เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 599

วิลสันรู้สึกว่าร่างกายของเขาเจ็บปวดมาก เมื่อเขาฟื้นขึ้นมา

บาดแผลที่หน้าอกและไหล่ของเขานั้นปวด ตอนที่เขาขยับ

รูบี้เปิดประตูเข้ามา และเธอเห็นว่าวิลสันฟื้นแล้ว "ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว ฉันคิดว่าคุณจะตายแล้วซะอีก" รูบี้เดินเข้ามาแล้วเปิดผ้าม่าน เมื่อวานนี้มีฝนตก อากาศจึงดูสดชื่นเป็นพิเศษ ท่ามกลางป่าและภูเขาแห่งนี้

ทิวทัศน์แห่งนี้ดีมาก ถ้าพวกเขาไม่ได้ต่อสู้กัน

วิลสันพยายามลุกขึ้นนั่ง "ที่นี่ที่ไหน?"

"คฤหาสน์ส่วนตัวของฉันเอง ที่นี่เป็นที่อยู่ที่ปลอดภัยชั่วคราว ผู้บัญชาการยังไม่รู้ ภูเขาทั้งหมดนี้เป็นของฉัน ฟังดูเป็นยังไงบ้าง? ฉันไม่ได้ทำงานโดยไม่ได้อะไรเลย ใช่ไหมล่ะ?"

วิลสันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังเธอพูดตลก เขามองเธอ "คุณทรยศองค์กรเพื่อผมเหรอ?"

"ใช่ คุณขยับได้แล้วเหรอ? ทำไมคุณไม่เลิกกับเซรีนแล้วมาอยู่กับฉันล่ะ? เราใจตรงกันนะ ถึงผู้บัญชาการจะส่งสายลับมาฆ่าเรา เราก็หนีเขาได้ถ้าเราร่วมมือกัน คุณคิดว่าไง?"

"รูบี้ นี่ไม่ใช่เวลามาเล่นตลกนะ คุณรู้ผลที่จะตามมาหรือเปล่า ถ้าหักหลังองค์กร?"

รูบี้กอดอกแล้วเลิกคิ้ว "รู้สิ! ฉันไม่ใช่เด็กนะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันไม่ใช่เซรีน ฉันจะรับผิดชอบในเส้นทางที่ฉันเลือกเอง ฉันไม่ต้องการให้คุณมาเป็นห่วงฉันหรอก ฉันแค่พูดเล่นว่าฉันหักหลังองค์กรเพื่อคุณ ฉันรู้มาสักพักแล้วล่ะว่าผู้บัญชาการทำผิด เขาตั้งใจขยายอำนาจไปทั้งประเทศแซด บางทีอาจจะทั้งโลก เราต้องหยุดเขา และปลดเขาออกจากตำแหน่ง"

วิลสันกุมแผลบนหน้าอกแล้วก้มหน้า แววตาของเขาเจ็บปวด เมื่อเขาเห็นรอยแผลที่ถูกยิง

รูบี้รู้ว่าเขาคิดอะไร เธอเม้มปากแล้วพูด “ที่เซรีนยิงคุณเพราะผู้บัญชาการควบคุมเธอ ฉันขอโทษนะ ฉันรู้ข่าวตอนที่เธอถูกผู้บัญชาการจับตัวไป แต่ตอนนั้นฉันก็ช่วยเธอไว้ไม่ได้"

"ผมเข้าใจ คุณไม่ต้องอธิบายหรอก ทั้งหมดที่คุณทำให้ผมนั้นก็เพียงพอแล้ว"

รูบี้ถอนหายใจ "อย่าคิดมากเลย ฉันทำโจ๊กไว้ให้ มากินโจ๊กก่อนเถอะ"

ทอมป์สันนั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวแล้ว เมื่อพวกเขามาถึง

ทอมป์สันถูมือ แล้วพูดด้วยความคาดหวัง "ฉันไม่รู้ว่าฉันจะกินอาหารที่ แบล็ค โรสทำได้หรือเปล่านะ! ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะรู้แค่ว่าจะฆ่าศัตรูยังไงด้วยปืนของเธอ แล้วมันก็โหดมาก!"

รูบี้กินโจ๊กแล้วตอบเขาอย่างไร้อารมณ์ "ฉันวางยาพิษไว้ในโจ๊กของคุณ แต่คุณไม่ตายหรอก เพราะลิ้นของคุณมีพิษอยู่แล้ว"

วิลสันกินโจ๊ก แล้วมองออกไปที่ป่าด้านนอก "คุณวางกับดักรอบ ๆ พื้นที่หรือเปล่า?"

"วางสิ ถ้าฉันไม่ได้วางกับดัก แล้วฉันจะพาคุณมาที่นี่ทำไม? ฉันเสียเงินไปตั้งเยอะเพื่อจัดฉากที่นี่ และวางแผนไว้ว่าจะเกษียณที่นี่ ฉันอยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ตอนนี้คุณต้องเป็นผู้หลบหนีที่เป็นที่ต้องการตัวที่สุดในประเทศแซดแน่ และฉันกำลังซ่อนตัวคุณไว้ที่นี่ และเป็นอาชญากรร้ายแรง"

วิลสันมองทอมป์สันแล้วขมวดคิ้ว "แล้วนายล่ะ นายก็ทรยศองค์กรด้วยหรือเปล่า?"

"ไม่มีเหตุผลที่ฉันต้องอยู่ข้างหลัง ในเมื่อพวกนายก็หักหลังองค์กรแล้ว พวกเราสามคน ควรร่วมมือกันทำอะไรสักอย่าง อุดมการณ์ของพวกเราในการรักษาความสงบสุข ที่พวกเราเดินตามด้วยความเชื่อ กลับถูกทำลายด้วยความจริง แต่เราต้องรักษาอุดมคติด้วยมือของพวกเรา รู้สึกยังไงบ้าง กับความเป็นคนจีนของฉัน? ที่ฉันพูดนี้ค่อนข้างมาตรฐานสูงไปหรือเปล่า?"

รูบี้กลอกตา แล้วคุยเรื่องธุรกิจกับวิลสันอย่างจริงจัง "ฉันคุยเรื่องนี้กับคนโง่แล้วเมื่อคืน เราตัดสินใจว่าจะเอาชนะองค์กรดาร์ก โดยเฉพาะเมื่อองค์กรไลท์ยุให้คนทั้งโลกสู้กันและแทงข้างหลังพวกเขา ทำให้มีคำสั่งให้ทำสงครามมากขึ้น เพื่อเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย ถึงองค์กรดาร์กจะเป็นศัตรูของเรา แต่เราก็หักหลังองค์กรไปแล้ว ฉันเชื่อว่าองค์กรดาร์กก็มีเป้าหมายเหมือนพวกเรา"

"แต่ผู้บัญชาการขององค์กรดาร์ก ฟรอส เบลนไม่ได้เป็นคนที่มีสามัญสำนึก คนนี้เป็นคนที่ควบคุมยาก เขาเป็นคนตรงไปตรงมา และเป็นปีศาจ"

รูบี้พูดเสียงเบา "ตราบใดที่เราให้ในสิ่งที่เขาต้องการ และตราบใดที่เรามีเป้าหมายและศัตรูคนเดียวกัน เขาจะร่วมมือกับเรา ไม่ว่าเขาจะเป็นคนที่ควบคุมยากแค่ไหน ในกรณีที่แย่ที่สุด เราต้องสัญญาที่จะให้ที่ดินกับเขา หลังจากที่คุณขึ้นมาเป็นผู้บัญชาการขององค์กรไลท์ เมื่อก่อนไอ้โง่ดาร์ก ชาโดว์ ของพวกเขา ก็ลักพาตัวเซรีนเพื่อทรัพยากรไม่ใช่เหรอ?"

วิลสันตอบ "ผมไม่คิดว่าที่ ดาร์ก ชาโดว์ทำจะเป็นคำสั่งจาก ฟรอส เบลนนะ ดูเหมือนว่า ฟรอส เบลนจะไม่ใช่คนที่ต้องการแค่ผลประโยชน์เล็กน้อยนะ"

ทอมป์สันพูดเสียงเบา "อาเร็ต นายไม่เข้าใจเรื่องนี้ นายรู้ไหมว่าอาวุธที่สำคัญที่แกร่งที่สุดของรูบี้คืออะไร? เธอมีแรงดึงดูดมาก ๆ เธอมีเซ็กส์กับ ฟรอส เบลนแล้ว ฟรอส เบลนจะไม่ช่วยผู้หญิงของเขาได้ยังไง? ถ้าพูดออกไป แล้ว ฟรอส เบลนจะทนได้..."

สายตาของรูบี้นั้นคมยิ่งกว่ามีด "เงียบไปเลยนะ! ฉันไม่รังเกียจหรอกนะ ที่จะตัดลิ้นของคุณออก!"

รูบี้ตั้งสติ และเมื่อเธอมองไปที่วิลสัน เขากำหมัดแล้วไอเบา ๆ "ผมไม่ได้ยินอะไรเลยนะ"

"..."

รูบี้ทำหน้าเข้ม เมื่อเธอมองไปที่ชายหนุ่มทั้งสองคน

เป็นอุบัติเหตุที่เธอไปนอนกับ ฟรอส เบลน!

ชายหนุ่มทั้งสองคนปิดปากเงียบ หลังจากที่พวกเขาทานโจ๊กกันเสร็จแล้ว พวกเขาก็ลุกออกไปจากโต๊ะด้วยกัน

รูบี้หน้าแดง "...นี่ คุณสองคนทำอะไรกัน! ระหว่างฉันกับ ฟรอส เบลน มันเป็นอุบัติเหตุนะ!"

วิลสันหยิบเส้นด้ายสีแดงที่เขาพกติดตัวอยู่ตลอดออกมา หลังจากที่เขากลับเข้ามาในห้องของเขา

"แต่เราก็ตาม ไวท์ วูล์ฟ ไม่ทันนะ ถ้าเป็นแบบนั้น เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะตายยังไง"

วิลสันซ่อนอยู่หลังกำแพง และได้ยินเรื่องที่พวกเขาคุยกัน

เซรีนคงอยู่ในห้องมืดสักห้องข้างในนี้ และกำลังฝึกฝนอยู่

วิลสันเดินเข้าไปในห้องมืดห้องสุดท้าย และมองผ่านตรงรอยแยกของประตู เขาเห็นเซรีนนอนอยู่บนเตียง กำลังถูกตรวจสอบข้อมูลทางกายภาพอยู่ เธอมีเครื่องมือตรวจสอบอยู่ทั่วร่างกาย และหมอที่ใส่เสื้อคลุมสีขาว กำลังฉีดยาบางอย่างให้เธอ

สายตาของวิลสันเย็นชา และเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

พวกเขาปฏิบัติกับเซรีนเหมือนทดลองอะไรบางอย่าง และฉีดยาทุกชนิดเข้าไปในร่างกายของเธอ ผู้หญิงสุดที่รักของเขา กลายเป็นหนูทดลองไปเสียแล้ว

ความมีเหตุผลของวิลสันนั้นได้หายไปแล้ว

เขาเกือบจะหักปืนที่อยู่ในมือของเขา เขายิงหมอที่กำลังจะฉีดยาเข้าไปในร่างกายของเซรีนที่ศีรษะ!

แล้วเสียงยิงปืน ก็ทำให้ระบบเตือนภัยของ ดาร์ก คาบิเนททำงาน

คนที่อยู่ในห้องมืด รีบยกปืนขึ้นมาเล็งไปที่ประตู

ในใจของวิลสันเต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดชัง เขายิงปืนฆ่าการ์ดสายลับไปหลายคน

ทันใดนั้น เขาก็รีบกลับเข้าไปในห้องมืด และปลดเซรีนออกจากเครื่องจักร เขาอุ้มหญิงสาวที่หมดสติไว้บนหลัง

แล้วการ์ดสายลับ ก็เข้ามาล้อมรอบวิลสันกับเซรีน

สตีเฟ่นเดินออกมาท่ามกลางการ์ดสายลับ เขาพูดอย่างผิดหวัง "อาเร็ต เธอทำให้ฉันผิดหวังนะ เธอเสี่ยงบุกเข้ามา และท้าทายฉันโดยไม่มีแผนการ เธอยังเป็น ไวท์ วูล์ฟ ที่ฆ่าคนอย่างเด็ดขาดและใจเย็นอยู่หรือเปล่า? เธอทำพลาดไปหมดและล้มเหลวนะ"

วิลสันถอดหน้ากากสายลับ ออกจากใบหน้าของเธอ "ผมจะทำกับคุณเหมือนที่คุณทำกับเซรีน มากกว่าเป็นร้อยเท่า!"

"ตอนนี้เธอเป็นหุ่นเชิดของฉันแล้ว ถึงจะช่วยเธอไว้ได้ เธอก็ยังเป็นหุ่นเชิดของฉันอยู่ดี"

"สตีเฟ่น คุณเลี้ยงผมมาให้เป็นศัตรูกับคุณเหรอ? ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้? มีแรงจูงใจอะไรที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดของเรื่องนี้?!"