?”

เมื่อฟังน้ำเสียงประหลาดใจของเธอ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ "มีปัญหาอะไรเหรอ?"

เธอไม่รู้เหรอว่าวันเกิดของ เจลลี่ บีน เป็นวันเดียวกับที่เธอให้กำเนิดเด็กที่เธออุ้มบุญเมื่อสามปีก่อน

เวอเรียนยิ้ม และส่ายหัว “ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่ามันแย่มากจริง ๆ แต่ฉันจะรีบกลับไปให้เร็วกว่านี้ ฉันน่าจะมาทันฉลองวันเกิดของ เจลลี่ บีน ได้แน่นอน”

ฮีลตัน ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่ได้นึงถึงเด็กที่อุ้มบุญคนนั้นจริงๆ เหรอ เธอถึงจำวันสำคัญเช่นนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ

“ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รบกวนคุณแล้วค่ะ คุณทำงานของคุณต่อได้เลยค่ะ ฉันจะออกไปก่อนนะ”

ฮีลตัน ยืนขึ้นและเรียกเธอให้หันกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เวอเรียน มอนท์”

เธอตกใจ "คะ?"

เธอไม่ชินกับการที่เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นนี้

ชายคนนั้นมองมาที่เธออย่างไม่พอใจ ดวงตาของเขาลึกราวกับเหว “ฉันมีเรื่องสำคัญจะต้องบอกเธอในคืนพรุ่งนี้”

“คุณ... บอกฉันตอนนี้เลยไม่ได้เหรอคะ?”

เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงบอกเธอตอนนี้ไม่ได้ ทำไมเขาต้องรอถึงคืนพรุ่งนี้จริงหรือ?

“เจลลี่ บีน และฉันจะรอเธอกลับมา”

น้ำเสียงของเขาดูเคร่งขรึมมาก แต่ก็ฟังดูอบอุ่น เวอเรียนไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีได้แต่หน้าแดง เธอเลิกคิ้ว และพูดว่า "ตกลงค่ะ"